Als reizen vluchten wordt

Een tijdje terug vroeg mijn vader of ik al een ticket ergens naartoe had geboekt. Ik zei hem nog niets beslist te hebben, omdat ik niet duidelijk voelde waarheen te gaan. Wide ik überhaupt wel weer ergens naartoe vertrekken?

Ze zeggen wel eens dat je het beste je hart kunt volgen, maar wat nou als je niet weet wat je hart vertelt?

In die fase was ik terechtgekomen.

Aan de andere kant wist ik ook dat ik een paar weken later terug in Nederland ging belanden -ik en m’n vader zaten namelijk voor een maand in Spanje-, waar het simpelweg aan zou komen op verblijven bij een van mijn ouders of een vriend. En als er iets is wat ik niet wilde, was het die afhankelijkheid van anderen en op dezelfde voet doorgaan zoals ik al deed.

Niet zonder perspectief tenminste.

Sowieso heb ik gemerkt dat in Nederland zijn zonder te weten wat mijn volgende stap wordt verre van prettig is. Het is een onzekerheid die zowel aan mezelf als aan de mensen om me heen vreet.

“Waar ga ik straks heen?” Je moest eens weten hoevaak het sinds mijn terugkomst uit Thailand in mei door m’n hoofd is geschoten. Een duidelijk antwoord ontbrak en maakte het er niet makkelijker op.

In hetzelfde Spanje boekte ik krap een maand geleden een ticket naar Bali. Niet persé omdat ik dit 100 procent voelde, al moest ik voor mezelf wel een keuze maken. Duidelijkheid scheppen voor iedereen, inclusief ikzelf.

Het zorgde voor opluchting, al merkte ik net zo goed dat ik het gewoonweg niet wist. Normaal gesproken heb je (onwijs) veel zin om richting een plek als Bali te reizen, nu -en in de weken die volgden- ontbrak deze zowat euforische stemming.

Eerlijk, het begon aan te voelen alsof ik aan het vluchten was, al een hele poos overigens. Een keuze maken waar je niet volledig achterstaat, een keuze maken om ergens heen te vertrekken aangezien je geen thuis hebt. Ja, dit is wel een nadeel van het leven wat ik leid moet ik je zeggen. Het feit dat ik nergens wortels heb geschoten en daarom het gevoel mis ergens tot te behoren.

Om een voordeel te noemen: ik pas me snel aan aan nieuwe omgeving. Zonder veel nodig te hebben.

Maar goed, ik zou dus ook niet weten waar die thuis dan wel ligt. Daarvoor moet je jezelf echter wel een kans geven en ergens langer verblijven.

En ja, ik had zo’n gevoel bij Lagos, Portugal. Alleen toen ik de huur- en koopprijzen zag, wist ik dat het een lastig verhaal ging worden.

Eenmaal in het vliegtuig naar Bali enkele dagen terug, voelde ik me serieus best wel lost. Alsof ik ergens zat waar ik niet hoorde.

Thuis bij m’n moeder zei ze tegen me: “Je kunt je keuzes zoveel mogelijk positief proberen te maken, in plaats van voor x te kiezen omdat y niet wilt.” Denk bijvoorbeeld aan: ik ga naar Bali, want het gaat me x, y en z brengen. Dit is een geheel andere manier van benaderen, waardoor het allemaal ietsje minder zwaar wordt. Ook al weet je niet goed wat je voelt en wilt. Je kunt je mind in elk geval de positieve kant opsturen.

We creëren onze eigen werkelijkheid; het staat in flink wat boeken geschreven.

Trouwens, op de plekken waar ik kom ontmoet ik zeker wel mensen, al is het telkens vrij vluchtig. Ik weet nooit of ik ergens een maand later nog zit, aangezien ik vrijwel alles last minute bepaal. Op die manier kun je natuurlijk weinig tot niets met iets of iemand opbouwen.

Ergens voelt het ook veilig, die afstand. Alleen ja, het is niet dat het je verder brengt.

Maar eerlijk… Wanneer ik ergens een maand ben, heb ik vaak ook wel weer de zin om naar een nieuwe plek te gaan. Jijzelf herkent dit misschien wel. Je zit thuis en denkt: tja, ik ben wel toe aan een andere omgeving. Het is dan echter niet zo dat je daadwerkelijk vertrekt, je woont immers ergens. In mijn geval ben ik maximaal flexibel en kan ik overal heen vliegen. Fijn, desondanks tevens gevaarlijk omdat je zo steeds van hot naar her trekt en nergens echt rust ervaart. Rust die je uiteindelijk toch nodig hebt denk ik.

Lenny Kravitz zong het al: always on the run.

Hoe lekker is het om na een reis(je) weer thuis terug te kunnen keren? Heb je die thuisbasis niet, dan kan reizen op termijn een vlucht worden. Je blijft weg, want je hebt verder niets. Je reis is je thuis. En als je de mensen thuis bezoekt ben je tegelijkertijd bezig met de volgende stap. Op een gegeven moment gaat zoiets niet meer.

De afgelopen jaren -en zeker de laatste tijd- hebben me het inzicht gegeven dat ik klaar ben voor verandering. De eerste stap die ik daartoe heb genomen is het regelen van een visum voor 6 maanden in Indonesië. Ik hoef nu niet meer na 2 maanden het land uit om ergens anders te stranden of eventueel een paar dagen terug te vliegen. Het geeft ruimte om iets op te bouwen, me aan te melden bij een fitnessclub, coworking-plaats of wat dan ook.

Ik zal dan echter zelf écht dingen dienen te veranderen, en niet op dezelfde -comfortabele- manier moeten verdergaan. Comfortabel als in me nooit committeren aan een plaats. Want ik kom elke keer uit op hetzelfde punt.

Je moet je voorstellen, in 2011 maakte ik mijn eerste lange reis. In 2016 reisde ik 3 jaar. Sinds toen ben ik min of meer nomade.

Echt, het is voor mij zonder grap lastig om me ergens langer dan een maand ‘vast te leggen’.

Net stelde een Indonesische vrouw uit Java me de vraag: “En, wat wordt je volgende bestemming?” Echt, het geeft rust dat ik daar de komende tijd eens niet druk om hoef te maken. Het is tijd om een plaats te vinden die als thuis voelt, in plaats van iedere keer weer te vertrekken. Reizen is bedoeld om te ontdekken, niet om te vluchten.