Hey!
Ik ben Robbert en ik ben in 2015 begonnen met Backpackblog.nl.
In het kort houd ik van reizen, sporten, muziek en vind ik het fijn en leuk om bezig te zijn met spiritualiteit.
Op dit moment heb ik verschillende reizen over de wereld gemaakt, en op deze pagina zal ik je alles over mezelf vertellen en waarom ik met dit reisblog ben gestart. Oftewel: mijn verhaal.
PS. Ik update de boel regelmatig zodat je weet hoe het ervoor staat (met mij).
Het was 2011 en ik was net afgestudeerd aan de Universiteit van Antwerpen. Een hele klus vol wiskunde kan ik je melden, maar de jaren die ik daar als student heb gehad waren helemaal super.
Ik stond voor de keuze: ga ik meteen werken of ga ik misschien iets anders doen. Bijvoorbeeld backpacken en mezelf en de wereld verder ontdekken? Je begrijpt vast dat ik voor het laatste koos. Behalve dat ik mezelf nog niet klaar vond om het bedrijfsleven in te duiken, wilde ik de vrijheid die ik had gewoon volledig benutten.
Toch vond ik het lastig om de knoop door te hakken en uiteindelijk dat ticket te boeken. Het is ook niet niks, zomaar ineens in je eentje ervandoor gaan. Aangezwengeld door m’n moeder boekte ik dan toch eindelijk een ticket. Soms heb je gewoon dat ene zetje nodig hè?
Een maandje later zou ik vanuit het Duitse Düsseldorf naar crazy Bangkok vliegen. OMG, hoe vet?
November brak aan en ik vertrok. Helemaal in m’n uppie het vliegtuig in. Zoiets had ik nog nooit gedaan, het voelde bizar en vreemd. Maar toen ik eenmaal in m’n stoel zat was ik op een of andere manier compleet op m’n gemak. De lange vlucht van 11 uur begon en ik liet het simpelweg over me heenkomen.
De reis werd uiteindelijk een van de mooiste avonturen uit m’n leven. Ik bezocht Thailand, Myanmar, Cambodja, Laos, Maleisië inclusief Borneo en de Filipijnen.
Overal ontmoette ik verschillende bijzondere mensen. Ik ben compleet losgegaan op de Full Moon Party op Koh Phangan. Ook maakte ik de te gekke boottocht van het Thaise Chiang Kong naar Luang Prabang in Laos. Verder waande ik me in een slechte b-film in Myanmar, waar op dat moment geen werkende pinautomaten waren en ik op een nogal opmerkelijke manier aan geld moest zien te komen. Ook ben ik in het in die tijd zo beruchte Vang Vieng geweest om te tuben. En ik heb orang-oetans en neusapen op Maleisisch Borneo gezien.
En zo zijn er nog tig dingen die ik kan noemen.
Tijdens de reis kwam ik er tegelijkertijd achter dat ik gemiddeld genomen best wel anders was dan de meeste backpackers om me heen. Ik kan me bijvoorbeeld nog goed herinneren dat ik op Don Det in Laos verbleef en de mensen met wie ik omging iedere avond wilde gaan zuipen. Niks mis mee natuurlijk en misschien zelfs wel normaal. Maar ikzelf vond het juist lekker om op tijd te gaan slapen, overdag zonder kater leuke dingen te doen en boeken te lezen die me diepere inzichten gaven.
Omdat ik in m’n studententijd en de jeugdige periode ervoor al zo vaak op stap was geweest en kennis had gemaakt met de meest erge katers, was ik daar een beetje op afgeknapt. En aangezien ik ook een type ben van alles of niets, had ik vaak zoiets van: dan maar helemaal niet.
Bovendien had ik tijdens de reis kennisgemaakt met het boeddhisme en was ik me tegelijkertijd gaan verdiepen in spiritualiteit. Zo las ik het boek The Power of Now en ik was er vrijwel meteen door gegrepen.
Even voor de duidelijkheid: tuurlijk ben ik ook wel uitgegaan tijdens deze reis (en behoorlijk ook ;)), alleen ik wilde meer dan alleen dat. Alleen maar bier drinken en late nachten kon ik thuis immers ook. Ja toch?
Ik eindigde m’n trip overigens min of meer gedwongen omdat ik fucking ziek werd in El Nido in de Filipijnen. Iets dat wel meer mensen overkomt trouwens.
Eenmaal thuis voelde ik me een ander mens. Wat had ik een hoop meegemaakt zeg. 8 maanden voelen dan net alsof je jaren bent weggeweest.
Vervolgens volgde ik de ‘gangbare’ weg en begon ik met werken op het hoofdkantoor van een bekende electronicaketen. Werken bij een groot bedrijf, ik had mezelf altijd voorgehouden dat dit was wat ik écht wilde. Het is ook een beetje wat je tijdens zo’n business-studie (ik studeerde bedrijfskunde) meekrijgt natuurlijk.
Mijn eerste ervaringen in het bedrijfsleven waren nou niet bepaald dat ik dacht: ja, dit is wat ik altijd al heb willen doen. Maar ach, ik werkte in een klein team met twee andere collega’s en we hadden het best leuk.
Bovendien, voor wie is zijn of haar baan wel het ultieme? Zoiets is denk ik moeilijk te vinden.
Na ongeveer een jaar merkte ik dat mensen uit m’n team om zich heen aan het kijken waren naar andere banen, en vond ik het ook wel mooi geweest. Hier en daar keek ik of er leuke vacatures waren, al wist ik niet wat ik nou precies zocht.
Uiteindelijk solliciteerde ik bij een van de grotere multinationals van Nederland en doorliep ik daar alle rondes. Ik kreeg de baan aangeboden bij het type bedrijf waar ik altijd al wilde werken. Althans, dat had ik mezelf voorgehouden tijdens m’n studie: werken bij een groot bedrijf waar je carrière kunt maken. En het liefst een traineeship, al had ik daarvoor niet de vereiste kwalificaties. Wel het diploma hoor, maar niet de typische nevenactiviteiten zoals het zijn van bestuurslid van een studentenvereniging of iets in die trant.
Precies in diezelfde periode, waarin ik de overstap naar de multinational maakte, verloor ik m’n dierbare zus die al jaren aan anorexia en boulimia leed en bovendien manisch depressief was.
Je moet je voorstellen, je wordt ’s ochtends wakker en de telefoon gaat. Je neemt op en hoort je moeder in paniek. Daarna volgt het bericht dat je zus overleden is.
Het was niet te bevatten.
Ik weet het nog goed, het was maart en 2 maanden later zou ik aan m’n nieuwe baan beginnen. Maar als zoiets ingrijpends gebeurt, kom je meestal in een soort roes terecht. Het is alsof je verdoofd bent. Ik had m’n woning in Rotterdam opgezegd en ging weer even bij m’n moeder in Breda wonen. Dit was het enige wat goed voelde. We moesten er voor elkaar zijn. En ik kon niet met een bord voor m’n kop doorgaan alsof er niets was gebeurd.
Toen, 2 maanden later, begon m’n nieuwe baan dan toch echt.
Maar waar kwam ik terecht? Ik was gewend met maximaal twee mensen in een eigen kantoortje te zitten, en daar belandde ik in een kantoortuin met iets van 30 personen. Een verdieping ernaast weer zo’n zelfde ruimte, boven en beneden: overal hetzelfde. Super gestandaardiseerd, veel te veel mensen om me heen, popiejopies, iedereen bezig met zijn of haar carrière.
Ik was aanbeland bij het bedrijf waar ik altijd al wilde werken, maar het bleek al snel dat dit helemaal niet bij mij paste. Bij m’n vorige werkgever had ik het, ondanks de vaak saaie taken, veel meer naar m’n zin. Dit omdat ik me beter voel in een klein, persoonlijk team.
Het voelde allemaal super onpersoonlijk, en omdat ik sowieso al belabberd in m’n vel zat kon ik m’n hoofd er totaal niet bijhouden.
Letterlijk met tranen in m’n ogen vertelde ik aan m’n team dat ik niet meer kon. Ik was gesloopt en het enige wat me te doen stond was stoppen met werken en beginnen met het verlies van m’n zus een plek te geven.
Misschien had ik het m’n draai er in een andere situatie wel gevonden hoor, maar dit was zo’n beetje het slechtst denkbare moment om in te stappen natuurlijk.
Na nog geen maand in mijn nieuwe appartementje in Rotterdam te wonen, vertrok ik verdrietig naar Breda om terug naar mijn moeder te gaan.
Tijd van diepe rouw brak aan. Het is een lastige periode geweest waarin ik de verdrietige en andere zware gevoelens bewust toeliet. Ik moest er hoe dan ook doorheen komen, en ik ben niet het type dat de knop zomaar omzet. In zo’n situatie is dat denk ik ook niet gezond, je komt jezelf dan later waarschijnlijk nog wel een keer tegen. In welke vorm dan ook.
Voor mij geldt: toelaten is verwerken.
Of naja verwerken. Ik zeg altijd: verwerken doe ik het nooit, ik wil ermee leren leven. Het een plaatsje geven. Want verwerken betekent dat je iets afsluit, en ik wil m’n zus niet afsluiten, of hoe je dat ook zegt.
Maanden later realiseerde ik me wel dat ik iets in beweging moest zetten. Dit kon niet zo doorgaan en ik zette mezelf voor een belangrijke keuze: ging ik weer ergens solliciteren of kon ik misschien voor mezelf beginnen?
En juist dat laatste leek me erg gaaf.
Daarom ben ik gaan zoeken naar mogelijkheden om een leven te bouwen rond iets dat ik leuk vind, iets waar ik een zekere passie voor heb. Wat ik in ieder geval zeker wist is dat ik iets wilde creëren zodat ik locatie-onafhankelijk kon werken, vanaf iedere plek op de wereld. Ze noemen het tegenwoordig ‘digital nomad’.
Vrijheid boeide me meer dan een goed salaris. Kunnen doen wat je wilt, dat vond ik belangrijk. Ik ben trouwens van mening dat als je iets doet en daar de volle 100% voor gaat, de rest daarna vanzelf komt. Als je goede energie uitzendt trek je dat vanzelf wel aan. Lees of kijk The Secret eens zou ik zeggen 🙂 .
Anyway, wanneer ik m’n zus niet was verloren, had ik misschien nog wel gewoon in loondienst gewerkt en het misschien prima naar m’n zin gehad. Maar ja: ingrijpende gebeurtenissen zorgen er vaak voor dat je de definitieve stap naar een ander bestaan durft te zetten. Iets dat ik onbewust misschien altijd al wilde, maar niet deed. Ik had een goed inkomen, m’n eigen huisje, dus waarom zou ik?
Even voor de duidelijkheid: ik ben dus niet het type dat zegt dat werken voor een baas stom is of zo. Nee, het is bij mij gewoon op deze manier gelopen. Wel heeft ondernemen me altijd getrokken; zelf iets opbouwen en daarvan kunnen leven is toch het tofste wat er is? Vind ik dan hè 😉 .
Toen dacht ik meteen: reizen, backpacken en avontuur, kan ik daar niet iets mee gaan doen?
Tijdens mijn eerdere reizen hoorde ik andere backpackers regelmatig klagen over reisgidsen zoals de Lonely Planet. Geen objectieve beschrijvingen, nauwelijks routes, te algemeen enzovoorts. Zelf gebruik ik geen reisgidsen trouwens, ik ga gewoon en zie wel waar het schip strandt. Maar dat terzijde.
Vervolgens is het idee ontstaan om zelf reisgidsen te gaan schrijven. Speciaal voor backpackers. Ik noemde het backpackgidsen, met als eerste product Backpackgids Azië. Daarna volgde al snel een soortgelijke backpackgids voor Australië.
Een nieuw product was geboren 🙂 .
Echter, een blog had ik nog niet.
In eerste instantie verkocht ik m’n gidsen daarom via andere Nederlandse reisblogs. Toen dacht ik: maar wacht is even, waarom zou ik zelf niet zo’n blog beginnen? Dan kan ik m’n reiservaringen daarop delen en bovendien ben ik dan niet van anderen afhankelijk. Dit zou me weer meer vrijheid geven enzovoorts. Ook vond ik verhalen schrijven altijd al leuk; hoe vet zou het zijn om over mijn avonturen te gaan bloggen?
En dus begon ik in april 2015 met Backpackblog.nl, een url die verrassend genoeg nog vrij was. Het had dus blijkbaar zo moeten zijn.
Werkelijk als een malle begon ik met het knallen van artikelen. Iedere dag een nieuwe, over de plekken die ik had bezocht en een tijdje later ook over m’n gevoelens. En ik merkte dat juist die ‘gevoelsartikelen’ goed aansloegen. En nog steeds. Ze geven m’n blog een extra stukje karakter, iets wat ik belangrijk vind. Anders word je een van de vele blogs. En nee, op zich ben ik helemaal niet zo’n deler, maar soms moet je dingen doen die buiten je comfortzone liggen toch?
Nu, jaren later, staan er honderden artikelen op m’n blog én ben ik de schrijver van de volgende tien backpackgidsen:
Ongeveer een jaar na de keiharde klap kregen we te horen dat er bij mijn jongere zusje baarmoederhalskanker was geconstateerd. En niet alleen dat, maar ook nog eens in een vergevorderd stadium. Ze zou met andere woorden slechts 35% kans hebben om 5 jaar later nog in leven te zijn.
Ik wist niet wat ik hoorde, al zaten we allemaal in een soort overlevingsmodus na wat er met m’n andere zus was gebeurd. Het lijkt in zo’n situatie niet helemaal binnen te komen. Alsof je verdoofd bent.
Een traject van intensieve behandelingen volgde… Met succes. Een jaar later werd ze schoon verklaard. Gelukkig ❤️.
Moet je nagaan, dat je in een jaar tijd allebei je zussen zou verliezen. Of twee van je drie kinderen. Niet te bevatten.
Nadat ik mijn blog zo’n beetje had staan en de bezoekers begonnen binnen te stromen, en ik me na de dood van mijn zus en het ziektebed van mijn zusje krachtig genoeg voelde om de stap te zetten, ben ik wederom vertrokken.
Het werd de langste reis van mijn leven.
Een van de absolute hoogtepunten was een roadtrip van 2 maanden door het magische Nieuw-Zeeland. Ik heb daar behalve betoverende landschappen ook de gedenksteen van Ken Boogers (van het BNN-programma Break Free) op de camping in Wharariki Beach bekeken en de overwoekerende plantjes weggehaald, nadat ik contact had met zijn moeder. Heel bijzonder, met name hoe ik met haar in contact ben geraakt.
Maar ook het neerstrijken op de meest bijzondere plekken in Indonesië zal me altijd bijblijven. Zo verbleef ik een week bij een politicus die ik in het vliegtuig ontmoette, tijdens een vlucht van Ambon naar Kei Kecil.
Daarna ben ik 4 maanden terug naar Nederland gegaan om vervolgens weer terug te keren naar Azië om voor een tijdje op Bali te gaan wonen. Even later heb ik vervolgens onder meer het betoverende Japan bezocht.
Maar goed…
Toen kwam corona en was de opdracht min of meer om zo snel mogelijk terug naar Nederland te komen. De situatie was uiterst onzeker en ronduit chaotisch. Inmiddels zat ik in Kuala Lumpur waar je enkel nog naar buiten mocht om boodschappen te doen. Vluchten werden gecanceld en ga zo maar door.
Uiteindelijk ben ik met een van de laatste vluchten richting Nederland gegaan in een volgepakt KLM-vliegtuig, niet wetende wat me te wachten stond. Niemand wist het.
De onzekere situatie bleef maar duren en in oktober 2020 ben ik naar Spanje gegaan om daar 9 maanden te wonen, te werken aan mijn site, inspiratie op te doen enzovoorts. Maar ook om lekker door de bergen te hiken en bij verborgen grotten zoals deze uit te komen:
Mijn vader en zijn vriendin hebben daar een huis, en omdat het vanwege corona niet werd verhuurd kon ik daar mooi terecht. Helemaal super 🙂 .
Inmiddels waren mijn websitebezoekers (en de inkomsten) tot een dramatisch punt gedaald. Een punt waarvan de meesten waarschijnlijk zouden zeggen: ik kap ermee. Toch voelde het voor mij niet zo, omdat ik met dit reisblog begonnen was vanuit een passie en ergens altijd geloof heb gehad dat het weer goed zou komen.
Ik kwam op het idee om een videocursus te maken voor mensen die net als ik een blog willen, en daarbij naar goede info zoeken om er een business van te kunnen maken. Zo werd Blog Secrets geboren.
In juni 2021 ben ik teruggevlogen naar Nederland, maar bijvoorbeeld teruggaan richting Bali zat er nog altijd niet in. Verre van zelfs.
Steeds meer begon ik mezelf af te vragen of reizen nog zou worden zoals het ooit was?
Ik heb het nog een paar maanden aangekeken, en in januari ben ik wederom vertrokken. Deze keer richting het mooie Portugal, om te beginnen op een hippiecamping in de buurt van Olhão. Het werd uiteindelijk een fantastisch avontuur van 5 maanden, waarin ik vanuit de Algarve helemaal naar het noorden ben gereisd.
Tijdens deze epische reis kwam ik onder andere op deze idyllische spot terecht:
Daarover heb ik dit stuk geschreven, mocht je meer willen weten.
Anyway, in die zin ben ik corona dankbaar. Het heeft me doen beseffen dat we niet altijd naar de andere kant van de wereld hoeven en dat Europa heel veel moois te bieden heeft. Ook Nederland. Zo heb ik in deze periode heel veel gewandeld door de groene heuvels en de dichte bossen van Limburg.
Ik kwam in juni 2022 terug in Nederland en na wat rondgezworven te hebben bereikte me het goede nieuws: Thailand ging weer open voor toeristen. En het was voor mij al een tijdje duidelijk dat ik naar Koh Phangan moest. Ik voelde die roeping eerder in Portugal.
In augustus vertrok ik en woonde ik afwisselend op Koh Phangan en Koh Lanta, met een uitstapje naar het Vietnamese Da Nang. Een plek die ik niet meer zal vergeten is de Airbnb op Koh Lanta waar ik maandenlang ben verbleven, de eigenaar Akarat is echt een uniek mens. In en in goed. Mijn moeder bezocht me er ook nog, wat een fijne tijd is geweest.
Al met al is het ongedwongen en relaxte leven op de eilanden me ontzettend goed bevallen, ik kan het iedereen aanraden 🙂 !
Echt heerlijk om vrij te zijn om te kunnen gaan en staan waar je wilt.
Het werden uiteindelijk 9 maanden, waarna ik besloot om voor eventjes terug richting het Nederlandse te gaan. Een mislukte liefdesaffaire droeg daar wel aan bij overigens. Ik zat op Koh Lanta en het voelde simpelweg als het eind van alweer een avontuur.
Eenmaal in Nederland wist ik een ding: ik heb hier geen eigen stek. En ik wist dat ik dit sowieso niet ging krijgen. A) vanwege de prijzen en de eisen en B) omdat ik waarschijnlijk niet heel lang in Nederland zou blijven plakken.
Zodoende ‘woonde’ ik in een periode van 5 maanden afwisselend bij mijn moeder, een goede vriend en kwam ik regelmatig bij m’n vader. Dit rondzwerven zonder perspectief hakte er best wel in moet ik zeggen. Daarom werd het tijd om de knoop door te hakken: ik boekte een ticket naar Bali voor eind oktober 2023. Eindelijk kon je daar weer naartoe zonder allerlei reisbeperkingen, zoals de tot dan verplichte corona-vaccinatie.
Ubud werd mijn voorlopige thuisbasis. Ik contacteerde de eigenaar van een fijne homestay waar ik in 2019 en 2020 al was verbleven en hij had een plekje voor me.
Eindelijk had ik een soort van thuis, waarbij ik niet van anderen afhankelijk ben zoals in Nederland.
Het enkel en alleen op een plek zitten zorgt bij mij echter altijd wel weer voor een zekere ‘reiskriebel’. De dagen worden voorspelbaar en vul ik dan vooral in met routines. Na een poosje merk ik dat m’n ziel gewoonweg gevoed wil worden.
En dus stapte ik op de scooter voor een avontuurlijke roadtrip, die me uiteindelijk helemaal in het noordwesten van Bali in Pemuteran bracht. Dit is het echte leven!
Terug naar Ubud…
Ondanks dat ik Ubud fijn vind, staat het verkeer er me zo tegen hè. Even lekker door het centrum wandelen is er gewoon niet bij. Het is er zó druk!
Aan het eind van mijn tijd in Ubud bezochten mijn vader en z’n vriendin me. Supertof! Al vrij rap trokken we naar Gili Air, waar ik ze bovendien een week later uitzwaaide. Zij gingen verder naar Lombok, Sumbawa en Flores, terwijl ik op het piepkleine eilandje bleef hangen. Ik vond het heerlijk, eindelijk op een plek te zijn zonder verkeer en het bijkomende lawaai.
Wat ging mijn vervolgstap worden? Terug naar de hectiek van Ubud zag ik niet zitten. Sowieso moest ik vanwege visumzaken Indonesië verlaten, dus misschien een ander land proberen…?
Koh Lanta en de plek van Akarat is eigenlijk het enige wat in me naar boven kwam. En dus contacteerde ik hem met de vraag of er een huisje beschikbaar was. Dit bleek zo te zijn en dus ging ik die kant op, na eerst nog een paar daagjes in Kuala Lumpur vertoefd te hebben.
Akarat is zoals ik al zei onwijs aardig en puur. Zijn stek voelt voor mij toch als een soort thuiskomen. Desalniettemin was het laagseizoen net van start gegaan, en merkte ik dat er weinig andere toeristen op het eiland te bekennen waren. Regelmatig werd ik overvallen door gevoelens van eenzaamheid.
Daarnaast zat het allemaal behoorlijk tegen met mijn blog. De bezoekers stagneerden, alsof er een limiet was ingesteld of zo. Al het werk wat ik erin had gestoken leek voor niks te zijn geweest.
Daarna volgde een klap vanuit Facebook. Ik verloor de toegang tot mijn Facebook-pagina van Backpackblog. Zonder enige mededeling. Bereiken kun je ze niet. Je kunt gewoon niets doen. Helemaal niets. Je bent volstrekt kansloos.
(En nog steeds heb ik geen toegang, 20 e-mailtjes ten spijt).
Langzaam begonnen vragen te spelen als: “Wat doe ik eigenlijk met mijn leven?” en “Wil ik het eigenlijk nog wel op deze manier?”
Indien niet, hoe ga ik het dan veranderen?
Op een gegeven moment heb de knop een soort van omgezet en ben ik flink aan dit blog gaan werken. Artikelen updaten, nieuwe artikelen schrijven, en dat iedere dag.
(Dat werk betaalt zich overigens nog altijd niet uit, want de stagnatie in bezoekers is niet veranderd).
Verder buiten sporten, mediteren en veel zelf koken.
Nieuwe mensen heb ik, op enkele oppervlakkige gesprekken, niet ontmoet. Al waren daar best mogelijkheden voor, maar ik merk zelf al snel afstand in te bouwen. Misschien moet ik daar eens mee kappen?
Al met al werden het 2 maanden bij Akarat op Koh Lanta. Ik had best langer willen blijven, al liet mijn visum dit niet toe.
Voorbereidend op m’n volgende ‘episode’ regelde ik een visum voor Bali.
Ik pakte het vliegtuig naar Kuala Lumpur om daar 5 dagen te bivakkeren. Daarna richting Bali, ditmaal linea recta naar het eilandje Nusa Lembongan.
En Nusa Lembongan is waar ik nu zit. Het is het eilandje dat ik in 2020 met m’n moeder bezocht, en wat destijds ontzettend goed bevallen was.
Ik heb hier voor 1 maand geboekt en zal wel zien wat er daarna uitrolt. Ik hou je op de hoogte 🙂 .
.
.
Bedankt voor het lezen van m’n persoonlijke verhaal. Ik hoop dat het je geboeid heeft en dat je een wat duidelijker beeld van me hebt gekregen. Verder hoop ik je te kunnen inspireren met mijn ervaringen en verhalen.
Laat verder zeker een reactie achter als je dat wilt!
Tot ergens op de wereld,
Als je me wat beter wilt leren kennen, bekijk dan de onderstaande artikelen eens. Het zijn de typische gevoelsartikelen waarover ik al eerder sprak.
Meer van dit soort persoonlijke artikelen vind je hier.
Dag Robbert,
wat heb je mooie verhalen en foto s. Dat was al echt genieten, maar nu ben ik benieuwd of jouw gids wel helemaal geschikt is voor
senioren als mijn man Adriaan, 77 en ik, anita, 78 jaar.
Ik ben geboren op toentertijd Celebes en zou zo graag 1 keer daarnaar terugkeren. Misschien volgend jaar. Maar de adressen waar je kan overnachten zijn natuurlijk speciaal voor backpackers. En op onze leeftijd willen we het wel wat comfortabeler/luxer hebben.
Ken/weet jij misschien ook adressen die voor ons geschikter zijn of een goede reisagent of goed reisbureau?
Tot nu toe hebben we nog niks op internet kunnen vinden dat aan jouw info kan tippen.
Hartelijke groeten. Adriaan en anita.
Hoi Adriaan en Anita,
Wat gaaf dat jullie, met alle respect, op deze leeftijd terug willen keren naar Sulawesi. Het is echt supermooi daar!
De gids voor Indonesië gaat jullie zeker helpen hoor. Sowieso staan de hoogtepunten van Sulawesi erin, een route om daar te volgen plus een extra gids met handige tips.
Qua accommodaties kun je ook altijd even op dit blog kijken in de artikelen die ik over de verschillende bestemmingen op Sulawesi heb geschreven. Daarin maak ik telkens onderscheid tussen low-budget en de wat luxere slaapplekken. Al is het op Sulawesi op de meeste plekken nooit écht luxe, daarvoor is het simpelweg te onderontwikkeld.
Als jullie nog vragen hebben, laat het zeker weten!
Goedemiddag Robbert,
hartelijk dank voor je antwoord en extra informatie. Fijn hoor.
We hebben de Indonesie backpackgids en bijbehorende Tips en Tricks besteld en ook al ontvangen. Supersnel.
We gaan ons er vast in verdiepen en wat over dromen, haha.
Dus nogmaals heel hartelijk dank dat jij al zoveel informatie gegeven hebt. Maar het is een fijne gedachte dat als we vragen hebben,
wij bij jou terecht kunnen.
Veel succes met alle nieuwe dingen die je nog gaat ondernemen.
Hartelijke groeten van Adriaan en mij
Dat is leuk om te horen, dankjewel!
Toevallig sprak ik gisteren nog iemand die net terugkwam uit Tana Toraja, da’s sowieso een dikke aanrader om heen te gaan 🙂 .
Ik vind het leuk om jullie te helpen, dus -als er vragen zijn- laat zeker van je horen!
Groet!