Eergisteren ben ik naar Portugal gevlogen waar ik de komende tijd zal verblijven. Nu ik dit schrijf, zit ik in een caravan op een of andere hippie-camping zonder naam. Hoelang ik in Portugal blijf weet ik overigens niet, ik zie het allemaal wel. Ik ben in ieder geval blij om deze vrijheid te hebben, zo lekker is dat hè 🙂 .
Maar waar ik het in dit verhaal met je over wil hebben is dualiteit, oftewel tegenstellingen, en de frequentie of het niveau wat daarboven hangt: eenheid.
Een voorbeeldje om er even in te komen:
Toen ik het vliegtuig inliep en mijn tas in het bovenrek had opgeborgen, ging ik zitten op de plek die op m’n boardingpass stond. 12D om precies te zijn. Uiteraard met mondkapje op, want dit is verplicht zoals je weet. Naast me zat een buitenlands stel, en ik voelde een zeker spanningsveld bij de jongeman. Vrijwel meteen sprak hij me aan en wees op directieve wijze naar zijn neus, om duidelijk te maken dat ik het kapje ook over m’n neus moest doen. Ik vertelde hem dat ik dit niet chil vind, aangezien ademen dan erg zwaar is en het benauwend voelt.
Daarmee verwachtte ik dat de kous af zou zijn. Nou, nee. helemaal niet zelfs. De man werd boos en ging in mijn optiek nogal overdreven zitten zuchten. Daarna hoorde ik hem tegen z’n vriendin op klagende toon zeggen dat dit echt niet kon, en het kwam op me over alsof hij compleet in paniek was.
Ik tikte hem even later voorzichtig op zijn schouder en zei dat we vandaag allebei getest waren, dus dat er geen reden tot paniek is. Hij keek me echter niet eens aan, waarschijnlijk was voor hem het kookpunt al bereikt. Z’n vriendin stond wel open voor een klein gesprek en leek ook zoiets te hebben van: inderdaad, laten we ons niet te druk maken.
Eerst zei ik trouwens dat ik het wilde proberen. Maar telkens als ik m’n neus eventjes ademruimte gaf, hoorde ik gezucht van de man naast me en begon hij wederom met van alles en nog wat.
Naja, om de boel niet te laten escaleren ben ik vervolgens naar een andere plek gegaan waar drie stoelen vrij waren. Letterlijk en figuurlijk om even op adem te komen.
Op dat moment kwam hetgeen wat er net gebeurd was pas echt bij me binnen. Sommige mensen zijn kennelijk al zover heen dat ze boos worden op zij die een mondkapje niet over hun neus willen dragen. Serieus, het raakte me echt en ik voelde zelfs verdriet. Het heeft me de hele reis beziggehouden.
Wat leven we toch in een vreemde wereld, is wat er meerdere malen door mijn hoofd schoot.
Tegelijkertijd besefte ik me dat het hele Covid-verhaal nu al bijna 2 jaar aan de gang is en wij als mensen meer en meer tegenover elkaar zijn komen te staan.
Niet-gevaccineerden versus gevaccineerden, strikte regelopvolgers versus mensen die er klaar mee zijn, mensen die geloven dat er een hogere agenda uitgerold wordt versus mensen die denken dat alles sec voor de gezondheid gebeurt en zo verder.
Deze polarisatie beperkt zich niet tot personen die elkaar niet kennen, zelfs families worden erdoor uit elkaar getrokken.
Het bovenstaande voorbeeldje uit het vliegtuig is net zo goed een voorbeeld van dualiteit. Ik die zoiets heb van “doe effe normaal aub” versus de man die er 100% van overtuigd is dat ik het mondkapje over m’n neus moet doen.
En of je nou voor of tegen alle maatregelen bent, een ding heb ik de afgelopen tijd wel geleerd: ontstijg de dualiteit en verlaat de irritatiezone. Til jezelf een niveautje hoger, daar waar dualiteit niet bestaat. Daar waar alles een is en met elkaar verbonden (ik heb deze dimensie letterlijk ervaren toen ik plantmedicijnen gebruike). Dit klinkt misschien zweverig, maar het maakt het leven zoveel makkelijker en fijner.
Door uit de dualiteit te stappen, creëer je een vorm van compassie voor de situatie of de persoon waarmee je te maken hebt. Zo besefte ik me bijvoorbeeld dat ik het die man helemaal niet kwalijk kan nemen dat hij op die manier denkt. Immers, kijk maar wat de meeste nieuwskanalen je voorschotelen. In Nederland. In Europa. Wereldwijd. Het is een vrij eenzijdig verhaal, is het dan vreemd dat (veel) mensen bang zijn?
Dus in plaats van hem als ‘gek’ of ‘gehersenspoeld’ neer te zetten, probeerde ik juist een niet-oordelend-mededogen op te wekken.
En wat denk je?
Meteen merkte ik een veel fijnere energie door m’n lichaam heen stromen.
Een bepaalde kant kiezen zorgt er per definitie voor dat er tevens een andere kant is. Een kant waar je het niet mee eens bent. Alleen, aan welke kant je ook staat, hoe fijn zou het zijn als je deze tegenstelling niet hoeft te ervaren? Dat je niet meer boos hoeft te worden als je geconfronteerd wordt met de andere zijde? Of dat je niet meer die nood voelt om iemand anders te overtuigen van wat je denkt?
Neem een situatie zoals die is en probeer uit de weerstand of het oordelen te blijven. Zoom uit en stop met polariseren. Dit is een wijsheid die ik de afgelopen tijd in meerdere boeken gelezen heb, en waar we in het corona-tijdperk continu op worden getest. En nu voel ik die wijsheid ook echt. En juist dit ‘voelen’ is zo belangrijk.
Want je kan wel iets lezen of bekijken, maar als je het niet voelt dan kan je er weinig mee.
Anyway, hoe mensen ook denken, laten we stoppen in termen als ‘goed’ en ‘fout’ te denken. De wereld heeft -zeker nu- andere energie nodig. Als je het mij vraagt tenminste.
Nadat we geland waren en het vliegtuig uit konden lopen, zei z’n vriendin heel vriendelijk “bye” tegen me. We waren toch nog een soort van bij elkaar gekomen. Het maakte me weer blij.
