Op avontuur in de Waipu Caves: muren vol glimwormen

Na 2 nachten gekampeerd te hebben in Whatipu en Sandspit, besloten Martin en ik om te verder te reizen naar Waipu. We kwamen uit bij een mooie camping in de duinen, pal aan de zee.

Martin is trouwens een Duitse jongen die ik op de luchthaven van Auckland heb leren kennen. Over Duitsers gesproken: het lijkt wel of 80% van de reizigers in Nieuw-Zeeland deze nationaliteit draagt.

Terug naar onze ontmoeting…

We stonden beide in de rij om meegebrachte verboden goederen in te leveren. Denk daar niet te zwaar over, bij mij ging het namelijk om een eenvoudige citroen.

Dé reden waarom we een stop in Waipu maakten, was voor de Waipu Caves. Een grot met zogenaamde glimwormen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar volgens Wikipedia zijn het kevertjes die -inderdaad- licht geven.

Na pasta met broccoli gekookt te hebben in een keuken zonder enige voorzieningen -zie een ruimte voor je die er enkel voor dient om je uit de wind te houden- gingen we slapen. De volgende dag was het zover: op naar de grot.

 

Espresso in een containerbox

Als me een ding is opgevallen, is het wel dat de koffie in Nieuw-Zeeland erg lekker is. Regelmatig zie je langs de weg koffiezaakjes, maar nog vaker zijn ze onopvallend in een hoek weggestopt. Zo ook Feoh Espresso, vlakbij het dorp van Waipu. Een typische ghost town zoals je ze uit films kent. Nauwelijks mensen te bekennen en hier en daar enkele verlaten shops.

We liepen bij Feoh spresso binnen, een zaak die er van buiten weinig aanlokkelijk uitziet, ze bestaat namelijk uit twee blauwe containers. Gelukkig hebben we het toch gedaan, want de koffie was er ronduit geweldig. Ook zag het tentje er van binnen juist erg gezellig en huiselijk uit.

Na wat gesproken te hebben met twee Australiërs en de eigenaar en genoten te hebben van het zonnetje, reden we een dik uur later door naar de Waipu Caves.

 

Een weg vol steentjes en gaten

Direct toen we het dorp verlieten, staken we de hoofdweg over om op een niet al te prettig pad uit te komen. Voor Nieuw-Zeeland zijn ze echter vrij normaal, als je van de gangbare weg afwijkt.

Ik kan je vertellen dat zoiets best spannend is wanneer je net een auto hebt gekocht. Wat als je met een lekke band komt te staan?

Anyway, alles liep voorspoedig. Hoe vaker het goed gaat, hoe zekerder je je gaat voelen. En gelukkig maar.

Na flink wat bochten, grazende alpaca’s en geen auto tegen te zijn gekomen, vroeg ik me hardop af of we wel goed zaten. Immers, deze glimwormgrotten zijn toch een toeristische attractie? Inmiddels weet ik dat je het woord ‘toeristisch’ in Nieuw-Zeeland met een korrel zout moet nemen 🙂 .

Toen er wegbordjes met ‘Waipu Caves’ stonden en de parkeerplaats in zicht kwam, wist ik zeker dat we op de goede plek waren. Er stonden ongeveer tien auto’s en ik zag mensen het pad bewandelen wat naar de grot leidt. Een grot die mysterieus verborgen ligt achter vele bomen.

 

Op blote voeten de grot in

Vrij snel deden Martin en ik hetzelfde, we wandelden naar de ingang. Op onze schoenen, want het zou wel eens klauteren kunnen worden. Bij het begin liepen we een wat oudere vrouw tegen het lijf, die aangaf dat we absoluut nat gingen worden. M’n schoenen aanhouden was daarom geen optie. Ook aangezien mijn slippers het een dikke week eerder hadden begeven.

We probeerden het even met schoenen, alleen zonder succes. Er lag direct een plas met water die overgestoken moest worden.

De aardige vrouw bood me aan om haar schoenen aan te doen: “You can trow them away afterwards,” zei ze. Maar dit vond ik niet zo gepast. Ik zag meteen daarna een groep mensen op blote voeten de grot verlaten, zij vertelden ons ietwat lachend dat het prima te doen was.

Waarom niet dan hè?

Na onze spullen bij de ingang te hebben gelegd, liepen we de Waipu-grot in. Ik vroeg aan Martin of hij mijn telefoon vast kon houden, om als zaklamp te gebruiken. Ik voelde me namelijk verre van stabiel op de nogal gladde paadjes.

 

Net een sterrenhemel

Het pad was erg glibberig en soms pijnlijk, met de merkbaar voelende steentjes onder het water. Onderweg zagen we diverse in het oog springende gesteentes, variërend van een soort buitenaards lijkende wezens tot aan rotsen met vormen die doen denken aan tepels.

Maar toen kwamen we bij een muur die eruitzag als een fonkelende sterrenhemel. Heel erg bijzonder, dit zijn dus de glimwormen.

We probeerden beide om een goede foto te maken, daar is alleen complete donkerte voor nodig en geen licht van andere grotbezoekers. Dit laatste bleek lastig te realiseren, helemaal omdat Martin z’n GoPro in de 30-seconden-modus stond.

 

Bukken en dreigende claustrofobie

Ik twijfelde om nog verder de grot in te lopen, aangezien we het fenomeen glimwormen net gezien hadden. Martin gaf aan te willen, en ach, waarom ook niet?

Vrij snel moesten we flink bukken, omdat het plafond ineens veel lager werd. Behalve de geringere ruimte, waren er ook meer mensen. Ik heb geen claustrofobie overigens, maar ik kan het begrijpen als je je in zo’n situatie wat ongemakkelijk voelt. Een meevaller was dat de stenen, ondanks dat ze er spekglad uitzagen, een verrassend goede grip hadden. Een beetje alsof je over droge klei loopt.

Na een minuut of twee gehurkt te hebben gelopen, kon ik eindelijk weer staan. Nog meer glimwormen werden zichtbaar, al was het hier minder spectaculair dan op de plek ervoor. Misschien ook omdat er een stuk meer mensen rondliepen, waaronder een groep vrij luidruchtige Chinezen. Altijd zonde in een omgeving die op haar mooist is wanneer er geen gepraat te horen valt.

Op het punt waar we niet meer verder konden en bij een waterstroming belandden, vonden we het welletjes geweest. We gingen terug naar de ingang van de grot, die tevens als uitgang dient. Zonder een uitglijder met vervelende gevolgen, al scheelde dat weinig. We maakten onze voeten schoon bij de douche en zetten de roadtrip voort richting Whangarei.

***

Mijn bezoek aan de Waipu Caves was een bijzondere ervaring. Uiteraard vanwege de lichtgevende wormpjes, maar minstens net zo bijzonder was voor mij dat er zo’n grot zo dichtbij een spookdorp te vinden is. Iets wat je op voorhand niet zou verwachten. En wat te denken van de alpaca’s die ik ineens op de groene heuvels zag staan? Nieuw-Zeeland zit vol verrassingen.

 

Nog enkele tips voor de Waipu Caves

• Geld meenemen is niet nodig, de entree is namelijk gratis.
• Wil je niet op je blote voeten gaan, trek dan waterschoenen aan. Dit verstevigt bovendien je grip en je hebt minder last van de steentjes in het water.
• Wij hadden ‘m niet, maar een hoofdzaklamp is erg handig. Zo hoef je niets vast te houden.
• Er zijn in Nieuw-Zeeland nog veel meer (gratis) glimwormgrotten om te bezoeken.
• Een camping die ik je kan aanraden is Uretiti Beach DOC Campsite. Verwacht alleen geen luxe. Gratis kamperen kan op de Waipu Caves Overnight Campervan Parking. Je hebt dan alleen nauwelijks voorzieningen. Meer accommodaties in Waipu vind je op Booking.com.
• Een andere aanrader in de buurt is een kustwandeling naar Waipu Cove.

 

Ben jij al eens naar de Waipu Caves geweest? Vragen? Laat het in de comments weten.