Een tweedaagse cruise door de wondere wereld van Halong Bay

Ik ben op een tweedaagse cruise geweest door de onwerkelijk mooie baai die Halong Bay heet. De overnachting was -niet zoals bij de meeste andere tours-, op een boot, maar op het eiland Cat Ong.

In dit verhaal vertel ik je meer over de ervaringen die ik tijdens deze dagen heb gehad. Ga jij deze New7Wonder of Nature binnenkort ook bezoeken?

Ik nodig je uit om verder te lezen, dan geef ik je alvast een voorproefje.

Cat Ba als beginpunt van de trip

Als de wekker om 6.45 uur afgaat, ben ik al een paar keer wakker geweest. Dit heb ik trouwens altijd als ik m’n alarm zet. Het is een soort onderbewuste alertheid denk ik. Maar goed, ik word tussen half 8 en 8 bij de bushalte in het centrum van Cat Ba opgehaald, dus het is nog eventjes haasten. Dat laatste ben ik wel gewend.

Na een Banh Mi -een Vietnamees broodje- met omelet en tevens een lekkere sterke ijskoffie op te hebben, loop ik om precies 2 voor half 8 naar een kantoortje vlakbij het busstation. Daar komt een minuut of 20 later iemand binnen. “Ocean Tours?”, roept hij. En na even navraag gedaan te hebben, blijkt dit inderdaad de man te zijn die me op komt halen.

Het ritje op de scooter duurt nog geen 30 seconden. Daarna spring ik op een klein vissersbootje met een vrouwelijke kapitein. Ze lijkt maar één werkend oog te hebben. Ik weet het niet, maar wat doet het er verder ook toe? Ik verleg de aandacht naar deze kleurrijke boten die in de baai drijven:

Over kleuren gesproken, Cat Ba krijgt wat mij betreft de wat saaie kleur grijs, maar dat terzijde.

Daarna komen we aan bij een grotere boot die voor de cruise gebruikt zal gaan worden. Ziet er goed uit moet ik zeggen.

Ik ben voorlopig de enige passagier, aangezien alle andere mensen nog in de bus vanuit Hanoi zitten. Zij arriveren rond de klok van 11 bij de Cai Vieng Ferry Terminal. Het is nu pas 8 uur, ik besluit daarom om buiten op de meterslange bank te gaan liggen. Een bank waarop een soort kussenmateriaal is geplakt om het plaatsnemen extra zacht te maken. Laat ik daar nu juist behoefte aan hebben.

De lucht kleurt wit, maar hier en daar zie ik blauwe stukken. Voor mij het zoveelste bewijs dat de weersvoorspellingen in Azië vaak totaal niet kloppen. Er is namelijk regen voorspeld. Als het zonnetje doorbreekt, doe ik m’n ogen dicht en probeer ik wat weg te dommelen.

Het natuurwonder Halong Bay

Net voor de middag komt de groep uit Hanoi aan. Een man of 20, opgedeeld in Fransen, Duitsers, Nederlanders, een Deense jongen en een opvallende Oostenrijkse man met een niet al te dik paardenstaartje. Al vrij snel raak ik aan de praat met Marvin, een Nederlander die bij de marine werkt.

Hij vertelt me een beetje over z’n reis, en ik over de mijne. Als ik zeg dat ik al 6,5^e maand onderweg ben, is hij merkbaar onder de indruk. “Wow”, “Hoe dan?” en “Wat heb je allemaal gedaan?”, zijn opmerkingen die ik naar m’n hoofd krijg. Onder de indruk ben ik ook van hem, als ik hoor met welke zware praktijken hij tijdens kantooruren te maken heeft.  Zo noemt hij bijvoorbeeld een barre tocht door de Schotse bergen en de snijdende regen. En dat met 120 kilo aan bagage.

Dan staat de lunch klaar en we gaan naar binnen om deze tot ons te nemen. Rijst, seafood, gebakken aardappeltjes, tofu met tomatensaus en gekookte kool. Ik zit bij de Duitsers aan tafel en merk dat een aantal van hen in een nogal heftig tempo eet. Van de seafood zie ik daarom helemaal niks, gelukkig kan ik bij de andere tafel nog een stukje inktvis proeven. Die smaakt hier trouwens superlekker, veel beter dan de rubberen uitgaves die ik ken uit Nederland.

Ondertussen krijgen we een bucket met alcohol aangeboden. Niet perse waar ik nu zin in heb, ik houd het daarom maar gewoon bij water. Liever ben ik nuchter, zodat optimaal genieten van het mooie uitzicht mogelijk is.

Wanneer we Halong Bay invaren, begint het landschap te veranderen. Grote kalkstenen rotsblokken met hier en daar wat bebossing duiken op:

Behalve de mooie views, is het erg gezellig op de boot. Er wordt wat afgepraat, waardoor deze trip ook wel iets weg heeft van een soort sociale happening. Ze zeggen ook wel dat de groep de kwaliteit van een tour beïnvloedt, iets waar ik het vandaag zeker mee eens ben. 

Even later maken een eerste stop om te gaan kanoën. Ik ben benieuwd.

Kanoën door de Light Cave en de Dark Cave

Samen met een Fransman deel ik een kano. Verrassend genoeg een roze. De opgewekte -of is het ADHD?- gids roept dat we hem moeten volgen. Hij is in z’n eentje sneller dan wij, wat me verbaast.

Het is een wat toeristische activiteit, aangezien nagenoeg iedere tourorganisatie deze activiteit in haar pakket heeft zitten. Maar de omgeving is echt schitterend en, ondanks de vele kano’s, behoorlijk rustgevend. De groene kleur van het water met daaromheen de imponerende heuvels, maken indruk op me.

We naderen een grot, de Light Cave, waar we doorheen varen:

Op zich leuk, al vind ik het gedeelte daarna eigenlijk mooier. Ik denk omdat het bijna lichtgevende water en de stenen rotsen er zo betoverend uitzien. De gids vertelt ons dat er apen op kunnen duiken. Ik heb meteen het idee dat dit zo’n typische plek is als ‘Monkey Island’ of ‘Turtle Island’, die plekken waar ze van alles beloven, maar waar je uiteindelijk niks te zien krijgt.

En dit voorgevoel blijkt te kloppen. Ach ja, ik heb ze tijdens deze reis al genoeg gezien en het is nou niet zo dat ik naar Halong Bay ben gekomen voor aapjes. En al zouden ze er zijn, vraag ik me af of ik het nou zo bijzonder zou vinden. De ervaring die ik had toen ik een een orang-oetan in het wild spotte vanuit een cafe in Bukit Lawang, schat ik namelijk in als iets wat nauwelijks te evenaren valt. Teleurgesteld ben ik daarom niet. Het apenverhaal is trouwens geen verkooppraatje, want van iemand anders heb ik gehoord dat hij ze een andere dag wel heeft gespot.

Via een scherpe bocht en enkele lichte knallen tegen te zijkant, belanden we bij een grot waar donkerte regeert. Dat ‘Dark Cave’ haar naam is, zal je dan ook weinig verbazen.

Het is een beetje passen en meten en vooral niet te veel uitwijken naar de zijkant, maar uiteindelijk komen we uit bij nog een prachtig stuk van de baai. De setting heeft wat weg van een sprookje.

De weg terug wordt een wedstrijd, zo geeft de gids aan. Marvin zegt hier geen zin in te hebben en juist te willen genieten van de omgeving. Ik vind het op zich wel prima. De ‘strijd’ begint als we allemaal uit de Light Cave komen.

3, 2, 1 GO.

Als een redelijke bezetene ga ik met mijn peddelstok tekeer. De Franse jongen doet voor mijn gevoel hetzelfde en we liggen op koers. We zijn van plaats 5 opgestoomd naar de 2^e plek. Het probleem is alleen dat de nummer 1 ogenschijnlijk eenvoudig aan kop blijft varen. Er is geen mogelijkheid tot inhalen, helemaal als mijn teamgenoot het op lijkt te geven. Runner up is waar we het mee moeten doen.

Wanneer we weer op de vlonder staan, krijgen we enkele bakken te zien waar vissen in zwemmen. Niets bijzonders wat mij betreft, ik houd nooit zo van die kunstmatig aangelegde dingen. Helemaal niet in zo’n natuurlijke omgeving. Bovendien schijnen de grote exemplaren zich schuil te houden, waardoor we uiteindelijk vrijwel niks zien. Op enkele minuscule gevallen na dan.

Tijd om terug de boot op te gaan.

De magische omgeving van Lanha Bay

Misschien is het omdat het weer begint te verbeteren, maar ik heb het idee dat dit gedeelte van de excursie tot nu toe het meest boeiend is. De gigantische stenen blokken, de een nog mysterieuzer dan de andere, vormen samen met de steeds blauwer wordende lucht en de ‘dorpjes’ op het water een beeld wat je nergens anders ziet:

We houden er een pauze om te gaan zwemmen. Ik ben trouwens de enige die geen duik neemt, aangezien ik even geen zwembroek bij de hand heb. Bovendien vind ik het eigenlijk wel prima zo. Genieten van het uitzicht terwijl ik op het dak zit. Je kunt het slechter treffen toch?

De gids gooit een stuk of 10 blikjes bier in het water. Je begrijpt het al: degenen die ze weten te pakken, mogen ze opdrinken. Ik kijk toe en houd het lekker bij water.

De Oostenrijker, Philipp, vraagt even later aan me of ik een slow motion foto van hem kan nemen terwijl ‘ie het water inspringt. Hij legt me uit hoe het werkt, het resultaat levert unieke beelden op.

We gaan verder richting Cat Ong, het eiland waar we met z’n allen gaan eten en overnachten. Onderweg valt me op dat lokale bootbewoners letterlijk de was hebben buiten gehangen:

Dit is nou het échte Vietnam als je het mij vraagt. Geen andere toeristen, adembenemende natuur en locals die vredig hun leven leiden.

Eindelijk eten

Net na vijven komen we aan op Cat Ong. Mijn eerste indruk is er een die ik niet kan plaatsen. Het gecombineerde restaurant-hotel ziet er modern uit maar ergens ook weer ouderwets:

De brandende vuurkorf, die vreemd genoeg binnenstaat in plaats van op het koudere balkon, zorgt letterlijk voor een warm onthaal.

Beneden staan 3 tafels: één om te pingpongen, één voor het klassieke voetbalspel en één om te poolen. Boven is het restaurant, daar krijgen we wat achtergrondinformatie over Cat Ong. Onder andere dat het een privé-eiland is en dat er 4 stranden en 2 verschillende types accommodaties zijn.

We slapen vannacht in de welbekende stapelbedden, wat overigens prima is. 40 dollar bijbetalen voor een privékamer, is iedereen wat te gortig. De verdeling waar we voor kiezen, is nogal traditioneel: Fransen bij Fransen, Nederlanders bij Nederlanders en Duitsers bij Duitsers. De overgebleven Oostenrijker, Deen en Nederlandse, voegen zich bij de laatste groep.

De Deense jongen is 20, een typische binnenvetter die op me overkomt als een slimme gast. Ik probeer een gesprek met ‘m aan te gaan, al gaat dat wat stroef. Het verloopt wat eenzijdig en de temperatuur ervan is eerder koud dan warm. Anyway, hij blijkt een Spaanse reisgenoot te hebben die besloten heeft om Halong Bay over te slaan. Als hij even later vertelt dat z’n reisbuddy ook overweegt om Sapa te skippen, vraag ik me af wat de deze Spanjaard bezielt.

Na wat uitgerust te hebben, lopen ik en de 3 andere kamergenoten naar het restaurant voor het diner. Aangezien we sinds 12.00 uur niet meer hebben gegeten, zijn we hier allemaal zichtbaar aan toe. Zeker ik met mijn verbrandingsmotor die te vergelijken is met een McLaren. Het is niet voor niets dat ik bijna altijd honger heb. Naja laten we zeggen trek.

De starter is heerlijk. Onder meer varkensvlees op een stokje, garnalen, friet en gegrilde oesters liggen voor het oprapen. In een sneltreinvaart doen we waar onze maag om vraagt. Gepraat wordt er even niet. Genoten wel.

Daarna nemen we plaats aan de tafels. Het vervolg is een nogal vies soepje. Als je een op het oog romige champignonsoep verwacht en het blijkt een bitter mengsel te zijn dat maar lastig in woorden uit te drukken is, dan valt zoiets wat rouw op je dak. Zeker na zo’n lekker begin.

Tot slot eten we nog wat rijst, aardappels en groenten. Maar we zijn het er allemaal over eens dat het begin van dit diner veruit het beste was.

Een bijzonder gezellige avond

Na wat te hebben uitgebuikt, ga ik met Marvin naar de plek waar we kunnen tafelvoetballen. Philipp is er ook, en we spelen om en om tegen elkaar. Wie het eerst bij drie is, heeft gewonnen. Voor m’n gevoel ben ik weer terug in Frankrijk waar ik dit spelletje zo vaak speelde op de camping.

Ik en Philipp blijven het langst, maar gaan daarna naar de anderen: Nederlanders en een Deen. We spelen een kaartspel met de naam ‘liegen’. Het komt erop neer dat je met flink wat gebluf en een goed oog voor liegende mensen aan het langste eind trekt.

In tegenstelling tot het tafelvoetballen, blink ik hier totaal niet in uit. Na 4 rondes lopen we allemaal richting bed.

In plaats van te gaan slapen, liggen we dubbel om de meest slappe humor. Vanwege het feit dat alle nationaliteiten nagenoeg gescheiden liggen, om de Fransen die in de kamer naast ons met bouwlampen bezig lijken te zijn of omdat er soms een nogal penetrante lucht de kamer binnenkomt. Maar ook om de leeftijd van Philipp. De een schat hem achterin de 40, terwijl iemand anders beweert dat het om een broekie gaat die net de 30 heeft bereikt. Het zijn van die typische dingen die je alleen begrijpt als je er op de betreffende momenten bij was.

Ondanks dat ik bekaf ben, lukt het me niet om te slapen. Ik heb ontzettende jeuk aan m’n voeten. Je raadt het al: muggen. In het donker grijp ik op de gok naar mijn rugzak, om het magische potje met Thaise massagezalf erbij te pakken. Dit middeltje met vele kruiden verzacht in ieder geval het irritante gevoel. Eindelijk val ik weg. De ochtend erop word ik niet bepaald uitgeslapen wakker.

De kortste trekking ooit

Het ontbijt bevalt ons allemaal erg goed. Pannenkoeken, toast en fruit. Dat boter het enige smeermiddel is, lijkt niemand wat uit te maken. Mij ook niet. De luxe van pindakaas of iets vergelijkbaars is al lang geen vanzelfsprekendheid meer. Als zoete afsluiter pak ik wat drakenfruit en watermeloen.

Stipt om 9.30 uur beginnen we aan de trekking. Samen met de hond van Cat Ong die ons overal achtervolgt:

Na krap 10 minuten komen we op een uitkijkpunt, waar de gids ons mededeelt dat er normaal gezien gezwommen wordt maar vandaag niet. De reden is het slechte weer.

We wandelen daarom al vrij snel terug. Dan zie ik een pad naar boven lopen. Naderhand schijnt dit de weg geweest te zijn om naar de top te komen. We vragen ons naderhand allemaal af waarom we deze ‘klim’ hebben overgeslagen. Regen, zo blijkt. Het miezert inderdaad een beetje, maar voor m’n gevoel valt het allemaal wel mee. Is de gids gewoon te moe vandaag of zo? De waarheid zullen we nooit weten. Wel wil ik er voor jou even bijzeggen dat dit normaal niet de gang van zaken is.

20 meter voor me hoor ik ineens een luide kreet. Wat is er in godsnaam aan de hand? Gebeurt er dan toch nog iets spannends? Er is een slang via het pad de diepte in geslingerd. Best speciaal inderdaad. Helaas zijn we te laat om het reptiel te zien. Dit grote blad dat de omvang heeft van een boom, is wat mij betreft een mooie troostprijs:

Ik, Marvin, z’n vriendin Maaike, de Deen en twee andere Nederlandse meisjes proberen de lol in te zien van deze 20 minuten durende ‘minitrekking’, door allerlei onzin aan elkaar te verkondigen. Ik zal je de weinig diepzinnige details besparen.

De afsluiting van een speciale trip

Aangezien we 2 uur eerder terug zijn dan gepland, ga ik maar even lekker op bed liggen. Om 12.00 uur is de lunch, dus we hebben de tijd. We filosoferen nog wat over de leeftijd van Philipp. Ik houd het op 37.

Later zou blijken dat deze bijzonder aardige man 38 is. In Hanoi heb ik overigens nog een buitengewoon goed gesprek met hem gehad tijdens het eten van een ‘hot pot’. Zo leeft deze Oostenrijker al 15 jaar in Seattle, terwijl het oorspronkelijke plan was om slechts voor een tijdje te gaan. Ook heeft hij al eens een wereldreis van 2 jaar gemaakt. Soms raak je met personen aan de praat waarvan je het totaal niet verwacht. Zulke dingen maken reizen voor mij zo mooi.

Even terug naar de lunch op Cat Ong…

Hoewel ik weinig honger heb, eet ik toch 2 borden gebakken rijst en een gegrilde kippenpoot op. Na het eten maken ons klaar voor de reis terug naar Hanoi.

***

Ondanks dat we de trekking naar de top niet hebben gedaan en het weer soms beter had gekund, is het een tour geweest waaraan ik zeer goede herinneringen overhoud. De leuke mensen en de ronduit beeldschone omgeving zullen me zeker bijblijven.

Laat ik afsluiten met de volgende 5 woorden: je moet er zijn geweest.

Wil jij dit avontuur ook meemaken?

Dat snap ik 😉 .

Via deze link kun je een van de leuke tours uitkiezen. Vul tijdens het boekingsproces de kortingscode ‘RBBLG’ in en je krijgt 5% korting.

Een andere optie die ik je aanraad is om je avontuur in Halong Bay te regelen via Get Your Guide. Zie bieden allerlei soorten tours aan, je kunt zelfs mee op een 3-daagse 5-sterrencruise. Ideaal als je van luxe houdt 🙂 .