Hey!
Ik ben Robbert en ik ben in 2015 begonnen met Backpackblog.nl. Kort gezegd zijn m’n hobby’s reizen, sporten, muziek en ik vind het leuk om zo nu en dan bezig te zijn met spiritualiteit. Op dit moment heb ik verschillende reizen over de wereld gemaakt, en op deze pagina zal ik je alles over mezelf vertellen en waarom ik met dit reisblog ben gestart. Oftewel: mijn verhaal.
Het was 2011 en ik was net afgestudeerd aan de Universiteit van Antwerpen. Een hele klus vol wiskunde kan ik je melden, maar de jaren die ik daar als student heb gehad waren helemaal super.
Ik stond voor de keuze: ga ik meteen werken of ga ik misschien iets anders doen. Bijvoorbeeld backpacken en mezelf en de wereld verder ontdekken? Je begrijpt vast dat ik voor het laatste koos. Behalve dat ik mezelf nog helemaal niet klaar vond om het bedrijfsleven in te duiken, wilde ik de vrijheid die ik had gewoon volledig benutten.
Toch vond ik het lastig om de knoop door te hakken en uiteindelijk dat ticket te boeken. Het is ook niet niks, zomaar ineens in je eentje ervandoor gaan. Aangezwengeld door m’n moeder boekte ik dan toch eindelijk een ticket. Soms heb je gewoon dat ene zetje nodig hè?
Een maandje later zou ik vanuit het Duitse Düsseldorf naar crazy Bangkok vliegen. OMG, hoe vet?
November brak aan en ik vertrok. Helemaal in m’n uppie het vliegtuig in. Zoiets had ik nog nooit gedaan, het voelde bizar en vreemd. Maar toen ik eenmaal in m’n stoel zat was ik op een of andere manier helemaal op m’n gemak. De lange vlucht van 11 uur begon en ik liet het simpelweg over me heenkomen.
De reis werd uiteindelijk een van de mooiste avonturen uit m’n leven. Ik bezocht Thailand, Myanmar, Cambodja, Laos, Maleisië inclusief Borneo en de Filipijnen.
Overal ontmoette ik verschillende bijzondere mensen. Ik ben compleet losgegaan op de Full Moon Party op Koh Phangan. Ook maakte ik de te gekke boottocht van het Thaise Chiang Kong naar Luang Prabang in Laos. Verder waande ik me in een slechte b-film in Myanmar, waar op dat moment nog geen werkende pinautomaten waren en ik op een nogal opmerkelijke manier aan geld moest zien te komen. Ook ben ik in het in die tijd zo beruchte Vang Vieng geweest om te tuben. En ik heb orang-oetans en neusapen op Maleisisch Borneo gezien.
En zo zijn er nog tig dingen die ik kan noemen.
Tijdens de reis kwam ik er tegelijkertijd achter dat ik gemiddeld genomen best wel anders was dan de meeste backpackers om me heen. Ik kan me bijvoorbeeld nog goed herinneren dat ik op Don Det in Laos verbleef en de mensen met wie ik omging iedere avond wilde gaan zuipen. Helemaal niks mis mee natuurlijk en misschien zelfs wel normaal. Maar ikzelf vond het juist lekker om op tijd te gaan slapen, overdag zonder kater leuke dingen te doen en boeken te lezen die me diepere inzichten gaven.
Omdat ik in m’n studententijd en de jeugdige periode ervoor al zo vaak op stap was geweest en kennis had gemaakt met de meest erge katers, was ik daar een beetje op afgeknapt. En aangezien ik ook een type ben van alles of niets, had ik vaak zoiets van: dan maar helemaal niet.
Bovendien had ik tijdens de reis kennisgemaakt met het boeddhisme en was ik me tegelijkertijd gaan verdiepen in spiritualiteit. Zo las ik het boek The Power of Now en ik was er vrijwel meteen door gegrepen.
Even voor de duidelijkheid: tuurlijk ben ik ook wel uitgegaan tijdens deze reis (en behoorlijk ook ;)), alleen ik wilde meer dan alleen dat. Alleen maar bier drinken en late nachten kon ik thuis immers ook. Ja toch?
Ik eindigde m’n trip overigens min of meer gedwongen omdat ik fucking ziek werd in El Nido in de Filipijnen. Iets dat wel meer mensen overkomt trouwens.
Eenmaal thuis voelde ik me een ander mens. Wat had ik een hoop meegemaakt zeg. 8 maanden voelen dan net alsof je jaren bent weggeweest.
Vervolgens volgde ik de ‘gangbare’ weg en begon ik met werken op het hoofdkantoor van een bekende electronicaketen. Werken bij een groot bedrijf, ik had mezelf altijd voorgehouden dat dit was wat ik écht wilde. Het is ook een beetje wat je tijdens zo’n business-studie (ik studeerde bedrijfskunde) meekrijgt natuurlijk.
Mijn eerste ervaringen in het bedrijfsleven waren nou niet bepaald dat ik dacht: ja, dit is wat ik altijd al heb willen doen. Maar ach, ik werkte in een klein team met twee andere collega’s en we hadden het best leuk.
Bovendien, voor wie is zijn of haar baan wel het ultieme? Zoiets is denk ik moeilijk te vinden.
Na ongeveer een jaar merkte ik dat mensen uit m’n team om zich heen aan het kijken waren naar andere banen, en vond ik het ook wel mooi geweest. Hier en daar keek ik of er leuke vacatures waren, al wist ik niet wat ik nou precies zocht.
Uiteindelijk solliciteerde ik bij een van de grotere multinationals van Nederland en doorliep ik daar alle rondes. Ik kreeg de baan aangeboden bij het type bedrijf waar ik altijd al wilde werken. Althans, dat had ik mezelf voorgehouden tijdens m’n studie: werken bij een groot bedrijf waar je carrière kunt maken. En het liefst een traineeship, al had ik daarvoor niet de vereiste kwalificaties. Wel het diploma hoor, maar niet de typische nevenactiviteiten zoals het zijn van bestuurslid van een studentenvereniging of iets in die trant.
Precies in diezelfde periode, waarin ik de overstap naar de multinational maakte, verloor ik m’n dierbare zus die al jaren aan anorexia en boulimia leed en bovendien manisch depressief was.
Ik weet het nog goed, het was maart en 2 maanden later zou ik aan m’n nieuwe baan beginnen. Maar als zoiets ingrijpends gebeurt, kom je meestal in een soort roes terecht. Het is alsof je verdoofd bent. Ik had m’n woning in Rotterdam opgezegd en ging weer even bij m’n moeder in Breda wonen. Dit was het enige wat goed voelde. We moesten er voor elkaar zijn. En ik kon niet met een bord voor m’n kop doorgaan alsof er niets was gebeurd.
Toen, 2 maanden later, begon m’n nieuwe baan dan toch echt.
Maar waar kwam ik terecht? Ik was gewend met maximaal twee mensen in een eigen kantoortje te zitten, en daar belandde ik in een kantoortuin met iets van 30 personen. Een verdieping ernaast weer zo’n zelfde ruimte, boven en beneden: overal hetzelfde. Super gestandaardiseerd, veel te veel mensen om me heen, popiejopies, iedereen bezig met zijn of haar carrière.
Ik was aanbeland bij het bedrijf waar ik altijd al wilde werken, maar het bleek al snel dat dit helemaal niet bij mij paste. Bij m’n vorige werkgever had ik het, ondanks de vaak saaie taken, veel meer naar m’n zin. Dit omdat ik me beter voel in een klein, persoonlijk team.
Het voelde allemaal super onpersoonlijk, en omdat ik sowieso al belabberd in m’n vel zat kon ik m’n hoofd er totaal niet bijhouden.
Letterlijk met tranen in m’n ogen vertelde ik aan m’n team dat ik niet meer kon. Ik was gesloopt en het enige wat me te doen stond was stoppen met werken en beginnen met het verlies van m’n zus een plek te geven.
Misschien had ik het m’n draai er in een andere situatie wel gevonden hoor, maar dit was zo’n beetje het slechtst denkbare moment om in te stappen natuurlijk.
Tijd van diepe rouw brak aan. Het is een lastige periode geweest waarin ik de verdrietige en andere zware gevoelens bewust toeliet. Ik moest er hoe dan ook doorheen komen, en ik ben niet het type dat de knop zomaar omzet. In zo’n situatie is dat denk ik ook niet gezond, je komt jezelf dan later waarschijnlijk nog wel een keer tegen. In welke vorm dan ook.
Voor mij geldt: toelaten is verwerken.
Of naja verwerken. Ik zeg altijd: verwerken doe ik het nooit, ik wil ermee leren leven. Het een plaatsje geven. Want verwerken betekent dat je iets afsluit, en ik wil m’n zus niet afsluiten, of hoe je dat ook zegt.
Maanden later realiseerde ik me wel dat ik iets in beweging moest zetten. Dit kon niet zo doorgaan en ik zette mezelf voor een belangrijke keuze: ging ik weer ergens solliciteren of kon ik misschien voor mezelf beginnen?
En juist dat laatste leek me erg gaaf.
Daarom ben ik gaan zoeken naar mogelijkheden om geld te kunnen verdienen met iets dat ik leuk vind, iets waar ik een zekere passie voor heb. Wat ik in ieder geval zeker wist is dat ik iets wilde creëren zodat ik locatie-onafhankelijk kon werken, vanaf iedere plek op de wereld. Ze noemen het tegenwoordig ‘digital nomad’.
Vrijheid boeide me meer dan een goed salaris. Kunnen doen wat je wilt, dat vond ik belangrijk. Ik ben trouwens van mening dat als je iets doet en daar de volle 100% voor gaat, de rest daarna vanzelf komt. Als je goede energie uitzendt trek je dat vanzelf wel aan. Lees of kijk The Secret eens zou ik zeggen 🙂 .
Anyway, wanneer ik m’n zus niet was verloren, had ik misschien nog wel gewoon in loondienst gewerkt en het misschien prima naar m’n zin gehad. Maar ja: ingrijpende gebeurtenissen zorgen er vaak voor dat je de definitieve stap naar een ander bestaan durft te zetten. Iets dat ik onbewust misschien altijd al wilde, maar niet deed. Ik had een goed inkomen, m’n eigen huisje, dus waarom zou ik?
Even voor de duidelijkheid: ik ben dus niet het type dat zegt dat werken voor een baas stom is of zo. Nee, het is bij mij gewoon op deze manier gelopen. Wel heeft ondernemen me altijd getrokken; zelf iets opbouwen en daarvan kunnen leven is toch het tofste wat er is? Vind ik dan hè 😉 .
Toen dacht ik meteen: reizen, backpacken en avontuur, kan ik daar niet iets mee gaan doen?
Tijdens mijn eerdere reizen hoorde ik andere backpackers regelmatig klagen over reisgidsen zoals de Lonely Planet. Geen objectieve beschrijvingen, nauwelijks routes, te algemeen enzovoorts. Zelf gebruik ik geen reisgidsen trouwens, ik ga gewoon en zie wel waar het schip strandt. Maar dat terzijde.
Vervolgens is het idee ontstaan om zelf reisgidsen te gaan schrijven. Speciaal voor backpackers. Ik noemde het backpackgidsen, met als eerste product Backpackgids Azië. Daarna volgde al snel een soortgelijke backpackgids voor Australië.
Een nieuw product was geboren 🙂 .
Echter, een blog had ik nog niet.
In eerste instantie verkocht ik m’n gidsen daarom via andere Nederlandse reisblogs. Toen dacht ik: maar wacht is even, waarom zou ik zelf niet zo’n blog beginnen? Dan kan ik m’n reiservaringen daarop delen en bovendien houd ik er dan waarschijnlijk meer aan over. Dit zou me weer meer vrijheid geven enzovoorts. Ook vond ik schrijven altijd al leuk en heb ik weinig moeite om m’n gevoelens en gedachten in woorden uit te drukken.
En dus begon ik in april 2015 met Backpackblog.nl, een url die verrassend genoeg nog vrij was. Het had dus blijkbaar zo moeten zijn.
Werkelijk als een malle begon ik met het knallen van artikelen. Iedere dag een nieuwe, over de plekken die ik had bezocht en een tijdje later ook over m’n gevoelens. En ik merkte dat juist die ‘gevoelsartikelen’ goed aansloegen. En nog steeds. Ze geven m’n blog een extra stukje karakter, iets wat ik belangrijk vind. Anders word je een van de vele blogs. En nee, op zich ben ik helemaal niet zo’n deler, maar soms moet je dingen doen die buiten je comfortzone liggen toch?
Nu, jaren later, staan er honderden artikelen op m’n blog én ben ik de trotste schrijver van de volgende acht backpackgidsen:
Inmiddels heb ik de langste reis van m’n leven erop zitten. Tussen 2016 en 2019 ben ik namelijk bijna 3 jaar weggeweest. Een van de absolute hoogtepunten was een roadtrip van 2 maanden door het magische Nieuw-Zeeland. Maar ook het zien van de meest bijzondere plekken in Indonesië. Daarna ben ik 4 maanden terug naar Nederland gegaan om vervolgens weer terug te keren naar Azië om voor een tijdje op Bali te gaan wonen. Toen heb ik onder meer het betoverende Japan bezocht.
Reizen is inmiddels mijn leven geworden, hoe bijzonder is dat?
Bedankt voor het lezen van m’n persoonlijke verhaal. Ik hoop dat het je geboeid heeft en dat je een wat duidelijker beeld van me hebt gekregen. Verder hoop ik je te kunnen inspireren met mijn ervaringen en verhalen. En als jij suggesties of toevoegingen hebt, dan hoor ik ‘t graag van je.
Tot ergens op de wereld,
Als je me wat beter wilt leren kennen, bekijk dan de onderstaande artikelen eens. Het zijn de typische gevoelsartikelen waarover ik al eerder sprak.
Meer van dit soort persoonlijke artikelen vind je hier.