A Treasure of Nature: een verborgen pareltje in Portugal

Na de intense huachuma-ceremonie in Aljezur en de dagen in Odeceixe had ik behoefte aan een plek om tot rust te komen. Het liefst ergens in de natuur, waar ik bijvoorbeeld een maand zou kunnen verblijven om in stilte te kunnen schrijven, yogaën en simpelweg te genieten van de omgeving. Maar ook om me te focussen op grounding, een les die ik had meegekregen uit de ceremonie.

Zoals wel vaker het geval is, wist ik een dag van tevoren nog niet wat m’n volgende bestemming ging worden, al had ik al wel wat opties bekeken. Een daarvan was een camping met de naam ‘A Treasure of Nature’ in de Alentejo-regio. En op een of andere manier had ik er direct een goed gevoel bij. Toevallig of niet, de camping wordt gerund door Reineke, een Nederlandse vrouw.

Ik had haar al eventjes gemaild met de vraag of ze iets verhuurde waarin ik kon verblijven. Ze bleek een trailertje te hebben staan, met een bed, tafeltje en een klein keukentje. Ideaal dus. En bovendien voor weinig geld, iets wat in de Algarve -waar ik nu was- amper mogelijk leek.

Een probleem: er liepen kennelijk overal mieren op de muur. Het goede nieuws: ’s avonds waren ze weer verdwenen.

De reviews op Google en het gesprek met Reineke gaven me een authentieke, pure en niet-commerciële indruk. Gewoon ‘echt’ zeg maar. Tegenwoordig krijg ik bij veel van zulke plekken in de natuur een nogal gehypete indruk, met talloze yoga-retreats, workshops en een ‘spirituele’ inslag waarvan ik me afvraag in hoeverre het daadwerkelijk spiritueel is. De prijzen om te verblijven in een yurt zijn vervolgens gelijk aan een luxe hotelovernachting.

Enne terugkomend op die mieren, daar viel vast wel iets aan te doen toch?

Ik had er een goed gevoel bij, en volgende ochtend hakte ik de knoop door en besloot ik om erheen te gaan.

Na het ontbijt heeft Sophie, een meisje dat ik tijdens de huachuma-ceremonie heb leren kennen, me er afgezet. Gelukkig maar, want met het openbaar vervoer zou het een hele klus geworden zijn.

Via een ietwat hobbelige onverharde weg raakten we steeds verder verwijderd van de bewoonde wereld en het werd het alsmaar groener om ons heen.

Op het oog stokoude en uitgedroogde bomen met kronkelende takken gaven het landschap een betoverend tintje. Alsof we ons in een sprookjeswereld begaven.

Het schors was gedeeltelijk van de stronken verwijderd en ik vroeg me af hoe dit kon. Waren het insecten? Of waren de bomen misschien ziek? Later werd duidelijk dat het hier om kurkbomen ging. De bomen waren dus letterlijk ontkurkt.

Na 3 hobbelende kilometers reden we de ingang van de camping binnen…

In dit verhaal neem ik je mee naar deze prachtige spot in het binnenland van Portugal, gelegen op ongeveer 30 kilometer van het plaatsje Odemira. Indien je wilt connecten met de natuur mag je deze magische plek eigenlijk niet missen. Je zult het wel merken als je begint met lezen 🙂 .

Slapen in de natuur

Zelf slaap ik zoals gezegd in een trailertje wat me goed bevalt. De mieren zie ik alleen in een hoekje van het ‘huisje’ wanneer het warm is, in de avond zijn ze altijd verdwenen. Ik leef volgens het ritme van de natuur; ik ga slapen als de zon onder is en word wakker als het licht wordt. Dit voelt super.

Wanneer ik m’n ogen dichtdoe hoor ik de krekels het welbekende geluid maken, iets dat ze verrassend genoeg met hun vleugels doen. Het is zo’n typisch geluid waar je langzaam van in slaap sust.

En als je dacht dat vogels enkel bij licht actief zijn, dan heb je het mis. Middenin de nacht hoor ik namelijk regelmatig vogels dolenthousiast tekeer gaan. Om 2 uur ’s nachts, alsof de dag al begonnen is haha.

“Hoeoeoe”, het blijkt een uil die de nacht inluidt. Prachtige holle klanken. Ik heb ik zelfs een nachtegaal gehoord!

Het lijkt soms net of je in de jungle verblijft, met alle aparte en nauwelijks te definiëren insecten- en dierengeluiden.

De meeste mensen komen overigens met een auto en tent of een campertje. Het leuke is dat je je tent kunt neerzetten waar je wilt. Big Mama, de in het oog springende kurkboom bovenaan het terrein is een van de favoriete plekken onder de kampeerders.

Als de zon ondergaat ontstaat er een mengeling van kleuren, waarna er geleidelijk aan een fascinerende hemel vol met sterren verschijnt.

Het enige echte menselijke teken van leven wat je hier behalve de kampeerders krijgt is de trein die dagelijks een paar keer langs hoort zoeven. Dan realiseer je je weer even dat er ook een bewoonde wereld is, iets wat bijna surrealistisch voelt in deze omgeving.

Offline is oh zo fijn

De eerste week dat ik op de camping verbleef had ik geen mobiel internet en maakte ik gebruik van de wifi in het gemeenschappelijke chil-gedeelte. In de trailer was bijvoorbeeld geen internet en las ik een boek voor ik ging slapen.

Aangezien de wifi niet erg stabiel was en ik voor m’n blog zo nu en dan online wilde zijn, besloot ik om toch een simkaart met onbeperkte data te kopen. En ja, ik vind het fijn hoor, het is erg comfortabel en vertrouwd.

Desalniettemin voel ik net zo goed dat ik zonder die simkaart veel meer toekom aan dingen zoals lezen, schrijven in m’n dagboek en bewust luisteren en kijken naar de natuur. Nu ligt het (te veel) gebruiken van YouTube, appen, het herhaaldelijk openen van apps en zulk soort dingen weer op de loer.

Het niet continu online zijn voelt simpelweg gezonder, het geeft rust. Niet dat het erg is om internet te hebben, maar als het leidend wordt en niet dienend is de balans verkeerd denk ik. Gelukkig ben ik me er van bewust 🙂 .

Zoemende bijen, tjilpende vogeltjes en krekels

Waar je normaal gesproken vooral mensen en verkeer om je heen hoort, zijn het bij a Treasure of Nature vooral de rustgevende geluiden van zoemende bijen, tjilpende vogels en krekels.

Verder heeft Reineke vier katten, waarvan Lucky (de tijger) Noah (de zwarte) en er twee zijn:

Nu ik hier zit te typen in het chil-gedeelte van de camping, hoor ik precies de bovengenoemde drie geluiden. En in de verte mekkert een schaap met een rinkelende bel. Er vliegt net bovendien een hommel bijna tegen m’n hoofd, vroeger zou ik geschrikt reageren nu maakt het geluid me juist rustig.

Tegelijkertijd kijk ik uit op de hangmat en het achterliggende groene heuvellandschap met onder andere fruit-, kurk- en eucalyptusbomen. De hangende ochtendnevel maakt de setting extra mooi.

Het leven is hier simpel, maar oh zo fijn. Ik ben er nu bijna 3 weken en voel heel sterk dat veel dingen van tegenwoordig slechts afleiding zijn van waar het werkelijk om draait. Social media, games, cryptokoersen, carrière maken, altijd meer willen, verknocht zijn aan je telefoonscherm etcetera.

De simpele zaken van het leven zijn echter zo ontzettend mooi, we moeten ze alleen wel zien. En wanneer die afleiding er niet is, zal je merken dat deze vorm van rijkdom echt prachtig is.

Ik wil trouwens niet wijs of belerend overkomen of zo, want ik ben zelf ook lerende.

Zo weet ik net zo goed dat het makkelijker is om in deze pure staat van bewustzijn te zijn als je niks of weinig aan je hoofd hebt.

Echter, het is denk ik juist de kunst om dit fijne gevoel te blijven ervaren, tevens wanneer er stressimpulsen zijn.

Als er bij mij iets onverwachts gebeurt wat me stress geeft, merk ik dat ik uit die fijne modus word gehaald, geprikkelder ben, onrustiger slaap etcetera. Terwijl het vaak dingen zijn die ik in feite vooral groot maak in m’n hoofd, waardoor het de stress eigenlijk niet waard is.

Bloemen en planten eten

Reineke liet me struiken met salie en rozemarijn zien, kruiden die je hier zo uit de tuin kunt eten. En een eindje verderop staat een moestuintje met onder meer rucola, tijm en pluksla. Dagelijks pluk ik er wel een handje van, verser kan niet. En het smaakt nog super ook.

Grappig genoeg groeien er ook diverse bloemen die eetbaar zijn. De een nog mooier dan de ander. Sommige zouden zelfs een zeer krachtige medicinale werking hebben.

Een van de roodoranje bloemen heeft een fijne zoete nectarsmaak. Superlekker.

Wat geeft de natuur ons toch veel moois hè? Alleen nogmaals: we lijken het allemaal een beetje vergeten te zijn.

Sprookjesachtige landschappen

Als je de camping uitloopt kom je al snel in een omgeving terecht die aan Nieuw-Zeeland doet denken. Zonder te overdrijven. Mystieke kronkelbomen, groene heuvels met mekkerende schapen en velden die bezaaid zijn met lupines. Het dichtstbijzijnde dorpje heet Amoreiras-Gare en de wandeling erheen door het golvende landschap is bijna meditatief zo bijzonder.

Eergisteren ben ik er bijvoorbeeld nog heengelopen en het maakte me helemaal enthousiast. De stilte, de pure natuur met al haar mooie geluiden en de groene heuvels brachten me helemaal in het nu.

Op de weg terug kwam ik langs glooiende velden met meer dan honderd schapen. Nog voor ik ze zag, was het vooral het blatende geluid wat overal te horen viel. Haha, echt geweldig is dat dus.

“Dit is zó mooi,” zei ik tegen mezelf. De natuur, de dieren, de rust. De essentie.

Een andere dag reed ik met Gé en Leoniek -verderop vertel ik je meer over hen- richting de camping en tientallen schapen blokkeerden de weg. Toen ik uitstapte om een foto van deze grappige situatie te maken renden ze in hoog tempo weg:

Het rap wegsprinten zorgde voor een lading opwaaiend stof en flink wat tingelende bellen, en we moesten enorm lachen om het gedrag van deze schattige beestjes.

Terug in de tijd

Ik vertelde je al even over Amoreiras-Gare, het dorpje wat op ongeveer 3 kilometer van de camping afligt. Je hebt er enkele kleine supermarktjes, cafés, een visrestaurant, wat elektronische zaken en de gemiddelde leeftijd ligt er voor m’n gevoel boven de zeventig. Er is bovendien een kapster, al schijnt ze over niet al teveel kniptalent te beschikken, zo heb ik me laten vertellen.

Het dorp zou zo het decor kunnen zijn van een horrorfilm.

Nee, het is zeker geen toeristische trekpleister, maar je komt er wel in aanraking met het typische Portugese dorpsleven. Bij de kruidenierswinkel worden de eieren door lokale boeren aangeleverd, er rijdt dagelijks een bakker door de straten die de broden aflevert en op het terras van de plaatselijke dorpscafé zitten oudjes espresso te drinken en een zelf gedraaid sjekkie te roken.

Een van de supermarktjes is nogal opmerkelijk, aangezien er een soort servicecentrum voor trucks is. Tijdens het boodschappen doen wordt er naast je aan het opknappen van een vrachtwagen gewerkt. Soms met het geluid van de loeiende motor erbij.

En in een ander zaakje schrijft de medewerkster de bon gedeeltelijk met de hand. Niet alle producten staan namelijk in het systeem, zoals vers brood en eieren. Boodschappen doen is hier zoveel leuker dan in de Pingo Dolce of de Intermarché, twee bekende ketens in Portugal.

Gevoelsmatig stap je 50 jaar terug in de tijd, een bijzonder gevoel.

Het kleine waarderen

Hoe meer basic je leeft, hoe meer je de kleine dingen waardeert. Het is iets wat ik echt ervaren heb op deze camping. Thuis loop je door de supermarkt en koop je wat je wilt, terwijl ik hier 40 minuten moet lopen om bij een kruidenierszaakje te komen met een beperkt aanbod.

Eergisteren at ik bijvoorbeeld rijst met kurkuma, pepertjes, curry- en knoflookkruiden, gecombineerd met broccoli. De supermarkten waren 3 dagen dicht en dus was ik blij dat ik überhaupt nog wat had.

Normaal zou ik dit vrij ‘karig’ vinden, maar nu waardeerde ik het heel erg.

En als mijn brood droog is, rooster ik het in de pan met met kruiden en olijfolie. Daar kan ik dan zo van genieten hè.

Thuis pakken we tegenwoordig in een handomdraai een espresso uit de machine. Hier heb ik lang niet altijd koffie en zet ik een kopje thee wanneer ik wakker word. Ik ben dan al lang dankbaar iets warms te hebben.

Indien ik met iemand mee kan rijden naar de grote supermarkt, is dat net een uitstapje. Het voelt als een luxe.

Ook heb ik geen verwarming in de trailer waarin ik slaap. Wanneer ik het koud heb kleed ik me gewoon warm aan en dan is het helemaal goed.

Mooie mensen

Zo’n plek als deze trekt allerlei soorten mensen aan, van alternatieve backpackers tot (jonge) families. Al zal je de echt standaardpersonen er niet zo snel zien.

De eigenaresse Reineke is bijvoorbeeld al een heel speciaal iemand met een bijzonder verhaal. Ze woont hier al ruim 20 jaar en toen ik aankwam hadden we een mooi gesprek over onze levens. Bij haar krijg ik echt een puur gevoel en niet het idee dat het sec om geld verdienden gaat of iets dergelijks. Als ze naar het strand in Vila Nova de Milfontes ging vroeg ze of ik mee wou rijden, meerdere keren heeft ze me wat lekkers gegeven en regelmatig stond ze ’s ochtends met een vers bakje koffie voor me klaar.

Er was tevens nog een Nederlands stel van in de zestig waar ik een hele fijne band mee had. Zij -Leoniek- is dierentolk en vertelde me het verhaal dat haar man -Gé- al jaren last had van mollen in de tuin en hij ervan af wilde. Hij wist alleen niet hoe. Leoniek is op een dag met de mollen gaan communiceren en sindsdien zijn ze weggebleven. Hoe bijzonder? In de week waarin ze hier waren hebben we fijne gesprekken gehad en ze voelden bijna als een soort ouders voor me. Waarschijnlijk ook omdat ze zo zorgzaam waren, zo hadden ze een hele tas met lekkers voor me klaarstaan toen ik me niet zo lekker voelde en hebben ze me een paar keer meegenomen naar leuke plaatsen in de omgeving.

Of Mikael, een 31-jarige ietwat verlegen Duitser met een fikse baard, die veelal met z’n gitaar in de weer was of bij een verderop gelegen boerderij van een Nederlander werkzaamheden verrichte om aan inkomsten te komen. Hij was samen met z’n vriendin aan deze reis begonnen, maar tijdens de reis is het uitgegaan, onder andere omdat hij merkte dat zij zich nogal aan hem vastklampte. Tja, op reis kom je elkaar pas echt tegen hè 😉 . Nu gaat hij alleen verder naar Mexico om uiteindelijk in zijn gedroomde bestemming Californië te komen, waar hij zich kan focussen op acteren en muziekmaken.

Ook kwam Yvonne, een vriendin van Reineke, voor een kleine week langs, ze reist al sinds 2019 in haar Volkswagenbusje rond nadat ze alles thuis had opgezegd.

En wat te denken van het rondtrekkende stel vrienden dat een sabbatical heeft genomen om voor lange tijd te gaan reizen? Met twee oude Toyota Landcruisers rijden ze de wereld over en hun eindbestemming is Australië, waar ze over ongeveer een jaar aan zullen komen.

Of de Egyptenaar die z’n land vaarwel heeft gezegd op zoek naar vrijheid en open minded culturen. Z’n eerste soloreis. Op een dag, luttele minuten nadat hij een van m’n blogs had gelezen, vroeg hij me of ‘ie me een knuffel mocht geven. Het verhaal had hem namelijk aangegrepen. Hij zei dat het misschien een beetje akward overkwam, waarop ik zei dat dit zeker niet zo was. Eerder krachtig en moedig zou ik zeggen.

En zo heb ik nog heel wat andere boeiende personen leren kennen. Het is een van de dingen die reizen zo mooi maakt.

Een paar laatste woorden…

Terwijl ik dit schrijf neem ik een hap van de in vieren gesneden sinaasappel, en die smaakt serieus alsof ik snoep aan het eten ben. Misschien zelfs wel lekkerder dan de sinaasappels die ik bij de hippiecamping nabij Olhão opheb. En die waren al verrukkelijk.

“Man, deze sinaasappel is echt bizar zo lekker,” zeg ik net tegen mezelf in de buitenkeuken.

Gisteren stelde iemand me de vraag: “Robbert, wat doe je daar de hele dag dan? Wat is er te doen?”

A Treasure of Nature is geen plek waar je moet zijn voor activiteiten en bezienswaardigheden. Je komt hier omdat je van natuur houdt en rust waardeert. Of misschien wil je voelen hoe het is om een tijdje alleen te zijn zonder allerlei afleidingen om je heen, om zo dichterbij jezelf te komen.

“Is het dan niet saai?”

Als je die connectie met de natuur en jezelf hebt gevonden, zal je merken dat saaiheid niet bestaat. ‘Niks’ doen is dan ineens heel fijn.

Dat gezegd hebbende, sluit ik dit verhaal af. Tegelijkertijd wandelt er een joekel van een zwarte mier over mijn tikkende vingers heen. Het was een feest om mijn ervaringen met je te delen.

PS. Wil je ook naar A Treasure of Nature? Je vindt de camping op deze locatie.