De spraakwaterval, een reiziger die je liever niet tegenkomt

Nadat ik de laatste slok ijskoffie ophad was het tijd om op te staan en de koffiezaak te verlaten. Een tafel achter me zat een man van ik schat begin zestig rustig van zijn cappuccino en zijn croissant met amandelschaafsel te genieten. Hij zweette zichtbaar. Wijzend naar de croissant vroeg ik aan hem of ze hier ook eten verkochten, maar hij zei dat ‘ie de croissant verderop bij de bakker had gekocht.

Al snel merkte ik dat het niet bepaald slim was om deze vraag te stellen, want aan alles viel te zien dat dit voor hem het startschot was om onophoudelijk te gaan vertellen. Over de meest uiteenlopende dingen, met details die voornamelijk hemzelf boeiden.

Toen hij me de meest voor de hand liggende vraag stelde -“Where are you coming from,”- wist ik dat ik voorlopig nog niet weg was. Tenzij ik de boel zelf abrupt afkapte natuurlijk, al ben ik daarin verre van een uitblinker.

Ik greep de stoel vast en ging maar weer zitten, waarop de man z’n kans greep en tegenover me plaatsnam. Schaakmat. Het voelde alsof ik even vastzat.

Hij kwam uit Australië en beweerde me al eerder gezien te hebben in diezelfde koffiezaak. Volgens hem zat ik op dat moment gefocust achter mijn laptop en was ik niet aanspreekbaar. Het deed bij mij geen belletje rinkelen.

Bij mijn weten zoog hij dit verhaal uit zijn duim, misschien om indruk te maken of zo. Daarna begon hij over zichzelf te praten. En dan weet je dat het wel eens heel lang kan duren. Vooral als er geen enkele pauze is waarop je het gesprek zo tactvol mogelijk tot een eind kunt brengen.

Hij gaf privéles Engels aan Chinese kinderen in Thailand. Zowel digitaal als op locatie. Het meest belangrijke leek hij te vinden dat het hem naar eigen zeggen 100.000 baht per maand opleverde, krap 3.000 euro. Inderdaad een hoop geld in Thailand. God mag weten waarom hij daarop zijn volledige rooster inclusief namen van de leerlingen liet zien.

Waar gaat dit naartoe?

“How do you earn your money?” vroeg hij plotseling aan mij. Kennelijk was hij nogal geïnteresseerd in de financiële zaken van het leven.

Het enige waar ik aan kon denken was: hoe kan ik dit gesprek zo snel mogelijk en op een vriendelijke manier beëindigen? De bijkomende muffe zweetgeur zorgde ervoor dat ik een spoed-uitweg bedacht.

Langzaam stond ik op en probeerde ik een signaal af te geven verder te moeten. Als je ’t mij vraagt zijn types zoals deze vaak allesbehalve ontvankelijk voor behoorlijk duidelijke signalen, en gaan ze maar al te graag door met ratelen. Meestal in zendende vorm. En juist dat is precies wat hij deed. Zijn levensverhaal waarom hij 2 jaar geleden Australië voor Thailand had verlaten bleek het volgende topic.

Waar een croissantje allemaal niet voor kan zorgen…

Ik luisterde nog eventjes en gaf aan nu echt weg te gaan. De man leek ietwat teleurgesteld, schoof de stoel aan, deed zijn leesbril op kroop achter de enorme 17-inch laptop. Nadat ik hem groette volgde een ingetogen “Bye“. Alsof ik iets verkeerd had gedaan.

3 dagen later was ik terug in hetzelfde koffietentje. Ditmaal zat er een man van ik denk eind vijftig met een -zo zou blijken- passie voor Decathlon.

Ik ging zitten en pakte snel mijn laptop erbij om aan een artikel te werken. Even de focus erop, niks anders. Tot ik de man hoorde vragen “Where are you from?” Duidelijk met een Amerikaanse tongval. Als vragen zoals deze uit het niets komen, is het meestal een voorbode voor levensverhalen en onopoudende monologen, al hield ik dat oordeel voorlopig nog even voor me.

Hij vertelde over hoe doods Chiang Mai tijdens corona was en dat er werkelijk niets te beleven viel. In die periode at hij dagelijks opgeteld vijf broodjes en gebakjes van de bakkerij waarover de andere man het ook al had gehad. Daarnaast zei hij dat er in chocoladebroodjes cafeïne zou zitten. Waarom hij dit vertelde is me niet geheel duidelijk, maar volgens mij probeerde hij een verband te leggen tussen corona en ongezond leven. Het leek me onverstandig om naar de precieze reden te vragen, wetende wat voor een waterval aan woorden en zinnen er waarschijnlijk zou volgen.

Zelfs op de vraag waarom de bakker zulke lekkere broodjes maakt wist hij het antwoord. De boter die ze gebruiken zou het geheim zijn.

Maar wederom kwam dus diezelfde bakker ter sprake. De cirkel was dus mooi rond. Dat hoopte ik althans, want daarna ging hij vrolijk verder. Ik had pas één alinea op papier staan, en wilde eigenlijk verder met werken in plaats van de creativiteit uit me te laten zuigen. Vanaf nu keek ik naar mijn scherm en al tikkend luisterde en knikte ik.

Omdat ik mezelf een beetje onbeleefd vond het gesprek op deze manier te eindigen, stelde ik hem minuten later de vraag of de fiets die er stond de zijne was. Een niet al te slimme zet, want hij deed z’n oortjes uit en ging duidelijk op zo’n manier zitten dat er een lang verhaal zou volgen. Nu over Decathlon en zijn passie voor de winkel. Hij maakte er in 2012 kennis mee in Milaan en was op slag verliefd. In het label van de 5-dollar-T-shirts die hij er kocht stond “Made in Thailand” en als fervent Thailand-reiziger zou en moest hij daarom te weten komen waar de Decathlon-fabriek precies te vinden was. En zo kwam hij bij een fabriek in Bangkok terecht, waar hij om een rondleiding vroeg vanwege zijn steeds ziekelijker klinkende passie voor de keten.

Het moment waarop de spreekwoordelijke punt gezet leek, pakte hij door en linkte Decathlon aan de fiets waar ik hem naar had gevraagd. Oh nee hè, mijn eigen domme fout natuurlijk. Het kwam erop neer dat ze zeker in Europa goede fietsen verkopen, maar zijn fiets had hij bij een zaak in Chiang Mai gehaald. Van een of ander Duits merk. En bij zijn woning stonden er nog vier.

Beleefd als ik was liet ik hem uitpraten. Of laat ik zeggen verder praten. Nu over Amerika en dat daar slechts één Decathlon is.

Hoe ga ik dit gesprek stoppen? is wat er door mijn hoofd ging.

Toen de zo gewenste stilte volgde sloeg ik toe en zei met enige verontschuldiging nu toch echt wat werk te moeten doen. De man antwoordde “Sure no problem” en maakte langzaam aanstalten om te vertrekken.

En natuurlijk ben ik een broodje gaan proberen bij die ene bakkerij. Twee zelfs, en ze waren heerlijk!

Vertel me eens, welke types kom jij (op reis) liever niet tegen?