Sorry als ik je heb laten schrikken met de titel. Mocht je denken dat ik een lijk ben tegengekomen tijdens het zwemmen, dit is gelukkig niet zo.
Je kunt vervolgens misschien al raden wat het dan wel is geweest. Ik bedoel, ga eens na bij jezelf: waar zou jij enorm slecht op gaan als je baantjes aan het trekken bent in de zee?
De gebeurtenis is inmiddels alweer een week geleden. En het is niet persé zo dat ik aan de lopende band spannende dingen meemaak op Koh Lanta, al is het zien van slangen en varanen rond je huis voor ons Nederlanders een bijzonderheid op zich. Of wat dacht je van apen die over het balkon lopen en naar binnen sluipen om bananen te jatten?
Goed, nu terug naar vorige week. Het was nog vroeg in de ochtend en na rustig wakker te zijn geworden stapte ik op de fiets naar Long Beach, een van mijn favoriete stranden op het eiland. Aan de noordzijde heb je een leuke koffiebar met zitzakken en uitzicht op zee, een heerlijke plek om je dag relaxed te starten. Ik bestelde een ijskoffie, plofte neer en schreef al sippend een artikel.
Een uurtje erna vond ik het welletjes en was het tijd mijn voeten in het zand te zetten.
De vele dennenbomen zorgen ervoor dat een groot deel van het strand ’s ochtends beschaduwd is en is bestrooid met tienduizenden uitgedroogde dennennaalden, daarom ben ik een stuk naar rechts gewandeld om mijn plekje in de zon en op zacht zand te bemachtigen. Zoals eigenlijk altijd had ik geen badhanddoek bij me, ik ben simpelweg niet zo’n ligger. Maar telkens als ik op het strand aankom stel ik mezelf de vraag waarom ik er toch geen heb meegenomen. Al is het maar om te kunnen zitten. Toevallig genoeg lag er een compleet verbleekt aangespoeld stuk koraal met opvallend diepe holen erin. Die kon ik perfect gebruiken om op te zitten.
Daarna pakte ik een gele mango uit mijn rugzak. De zoete geur ervan drong direct mijn neus binnen en samen met de zachtheid van het fruit maakte het me hongerig. Haastig probeerde ik de schil los te maken, waarbij flink wat druppels mangosap naar beneden vielen en stippen op het zand veroorzaakten, op dezelfde manier waarop regen dat doet. Helaas ging het mierzoete sap daarmee ook verloren. Na het best wel lastige klusje zette ik mijn tanden in het boterzachte vruchtvlees om mezelf te belonen. Het leek serieus net snoep wat ik proefde, zo onwijs lekker zijn die dingen hè!
Je denkt misschien, waar gaat dit verhaal heen? Nou, blijf gerust even lezen zou ik zeggen.
Nadat ik klaar was met eten en me geen betere ochtend had kunnen wensen, stapte ik op om de zee in te gaan. De lucht was donkerblauw en het water uitnodigend helder en glinsterend door het erop schijnende zonlicht. En vrijwel permanent lekker warm, zo wist ik. Ik stond te trappelen. In tegenstelling tot het nabijgelegen Klong Dao Beach wordt het bij Long Beach al na enkele stappen diep, ideaal om te zwemmen dus. Ik begon handstanden te doen en vermaakte me uitstekend. De zee doet me soms ineens weer een kind voelen, alsof ik een sprong in een tijdmachine heb gemaakt. Het moet er vanaf de kust hoogstwaarschijnlijk een beetje apart hebben uitgezien, een jongeman die zich gedraagt als een spelende basisscholier, zo schoot door mijn hoofd.
Het water is er bij goed weer als gezegd erg helder, je kunt tot aan de bodem naar beneden kijken en vissen langs je heen zien zwemmen of krabben zien wegrennen. En net toen ik het zoute water uit m’n neus snoot en in mijn ogen wreef zag ik iets op de bodem liggen. Een stuk hout of zo, dacht ik. Seconden later realiseerde ik me dat dit helemaal niet mogelijk kon zijn, hout drijft namelijk.
Ik liet het voor wat het was. Immers, wat boeide het ook?
Rennend ging ik door het water, om vervolgens diverse baantjes te trekken. Op een gegeven moment pauzeerde ik eventjes en genoot van de stilte en warme zonnestralen. Ik keek om me heen en op armafstand zag ik iets drijven. Het leek dat ‘voorwerp’ te zijn wat ik zojuist op de bodem had zien liggen.
En hout was het zeker niet. Ook geen geroest stuk ijzer of iets in die trant.
Omg, is het wat ik denk dat het is?
Ik hoefde niet lang te kijken om die vraag met ja te beantwoorden. Ik was toeschouwer van iets bizars. En het ging hier niet om een onschuldige zeekomkommer. Er dreef een reusachtige drol naast me. Gadverdamme man, wat was dit ranzig zeg!
Op dat punt ging er een surrealistisch gevoel door me heen.
1,2,3… Oké, dit is kennelijk echt.
Ik heb het ooit al eens meegemaakt, als beginnende tiener bij een ijskoud bergmeer ergens in Franse Alpen. Die redelijk traumatische gebeurtenis kwam linea recta in mijn herinnering naar boven drijven.
Moet je nagaan als ik er net op was gaan staan toen ik het ding op de bodem had zien liggen. Ik wilde deze gedachte en bijkomende visualisatie zo snel mogelijk uit mijn hoofd krijgen. Al gebeurt op zulke momenten juist vaak het tegenovergestelde.
Er was verder niemand te bekennen, en daarmee zou ik voor iedere nieuwkomer waarschijnlijk de enig mogelijke dader zijn. Nog een reden om als een malle te maken dat ik wegkwam.
Na het korte schrikmoment holde ik instinctief in rap tempo weg. In een modus die aanvoelde als overleven. Alsof ik net een haai had gespot of zo. Ik moest er niet aan denken om de drol weer te zien dobberen. Gatver, vreselijk en onwerkelijk waren de woorden die in me opkwamen. Bij iedere stap bedacht ik me dat het wel eens de verkeerde zou kunnen zijn. Immers, wie weet wat er nog meer op de bodem lag? Telkens keek ik angstvallig om, en op enig moment leek het alsof ik iets zag drijven. Geen idee of dit werkelijkheid was of mijn fuckende mind.
Voor ik het wist was ik tientallen meters verder en gevoelsmatig veilig. En opgelucht.
Verderop zag ik een gedrongen man het water inlopen, ter hoogte van de plaats waar ik amper 2 minuten daarvoor het menselijke uitwerpsel had gespot. Ik wierp een blik op hem, terwijl een stemmetje in mijn hoofd me vertelde dat ik hem moest waarschuwen. Hij zag me alleen niet. Gelukkig heb ik de drol niet meer gezien. En ik hoop de man ook niet.
