Als je het échte Azië wilt proeven dan kan je eigenlijk niet om de streetfood heen. Je weet wel, eten wat ze bij kraampjes op de straat verkopen, vaak voor omgerekend 1 of 2 euro. En soms zelfs minder! De stalletjes met een reuzenwok, grote pan soep, bakplaat of barbecue waar mensen vol passie staan te koken, het geeft zo’n fijn sfeertje hè. Ondertussen stijgt er rook op vanuit zo’n eetkar en ontstaat er een nauwelijks in woorden uit te drukken geursensatie.
Trek zal je er hoe dan ook van krijgen.
Streetfood, je hebt het eigenlijk overal in Azië wel, waarbij Thailand, Maleisië en Indonesië mijn persoonlijke favorieten zijn. In Taiwan en Japan vind ik het trouwens ook lekker, al betaal je daar wel meer dan in de voorgenoemde landen en is het allemaal een stukje georganiseerder en strakker. Juist dit rommelige van Zuidoost-Azië heeft zo z’n charme als je het mij vraagt.
Ik weet nog wel dat, toen ik van Kuala Lumpur naar Auckland vloog en daar ’s avonds door de stad struinde, ik die streetfood-cultuur enorm miste. Die gezelligheid en levendigheid op straat, ineens was het allemaal compleet anders.
Maar waar ik met je naartoe wil is het volgende:
Is streetfood in Azië veilig om te eten?
Er gaan namelijk een hoop (horror)verhalen rond over dit onderwerp.
Zeker wanneer mensen voor het eerst gaan backpacken in Azië, hoor je ze nogal eens roepen dat ze “absoluut van de streetfood wegblijven,” dat “het onhygiënisch is,” of dat “ijsklontjes gevaarlijk zijn in Azië.” En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wat ik in dit artikel ga doen is antwoord geven op de bovenstaande vraag, simpelweg op basis van de meer dan 10 jaar backpackervaring die ik in Azië heb opgedaan.
Mijn eerste ervaring met streetfood in Azië
De eerste keer backpacken was voor mij in 2011 en de reis begon in het crazy Bangkok. Wat ik om me heen hoorde en las was toch vooral om weg te blijven van het “onhygiënische eten op straat” en “kijk uit met fruitshakes.”
Toen ik in Bangkok aankwam zag ik echter een hele hoop toeristen wél bij zulke kraampjes eten en fruitshakes bestellen, en het leek me beter om daarop af te gaan in plaats van info die ik uit Nederland had.
Ik heb dit wel met meer dingen trouwens hoor, dat je mensen hoort die alles vanuit een Nederlandse bril bekijken, waarbij ik denk: zet die opvattingen alsjeblieft voor eventjes opzij. In Azië gelden simpelweg andere regels. Vijftien tenen knoflook op een naanbrood? Makkelijk! Fijngehakte pepertjes in vissaus te scherp? Probeer het gewoon eens. Kip gekoeld in een kleine box achter het kraampje? Ja! Gefrituurde aubergine gek? Nee! Krakkemikkige plastic tafels en stoeltjes sfeerloos? Nee!
Ga het allemaal ervaren 😀 .
In Bangkok ben ik meteen vol aan de streetfood gegaan in Soi Rambuttri (check deze streetfood-spots in Bangkok). 30 baht -en daarmee minder dan 1 euro- voor een ‘pad thai’, ik kon nauwelijks geloven wat ik zag. Maar belangrijker: ik vond het superlekker. Ik bestelde er ook nog een stel loempia’s bij, heerlijk.
En de fruitshakes? Perfect! Wel checkte ik of het ijs niet van kraanwater gemaakt was, dat wilde ik dan nog wel even zeker weten. Misschien ken je de verhalen wel van dubieuze grote brokken ijs die men zelf in stukken hakt? Deze ijsblokjes bleken gelukkig gekocht te zijn, en daarmee veilig om te consumeren. Tegenwoordig zie je dit vrijwel overal, zo is mijn ervaring.
De gefrituurde tarantula’s, schorpioenen en kakkerlakken en gedroogde meelwormen die op Khao San Road werden aangeboden heb ik overigens mooi links laten liggen. “Je moet alles een keer geprobeerd hebben” ging voor mij in deze niet op.
Ben ik wel eens ziek geworden van streetfood?
Eerlijk? Ja, en goed ook!
Zo ben ik in Semarang op Java ooit een keer zo ziek geweest dat ik nauwelijks nog iets kon. Dit was bij het Foodcourt Simpang Lima, een populaire plek in het centrum met tig kraampjes.
Anyway, daar had ik gegrilde vis gegeten en diezelfde avond kreeg ik diarree, moest ik kotsen tot ik een ons woog en voelde ik me langs alle kanten stijf. Vooral dat laatste vond ik vreemd. De dagen erna kon ik alleen maar in bed liggen en hopen op betere tijden. Het duurde en het duurde. Het beangstigde me zelfs. Eten lukte amper, het waren vooral zoutige groentensoepjes die ik naar binnen werkte. Na een dikke week was het godzijdank over. Serieus, zo slecht heb ik me na het eten van iets nog nooit gevoeld.
Een andere ervaring die ik nooit meer zal vergeten overkwam me tijdens m’n eerste reis in Luang Prabang, Laos. Op de plaatselijke markt kocht ik een ogenschijnlijk onschuldige baguette met Nutella. Al had ik dat, gezien de grote hoeveelheid vliegen die er rondvlogen en als een magneet naar de stokbroden getrokken leken te worden, beter niet kunnen doen. Man, ik ben daar zo ontzettend ziek van geworden hè. 1,5e week heb ik plat moeten liggen. Daarna kon ik eindelijk door reizen naar Vang Vieng, om het beruchte tuben mee te maken. Als je daar al niet fit aan begon, dan wist je zeker dat het fout ging.
Verder ben ik in El Nido een keer strontziek geweest, al weet ik eerlijk gezegd niet wat daar precies de reden van was. Waarschijnlijk het vervuilde water, dat anno 2023 nog steeds menig backpacker dagenlang in bed doet stranden.
Tips voor streetfood in Azië
Zijn er dingen om op te letten bij de streetfood in Azië, en dan met name Zuidoost-Azië omdat dit deel wat minder ontwikkeld is? Zeer zeker, ik heb de volgende tips voor je:
- Check of vlees en vis in een koelbox of iets dergelijks worden bewaard en niet open en bloot in de open lucht liggen. Met kipspiesjes die al gegaard zijn maakt dit mij persoonlijk niet uit.
- Ben je op een eiland, dan is het anders. Op bijvoorbeeld Karimunjawa (Indonesië) heb je iedere avond een vismarkt, waar de vangst van de dag uitgestald ligt. Je kiest iets uit en men bereidt het voor je op de barbecue. Gezien de versheid en het feit dat het avond is (en de zon en vliegen dus weg zijn), is dit geen probleem.
- Sommige streetfood-kraampjes vind je op Google met bijbehorende reviews. Je kunt in zulke gevallen dus altijd even een live check doen.
- Een oude vertrouwde: volg de locals. In Kuala Lumpur (deze eetspots wil je echt proberen) ben ik zo bijvoorbeeld bij een plek in het omringende Damansara Perdana beland met erg goed eten. Het grappige was dat er geen buitenlanders te bekennen waren. Wel is het zo dat locals aan bepaalde bacteriën gewend zijn waar jouw lichaam dat niet is. Maar als ik voor mezelf spreek heb ik hier nooit last van gehad.
- Laat je niet wijsmaken dat het water in kannen op de tafel vervuild is. In bijvoorbeeld Thailand en Vietnam is zo’n kan heel gebruikelijk en komt het uit het gallons met gefilterd drinkwater. Helemaal prima!
- Ben niet bang om eten te kopen wat al gekookt is, waarbij je uit bakjes kan kiezen wat je wilt. In Indonesië heb je bijvoorbeeld ‘nasi campur’ en ‘nasi Padang’ en ik vind deze twee dingen echt megalekker. Strikt genomen is dit overigens geen streetfood, want je eet het in lokale restaurants. Nog wel een goede is om in zulke gevallen te checken wanneer het eten is klaargemaakt. Soms is dit bijvoorbeeld vlak voor ontbijt- of lunchtijd, als het er dan om vier uur ’s middags nog ligt zou ik het risico niet nemen.
- In veel steden kun je een streetfood-tour doen, ideaal wanneer je er kennis mee wilt maken. Je komt dan sowieso bij streetfood-karren die hygiënisch en bekend zijn. En ze brengen je vaak op de betere plekjes.
Streetfood in Azië, je wilt het niet missen
Of het nou gaat om gewokte rijst, papajasalade of pad thai in Thailand, ‘gado-gado’, ‘nasi goreng’ of ‘martabak’ in Indonesië, ‘mee goreng’, ‘nasi lemak’ of een knoflook-naan met gegrilde tandoori-kip in Maleisië, de fameuze ‘bánh mi’ in Vietnam of verse vis in Japan – je wilt deze dingen gewoon niet gemist hebben. 1) Omdat het gewoonweg lekker is en 2) omdat je op die manier het lokale leven letterlijk proeft. En 3) natuurlijk omdat het doorgaans goedkoop is.
In Taiwan is er bovendien in iedere stad wel een avondmarkt te vinden die in het teken van streetfood staat. Erg gezellig en je kunt er allerlei kleine gerechtjes proberen. Een geurenmix van gebakken vlees, vis, groenten en zoetigheid dringt langzaam je neus binnen en je krijgt direct zin om van alles te bestellen.
In de Filipijnen vind ik de streetfood overigens geen aanrader. Het is vaak een overschot aan vlees, waarbij ingewanden zoals darmen op de barbecue worden gegooid. Sorry, maar die sla ik even over.
Ben je iets terughoudender? Probeer het gewoon eens, en volg de locals en andere toeristen. Laat je in ieder geval niet gek maken door horrorverhalen of door ’tips’ die gebaseerd zijn op hoe we het in Nederland doen. Want dat er eten op straat wordt verkocht, betekent niet dat het ongezond, vies of weet ik veel wat is. Helemaal niet zelfs.
In al die jaren reizen ben ik als gezegd slechts twee keer echt slecht gegaan op het eten van straatvoedsel. Nou, dit gaat dus eigenlijk nergens over. En de keukens van restaurants zie je vrijwel nooit open en bloot, maar de gedachte dat daar alles altijd schoon en hygiënisch is, is een illusie. Menig reiziger wordt juist in zulke ‘veilige’ eettenten ziek.
Bovendien barst het van de concurrenten in streetfood-walhalla’s zoals Penang, Bangkok, Hanoi en Bali. Zodra je als verkoper een slechte naam krijgt, ben je daarom vrijwel meteen gezien.
Geloof me, je zult jezelf voor je kop slaan als je er überhaupt niet of pas op ’t eind van je reis achterkomt hoe geweldig streetfood in Azië is. De authentieke smaak en sfeer ga je niet vinden in een restaurant gericht op toeristen. Om over de eetlustopwekkende geur maar te zwijgen. Het is cultuur snuiven in de meest pure vorm. En je smaakpapillen maximaal verwennen. Nee, je wilt het absoluut niet gemist hebben.
En… Ga jij streetfood eten in Azië?
