De laatste jaren is uit een rugzak leven wat ik doe. Reizen, een break nemen in een Airbnb, weer reizen, eventjes terug naar Nederland. Buiten dat het niet-materialistische bestaan me prima bevalt, vraag ik me meer en meer af of er ooit een tijd komt waarin ik mezelf zal gaan settelen.
Of blijf ik een reiziger?
Zo merkte ik tijdens m’n verblijf in Nederland al vrij snel de drang om wederom avonturen aan te gaan. In het begin voelde ik me zelfs compleet vervreemd, al verdween dit later gelukkig. Maar als ik aan de jungle, mooie stranden of bergen dacht, begon er van binnen iets te glinsteren. Is het simpelweg de onrust die logisch is als je jarenlang op pad bent geweest en op avontuur kon gaan wanneer het je uitkwam?
Op het moment van schrijven ben ik in Kuala Lumpur. Na een maand reizen in Japan had ik simpelweg behoefte aan rust en tijd om aan m’n blog te werken. Ook kan ik hier lekker sporten, muziek luisteren, boeken lezen enzovoorts.
Nu, precies 3 weken later, heb ik geen zekerheid waar ik met Oud en Nieuw zal verblijven. Al wordt het denk ik Bali.
Allen ja, uiteindelijk blijft het toch steeds een tijdelijke verblijfplaats die ik heb.
In m’n achterhoofd heb ik altijd de wetenschap dat ik (vrij snel) weer naar een volgende bestemming zal afreizen.
Het zorgt voor onrust
En dan kom ik meteen op het volgende: echte vriendschappen opbouwen is een ander lastig dingetje. Zulke contacten, diepere connecties, die mis ik wel eens moet ik zeggen. Het is meestal redelijk oppervlakkig.
Maar tegelijkertijd is het is allemaal wat tegenstellend.
Want tijdens het reizen kom ik eigenlijk zat mensen tegen. Ik merk dan echter vaak dat ik na een praatje liever in m’n uppie op pad ga. Zo ontmoette ik tijdens een busreis in Japan een Braziliaan die graag samen door het schitterende natuurgebied van Kamikochi wilde hiken. Ik had meteen al zoiets van: Ik wil dit alleen doen, anders zijn we de hele tijd aan het praten en vergeet ik van de natuur te genieten.
En zo heb ik nog tig voorbeelden.
Dus, ondanks dat de mogelijkheden er wel zijn om sociale contacten aan te gaan, wimpel ik ze blijkbaar af.
Misschien ben ik wel gewoon een einzelgänger en zal ik altijd zo blijven?
De vraag die dan meteen rijst is of ik wel geschikt ben om een relatie met iemand te hebben. Om over samenwonen, settelen en kinderen maar te zwijgen.
Is het bindingsangst?
Vervolgens relativeer ik dit alles weer vrij snel door tegen mezelf te zeggen dat ik het allemaal wel zie. ‘Nu’ is wat telt, en als nu alles vrij goed gaat, dan moet je daar eigenlijk gewoon blij mee zijn.
Go with the flow.
En natuurlijk heb ik zelf gekozen om het roer om te gooien en op deze manier te leven. Maar dit neemt niet weg dat je, ondanks de vrijheid die het met zich meebrengt, zo nu en dan tegen de spreekwoordelijke lamp loopt. Sociaal en qua vastigheid in dit geval.
Wellicht wordt het langzaamaan tijd om een echte plek voor mezelf te vinden, en vanuit daar verder te kijken?
Ik weet het niet.
Aan de andere kant merk ik ook dat het me ontzettend veel positieve energie geeft als ik, na ergens rust gepakt te hebben, nieuwe dingen zie en nieuwe ervaringen opdoe. Dit is uiteraard de mooie kant van reizen. En zolang het kan, waarom niet? Het missen van een basis en connecties zullen op de achtergrond echter telkens blijven spelen. Ik kom steeds weer terug op hetzelfde punt.
Toch, ondanks die onrust die ik op sommige momenten voel, zit ik goed in m’n vel. Ik heb geen stress en kan doen wat ik wil. Verder haal ik superveel wijsheid uit het boek Stillness Speaks. Geluk zit uiteindelijk in jezelf en heeft weinig met externe factoren te maken. Telkens na wat gelezen te hebben in dit boek, voel ik juist een hele fijne rust over me heenkomen.
Wel zei iemand ooit eens: “Happiness is only real when shared.” En misschien is dit ook wel zo…
Mooi je openheid en kwetsbaarheid in het verhaal! Het voelt herkenbaar.. Thanks for sharing 😃🤙🏼 Weleens gedacht aan het ondersteunen van een vrijwilligersorganisatie in het buitenland, wat je als basis zou kunnen gebruiken? Dan ondersteun je een goed doel, je hebt avontuur, hechte relaties die je op kan bouwen en daarnaast kan je met ze afspreken dat als je op pad wil gaan dat je dat dan gewoon kan doen. Sowieso mooi om te lezen dat je je eigen pad blijft volgen wat voor jou goed voelt 💫
Thanks!
Eigenlijk niet, omdat ik ook nog m’n eigen werk heb…
Ik zit daarom eerder aan een co-work space te denken en misschien ergens wat langer te blijven inderdaad. Voor nu zal het Bali worden, vanuit daar zien we wel weer verder.
Groet!
Hey Robert,
Wauw dit klinkt zo herkenbaar. Op dit moment ben ik 8 weken aan het reizen (niks met vergeleken jou) en ben ik mezelf inmiddels ook wel een aantal keer tegengekomen als het gaat om het “sociale” aspect. Tijdens het reizen vind ik het moeilijk om alleen te zijn en wil ik op dat moment liever de mensen opzoeken, terwijl ik het dan na een paar dagen wel weer zat ben en alleen wil zijn. Dit herhaalt zich en ik raak er van in de war. Ik begrijp mezelf ook niet echt haha.
Hetzelfde geldt voor het blijven op eenzelfde plek; het doorreizen put me uit en is vermoeiend maar ergens langer dan 4 dagen blijven voelt te lang en dan wil ik weer door.
Ik ben van plan om na nieuwjaars naar Maleisië te gaan en daarna naar Bali. Mocht je er dezelfde tijd nog zijn lijkt het me leuk een keer te meeten :).
Groetjes
Hoi Lisan,
Toch is dat alleen zijn, als je dit lastig vindt, wel een goed dingetje om te leren op reis hoor…
Ik vlieg morgen naar Bali, dus wie weet 🙂 .
Fijne jaarwisseling!
Hoi Robbert!
Ik volg je blog al een paar jaar en het voelt altijd als een soort van thuiskomen voor me. Ik kan me enorm vinden in je denkwijze en wat dingen die je hebt meegemaakt (het verlies van dierbaren).
Ik heb zelf wat solo backpackreizen gemaakt, en ik ben sinds 2 jaar aan het werk als steward bij een grote luchtvaartmaatschappij.
Door altijd onderweg te zijn is reizen echt een levenstijl geworden. Altijd op zoek naar het volgende avontuur.
Je weet eigenlijk niet anders meer en een normaal leven lijkt ver weg.
Nu ben ik door de corona crisis al bijna 2 maanden niet meer in een vliegtuig gestapt en moet ik eerlijk zeggen, een normaal leven voelt wel heel erg fijn momenteel.
Door even gedwongen een stapje terug te nemen is een hoop onrust in mijn hoofd tot stilstand gekomen.
Eem vaste basis is eigenlijk wel heel fijn….
Reizen is avontuur en vrijheid, maar in mijn geval soms ook wel een vlucht van problemen.
Anyway, ik heb veel respect voor je en je manier van leven en ik geniet ontzettend van de dingen die je schrijft.
Thanks!
– Billie
Hey!
Dankjewel voor je berichtje.
Als het inderdaad een vlucht is, dan zal je jezelf uiteindelijk altijd wel weer ’tegenkomen’. Dus ja, goed dat je nu even de tijd hebt om tot bezinning te komen en rust te vinden toch?
Maar ook als reizen geen vlucht is moet ik zeggen dat ik zo nu en dan een basis mis. Ja, onderweg zijn is leuk maar het is net zo goed intensief. Soms heb je ook gewoon behoefte aan rust. Gelukkig is er tegenwoordig veel mogelijk, soms huur ik bijvoorbeeld voor langere tijd een Airbntje 🙂 .
Maar goed, diepere connecties met mensen maken blijft een dingetje. Al reizende komen en gaan mensen nou eenmaal…
Succes!