Op een snikhete dag in Kuala Lumpur overkwam me iets waarvan ik nooit had gedacht dat zoiets mij zou gebeuren. Grappig, angstaanjagend en bizar tegelijk.
Oké, ik heb dit verhaal in 2017 geschreven en destijds besloten om het niet te publiceren. Misschien toch niet zo verstandig, zo dacht ik. Bovendien vroeg ik me af of lezers er wel behoefte aan hadden.
Maar als een blog alleen ‘verstandige’ verhalen bevat, dan wordt het een beetje saai nietwaar?
Toen ik net uit de zee liep zei iets in me dat het juist de (opmerkelijke) verhalen zijn die mensen boeien. Mensen vertellen immers al eeuwenlang verhalen aan elkaar. Daarom heb ik besloten om het verhaal alsnog voor je online te zetten.
Bij deze…
Het is een bloedhete, zonovergoten woensdagmiddag, als ik mijn gebruikelijke ijsespresso zit te drinken op het terras van de Starbucks in Chinatown, Kuala Lumpur. Een beker volgeladen met ijs, met vier shots espresso eroverheen. De barista kon nauwelijks geloven wat ik bestelde en keek me aan of ik niet helemaal honderd was.
Zoals wel vaker swipe ik wat op Tinder. Je weet wel, die bekende dating-app die je vooral opent wanneer je niets te doen hebt.
Dan weer links, dan weer rechts. Zo ontstaan er vanzelf enkele matches.
Mijn oog valt op iemand waarbij ik enigszins m’n twijfels heb, aangezien ze ietwat té pikante foto’s heeft geplaatst. Het kan er net mee door, denk ik.
We raken aan de praat en ze vraagt of ik zin heb om af te spreken. Prima, waarom niet? Ik zie wel wat ’t wordt. De leukste dingen gebeuren spontaan, ja toch?
Om zeker te zijn, vraag ik nog even heel duidelijk of ze geen hoer is. En ook of ik hier niet met een ladyboy te maken heb. De net wat te overdreven rondingen die in beeld worden gebracht, roepen bij mij namelijk diverse twijfels op.
Maar goed, op beide vragen antwoordt ze dat het niet het geval is. Nou, prima dan.
Na me nog even opgefrist te hebben in m’n gueshthouse wandel ik richting de afgesproken locatie. Een residentie in de onder backpackers geliefde wijk Bukit Bintang, op ongeveer 20 minuutjes lopen van Chinatown.
Meestal spreken vrouwen niet zo snel thuis af tijdens een eerste afspraak, ik begin daarom nog ietsje argwanender te worden.
Ze had me voorafgaand gezegd dat ik me kon melden bij de receptie waarna ik doorverwezen zou worden. Niks daarvan. Ik kom er blijkbaar niet in, aangezien ik geen bewoner van het pand ben. Vervolgens vraag ik dan maar of ze haar kunnen bellen, zodat ze me komt halen in de ronduit troosteloze lobby. Dit willen ze gelukkig wel voor me doen.
Een plaats voor backpackers is het in ieder geval allerminst. Het is een grauw gebouw zonder -op een chagrijnige receptioniste na- mensen, waar gezelligheid ver te zoeken is.
Wachten, wachten, wachten. Ik zit al 30 minuten mezelf te vergapen zonder dat er iets gebeurt. Het inmiddels irritante belletje van de lift heb ik al tig keren horen rinkelen, maar degene waar ik mee heb afgesproken is er nog niet uitgekomen.
M’n gevoel zegt dat er iets goed fout is, maar wat?
Ik sta op het moment om het gebouw te verlaten, tot er ineens iemand uit de lift komt. Degene kijkt naar me en ze seint naar me of ik naar haar toe wil komen. Zonder te praten. Waarom, vraag ik me af?
Hoe dichterbij ik kom, hoe meer ik zie dat er hier geen 100% vrouw voor me staat.
Is dit een ladyboy?
Als ze begint te praten, hoor ik een mannelijke galm in ‘haar’ stem. Zonder na te denken zeg ik: “You lied to me.” Vervolgens zegt ze: “I didn’t lie.” En: “About what?”
Aangezien ik het te grof en misschien wat respectloos vind om haar direct te zeggen dat ze hoe dan ook geen echte vrouw is, draai ik er een beetje omheen. “You know what I am talking about.”
Niet dus. Vol onbegrip word ik aangestaard. Alsof ik gek ben.
Dit is het typische moment tijdens een Tinder-date dat je direct weg wilt, maar niet kunt. Je kent het vast wel.
Ze leidt me de lift in, terwijl ik juist de andere kan op wil gaan. Euh, rennen. Dat gaat nu dus alleen even niet.
Inmiddels staan we in de lift en gaan we naar een verdieping ergens hoog in het gebouw. De zevende etage om precies te zijn. Het lijkt wel 10 minuten te duren of zo. Wat is dit ongemakkelijk.
Eenmaal boven, stappen we uit en stelt ‘ze’ op commanderende toon voor om om het hoekje te gaan staan. Daar hangen geen camera’s, is het argument.
Normaal verdwijn ik met liefde in de anonimiteit, maar laat dit nou juist een situatie zijn waarbij ik wél in het zicht wil blijven.
En wat gaan we in godsnaam doen dan?
Ik zeg ervandoor te willen. Dit voelt bijzonder slecht.
Je kent de verhalen vast wel dat mensen op deze manier bestolen en bedreigd worden. Of erger.
Inmiddels is ze intimiderend voor me komen te staan zonder me nog enige ruimte te geven, en roept ze: “Touch me.” Ik zeg: “No, I don’t want to touch you.”
Daarop kijkt ze me dreigend aan. Het is een blik die me bang maakt. Zo’n gevaarlijke blik die iemand heeft die niet meer helder kan nadenken. Er lijkt iets onprettigs te kunnen gaan gebeuren. Allerlei beelden en doemscenario’s schieten door mijn hoofd. Zometeen pakt ze er een mes of weet ik veel wat bij?
Koude rillingen lopen over mijn rug. Ook omdat het niet bepaald een verfijnd klein meisje is wat voor me staat, zoals je die in Azië vooral ziet. Eerder een ietwat gedrongen type, dat ik niet zo 1,2,3 van me afsla.
Zo’n koude rilling heb ik sinds jaren niet meer gevoeld trouwens. Het is zo’n rilling die aangeeft dat het foute boel is. Angstaanjagend kan ik je zeggen.
De sfeer is nogal dreigend, waarop ik er alles aan doe om de lift in te gaan. Ze blokkeert de weg door wederom voor me te gaan staan, waarna ik haar op de camera’s wijs. Daar schrikt ze duidelijk van en het lukt uiteindelijk om in te stappen Ik probeer de spanning weg te nemen door aan te geven dat ik echt niet boos ben of zo. Als ze nog een paar keer beweert niet gelogen te hebben, is de deur eindelijk dicht. Voor mij meteen ook figuurlijk trouwens.
Als een malle druk ik op de knop met ‘0’, zodat ik zo snel mogelijk beneden ben.
Er gebeurt alleen niks.
Lift, beweeg aub! Waarom lijken bepaalde dingen in zulke hachelijke situaties altijd langer te duren?
Eindelijk zakt het ding de diepte in en kan de deur niet meer worden geopend. Ik voel me als iemand die z’n bijna-moordenaar heeft weten af te schudden.
Enkele ogenblikken later ben ik eindelijk op de begane grond. Zo snel als ik kan verlaat ik het pand. Enorm opgelucht, omdat ik mezelf uit een lastige en potentieel gevaarlijke situatie heb weten te redden. Ik kijk nog een paar keer om om te kijken of ik echt veilig ben.
Rapper dan normaal loop ik naar het KLCC-park om een rondje hard te lopen. Alsof er niets gebeurd is.
