Azië is speciaal. Wie vindt het niet?
Maar wat mij betreft niet alleen vanwege de vele prachtige bezienswaardigheden, het verrukkelijke eten en de vredige cultuur die er heerst. Er zijn van die typische gewoontes die dit werelddeel zo bijzonder maken. Bijzonder, omdat het dingen zijn die je niet zo 1, 2, 3 zou verwachten.
In dit artikel deel ik negen van zulke gewoontes met je die ik tijdens mijn reizen door met name Zuidoost-Azië ben tegengekomen, van 2011 tot nu. Leuke en minder leuke dingen.
En nee, ik ga niet een standaard iets opnoemen als ‘insecten eten’, ‘hurktoiletten’, ‘bum-guns’ of ‘ladyboys‘. Die kennen we allemaal wel denk ik. Liever deel ik zaken die me (echt) hebben verbaasd, dingen waar ik op voorhand niet van wist.
Goed, hier komen ze:
1. Apotheken verkopen nagenoeg alles zonder recept
Ben je niet gewend in Nederland hè, dat je bepaalde zware middelen gewoon even kunt ophalen in de apotheek zonder een recept op zak te hebben van de huisarts of de instantie waar je onder behandeling staat?
Bij veel Aziatische apotheken is dit easy peasy. Thailand en Indonesië blinken uit.
Zo heb ik regelmatig andere backpackers gesproken die middeltjes als valium en oxazepam kochten om makkelijker te kunnen slapen in het vliegtuig. Dit zijn medicijnen die je in Nederland niet zomaar meekrijgt. En daarvoor is een goede reden, oxazepam kan bijvoorbeeld behoorlijk verslavend werken en je leven op een verkeerde manier beïnvloeden. Op een site als Lazada kan je evengoed allerlei middeltjes zonder problemen kopen.
Mijn advies? Pas op met wat je koopt. Het kan dan allemaal wel vrij verkrijgbaar zijn, gezond is het (vaak) niet. Ikzelf weiger in ieder geval om zulke pillen te halen, maar da’s is ieder z’n eigen keuze.
2. Drugs lijken soms wel legaal (en soms zijn ze dat ook!)
Ik noem Pai, Vang Vieng, de Full Moon Party op Koh Phangan, Bali en Sihanoukville. Plaatsen waar (soft)-drugs vrij gemakkelijk te krijgen zijn, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Nu moet ik er wel bij aantekenen dat cannabis sinds 2022 legaal is in Thailand, daar wemelt het tegenwoordig dan ook van de shops met de welbekende groene plant.
Toen ik in Sihanoukville op Victory Hill verbleef (anno 2025 helaas vergane glorie), fluisterde werkelijk iedere tuk-tuk-chauffeur “Cocaine?” naar me. Geen idee wat ze nou werkelijk verkochten, maar ik keek er wel van op.
Dan is er nog Vang Vieng, daar waar het voornamelijk om ’tuben’ draait. Vooral in de hoogtij jaren 2011-2012. Het was (en is) hier heel gebruikelijk dat er op de menukaart dingen staan als ‘happy pizza’, ‘happy shake’, een joint, paddo’s of zelfs opium. Nogal vreemd, wetende dat in de Laos de straffen voor wat betreft drugsgebruik verre van mild zijn. Maar zodra het op de menukaart pronkt, moet het kunnen toch?
En ja, zelf heb ik net zo goed wel eens een jointje opgestoken in Azië, in Pai bijvoorbeeld. We hebben het dan over 2011 trouwens, toen wiet in Thailand zo verboden als wat was. Wiet bleek ook destijds super-eenvoudig te krijgen in de cafeetjes en bars. Achter de toonbank lag vaak ‘van alles en nog wat’. Evenals Vang Vieng heeft Pai heeft het stempel dat drugs gedoogd wordt. Maar het bergdorpje valt gewoon onder de Thaise wet, oftewel: er staan zware straffen op het gebruik van drugs anders dan cannabis en kratom (voor zover je dat drugs kunt noemen).
Laatst hoorde ik een verhaal van een vriend van me die het had over een ietwat afgelegen bar op het Thaise backpackerseiland Koh Tao, het eten van spacende paddenstoelen is er doodnormaal.
En ja, zo kan ik nog tig voorbeelden noemen.
Pas in elk geval op met wat je doet, ondanks dat het gebruik van drugs vaak heel normaal lijkt.
Alhoewel door corrupte samenwerkingen tussen café-eigenaars en politie de straf niet zelden met een paar honderd euro af te kopen is, moet je je niet zo vrij als een vogel wanen. Je zult maar net de verkeerde tegenkomen…
3. Het openbaar rochelen en uitspugen van pruimtabak is niet vreemd
In Myanmar, om precies te zijn in Yangon, maakte ik voor het eerst kennis met het fenomeen ‘betel nut’. Dit is een soort pruimtabak waarop de locals kauwen, met als gevolg dat ze een opkikker krijgen die gelijkstaat aan zes koppen koffie. Heb ik me laten vertellen althans…
Best lekker dus eigenlijk. Ja, je zou denken van wel. Echter, ik vond het nogal smerig om het gerochel aan te horen en vervolgens de rode massa uit de mond op straat gespuugd te zien worden. Wat overblijft, is een gebit wat eruitziet alsof het volledig bebloed is. Hoewel veel dingen wennen, blijft deze duivelse aanblik lastig te verwerken door mijn hersenen.
Er is overigens al meerdere keren bericht dat dit populaire product tot kanker kan leiden en al vele vroegtijdige overlijdens tot gevolg heeft gehad. Zelf heb ik heb ik de betel nut-ontgroening ook aangedurfd, al vond ik het eerlijk gezegd maar een smerig goedje.
Over rochelen gesproken: in China is dit next-level. Een vrouw kan er nog zo mooi uitzien, kijk er desondanks niet van op indien ze flink rochelt en haar slijmerige drab vervolgens op de grond tuft. Zelfs in de trein wordt er volop op los gerocheld!
4. Boekenwinkels verkopen meer kopieën dan originele boeken
Kopieën in de schappen leggen in plaats van de originele exemplaren? De normaalste zaak van de wereld in veel Zuidoost-Aziatische landen.
Copyright? Huh, wa’s dat?
Ik heb het overigens met name in Thailand gezien, in Bangkoks Soi Rambuttri zit een zaak die zonder blikken of blozen de schappen heeft vol liggen met kopietjes.
Tamelijk apart dat zoiets zomaar kan, de auteursrechten worden op deze manier immers keihard geschonden. Ergens vind ik het ook wel weer grappig dat de winkels en straatverkopers er open en bloot voor uitkomen. In Nederland (regelland) zou je onmiddellijk worden opgepakt en een dikke boete moeten lappen.
Soms liggen er trouwens wel degelijk originele uitgaves hoor, meestal boeken die door reizigers zijn geruild tegen geld of een ander exemplaar uit de shop.
Denk overigens niet dat je altijd voordelig uit bent, de prijzen vallen me vaak zelfs wat tegen. Onderhandelen is daarom wel aan te bevelen. Je originele boekje inwisselen tegen geld, levert je doorgaans geen fluit op. Ruilen is een betere optie. Vaak staat bij een shop aangegeven of ze ‘swappen’, oftewel boeken omruilen. Bij strandbars op eilanden zie je het eveneens regelmatig.
Zelf reis ik trouwens al jarenlang met een e-reader om gewicht laag te houden. Alhoewel een écht boek openslaan toch iets magisch blijft houden.
5. Zelfs bij de zoetste dingen wil men suiker doen
Lekker hè zo’n fruitshake? Jazeker, maar ik raad je aan om steevast “no sugar” erbij te zeggen. Tenzij je van super-zoet houdt natuurlijk.
Het is in Azië heel normaal om de zoete shake nog effe een tikje zoeter te maken. Dit kan met gecondenseerde melk of gewoon door het toevoegen van suiker. Of beide natuurlijk (geen grap).
Volstrekt onnodig, als je het mij vraagt in ieder geval. Zelf vind ik bijvoorbeeld een mango-shake erg lekker. Maar waarom nog (een berg) suiker eraan toevoegen als deze vrucht van zichzelf al mierzoet is?
Da’s precies de reden waarom ik bij het bestellen “no sugar” zeg. Degene die me helpt, kijkt me dan meestal vreemd aan omdat hij of zij het niet lijkt te begrijpen. Ach ja, het is maar net wat normaal is in een bepaald land natuurlijk.
6. In de Filipijnen is bewapende beveiliging heel normaal
Waaraan ik denk bij de Filipijnen? Natuurlijk de prachtige landschappen, de ongerepte eilanden, het kristalheldere water en de iconische Jeepney. Toch is er zeker nog iets anders dat me is bijgebleven: de bewaking bij shopping-malls, grote supermarkten, hotels, sommige restaurants en andere openbare gelegenheden.
Dit is niet zomaar beveiliging, maar in uniform geklede mannen met ieder een gigantisch geweer bij zich. Verder een sensor om vast te stellen of je wapens bij je hebt. Het kan tevens zo zijn dat je gefouilleerd wordt.
Ik vond dit in het begin nogal intimiderend. In bijvoorbeeld Puerto Princesa ging ik alleen maar even naar een supermarkt om iets te eten te kopen. Om dan via twee van dit soort mensen naar binnen te lopen, was niet heel erg prettig. Het zorgde eerder voor een gevoel dat er ieder moment iets rots kon gebeuren.
Deze beveiligers staan er trouwens door aanslagen in winkelcentra in het (recente) verleden. Ergens is het daarom wel te begrijpen.
Laat je trouwens niet afschrikken door wat ik hierboven heb gezegd, want Filipijnen is een ontzettend mooi land om te backpacken (op die vreselijke steden na dan!). En bovendien: als je deze beveiligers één keer hebt gezien, is het de keer daarna vaak al een stuk normaler. Al blijft het gevoelsmatig natuurlijk een beetje apart.
7. Horror-tochten in de bus en boot
Nee, ik wil je niet bang maken.
Toch heb ik ze genoeg meegemaakt: ritten in de bus en boot die mijn einde hadden kunnen betekenen.
Pfff… Ik herinner me een ritje in een lokale bus in Sri Lanka. De chauffeur (was ‘ie bezopen of zo?) besliste doodleuk om in een bocht in te halen, en je kan het al raden: een tegenligger volgde. Die konden we maar ternauwernood ontwijken.
In Cambodja hetzelfde. Met angst en beven zaten ik en twee andere backpackers in de minivan van Kep naar Sihanoukville. De inhaalpraktijken van de meneer achter het stuur waren om gek van te worden.
Qua boottochten spant Indonesië voor mij de kroon. En niet in de positieve zin van het woord…
Van Banda Aceh naar Pulau Weh: we schommelden als gekken heen en weer, door de ruit naast me kon ik enkel en alleen de genadeloze zee zien. Geen horizon meer te bekennen.
De fastboot van Ambon naar Banda Neira was eveneens een ramp. De beloofde 5 uur werden er 8, en door de klappen van de zee vroeg ik me af of ik er wel heelhuids uit ging komen. Wonder boven wonder lukte het me om in slaap te dommelen, en kon ik m’n angst op die manier parkeren. Op de terugweg ben ik toen maar met een piepklein propellervliegtuigje gegaan, een van mijn grootste nachtmerries overigens. Gelukkig viel die vlucht mee (en het was onwijs mooi!).
Op Bali was het helemaal erg: de speedboot waarmee m’n ma en ik van Sanur van Nusa Lembongan voeren, zat letterlijk met plakband aan elkaar vast. Op een gegeven moment liep het water naar binnen en de angstige blik van de kapitein in kwestie zal ik nooit meer vergeten. Het verbaasde me dan ook niet dat er in 2025 nog een boot van ze zonk, zoek maar op ‘Tanis accident Bali’.
Ook in Taiwan, op weg naar het afgelegen Green Island, bleek ik in een hels scenario beland te zijn. Iedereen om me heen volle bak kotsen, hoe ik het droog gehouden heb is me een raadsel.
De oversteek van Kuala Besut naar Perhentian Kecil was evengoed te heftig voor woorden.
Genoeg voorbeelden 😀 ?
8. Diertjes in kooien (of aan kettingen)
Olifanten die vastgeketend zitten, hanen die in een kooi wachten op een bloederig hanengevecht, pickups met kippen in een kooi die met angst in hun ogen langs de tralies kijken, apen die met een touw aan een paal vastzitten (laatst zag ik ’t nog op Koh Lanta), koeien onder afdakje met een touw door hun neus, gedrogeerde tijgers, vogels in kooien…
Yep, het komt helaas allemaal voorbij.
Het dierenleed is intens om mee te maken moet ik zeggen. Sommige dingen hebben met cultuur te maken, zoals de hanen die men op Bali in kooitjes houdt voor hanengevechten in de tempel. Je doet er weinig aan.
Vergeet echter nooit hoe het er bij ons aan toegaat. Tuurlijk hebben huisdieren het thuis over het algemeen goed. Maar ook in Nederland zien we megastallen, koeien die nooit het daglicht zien, illegale hondenfokkers, parkietjes in een kooi enzovoorts.
9. Heb je geen diploma dan kun je er gewoon een kopen
Op meerdere plekken in Zuidoost-Azië is het me opgevallen dat in de toeristische winkelstraten stands stonden waar je volop certificaten kunt kopen. Denk aan diploma’s van een universiteit naar keuze, een rijbewijs en zulk soort shit.
Op Khao San Road in Bangkok zag ik deze praktijken voor het eerst. Werkelijk iedere Bachelor- of Mastergraad is hier te verkrijgen. Ik bladerde even door het boekje en zag verder ook rijbewijzen en zelfs identiteitskaarten van de politie.
Ik dacht toen: “Dat dit gewoon allemaal kan, hoe bizar?” Bizar, omdat het natuurlijk illegaal is. Maar absurder is misschien nog wel dat het politiestation er vlakbij in de buurt ligt.
Dus, heb jij nog niet het juiste papiertje of heb jij altijd al de droom gehad om als politieagent te werken? Dan weet je wat je kunt doen 😉 .
Dit waren de negen dingen die me opgevallen zijn in Azië. Heb jij er nog eentje?
