Waarom aan ‘de norm’ voldoen?

“Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg,” is een kreet die je vast wel kent. Als je aan ‘de norm’ voldoet, dan ben je goed bezig.

Ja toch?

Het is iets waar ik me absoluut niet mee identificeer.

Even terug naar ‘de norm’: wat is dit eigenlijk?

Carrière maken, samenwonen, een gezinnetje stichten? In het weekend afspraken plannen en doordeweeks routinematig doorkomen? Vrijdagmiddag sociaal afsluiten in de kroeg? Altijd maar roepen dat je ‘druk’ bent?

De bovenstaande dingen lijken inderdaad normaal, aangezien veel mensen hun leven op zo’n manier invullen.

Echter, is het zo omdat iedereen “A” zegt jij dat ook moet doen?

Nee toch? Maar waarom doet 99% het dan?

Als je er gelukkig van wordt, oké. Maar als het tegenovergestelde waar is, dan ga je er toch niet mee door?

Dat doen wat als ‘normaal’ wordt beschouwd, is een soort automatisme denk ik. Afwijken is al snel iets negatiefs.

Indien je ervoor kiest om een andere weg in te slaan, dan kun je door velen nogal eens als ‘vreemd’ of ‘gek’ worden bestempeld. In veel gevallen zal je ook te maken krijgen met mensen die je totaal niet begrijpen en eigenlijk nauwelijks serieus naar je verhaal luisteren.

Het is in ieder geval wel iets waar ik mee te maken heb gehad, en nog steeds.

Wanneer mensen vragen wat ik doe, dan leg ik uit dat ik artikelen schrijf voor deze website. De reacties zijn dan vaak erg positief.

Als ik dan vervolgens vertel dat ik boeken heb geschreven, deze verkoop en kies voor een avonturenbestaan, dan zie ik (in Nederland) vaak mensen ja-knikken maar nee denken. Dat ik mezelf dit niet verbeeld, blijkt wel uit de opmerkingen die gemaakt zijn:

“Hé weet je, ik heb een goed idee waar je een bedrijf mee kunt beginnen.”

“En je toekomst dan?”

“Moet je geen baan gaan zoeken?”

Als ik (nogmaals) uitleg dat ik op deze manier wil leven, is er een volgend ‘probleem’:

“Is het niet veel te eenzaam wat je doet?”

Ik heb toch gezegd dat dit is wat ik nu wil?

Ook heeft de buurman van mijn moeder wel eens gezegd:

“Hij had gewoon moeten gaan werken, dat was veel beter voor hem geweest.”

Hoezo ‘beter’? En alsof ik niet werk?

Zeker wel, alleen ik kies voor een totaal ander pad. En juist dat is voor veel mensen niet te begrijpen. Simpelweg omdat het iets anders is dan de gangbare norm die door nagenoeg iedereen wordt herkend en geaccepteerd.

En als iets te mooi klinkt om waar te zijn, kan het toch niet? Hoe kun je nou leven zonder minimaal 40 uur te werken en zonder iets op te bouwen? Je begrijpt dat ik sarcastisch ben.

Doen wat anderen doen en denken dat dit normaal is zonder echt te luisteren naar wat je gevoel zegt? Het gaat om je leven hè, niet zomaar iets.

Wel moet ik zeggen dat -misschien door het afwijken van deze norm- de verbondenheid met veel mensen waarmee ik vroeger omging, een stuk minder is geworden. Als ik ze zie is het heel gezellig hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar gevoelsmatig ben ik (soms) ver verwijderd.

Dit is onder meer zo omdat de manier waarop we leven, haaks op elkaar staat. Ik heb geen vriendin, geen eigen woning, geen vaste baan, geen dik inkomen en ik ben al helemaal niet bezig met de toekomst.

Ook ben ikzelf, door hectische gebeurtenissen in de afgelopen jaren, simpelweg best wel veranderd. Ik ben meer op mezelf geworden.

Al met al zijn er steeds minder raakvlakken.

Jammer, maar het leven loopt zoals ’t loopt. Al is het gevoelsmatig niet altijd zo eenvoudig.

Vaststaat dat ik in ieder geval m’n eigen norm heb gesteld en m’n leven niet door anderen laat bepalen. Eén waar ik achtersta. Eén waarbij ik mezelf kan zijn.

Waaruit deze norm bestaat?

Vrijheid, geluk, ‘levelen’ met mensen en positieve energie. Alles wat daarbuiten valt, laat ik liever zo veel mogelijk aan me voorbijgaan. En tja, dat niet iedereen me begrijpt, is dan maar zo.