Eergisteren zat ik een podcast te luisteren waarin Chris Zegers te gast was bij Wilfred Genee. Chris is een persoon die me op een of andere manier altijd wel weet te boeien, hoe hij zich presenteert in reisprogramma’s zoals Break Free en 3 op Reis heeft iets puurs in zich.
Op een zeker moment geeft hij aan geen doelen te hebben in het leven.
Voor velen zal die uitspraak volstrekt niet resoneren en tot enige onbegrip leiden, aangezien hun leven vrijwel volledig in doelen gegoten is.
Wilfred vraagt hem daarop: “Is dat niet leeg dan?”, waarop Chris iets best wel opmerkelijks verklaart: “Nee, het hebben van doelen is voor mij juist leeg.” Eerder zegt hij: “Ik heb nog nooit een doel gehad.”
Wilfred kijkt hem licht geschokt en met opgetrokken wenkbrauwen aan.
Ik daarentegen voelde een vlaag van herkenning door mijn lichaam trekken. Eindelijk hoorde ik eens iemand iets zeggen wat niemand ooit doet (en durft?).
Want ja, zonder doelen ben je maar een ambitieloos persoon in de samenleving die we met z’n allen hebben gecreëerd. Zo is het wel een beetje toch?
Da’s misschien wel een van de redenen waarom ik niet in het systeem pas.
Visie, ambitie en hieruit voortvloeiend succes – daar moet het vooral niet aan ontbreken. Weten waar je naartoe beweegt is belangrijk voor de mens. Het zou zelfs nodig zijn om het universum voor je z’n werk te laten doen. Daarmee bedoel ik: indien je uitzendt naar een bepaald punt te willen in het leven, dan zet je iets in werking en zal je geholpen worden op je pad.
De bekende vraag “Waar sta je over 5 jaar” heb ik nooit weten te beantwoorden. Gewoon, omdat het in mijn optiek flauwekul is. We weten immers niet hoe het leven loopt, hoezeer je ook denkt te kunnen plannen door doelen te stellen. Maar evengoed omdat ik simpelweg geen idee heb. Het domste antwoord tijdens een sollicitatiegesprek, aangezien het je gebrek aan visie en ambitie zou verklappen. Ik weet nog wel dat ik me in de voorbereidingen op zulke gesprekken een lulverhaal had eigengemaakt, wat dan wel in de smaak zou vallen.
Mocht het niet duidelijk zijn: ik ben dus zo’n type als Chris. Doelen heb ik serieus niet, ik leef mijn leven ‘gewoon’. En ik kan beamen wat hij al zei: ik ervaar het allerminst als iets leegs.
Ook voor wat betreft werken aan deze website pak ik alles intuïtief en zonder stappenplan aan. Ik word wakker en denk: vandaag ga ik hierover schrijven of artikel x updaten. Zo is daarnet de inspiratie voor dit stukje zomaar spontaan ontstaan. Plannen voelt zo in strijd me wie ik ben.
Voor wat betreft reizen is er evenmin een plan of doel. Sommigen roepen dat ze een x-aantal landen voor een bepaalde leeftijd bezocht willen hebben. Of: “Ik wil sowieso xyz zien in Bangkok.” Of mensen die hun complete route vastleggen inclusief dag-tot-dag-schema’s.
Prima hoor en verre van vreemd. Alleen, ik heb die drang helemaal niet. Daarnaast ontstaan mijn bestemmingen meestal pas op ’t laatste moment, op basis van een ingeving of een tip van iemand on the road. Tamelijk spontaan eigenlijk.
Om misverstanden te voorkomen: ik heb wel degelijk dromen (soms), ik giet ze echter niet in doelen. Precies wat Chris zegt trouwens. Dromen zijn er toch ook om over te laten aan het mysterie van het leven? Wij mensen hebben de illusie alles te kunnen controleren.
Interessant aan het gesprek met Chris vond ik verder zijn volgende woorden: “Als je continu een plan hebt, dan sluit je iets uit. En weet je wat? Toeval.” En kort erna: “Onbevangenheid leidt tot ontvankelijkheid voor het toeval.”
Je ontzegt jezelf ontzettend veel als je toeval uitsluit en als het ware in een tunnel zit, een tunnel die je naar het behalen van je doel voert. Laat je het toeval daarentegen wél toe, dan komen er onverwachte dingen op je pad waartegen je ja of nee kunt zeggen. Die dingen zie je niet wanneer je sec op je doel gefocust bent.
Chris: “Mensen zeggen wel eens dat je zonder doelen geen ambitie hebt. Ik draai hem liever om.”
Sommige schrijvers spraken ooit woorden in de strekking van: het is de reis die het leven glans geeft, en niet de bestemming. Die gaat in deze ook wel op vind ik.
Hiermee zeg ik overigens niet dat doelen stellen iets fouts is of zo. Ik probeer louter aan te geven wat voor mij werkt, en dat ik hierin ogenschijnlijk een van de weinigen ben. Daarom vond ik het zo mooi een soortgelijk verhaal te horen van Chris.
Neemt niet weg dat je alles maar op z’n beloop moet laten. Zoals Chris ergens in het gesprek aangeeft is het van wezenlijk belang om jezelf steeds weer af te vragen wie je nu echt bent en of het pad wat je bewandelt nog wel het juiste is. Da’s voor mij een lastige eerlijk gezegd, omdat ik moeilijk kan peilen wat mijn gevoel precies zegt. Iets om aan te werken misschien?
Kijk je sec naar doelen om je levensroute te beoordelen, dan kun je misschien denken op het goede pad te zitten, terwijl je diepere gevoel mogelijk iets heel anders vertelt. Doelen kunnen in die zin verblinden.
Afsluitend: geef ruimte aan het onbekende en wees verrast. Ook al is het slechts met mate.
