Deze week had ik een speciale ontmoeting met een oude bekende. Het is een weerzien geworden met bijzondere momenten die ik niet zo snel meer zal vergeten.
Nu ben je misschien benieuwd met wie ik heb gesproken…
Om precies te zijn met Gijs, de vroegere vriend van mijn oudste zus. Hij woont alweer een poosje in Hongarije, maar niet zomaar. Het is iemand die voor goed afstand heeft genomen van onze moderne Westerse maatschappij.
Waarom?
Jaren geleden merkte hij dat hij totaal niet gelukkig werd van het drukke leven in Nederland waarin hij zichzelf continu overwerkte. Naast een baan vol stress, nam hij letterlijk elk klusje van iedereen aan.
Dit werd hem op een geven moment te veel, waardoor hij langzaam in een burn-out terechtkwam en niet meer kon functioneren in een omgeving met te veel prikkels.
Hij vertelde dat ‘ie op een dag in de auto stapte en begon te huilen. Voor hem hét teken dat het genoeg geweest was. Het roer moest om. Hij besloot te gaan backpacken, langer dan in eerste instantie gepland.
Toen hij terugkwam en het de bedoeling was dat hij aan z’n baan zou beginnen, wist hij het zeker: “Dit is niet wat ik wil, ik wil uit dit systeem, ik wil avontuur”, aangezien dat hem wél gelukkig maakte, zo wist hij nu.
Er zat voor hem daarom maar één ding op: z’n contract inleveren en vertrekken. Eerder al had hij een meisje ontmoet waarmee hij samen de stap wilde zetten. Dit gebeurde dan ook: ze vertrokken naar Hongarije waar ze een boerderij op het oog hadden.
Uiteindelijk hebben ze dit huis met wat hulp voor een habbekrats kunnen kopen, zo’n €18.000 zei hij me.
Denk trouwens niet dat je daar een bouwval voor krijgt. Nee, een zeer degelijke boerderij volledig bestaande uit klei met alle voorzieningen die je nodig hebt. En dat middenin de natuur.
Moeilijk voor te stellen hè?
Het mooiste aan alles is dat hij en z’n vriendin er in 8 maanden een hippie-boerderij van hebben gemaakt met vele dieren en vrijwilligers die langs kunnen komen om mee te werken aan de verschillende projecten.
Ook als je thuis even niet meer weet wat je met je leven moet, kun je bij hen terecht om de batterij weer helemaal op te laden. Voor een week, een maand of wat je maar wilt. Het is eigenlijk een soort kleine community waar geluk centraal staat.
Om zelf geld te verdienen, maken hij en z’n vriendin allerlei hippie-spulletjes die ze online verkopen. Denk bijvoorbeeld aan dreadlock-setjes.
Verder hebben ze een eigen oven van klei gemaakt waarin brood en pizza’s worden gebakken. Tevens maken ze geitenmelk en -kaas. Een groentetuintje ontbreekt natuurlijk ook niet.
Hij verdient nu misschien veel minder geld, toch voelt hij zich een stuk rijker. Het is maar net hoe je ‘rijk zijn’ definieert.
Zoiets misschien: “een leven zonder stress waarin je gelukkig bent”?
Dan nog iets: de tijd.
“Tijd is een illusie”, vertelde hij me. En ergens klopt dit ook wel: we hebben het zelf gecreëerd om een houvast te hebben.
Maar op hun boerderij doet ‘tijd’ er simpelweg niet toe alleen “het moment“, zo zei hij. Hij gaat slapen als ‘ie moe is en wordt wakker zonder wekker, gewoon wanneer het goed voelt. “Veel gezonder”, zo hoor ik hem nog letterlijk zeggen.
Dit alles heeft Gijs, inmiddels een hippie, mij afgelopen dinsdag verteld. Hij was namelijk voor een paar dagen in Nederland en had spontaan een berichtje gestuurd.
Die middag kwam hij aanrijden in een, hoe kan het ook anders, oranje Volkswagen-busje. En verder: dreads, een tanktopje en blote voeten. Precies het beeld dat je bij een hippie hebt, maar compleet het tegenovergestelde van hoe ik hem vroeger kende.
Het werd een speciaal weerzien.
Niet alleen door zijn unieke verhaal, maar ook zeker omdat hij een positief stukje van m’n zus d’r leven is geweest. Zij die ik helaas al een tijdje moet missen. Bovendien straalde hij wat moois uit: rust, vrijheid en geluk. Bijzonder, vind ik.
Verder is hij voor mij wederom een bewijs dat je naar jezelf moet luisteren en je het best gewoon je hart kunt volgen. Dat iemand zo ‘uit het systeem gestapt is’ om z’n geluk achterna te gaan, vind ik echt indrukwekkend om te zien.
Eén ding is voor mij zo langzamerhand wel zeker: het leven valt niet te plannen. En ja, ooit ga ik een bezoekje brengen aan zijn speciale plekje. Misschien jij ook wel?
