Reizen is ook loslaten van perfectionisme

Ja, ik kan wel zeggen dat ik behoorlijk perfectionistisch ben. De dingen die ik doe, moeten (zeer) goed zijn, half werk is niet aan mij besteed.

Misschien heb jij hier ook ‘last’ van?

Ik zeg ‘last’ omdat het natuurlijk ook veel positiefs brengt. Goede prestaties en dingen afmaken waar je aan begint.

Maar altijd maar het uiterste van jezelf vragen, is ook vermoeiend.

Perfectionisme zit ‘m bij mij onder andere in sport, spelletjes, m’n blog en de reisgidsen die ik schrijf. Eerder bijvoorbeeld ook in m’n studie.

Als ik in m’n vrije tijd ga hardlopen of aan crossfit doe, is het altijd afzien. Nooit echt ontspannen of zo, ja naderhand geeft het me een hoop positieve energie.

Maar wanneer ik niet tot het gaatje ga, voelt dat direct alsof ik ‘niets’ heb gedaan. Onzin natuurlijk, maar voor m’n gevoel had het beter gekund.

En als ik een dag niet heb getraind, dan zit ik net wat minder in m’n vel. Stom eigenlijk he? Al zullen andere sporters dit wel herkennen.

Maar ook met een spelletje wil ik het liefst winnen. Als ik verlies met Wordfeud, kan ik behoorlijk geërgerd zijn. Best zonde eigenlijk, want waar gaat het over?

Daarbij kost het onnodige negatieve energie, want altijd de beste zijn, is niet mogelijk (en gelukkig maar).

Ik hoorde René van der Gijp in VI zeggen dat het hem vroeger “geen reet interesseerde” als hij verloor of won. Lekker toch, als je zo makkelijk kunt denken?

Dan is er natuurlijk nog het creëren van content voor deze website en de Facebookpagina. Ik geef mezelf weinig rust en loop bijna altijd wel met ideeën rond, denk erg veel na over hoe het beter kan en dat soort dingen.

Als ik op dag 1 aan een artikel begin, wil ik het ook die dag afronden. Indien ik een fout zie, zal ik deze direct aanpakken. Als een alinea te veel zinnen heeft, moet er een witregel bij. Alle details worden aangepakt. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ergens is dit alles ook wel goed, maar is het erg om deze sterke focus eens te verminderen? Voor m’n gevoel wel, maar wat een onzin is dit eigenlijk.

Eerlijk gezegd vind ik deze gedrevenheid niet altijd even fijn, want het zorgt ervoor dat ik nooit echt vrij ben in m’n hoofd. Als iets af is, is dat fijn, maar vervolgens is er altijd weer iets nieuws.

De oplossing lijkt simpel: afstand nemen van ‘wat moet’, maar juist dat is lastig. Als ik ergens mee bezig ben, ga ik er 100% voor. Dan is (deels) loslaten nogal een probleem, aangezien het voor m’n gevoel dan allemaal minder wordt.

Maar er zal toch een middenweg nodig zijn, anders ben je voor je gevoel nooit echt ‘vrij’.

Je zult wel denken, wat is nu de link met reizen?

Nou, het volgende.

Backpacken betekent voor mij ook het leren om dingen los te laten. Niet meer ‘moeten’ en mezelf dingen opleggen, maar vooral ‘mogen’.

Veel prettiger dus. Vrijblijvendheid komt terug.

Ik kan bijvoorbeeld echt uitkijken naar het lezen van een boekje op het strand, zonder met andere zaken bezig te zijn. Of het volgen van een meditatiecursus om échte rust te ervaren.

Het zorgt ervoor dat je veel meer van het huidige moment kunt genieten, en dat je jezelf niet continu allerlei dingen oplegt.

En dat mag best.

Want het is toch een misvatting om te denken dat het leven enkel om presteren of productief zijn draait?

Gelukkig zijn lijkt me belangrijker.

Er is nog een ander voordeel.

Ontspanning betekent dat er meer ruimte vrijkomt voor creativiteit. Hierdoor komen ideeën als het ware binnenvallen in plaats van ernaar opzoek te gaan.

Wat ik jou wil meegeven, is dat als jij perfectionistisch -en misschien wat dwangmatig- bent, zeker die reis moet gaan maken die je voor ogen hebt. Hoe lekker is het om de lat eens wat minder hoog te leggen en intens van het leven te genieten?

Doe het, ook al lijkt het in eerste instantie misschien best wel eng of vreemd om volledig te ontspannen. Je zal dan vrijer zijn in je hoofd, omdat je simpelweg minder met van alles en nog wat bezig bent. Als jij jezelf die ruimte maar gunt.

En dat –vrijheid– is een van de dingen die reizen en het leven zo fijn maakt.