Zittend op mijn veranda luister ik naar het kalmerende geluid van krekels en zie ik hoe de wind de bomen van de jungle laat dansen. Nadat een vogel op de elektriciteitskabel haar vleugels spreidt, wegvliegt en geleidelijk oplost in eindeloosheid, sluit ik langzaam mijn ogen.
In gedachten verzonken fluister ik tegen mezelf:
“Zal ik ooit nog een serieuze relatie krijgen? En eventueel settelen en kinderen?”
Klinkt misschien een tikje dramatisch, maar zie het meer als een levensvraag.
Een van de meest gelezen artikelen op deze website schreef ik alweer bijna tien jaar geleden (poeh, wat gaat het allemaal snel hè?), en is getiteld: Settelen? Nee ik niet… Om me heen zag ik mensen het gebruikelijke pad volgen: relatie, samenwonen, plannen voor kinderen, een hond… je kent het wel. Ik legde uit waarom huisje-boompje-beestje niet aan mij besteed was, sowieso had ik niets met de zogenaamde norm.
Het is overigens niet dat ik me ertegen afzette of zo, ik ben van jongs af aan al anders geweest dan normaal. In vele opzichten nochtans.
Voortbordurend op het artikel over (niet) settelen, vraag ik me soms het volgende af:
Hoe komt het toch waarom ik nooit eens dat diepere gevoel voor een meisje heb? Het blijft altijd aan de oppervlakte, daar waar het vooral leuk en speels is maar vooral niet te serieus.
En het aparte? Na een poosje willen zij juist meer, terwijl ik de boot afhoud. Ik voel ‘het’ gewoonweg niet.
Berichtjes als “ik mis je” kan ik onmogelijk hetzelfde beantwoorden, ik ben bovendien geen type dat het dan toch maar doet en een toneelstuk opvoert.
Is het omdat de diepere connectie ontbreekt, gaat het om bindingsangst of zit er meer achter? Mijn intuïtie zegt het eerste, alleen da’s natuurlijk ook de meest comfortabele keuze.
Voor mijn gevoel is het in elk geval niet zo dat ik een meisje op afstand houd omdat ik bang ben om haar bij mijn gevoel te laten komen.
Terugkomend op de vrouwen en het ‘niet voelen’ van mijn kant: hoe kan het dat de andere partij wél verder wil en aan een relatie denkt, en in tegenstelling tot mij aangeeft wel een connectie te voelen? Het gaat bij mij steeds op die manier in zulke situaties. Laatst was het opnieuw raak.
Overigens heb ik in mijn leven nooit het idee gehad op zoek geweest te zijn naar een relatie. Ik heb altijd zoiets van: als het komt komt het, en sta ik ervoor open. Maar wellicht is dit een té passieve houding? En: is dat openstaan eigenlijk wel zo, of hou ik mezelf voor de gek?
En heel eerlijk, de paar officiële relaties die ik in mijn leven heb gehad kwamen telkens op initiatief van de dame in kwestie. In beginsel voelde ik me daar verre van senang bij, het officieel labelen van de verhouding als ‘relatie’. Alsof het niet bij me paste of zo.
Hmm… Even een kleine gedachte die zomaar opborrelt:
Zou ik er op een of andere manier een les uit moeten trekken, uit deze vergelijkbare ervaringen?
Geen idee of het zo is hoor, maar allicht moet ik in een moeilijk doolhof eerst zelf de poort van mijn hart zien te vinden, aangezien die mogelijk (onbewust) al jaren dichtzit? Indien je zelf geen toegang tot je gevoel hebt, hoe kun je anderen dan toelaten (en een relatie hebben)?
En dat ik, mits ik die diepere verbinding weet te vinden (mocht het daar nu aan schorten), vervolgens types aantrek waarmee ik die connectie wél ervaar?
Het is in ieder geval wel zo dat ik vaker niet weet wat ik precies voel. In de breedste zin van het woord. Bijvoorbeeld waarheen ik wil, of ik wel of geen vastigheid zoek, wat ik wil qua werk enzovoorts. Ik ben dan ook een behoorlijke twijfelaar.
Hoe het ook zij, misschien ben ik simpelweg niet gemaakt om met iemand samen te leven of überhaupt een relatie te hebben, zou evengoed kunnen hè. Volgens de heilige boeken onmogelijk trouwens, want we zijn er volgens die geschriften immers om de liefde te vinden en ons voor te planten.
Tja, wie zal het zeggen?
