Hé jij daar, vervelende stalker. Want ja, zo kan ik je intussen wel noemen. Hoewel jij er niet van houdt, moeten we nodig praten. Het is ronduit ongekend wat je me hier op het eiland flikt. Nee, ik ben niet bang meer om me uit te spreken, op een gegeven moment is de limiet bereikt. Je kunt ook te ver gaan.
Je denkt misschien dat ik je alleen hoor, maar ik heb je al vaak zat gezien. Ondanks je kleine gestalte en stiekeme gedrag.
Ik zou dsondanks niet weten of je een man of vrouw bent. Ladyboy valt evenmin uit te sluiten. We zitten immers in het Thaise. Maar goed, boeit verder allemaal niet.
Telkens als ik buiten door de verlaten jungle struin, gedraag jij je als hopeloze eenling met psychopatische trekjes. En je hebt zelfs het lef om ’s avonds mijn kamer in te komen. Niet in volle glorie overigens, nee, liever heel geniepig. Geen idee hoe je het flikt!
Zeiknat van het zweet vind jij me kennelijk extra lekker. Sportzweet ga je het best op geloof ik hè? Je durft dan zelfs je schriele doch zachte lichaampje tegen me te plakken en me subtiele zuigzoenen te geven, als je denkt dat ik je niet doorheb.
Vind je het niet een beetje parasitair waar je mee bezig bent? Het is louter nemen wat je doet, nooit geef je me iets. Je laat me steeds beduveld achter.
Wie denk je wel dat je bent?
Wanneer de zon langzaam zakt en er een oranje gloed verschijnt, ben jij volledig in je sas hè? Dan begin je opeens enorme trek in me te krijgen, je kunt het niet ontkennen. Bij deze: ik koester die romantische gevoelens die jij tijdens het vallen van de avond tentoonspreidt totaal niet. Ik hoef niet samen met jou de zonsondergang te zien.
Sowieso zou een relatie er überhaupt niet inzitten. Ik ben absoluut geen avondmens, terwijl jij dogmatisch iedere nacht tot in de vroege uurtjes doortrekt.
Nooit laat je me even alleen. Je weet heus wel dat ik een einzelgänger ben, egoïst! Sterker nog, niet zelden neem je nog een stel vriendinnetjes van je mee ook. Hoe kun je empathisch zo diep gezonken zijn?
Op het strand zou ik je niet zo 1,2,3 verwachten. Toch duik je ook hier regelmatig miraculeus -volgens mij uit de bosjes- op, om me vervolgens van achter aan te vallen. Draai ik me om, ben je plots verdwenen.
Die ziekelijke voetenfetisj van je, daar ben ik trouwens evengoed helemaal klaar mee. Je hebt nu vaak genoeg aan de botte uitsteeksels ervan gesabbeld. En ook gebeten, de littekens tekenen zich onmiskenbaar af op mijn voetruggen. Doet je vast niks.
God, en die piepstem van je… Bloedirritant. Je verhalen zijn bovendien dodelijk saai en eentonig. Je zou jezelf eens moeten horen. Is het hierom dat je niet van kampvuurtjes houdt, omdat zowel vertellen als luisteren niet bepaald tot je sterkste kanten behoren?
Je bent nog een luxepaardje ook, nietwaar? Ik heb van anderen gehoord dat je niks moet hebben van ventilatoren, en zweert bij airco’s. Bij deze: ik ben maar een simpele backpacker, dus je zit op het verkeerde adres.
Zometeen ga ik iets te eten maken in de buitenkeuken. Een van jou favo plekjes om me ongezien op te wachten, en me daarna als een onzichtbare vampier te grazen te nemen. Dacht je dat ik het niet wist of zo? Voor alle duidelijkheid: ik wens je daar niet meer te zien.
Ik ben er klaar mee. Ga voortaan alsjeblieft iemand anders lastigvallen, jij kleine rotzak.
PS. Mocht je het nog niet doorhebben: de muggen op Koh Lanta zijn hels. Dat je het maar weet 😉 .
