Gevoelig zijn, het wordt in deze maatschappij nog al eens als een zwakte gezien. Toch hebben velen ermee te maken. Want niet iedereen kan zomaar eventjes een knop omzetten en weer doorgaan.
Ik heb het nooit geweten, wat het was waardoor ik me vaak net even wat anders voel dan de gemiddelde persoon. Nu ik 29 ben en jaren wijzer, ben ik er wel achter dat ik behoorlijk gevoelig ben aangelegd.
Indien iemand bijvoorbeeld iets tegen me zegt wat specifiek over mij als persoon gaat, kan ik daar in mijn gedachten tergend lang mee bezig zijn. Waarom zegt hij of zij dit over me? En wat betekent het?
Datzelfde geldt als ik wat tegen iemand anders zeg. Ben ik te bot geweest? Heb ik me voldoende ingeleefd? Heb ik genoeg aandacht aan hem of haar heb besteed of juist te veel aan mezelf? Het kan me lang bezighouden.
Zo heb ik me vandaag in Indonesië nog best wel down gevoeld, omdat ik geïrriteerd reageerde toen de scootertaxi een verkeerde route nam. Dit bleek nog door mezelf te komen ook. Door zo te reageren, geef je anderen het gevoel dat het hun schuld is. Dat voelt achteraf kut. Ik kan daar echt van balen.
Weer iets heel anders is muziek. Het kan m’n gemoedstoestand totaal beïnvloeden. Zo werd er laatst in de minibus van Bukit Lawang naar Medan The Earth Song van Michael Jackson gedraaid. Ik voelde me ineens ontzettend treurig.
Maar wat te denken van mensen ontmoeten tijdens je reis? De afgelopen maand ben ik heel erg close opgetrokken met een Indonesisch meisje. Nu is het zo dat mijn visum over een paar dagen verloopt en ik daarom het land moet verlaten. Simpel? Nee, verre van. Ik kan me er heel erg rot over voelen en zal daarom kijken naar eventuele andere mogelijkheden.
Lees ook: 8 inzichten tijdens 4 maanden reizen.
Dat lastige gevoel geldt voor mij trouwens überhaupt als het op afscheid of afstand nemen aankomt.
Gevoeligheid uit zich ook als ik bijvoorbeeld geen eigen kamer heb maar op een slaapzaal lig. Er zijn dan zoveel prikkels: mensen komen laat binnenwandelen, staan erg vroeg op of snurken. Het zorgt voor ruis in m’n hoofd, waardoor ik niet goed kan uitrusten.
Verder wil ik je zeggen dat ik geen sociaal dier ben. Deels door het gevoelig zijn denk ik. Ik kan het wel, maar daarna heb ik tijd voor mezelf nodig. Misschien wel de reden dat ik nooit honderden vrienden heb gehad, en liever een paar hele goede. Ook kies ik graag voor kleinere gezelschappen. Minder prikkels of zo.
Lees ook: reizen als je introvert bent.
Het zijn van die dingen die voor de een makkelijker zijn dan voor de ander. Zo ken ik maar zat mensen die ‘de knop’ kunnen omzetten en nergens last van ondervinden. Deze knop heb ik bij mezelf nog nooit gevonden.
Dit zorgt ervoor dat ik vaak langer in situaties of gedachten blijf hangen dan anderen doen. Dingen lijken bij mij relatief hard binnen te komen. Vaak is dat vermoeiend en pijnlijk, so be it. Het zal niet voor niets zijn.
Het is nou eenmaal wie ik ben en ik denk dat het me ook een bepaalde inhoud geeft. Ik kan goed over gevoelens praten en vind dat eigenlijk het fijnste wat er is.
Het klinkt misschien wat zweverig, maar het ontmoeten van de ‘juiste’ mensen gaat tijdens het reizen vaak zonder woorden en automatisch door middel van een bepaalde aantrekkingskracht. Wanneer ik ze leer kennen, herken ik vaak de dingen die ze zeggen. Een klik ontstaat dan vrij snel.
Daartegenover staat dat sommige personen veel energie kunnen kosten. Zelf heb ik dit bijvoorbeeld met mensen die iedere seconde willen praten. De bedoelingen zijn goed hoor, maar rust is ook wel eens lekker.
Zo was ik op de luchthaven van Bangkok. Een jongen van een jaar of 30 vroeg me om een taxi te delen. Prima zei ik. Maar al snel bleek dat het iemand een seconde stilte als een onmogelijke opgave zag. Ondanks dat ik zei dat ik geen energie had om continu in gesprek te zijn, bleef hij maar doorgaan. Wat was ik blij dat ik een uur later uit kon stappen.
Lees ook: ik maak keuzes, maar er is voor mij nog een hoop onduidelijk. Daarover heb ik het volgende artikel geschreven: wat ik wil met m’n leven? Geen idee.
Omdat reizen veelal over ‘inhoud’ gaat, denk ik dat het iets is wat goed bij gevoelige personen past. Er zijn veel mensen met een niet-alledaags verhaal waarmee je waardevolle een-op-een-gesprekken kunt hebben.
Maar inhoud zit ‘m tevens in al het moois dat de natuur je te bieden heeft.
En mocht je even alleen willen zijn zonder allerlei prikkels, is de keuze snel gemaakt. Ik ervaar het ieder geval niet zo dat ik altijd overspoeld word met indrukken van buitenaf, aangezien ik bewust veel tijd voor mezelf neem.
Een lastig puntje is wat mij betreft het afstand nemen van mensen of plaatsen en vervolgens weer doorgaan. ‘De knop omzetten’ is simpelweg niet altijd even eenvoudig of zelfs onmogelijk.
Ga jij backpacken in Azië of Australië?
Dan help ik je graag een handje 🙂 .
Speciaal voor Azië- en Australië-backpackers heb ik, samen met een aantal reisexperts, verschillende gidsen ontwikkeld. Ze zitten boordevol routes en waardevolle tips & tricks waarmee jij je reis tot een succes gaat maken.
Geïnteresseerd? Voor meer informatie over de Azië-guides klik hier. Voor de Australië-gidsen kun je hier terecht.
Hoi Robbert,
Allereerst wil ik zeggen wat een mooi en vooral herkenbaar artikel. Ik ken je pas sinds een paar uur. Vanochtend toen ik aan het googelen was over informatie waar in ik meer kon vinden over de verschillende scooters/motoren waarmee je door Azië kunt touren kwam ik een artikel van je tegen. Je had mijn aandacht getrokken: ik wilde meer weten en lezen. Dit heb ik niet snel. Iemand moet echt mijn aandacht trekken met de manier van schrijven en de manier van informatie over brengen.
Ik heb toen gelijk je hele pakket van boeken over Azië besteld. Mijn vriend en ik zijn namelijk van plan om over 3 á 4 jaar een wereldreis van een jaar te maken.
Nu kom ik dit artikel van je tegen over ‘gevoelig’ zijn. Wauw wat herken ik me hierin zeg. Alles wat je beschrijft tot in details herken ik. Ik neem het me zelf vaak zo kwalijk dat ik zo gevoelig ben. Juist doordat de maatschappij het ziet als een zwakte. En eerlijk gezegd ook doordat mijn moeder en ook andere om mij heen hierdoor dachten dat ik autistisch zou zijn. Dit heeft zoveel schade aangericht bij mij. Achteraf gezien ben ik niet Autistisch maar hoog-sensitief. Ze hebben overeenkomsten met elkaar maar ook hele grote verschillen. Heb je zelf er weleens aan gedacht dat je hoog-sensitief zou kunnen zijn? Sinds ik dit weet en vanuit mijn omgeving hier meer en meer bevestiging in krijg geeft het zoveel rust en vrijheid.
Dit is het even voor nu (zulke dingen schrijven moet van mezelf ook goed gebeuren, met gevoel, met inlevingsvermogen naar de ander toe waardoor ik zelf moe wordt. Herkenbaar?)
Tot ziens! Je hebt er in ieder geval een volger bij! 😉
Groetjes Irmela
Hoi Irmela,
Dat is inderdaad een lang bericht :D, maar ik snap wat je zegt. Beter een goede dan een waarin je niet alles zegt waardoor het incompleet voelt…
Autistisch zelfs, dat is nogal een stempel zeg. Gevoelig zijn lijkt me toch echt wat anders, al hebben sommige dingen (zoals in sommige gevallen lastig om kunnen gaan met vele prikkels) er wel wat van weg. Ik zou best wel HSP kunnen zijn ja, zeker als ik de eigenschappen zo eens lees. Maar dit maakt me verder niet uit, het ‘labelen’ zegt mij weinig eerlijk gezegd… Bovendien heb ik er niet als zodanig last van en zie ik het juist vaak als iets positiefs (ook al is het soms wat zwaar).
Dankjewel voor je complimenten trouwens, erg leuk om te horen!
Hoi Robbert,
Ik lees je artikelen graag had ik al in een reactie laten weten. Steeds meer als ik de vorige artikelen zit te lezen is de ene voor mij nog interessanter dan de andere. Dit omdat ik veel van mezelf in je herkent bijvoorbeeld het gevoelig zijn. Je bent er open over wat je gevoelig maakt, de prikkels om je heen, de indrukken van buitenaf enz…En omdat ik mezelf hierin herken raak ik steeds meer nieuwsgierig in het lezen van je reiservaringen, ook omdat ik eigenlijk heel erg van avontuur houdt en graag openstaat voor verschillende culturen, ik een mensen mens ben, maakt dat je verhalen mij boeien. Bij het lezen lijkt het alsof ik in gesprek ben met jou en ik meteen de antwoorden krijg. Want op deze manier schrijf je je verhalen, geweldig!
Een punt die je aanhaalt ‘de verbondenheid met leeftijd is er niet’ ervaar ik ook. Niet omdat ik bang ben om ouder te worden of dat ik ontken dat ik oud ben of dat ik jong wilt blijven enz… maar zoals men zegt dat je oud bent zoals je je zelf voelt is bij mij het geval. Gelukkig word ik jonger geschat als dat ik ben, niet dat ik mij gevleid daarin voel maar omdat ik mij nog zeker energiek en jong van geest ben.
Ik ben geen backpacker, zou ik ook niet durven, ik ben de jongste niet meer en het backpacken geeft niet veel toegevoegde waarde in mijn leef omstandigheid daarom heb ik alleen maar respect voor alle backpackers. Ik kan ze alleen maar bewonderen. Dan denk ik was ik nog maar zo jong, dan bedoel ik 25 – 28 dan zou ik het wel durven. Ik ben dol op reizen en zou dit veel meer willen doen samen met iemand die een beetje op mij lijkt, samen veel ontdekken in korte vakanties en erover praten. Die ben ik nog niet tegenkomen en misschien zal het ook niet gebeuren. Dan maar met iemand die toevallig een zelfde plaatst leuk vind als ik of met mijn dochter 😉
Ik ben wel een sociaal dier. En omdat ik een gevoelig mens ben, heb ik tijd voor mezelf nodig. Ook om op te laden omdat ik steeds in mijn omgeving wordt gedwongen om ze te behagen. Soms wordt het mij teveel. Misschien wel de reden dat ik nooit honderden vrienden heb gehad, en liever een paar hele goede zoals jij ook aangeeft minder prikkels haha. Sinds ik onlangs mijn reis heb gemaakt in Indonesië raak ik steeds meer nieuwsgierig over de landen in Azië. Gelukkig maar dat ik impressies en verhalen via je artikelen kan lezen wat ik wel of niet kan verwachten of aanraders en ook fijn dat je via locals meer te weten komt en meer te zien krijgt. Bedankt en ga zo door met schrijven!
Hoi Cynni,
Bedankt voor je uitgebreide en vooral open verhaal.
Waarom denk je trouwens dat backpacken geen toegevoegde waarde meer geeft? Is dat puur vanwege je leeftijd?
Het was trouwens leuk je ontmoet te hebben, misschien tot ooit 🙂 .
Hoi Robbert, er is niets mis met gevoelig zijn, ik ben ook HSP. Doordat ik uit een heel zakelijk/practisch gezin kom, heb ik alle ”Sociale Vaardigheden” zelf aan moeten leren……En, inderdaad zijn een paar goede vrienden 10 x beter dan een meute. Bovendien is inhoud voor een gevoelig mens HEEL belangrijk!
Hey Robbert,
Ik herken me erg in je verhaal, altijd voel je je anders dan de rest. Ik heb dit gevoel nooit echt kunnen verwoorden totdat ik jouw verhaal las en het verklaart voor mij een hoop.
De link hierbij met gevoeligheid had ik nog niet gelegd; dankjewel voor dit inzicht. Je hebt me hier echt mee geholpen!
Groetjes Esther
Fijn om te horen Esther!
Heel herkenbaar! En wat een heerlijke blog heb je. Ik word er rustig van 🙂
Ik reis ook als HSP’er en herken alle punten. Ook vind ik het heerlijk om niet te weten waar ik heen ga maar tegelijkertijd het allerlastigste, omdat ik ook werk als freelance journalist en rust wil. Dit zorgt voor onrust. Herken jij dit ook? Waar ben jij nu eigenlijk?
Hey Suze!
Fijn om te horen…
Hmm wat jij zegt heb ik niet zo. Je bedoelt dat je door het freelancen onrust krijgt? Ik doe niets op freelance-basis, dus geen last van… Maar ik heb wel eigen project lopen die, inderdaad, zo nu en dan voor stress kunnen zorgen. Maar dit valt gelukkig mee. Het is een vrij leven dat ik leid, al zit echte vrijheid tussen de oren (zoals je wellicht al hebt ervaren).
Groet, Robbert
Nee van plek naar plek gaan terwijl je werkt en veel mensen als een bezetene reizen. Krijg daar stress van omdat ik juist wat rustiger wil reizen omdat ik online werk ook. X
Wauw, wat openhartig en op veel vlakken herkenbaar! Mooi mens ben je toch. Dat voelde ik al vanaf de eerste blog die ik van je las en met deze blog wordt dit nog eens extra bevestigd. Moedig van je dat je er zo open over schrijft. Dat moeite hebben met afscheid nemen is ook zooo herkenbaar… Omdat je je door je gevoeligheid al snel behoorlijk diep verbonden kunt voelen met een ander… Blijft een van de lastigste dingen, wat mij betreft. Ben benieuwd of je het afscheid nemen van haar nog hebt weten uit te stellen uiteindelijk?
Wat goed van je dat je zo goed met die prikkels weet om te gaan door veel tijd voor jezelf te nemen. Ik kwam er zelf pas veel te laat achter dat dit is wat ik nodig heb. Ik wist al op vrij jonge leeftijd dat ik hoogsensitief ben. Maar in plaats van dit vooral als iets positiefs te ervaren en als tool te gebruiken (in mijn werk bijvoorbeeld) , ervoer ik het vaak als een last. Omdat ik door te langdurige overprikkeling van buitenaf én van binnenuit, en door enorme sfeergevoeligheid en de stroom emoties van anderen die keihard bij mij binnenkwamen (soms wist ik niet eens of die emoties nou bij mij of bij de ander hoorden, omdat ik ze onbewust overnam) voortdurend op het randje van een burn-out balanceerde. Het voelde als een continue strijd, terwijl ik het gevoel had dat niemand om mij heen dit begreep. Die hooggevoeligheid sloeg daardoor ook vaak om in overgevoeligheid. En dan vooral overgevoeligheid voor opmerkingen van anderen die mij zo diep raakten dat ik er nachten van wakkerlag. Daarbij trok ik me het leed van anderen altijd dusdanig aan dat ik mezelf volledig vergat of zelfs bewust wegcijferde omwille van het geluk van de ander. Ik werd door de overprikkeling (gecombineerd met een nogal overdreven vorm van perfectionisme) op den duur ook steeds minder stressbestendig en kreeg zelfs last van angsten en paniekaanvallen.
Inmiddels ben ik meerdere zware burn-outs en vele levenslessen verder en weet ik de signalen van overprikkeling gelukkig sneller en beter te herkennen, waardoor ze me niet (te lang) meer lamleggen. Zou misschien nog beter zijn als ik ze wist te vermijden, maar hier is in elk geval al goed mee te dealen. 😉 En hoewel ik altijd een sociaal dier zal blijven (dat is zo ongeveer het enige wat ik niet herkende), weet ik nu ook dat ik daarnaast veel tijd voor mezelf nodig heb om weer op te laden en voel ik inmiddels duidelijker wanneer ik mijn rust moet pakken. Zéker ook tijdens het backpacken. Die rust voel ik daardoor ook meer in mijn hoofd. Ik ben echt veel relaxter dan vroeger en laat me al een stuk minder raken door wat anderen zeggen of misschien zullen denken. Ik probeer zo min mogelijk aannames te doen en zelfs loslaten gaat steeds beter. Jezelf afvragen of je 1. het belangrijk vindt en 2. er iets aan kunt doen, helpt bij mij soms wel om iets makkelijker los te laten. Indien je beide vragen met “ja” beantwoordt: fix it. Beantwoord je een van beide vragen of beide vragen met “nee”: stop it. Want erover blijven piekeren heeft dan dus geen enkele zin (sowieso niet echt een aanrader, piekeren ;)). En natuurlijk werkt dit niet altijd, maar vaak wel!
Die gevoeligheid zie ik nu vooral als een mooie, bijzondere eigenschap, want het maakt je bijvoorbeeld heel empatisch en alleen dat is al enorm waardevol. Zowel voor jezelf als voor anderen. Dus blijf het vooral koesteren! Je zult er steeds beter (of nóg beter moet ik eigenlijk zeggen) een weg in gaan vinden. Daar ben ik van overtuigd, omdat uit je verhalen duidelijk blijkt dat je erover nadenkt en ten volle bereid bent om jezelf nóg beter te leren kennen en te blijven groeien en leren. Ik zal dat ook blijven doen, terwijl ik ondertussen geniet van dat fijne proces en me blijf focussen op de positieve aspecten van die gevoeligheid.
Groetjes, Eva
Hey Eva,
Thanks voor je openheid.
Ik weet niet precies of ik nou HSP ben hoor. Bij mij zit het er bijvoorbeeld in dat wanneer ik met mensen omga -mensen die goed ‘aanvoelen’- ik het lastig vind om dan na een tijdje afscheid te nemen. Het los te laten zeg maar. Of dat ik al vrij snel kan ‘voelen’ of iemand een persoon is waar ik iets mee heb. Maar inderdaad ook in dat ik het vaak echt nodig heb om even alleen te zijn. Enz. Enz.
Burnouts en dergelijke heb ik gelukkig nooit gehad. Maar misschien komt dit ook door het leven dat ik nu leid. Relatief weinig stress natuurlijk. Er worden me in ieder geval geen dingen opgelegd. Ik kan alles zelf bepalen.
En ja, gevoeligheid an sich zie ik ook als iets moois. Met name vanwege de diepere relaties die je vaak met mensen hebt. Ik ben nooit een allemansvriend geweest en heb mijn vrienden altijd bewust uitgekozen (en zij mij waarschijnlijk).
Cheers 🙂 .
Hey Robbert,
Je blogs zijn een opluchting om te lezen, je schrijft heel open en herkenbaar, bedankt daarvoor! Ik vroeg me af of je wat advies voor me had.
Ik ben een meisje van 19 en voor het eerst alleen op reis. Vorige week ben ik in Adelaide Australia aangekomen en zou hier 6 maanden als Au Pair verblijven en daarna 4 maanden door het land backpacken. Nu ben ik er al snel achter gekomen dat Au Pair niet de goede keuze was, want ik voel me hier niet op mijn plek en erg eenzaam. Ik wil dus nu al gaan backpacken en graag een andere baan zoeken (omdat ik hier stop heb ik namelijk niet genoeg geld om zo lang te backpacken). Heb jij tips over hoe ik dit kan doen? Ik ben iemand die best sociaal kan zijn, maar ik merk dat hier in de stad mijn introverte kant erg naar boven komt en ik vind het dus best moeilijk om mensen aan te spreken en vrienden te maken hier. Ik wil heel graag gaan backpacken maar ik ben erg bang dat ik geen vrienden of reismaatjes ga vinden en dat ik me in mn eentje erg eenzaam ga voelen.
Hey Adaja,
Thanks voor je berichtje!
Je hoeft niet bang te zijn dat je geen mensen ontmoet hoor, dit komt echt wel goed! Ook al ben je introvert -zoals ik- dan nog zal je genoeg aanspraak hebben. Uiteraard moet je zelf ook iets van moeite doen, maar zolang het goed (en niet geforceerd) aanvoelt is dit prima toch?
Tips voor een andere baan zoeken: vraag rond in hostels, spreek met andere reizigers of check uitzendbureaus.
Succes.
Beste Robbert,
Gisteren heel de middag jouw blogs gelezen. Vorig jaar oktober in de eerste maand van mijn burn-out een vakantie naar Bali geboekt. Ipv ooit te gaan reizen (wanneer alle randvoorwaarden goed genoeg zijn) nu gewoon geboekt samen met mijn kinderen. Het wordt tijd om vanuit mijn hart te gaan leven. Ik blijk ook hoog gevoelig en heb veel meer rust/ stilte nodig dan een ander. Het is super fijn dat jij je blogs schrijft over plaatsen voorbij het massatoerisme. Ik begreep direct waarom jij zo gelukkig werd in Munduk. Van kinds af aan wil ik al naar Indonesië, vraag me niet waarom, en nu (48 jaar) gaat het eindelijk gebeuren. Ik ben nog nooit zo ver weg geweest. Bali is wat dat betreft een veilige keuze en minder onrustig dan eilandhoppen, denk ik. We gaan niet backpacken maar 3 weken rondreizen van hotel naar hotel. Ik kan niet wachten om tussen de rijstvelden te lopen in een oase van groene rust en hoop dat Nusa Penida nog niet overspoeld is van de toeristen. Nog 66 dagen……. Bedankt voor al je tips. Ik word er heel erg blij en geïnspireerd van!
Hoi Marloes,
Dat is erg fijn om te horen, thanks.
Nusa Penida is wel drukken geworden, maar het is lang niet zo hectisch als op bijvoorbeeld Gili Air en Gili Tranwangan. Het is er bovendien veel groter. Ik zou wel buiten de weekenden gaan, dan is het sowieso rustiger.
Hele fijne reis alvast 🙂 .
Hai Robbert,
Momenteel ben ik op een tussenjaar in Australië, super gaaf! Ik ben nu 5 weken weg en heb heel erg het gevoel dat ik naar huis wil. Aan de andere kant wil ik nog zoveel zien. Ik ga nu terug naar Sydney en daarna heb ik niet echt een plan, ja ik wil gaan werken maar ik weet nog niet waar en hoe, en dan bekruipt mij een beetje zo’n gevoel van angst. Van komt het allemaal wel goed. Toen ik dit artikel las herkende ik mij daar heel erg in, ik hoef niet altijd in groepen te zijn en kan prima alleen zijn. Maar ik mis gewoon het hebben van een eigen plek heel erg, een plek waar je je borden wat langer ongewassen in de keuken kan laten staan of waar je je niet schuldig hoeft te voelen over een wekker die je zet in de ochtend. Heb jij misschien tips?
Hey Iris,
Had je dit gevoel al meteen of is het net gekomen? En wat is het dat je naar huis wilt?
Qua eigen plek zal een hotel te duur zijn denk ik. Maar heb je al eens aan ‘house sitting’ gedacht? Of eventueel met een ander reisgenootje een Airbnb huren?
En voor wat betreft die angst: weet dat dit meestal helemaal niet nodig is 🙂 .
Bedankt voor deze gevoelvolle bijdrage. De maatschappij legt je dan wel van alles op maar niemand bepaalt voor jou waar je wel of niet tegen moet kunnen. Gevoelig zijn is ook een gave. Het is geweldig verrijkend voor jouzelf dat je ondanks de gevoeligheid die je soms best in de weg zit, toch ervoor kiest om de wereld in te trekken. Wanneer je er achteraf op terug kijkt, zal het uitzonderlijk mooi geweest zijn.