De Fansipan beklimmen: mijn intense avontuur naar de top

Voor mijn gevoel is het onder het vriespunt, ergens halverwege de bergbeklimming van de majestueuze Fansipan in het noorden van Vietnam. De kloppende pijn in mijn vingers is tergend, en snijdende, ijzige windstoten maken het er alleen maar benarder op.

De omstandigheden zijn ronduit guur en spartaans.

Ik moet zowat huilen zo erg is het.

Zo gauw als ik kan vlucht ik naar de naastgelegen rokerige hut, om me enigszins op te kunnen warmen. Het vuur maakt de kloppingen in m’n vingers juist erger en de pijn haast ondraaglijk. 

Hier had ik duidelijk niet op gerekend.

Su May, de gids die met me mee op avontuur is op de berg, is gelukkig zo lief om haar dikke wanten aan mij te geven. De tranen zijn inmiddels uit mijn ogen gebroken en dalen in een rechte baan af naar mijn kin.

Hoelang ga ik het nog volhouden? Ik weet serieus niet of ik dit veel langer kan uitzingen.

Negen van de tien toeristen komt naar Sapa om een, veelal meerdaagse, wandeling door de rijstterrassen en de glooiende landschappen te maken. Ze slapen in een homestay en nadien vertrekken ze weer.

Maar wist je dat er in Sapa een krachtpatser van een berg op je wacht?

De Fansipan -behorende bij het Hoang Lien National Park- is met 3.143 meter de hoogste berg van heel Indochina, oftewel Vietnam, Laos en Cambodja bij elkaar. Ik ben de uitdaging aangegaan en beklom ‘m in een dag.

Zoals je in de intro al las heb ik behoorlijk afgezien… Maar ik beloof je: het is een (barre) tocht die de moeite meer dan waard is. Daarbij deed ik de hike begin februari, niet bepaald de meest ideale tijd om de Fansipan te trotseren.

Dat gezegd hebbende, in dit artikel neem ik je mee deze berg op en deel ik mijn ervaringen met je. Verder geef ik je alle info en tips die je nodig hebt, mocht je deze hike ook willen doen.

Klim je mee?

De Fansipan beklimmen: mijn ervaringen

Het was half zeven en de dag ging beginnen…

 

Het vertrek vanuit Sapa

06.30 uur. De wekker rinkelt. Vroeg, maar met de dag die komen gaat, voel ik me al best energiek. Snel even douchen en m’n spullen pakken. De gids komt me namelijk om kwart over 7 ophalen.

Als ik rond de klok van 7 aanschuif voor het ontbijt, is het al aan de drukke kant. Door de vele bestellingen lukt het me niet om op tijd beneden te zijn. Daarom zeg ik tegen Su May, de gids die er al is, dat het iets langer duurt.

Mijn ontbijt is uitgebreid en lekker. vier eieren, twee baguettes en wat appel met watermeloen. Een lekker begin van de dag. Ik ben er klaar voor.

Uiteindelijk vertrekken we rond 07.45 uur met de auto naar het beginpunt van de berg. Een half uurtje later komen we aan en start de trekking. Su May laat doorschemeren dat de hike zo’n 7 uur zal duren.

 

Het lijkt wel een jungletrekking

We beginnen te wandelen. Sommige stukjes gaan over stenen die op het water liggen, maar we hiken met name door een dichtbeboste omgeving.

Fansipan 1
De eerste stappen van de trekking

Lopen we eigenlijk wel op een berg? is wat ik me afvraag.

Lachend breng ik uit: “het lijkt wel een jungletrekking,” waarop Su May zegt dat het berg-gedeelte straks komt. Met een lichtelijk venijnige grijns geeft ze aan dat het zometeen andere koek is en het véél zwaarder wordt.

Fijn, want ik heb wel behoefte aan de nodige uitdaging 🙂 .

Fansipan-2
Toen ik hier liep dacht ik: beklimmen we werkelijk een berg?

Het is mooi om te zien hoe de zonnestralen opeens langs de bomen vallen en voor een lichte gloed zorgen:

Fansipan-3

Een poosje later komen we uit bij het eerste zichtbare hoge punt, waar ons uitzicht overigens wordt belemmerd door de aanwezige mist. Echter, het heeft wel iets speciaals vind ik. Kijk deze foto maar eens:

Fansipan 24

We passeren langs een kabbelend beekje waar ik me ineens realiseer dat we nog niemand zijn tegengekomen:

Fansipan-4

Door deze rust en de aanwezige natuur, merk ik bovendien geen storende gedachten te hebben. Alle ruis is plots verdwenen. Geen gedenk over van alles, gewoon al het moois bewust tot me nemen. Een heerlijk gevoel.

Wat opvalt zijn de flinke hopen buffelpoep waarmee de grond bezaaid is. “Ze zijn dichtbij,” zegt Su May. Ook als we behoorlijk steile stukken omhoog klauteren, blijven de verse sporen zichtbaar. Ik wist niet dat deze beesten zo hoog en steil konden lopen, haast klauteren. Jij wel?

Aangezien ik het nogal warm heb gekregen, besluit ik om m’n winterjas uit te doen. Enkel een T-shirt met lange broek voldoet voorlopig, al wordt het frisser naarmate we hoger komen.

En daarmee zeg ik niks teveel…

 

Een bijzonder fotomomentje

Ik trek een klein sprintje naar boven en wacht bij een uitkijkpunt op Su May. Daar staat trouwens ook een Vietnamees met gekortwiekt zwart haar, hij straalt een rustgevende energie uit die perfect in de omgeving past. De man is de bezitter van enkele buffels, zo blijkt later.

Na enige twijfel vraag ik aan hem of hij een foto van ons wil nemen, maar hij houdt steeds z’n hand voor de lens. In gebarentaal maak ik duidelijk waar het fout gaat, het lijkt alleen nauwelijks over te komen. Su May krijgt het hem evenmin uitgelegd. Na vier keer lukt het uiteindelijk wel 🙂 .

We wandelen nog een klein stukje door en houden rond de klok van tien een korte pauze bij het aanwezige basiskamp. Een aangelijnde hond, die schijnbaar de boel bewaakt, blaft hard en heeft een duistere blik in z’n ogen. De aanwezige poes is daarentegen de rust zelve en komt een kijkje nemen. Banaan en koekjes vindt ze schijnbaar niet lekker. Gelukkig blijkt uit haar ietwat gezette postuur dat ze de laatste tijd genoeg gegeten heeft.

Fansipan-6
Su May die wat fruit voor ons pakt en de kat die hongerig wacht

Ondanks dat we pas 1,5 uur lopen, bevinden we ons al op een hoogte van zo’n 2,2 kilometer. Nog ‘slechts’ eenderde te gaan dus. Ik zeg ‘slechts’, omdat Su May me dan duidelijk maakt dat het veel zwaardere gedeelte zo gaat komen.

Ik ben benieuwd wat me te wachten staat, en begin me af te vragen of ik er niet te makkelijk over denk…

(Mijn berekening klopte sowieso niet, want we waren al op om en nabij de 2.000 meter hoogte begonnen.)

 

Imposante groene heuvels

Via een idyllisch weggetje belanden we op een zandpad dat ons dwars door het ongerepte berglandschap vol levenskracht voert:

Fansipan-7

Groene beboste heuvels, zo nu en dan gehuld in de mist, zorgen voor prachtige uitzichten:

Even stilstaan en genieten.

Dan beginnen de moeilijkere stukken van onze klim. Hier zie je bijvoorbeeld het modderpad wat nagenoeg recht omhoog loopt:

Fansipan-8

Mijn spieren voelen ietwat stijf aan. Maar als we enkele momenten later boven zijn, verdwijnt de lichte pijn in m’n bovenbenen en kuiten onmiddellijk. En wel hierom:

Fansipan 10

Even later besluit ik om lange mouwen aan te trekken. Da’s gezien de harde wind echt wel nodig.

In korte tijd krijgen we te maken met vergelijkbare gedeeltes. Omhoog klauteren om daarna beloond te worden met spectaculaire uitzichten over de bergen en valleien:

Fansipan 11

Het waait nu zo hard dat ik m’n telefoon tijdens het filmen nauwelijks stil kan houden. Sterker nog, ik moet alle zeilen bijzetten om zelf te blijven staan en niet in de kloof te donderen.

 

Wolken als rook

Dan, na verder te zijn geklommen, zie ik wolken voorbijkomen alsof het rook van een groot vuur is:

Fansipan 16Als ik een minuut later achter me kijk, lijkt het net of we op een soort mysterieuze set van een film zijn beland:

Fansipan-12En dan, een paar minuten later, komen we bij een punt waar we via rotsblokken en takken het dal moeten zien in te gaan:

Fansipan-13

Daar zie ik een beetje tegenop. Eerst maar even wat water drinken dan. En enkele Oreo’s eten om het suikerlevel een beetje op te krikken.

Gelukkig valt de afdaling redelijk mee.

Eenmaal beneden, klimmen we aan de andere kant weer omhoog. Daar lijkt het, door de snelheid waarmee de wolken bewegen, nog altijd alsof de rookresten van een gigantisch kampvuur langs ons waaien:

Fansipan 14

Lunchen in de bizarre kou

Ondertussen zijn we aanbeland bij een kamp gericht op bergbeklimmers. Mensen van de lokale bergstammen Hmong en Red Dao zorgen dat er voldoende te eten is voor hen.

Su May, overigens ook iemand die tot de Red Dao behoort, heeft lunch voor ons meegebracht. Baguettes met tomaat, komkommer, ei en La Vache Qui Rit. De eerst- en laatstgenoemde zijn overigens het gevolg van de Franse kolonie, die in 1954 ten einde kwam.

Nu we stilzitten en de wind alsmaar heviger wordt, begint het extreem koud te worden. Ik doe m’n winterjas aan en geef Su May mijn dikke handschoenen. Zelf heb ik alleen twee dunnetjes om m’n handen, die ik van haar heb gehad om het klimmen makkelijker te maken.

Mijn handen doen pijn, er trekt een kloppende sensatie door mijn vingers. Ik loop daarom even naar het gedeelte waar men aan het koken is op een groot vuur. Het is een geïmproviseerd hutje waarvan je je afvraagt hoe het kan dat ‘ie niet in elkaar stort:

Fansipan-15

Fijn. Lang houd ik het er echter niet vol, doordat de ruimte bol staat van de rook. Maar ik ben dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gehad om me weer enigszins op te warmen.

De temperatuur is, mede door de strenge wind, gevoelsmatig gedaald tot onder het vriespunt. Aangezien Su May geen last meer heeft van de kou, krijg ik m’n dikke handschoenen terug. Dat voelt als een verademing.

 

Een tour met 300 mensen?

Bewegen is het devies, we gaan daarom verder. Aangezien ik mijn handen voorlopig niet kan gebruiken, maakt Su May een foto van het uitzicht over de vallei:

Fansipan 26Bij het kamp hadden we trouwens gehoord dat er een groep van ruim 300 man de weg naar beneden heeft ingezet. Koreanen, Thai en nog een handjevol andere nationaliteiten. De eerste mensen horen we al op grote afstand schreeuwen. Waarom zo’n herrie maken in deze juist zo serene omgeving? is de vraag die ik mezelf stel.

Wanneer we de eerste personen kruisen, merk ik direct dat we te maken hebben met vrolijke, enthousiaste klimmers: continu high-fiven en we krijgen telkens kreten als “you are awesome” en “have a nice trip” naar ons hoofd geslingerd.

In het begin is het groeten en handen geven leuk hoor, maar na een tijdje zijn we het wel een beetje zat. Zeker als er al tig mensen langsgekomen zijn. Het nadeel is bovendien dat we vaak moeten wachten. Soms 5 minuten, soms 10.

Dan komen we zelfs iemand tegen die een kleine radio met luide muziek bij zich heeft. Het moet niet gekker worden zeg.

Ik wil door, naar de top. Zonder storende geluiden om me heen. Tenzij het van de natuur zelf is.

Voor de laatste keer wachten we, het slotgedeelte van de groep passeert ons namelijk. In totaal 25 minuten. Er klinkt een hoop kabaal, terwijl ik bevangen door magie naar een bijzondere boom staar die juist complete stilte uitstraalt:

Fansipan-17Inmiddels heb ik m’n jas en handschoenen overigens weer uitgetrokken, aangezien het zweet voelbaar is. Enkel de dunne klimhandschoenen, die ik als dubbele laag gebruikte, houd ik aan.

Omdat we geen zin hebben om nog langer te pauzeren, gaan we via een alternatieve manier verder. Niet horizontaal via het daarvoor bestemde touw, maar die hard verticaal:

Fansipan-18
Deze ‘weg’ namen wij dus niet
Maar wij kozen voor de alternatieve route

Oef… Niet persé de meest eenvoudige weg.

Op enig moment horen we verderop een gedeelte van de groep schreeuwen. Het moment waarop ik en Su May besluiten om “shuttttt up” door de bergen te laten echoën. Even ontladen. Wel met een lichte knipoog hoor trouwens 😉 .

Het slotstuk van de klim kan beginnen.

 

Verzuurde bovenbenen

Het is iets over half twee, het laatste half uur is aangebroken. De paden, voor zover je het zo kunt noemen, worden alsmaar steiler. Ik hoor en zie aan Su May dat ze aan het afzien is. Zelf begin ik het net zo goed aardig in m’n bovenbenen en kuiten te voelen. De grote, hoge stappen zetten, is een steeds lastiger verhaal.

Dan maar wat rekken en strekken. Dat verzacht de pijn normaal gezien altijd wel een beetje.

Mijn handen beginnen weer onderkoeld te raken. Hoewel ik een foto wil nemen, weiger ik om de dunne klimhandschoenen uit te trekken om mijn telefoon te kunnen bedienen. Ik wil beslist niet terug naar die knalharde pijn van de lunchpauze. Bovendien ben ik een beetje buiten adem. De top halen is nu even belangrijker dan beeldmateriaal.

We komen, allebei vermoeid, uit bij de trap die ons naar het hoogste punt van de Fansipan brengt:

Fansipan 20

Ik kijk nog even achterom naar het mistige ‘pad’ waar we zojuist vandaan komen:

Fansipan 21

Dat gedeelte was verrassend genoeg nog vrij pittig. Maar met de muziek op de achtergrond weten we dat het doel bijna bereikt is.

 

Eindelijk boven

Letterlijk strompelend gaan we de treeën op. En dat blijken er stiekempjes toch nog best wel wat. Het kost ons een kwartier. Lopen kan ik nauwelijks meer en de kramp kan er nu op ieder moment inschieten.

Wederom kies ik ervoor om de boel te stretchen. Een andere klimmer werpt een blik van herkenning op me, hij verkeert zichtbaar in dezelfde staat als ik. We moeten beiden lachen.

De laatste trap door de wolken brengt ons bij de top. Daar is deze foto het bewijs van:

Fansipan 22

Ik zeg tegen Su May onwijs blij te zijn hier nu te staan. En vooral dat we dit samen gedaan hebben. Zo’n typisch geluksmomentje. We omhelzen en bedanken elkaar voor deze bijzondere tocht. Op een of andere manier merk ik een tikje emotioneel te zijn. Ik vermoed door de pijn waar ik doorheen ben gegaan.

Het uitzicht op de vallei wordt door de mist compleet vervaagd, dat maakt me desondanks helemaal niks uit. Het is vooral blijheid wat overheerst.

We hebben er 5,5 uur over gedaan. Het had een uur korter kunnen duren als we die grote groep niet waren tegengekomen, maar ach, wat maakt het uit?

Nu snel terug naar de realiteit: de genadeloze windstoten die me binnen een mum van tijd in bevroren toestand brengen.

Handschoenen en winterjas gaan meteen weer aan. Aangezien ik de (dunne) klimhandschoenen van Su May nog aanheb, geef ik haar uit beleefdheid de mijne. En da’s direct voelbaar. Bizar hoe koud het hier is.

Dan besluiten we om naar de kabelbaan -de Fansipan Legend- te lopen die ons terugbrengt naar het beginpunt van de trip. Iedereen die ik zie is aan het afzien en zit er zowel mentaal als fysiek volledig doorheen.

Eindelijk zijn we binnen. Zitten en bijkomen. En rustig opwarmen.

 

De kabelbaan als beloning

Wat ben ik blij als ik zit. De cabine voelt aan alsof het 25 graden is. Waar ik voorafgaand enige vrees had voor de grote hoogte, kan ik me daar nu totaal niet druk om maken. Op temperatuur komen is datgene wat telt. En dat lukt 🙂 .

Tijdens het ritje van ik denk 20 minuten, zweven we boven Sapa’s schilderachtige rijstterrassen die omzoomd worden door bergen:

Fansipan-23

Het voelt oprecht als een beloning om hier nu te mogen zitten. Ontzettend voldaan laat ik mijn ogen over het fabelachtige landschap glijden. Daarna slaak ik een verlichtende zucht, die alle pijn van vandaag doet oplossen in het niets.

Nadat de rit erop zit en we buiten wachten op de taxi, weet ik een ding zeker: dit was een dag die ik niet snel zal vergeten. In verschillende opzichten.

 

Waar boek je deze trekking?

Zelf heb ik deze trektocht geboekt bij Friends Travel Vietnam in Hanoi. Zoals je hebt kunnen lezen, ben ik zonder groep gegaan.

Je kunt het echter evengoed in Sapa zelf regelen via je hostel of homestay, en met een stel andere backpackers de tocht lopen. Is toch net ietsje gezelliger denk ik. Goedkoper bovendien.

Een andere optie die je hebt is om online te boeken via Get Your Guide, dit zijn de drie populairste Fansipan-tours die zij aanbieden:

Powered by GetYourGuide

 

Let op: het ticket voor de kabelbaan zal je (meestal) nog los moeten aanschaffen, indien je de terugweg op die manier wilt afleggen. Die kosten komen er dan dus bovenop.

 

Zijn er verschillende routes naar de top?

Schilderachtig ♡

Je hebt drie routes om naar het hoogste punt van de Fansipan te komen, ze zijn onder te verdelen in drie verschillende niveaus:

  • Makkelijk: de trail start bij Tram Ton op 2.000 meter boven zeeniveau en is zo’n 12 kilometer. Reken op 7 uur wandelen vooraleer je boven bent. Dit is de route die ik heb gedaan en hierboven beschreven heb, en tevens de meest populaire. Makkelijk mag je overigens best met een korreltje zout nemen, want er zaten zat zwaardere stukken bij. Ga je lopend naar beneden en niet per kabelbaan, tel er dan nog 3 tot 4 uur bij op.
  • Gemiddeld: hier begin je in San Sa Village en zal de hike 15 kilometer zijn. Er komt flink geklauter bij kijken. De hike duurt met 12 uur een stuk langer dan de ‘makkelijke’ route.
  • Moeilijk: je start de trektocht in Cat Cat Village en moet 20 kilometer overwinnen. 18 uur stappen is waar je aan moet denken. Het is de pittigste klim van allemaal die je niet moet onderschatten. In 2016 kwam er een Engelsman op tragische wijze bij om het leven, al ging die in z’n uppie zonder gids.

 

Kun je ook zonder gids gaan?

Behalve met een gids kon je voorheen eveneens op eigen houtje naar de top van de berg hiken.

Lokale gidsen raadden aan om in dat geval de Tram Ton Pass te lopen, oftewel de makkelijke route die ik in het stukje hierboven noemde.

De overheid heeft wegens diverse (dodelijke) incidenten echter anders besloten. Een gids is tegenwoordig verplicht.

 

Heb je een vergunning nodig?

De Fansipan is onderdeel van het Hoang Lien National Park, en om aan de klim te beginnen heb je een permit nodig. Die regel je bij de entree van het nationale park in Cat Cat Village.

In het verleden, toen je zonder gids de berg op mocht, moest je zorgen dat je dit van tevoren in orde maakte.

Aangezien het in 2025 vereist is om met een gids te gaan (zie eerder), zal men zorgen dat dit op voorhand voor je geregeld is. Ik en mijn gids Su May deden dit toen we aan de hike startten.

De organisatie waar je boekt zal je vragen om de volgende gegevens aan te leveren: naam, geslacht, geboortedatum, paspoortnummer en nationaliteit.

 

Wat neem je mee?

Ik ga in deze eventjes uit van de dagtocht, zoals ik die hierboven beschreven heb. Eten en drinken is in vrijwel alle tours inbegrepen. Je zult bij een kamp picknicken en je krijgt 1,5e liter water mee. Die moet je overigens wel zelf tillen 😉 .

Zorg in elk geval handschoenen (liefst dunne voor de grip en dikke voor de mogelijk extreme kou) en warme (thermale) kleding bij je te hebben. Het kan serieus steenkoud worden, ik moest haast janken van de pijn aan mijn handen, die tintelden van onderkoeling. Voor de duidelijkheid: ik had dus geen handschoenen bij, maar kreeg ze gelukkig aangereikt van Su May, mijn gids. En enkel de dunne waren, zoals ik heb omschreven, absoluut niet voldoende.

Qua schoenen vond ik het prima te doen op hardloopschoenen. Pure bergschoenen kunnen natuurijk evengoed, al is het zeker geen must.

Tot slot kun je aan een regenjas of poncho denken, in het geval van dreigend weer.

 

Wat kost de kabelbaan?

De Fansipan Funicular die je naar het beginpunt van de kabelbaan brengt

De kabelbaan is met 800.000 VND vrij prijzig. Op zaterdagen en feestdagen betaal je zelfs 850.000 VND. Daarvoor krijg je wel een retourtje, een enkeltje kopen is niet mogelijk. Je bent zowel heen als terug 15 minuten onderweg.

Je kunt er dus ook voor kiezen om niet naar boven te hiken en de kabelbaan te pakken. Al zal het je veel meer voldoening geven indien je wél de klim doet, en uitsluitend op de terugweg in de kabelbaan te stappen.

 

Wat is de Fansipan Funicular?

Het beginpunt van de kabelbaan is vanuit Sapa-centrum in korte tijd te bereiken door een ritje in een iconische trein: de Fansipan Funicular. Die brengt je vanuit het centrum in 5 minuten naar het Muong Hoa Funicular Station, vanwaar je een kleine wandeling naar het Fansipan Cable Car Station maakt.

Om met deze trein van boven naar beneden te komen betaal je 120.000 VND, terwijl je van beneden naar boven 150.000 VND kwijt bent.

In plaats van daar de kabelbaan te nemen, kun je ook naar boven lopen nadat je de trein genomen hebt. Je zult dan nog zo’n 600 treden moeten zien te overwinnen. Het is de laatste horde die mij zo zwaar viel, al had ik er natuurlijk al een hele klim opzitten.

Een alternatief is om lopend het kabelbaan-station te bereiken, dit duurt zo’n 40 minuten van Sapa-centrum.

 

Wat is er op de top van de Fansipan?

Het machtige bronzen Boeddhabeeld bovenop de Fansipan

Bovenop de berg hangt een mystieke sfeer, mede door een aantal boeddhistische bezienswaardigheden: de Great Buddha Statue die de 21 meter aantikt en de Bell Tower met haar gekrulde daken.

Vlakbij de top op 3.091 meter hoogte heb je bovendien de prachtige Kim Son Bao Thang Temple. Dit complex stamt uit de Tran-dynastie.

Verder is er het Cafe du Soleil, waar je jezelf beloont met een hapje en een drankje en ondertussen van een weergaloos uitzicht zult genieten. Of pak een warm kopje thee bij het Van Son Tea House en ga mediteren.

 

Waar in Sapa raad ik je aan om te overnachten?

Aan leuke slaapplekken is in Sapa geen gebrek, veelal omringd door mistige bergen. Van gezellige hostels en knusse homestays tot aan boektiekhotels en luxere resorts. En het leuke is: vijfsterrenhotels kosten in Sapa net zoveel als het meest gare budgethotel in Nederland. Of zelfs minder!

Hieronder vind je de accommodaties die ik voor je heb geselecteerd.

Laat ik beginnen met de hostels, ideaal om met andere lui in contact te komen. De coolere hostels van Sapa zijn La Beauté Sa Pa, Fancy Sapa Hostel 2 en het Pea Hostel.

Zoek je een authentieke ervaring en wil je bij locals thuis verblijven, kies dan voor een homestay. Drie dikke aanraders: Peace Home, Hmong Sister House and Trekking en Surelee Homestay. Erg gaaf zijn ook het Hmong House Sapa, Desi House Tả Van en YoLo Home.

Een uitstekend hotel met kamers voor een zacht prijsje is En Hotel Sapa. Twee andere tips die ik voor je heb zijn Eden Boutique Hotel & Spa en Cat Cat Galerie d’Art.

Of wil je pure luxe ervaren? Boek in dat geval een kamer in het Hotel de La Coupole, het Lady Hill Sapa Resort of bij het Silk Path Grand Sapa Resort & Spa.

 

Wat is de beste reistijd om de Fansipan te beklimmen?

De Bell Tower op de top

Maart, april en september plus oktober worden als meest ideale maanden gezien om de Fansipan te beklimmen. Het weer is dan doorgaans ideaal en de kans op regen klein. Begin maart staan alle bloemen in bloei en zal je getrakteerd worden om betoverende bloesem.

Mei tot en met augustus is evengoed prima te doen, al moet je rekening houden met zo nu en dan een fikse regenbui. In april en mei wordt de rijst geplant, die later tot bloei komt. Je hebt dan fraaie uitzichten. In september en oktober is het oogstseizoen, de terrasvormige heuvels kleuren dan mooi geel.

In december, januari en februari is het er het koudst. Soms zal het zelfs sneeuwen. Ikzelf deed de beklimming in februari, en het was inderdaad ijskoud en guur, vooral toen ik boven stilstond. Ik verbleef meerdere weken in Sapa in januari en februari, en heb inderdaad sneeuw gezien. Had ik nou niet verwacht.

November is het begin van de winter, de weersomstandigheden beginnen dan langzaamaan te veranderen. Het wordt dan gauw een stuk koeler. De rijstterrassen verliezen bovendien langzaam hun gele gloed.

 

Hoe kom je in Sapa?

Veel reizigers kiezen ervoor om vanuit Hanoi naar Sapa te reizen. Da’s mogelijk op diverse manieren.

Zo kun je de trein nemen naar Lao Cai, de reistijd is 8 uur. Je hebt de keuze uit een stoel of bed in een slaapcabine. In Sapa is geen treinstation, je stapt zoals gezegd uit in het Lao Cai Station op 40 kilometer van Sapa. Daar zal je vervolgens per bus of taxi verder moeten, reken op 1 uur reistijd.

Met de bus ben je rond de 6 uur onderweg. In tegenstelling tot de trein reis je dan wel rechtstreeks naar Sapa. Vandaar dat het gros van de mensen per bus gaat.

Je bus- of treinreis boek je gemakkelijk op 12Go Asia.

 

Meer lezen over Sapa en Vietnam

Mountainbiken-Sapa-1
Kinderen die met achtervolgden tijdens het mountainbiken in Sapa 😀

Vond je het een leuk verhaal om te lezen? Ik heb nog veel meer tofs beleefd in Sapa:

Meer tips en inspiratie voor heel Vietnam, vind je op mijn speciale Vietnam-pagina.

 

Hulp nodig bij je reis door Vietnam?

Vietnam is huge (en da’s een understatement), een passende reisroute uitstippelen is daarom verre van een fluitje van een cent.

Om mensen te helpen met de planning van hun reis door dit in vele opzichten geweldige land, heb ik Backpackgids Azië geschreven. Deze digitale gids zit boordevol veelzijdige routes voor Vietnam, de mooiere plekjes en handige insider-tips.

Zelf heb ik tal van reizen door Vietnam gemaakt, waaronder een van liefst 3 maanden. Zodoende ken ik de meeste ins en outs wel, en ik heb een hoop om met je te delen.

Ik zou zeggen: doe er je voordeel mee en maak er een leuke voorbereiding van.

Je ondersteunt op die manier tevens m’n blog, waar ik je dankbaar voor ben.

 

Heb jij een vraag over het beklimmen van de Fansipan? Stel ‘m in de comments, ik help je graag 🙂 .

Haal het maximale uit je reis door Vietnam

Ga jij backpacken in Vietnam? Ben je op zoek naar routes? En heb jij geen zin in gedoe tijdens de planning van je avontuur? Wil jij simpelweg het maximale uit je reis door Vietnam halen? Dan heb ik iets voor je wat je niet mag missen.

Samen met een aantal andere experts heb ik namelijk Backpackgids Azië ontwikkeld. De gids staat vol met onwijs gave en waardevolle info over Vietnam en andere landen in Azië.

Je hoeft niks meer uit te zoeken, al het belangrijke en lastige voorwerk hebben wij voor je gedaan.

In de gids vind je onder meer:

Cruciale informatie voor je vertrekt.
Duidelijk uitgestippelde routes waar je direct mee op pad kunt.
Waardevolle transportinfo waarmee je zeeën van tijd bespaart.
Toffe accommodaties, eetzaakjes en bekende maar ook geheime plekjes.
Insider-tips, secrets en travel hacks die je gezien moet hebben.

Bovendien krijg je er liefst drie gratis bonussen bij!

Wil jij alles uit je reis halen? Klik dan nu op de onderstaande knop.

Avatar foto
Over de auteur

Backpacker in hart en nieren. Altijd op zoek naar avontuur. Auteur van diverse succesvolle reisgidsen, waaronder 'Backpackgids Azië', 'Backpackgids Australië' en 'Backpackgids Zuid-Amerika'.
5 Antwoorden
  1. Naomi

    Hi Robbert,
    Wat een mooie tocht heb je gemaakt! Flink afzien ook. Was je goed getraind van te voren? Ik heb een nogal Hollandse vraag voor je, maar ik was wel benieuwd hoeveel het maken van deze tocht met gids je heeft gekost. Zou je daar een indicatie van kunnen geven? 🙂

    Groet!

    1. Avatar foto
      Robbert

      Hoi Naomi,

      Afzien valt wel mee hoor… Het is zeer goed te doen! En dat gewoon op hardloopschoenen. Ik ben wel sportief ja…

      Ik ben geweest met Friends Travel Vietnam, zij zijn gevestigd in Hanoi. Het is een privétour: ga je alleen dan kost het $275 en met twee personen is het $199 p.p.

      Misschien kun je in Sapa aansluiten bij een groep, wat de prijs uiteraard zal drukken. Maar, eerlijk gezegd heb ik deze, op de ene grote groep uit het artikel na, niet gezien…

      Veel plezier!

Laat een reactie achter

Over mij

Ik, Robbert, heb begin 2014 alles opgezegd om van reizen mijn leven te maken. Mijn doel is om andere backpackers te ondersteunen en te inspireren met de ervaringen die ik opdoe. Ga jij binnenkort ook op avontuur?

Lees hier mijn persoonlijke verhaal.

Coaching

Zit jij met vragen? Voel je je ergens onzeker over? Kan jij simpelweg wel wat persoonlijke hulp gebruiken met betrekking tot je reis?

Laat mij je dan 1-op-1 coachen, en ga die reis maken waar je van droomt.

Vertel me meer

Mijn reisgidsen

Al jarenlang schrijf ik avontuurlijke backpackgidsen om backpackers te inspireren en te helpen.

En sinds kort heb ik verschillende bundelaanbiedingen beschikbaar, waardoor je gebruik kunt maken van extreem hoge kortingen.

Vertel me meer

Koop je liever een losse gids? Klik dan op een van de banners hieronder:

Banner-Backpackgids-Azie

Banner-Backpackgids-Indonesië

Banner-Backpackgids-Bali

Banner-Backpackgids-Filipijnen

Banner-Backpackgids-Australie-nieuw