Op een barre woensdag in het land van Lord of the Rings, daar waar de magische One Ring ooit ontstond en werd vernietigd:
“We kunnen hier beslist niet verder,” schreeuw ik hijgend naar mijn bergklim-maatje Nobel. De bizarre wind maakt communicatie nauwelijks mogelijk. We staan aan de voet van een steile berg die vrijwel uitsluitend uit los zand bestaat, een te nemen horde om onze hike over de Tongariro Crossing te vervolgen. Een eindje verderop wacht ons een magistraal uitzicht op de Emerald Lakes.
De gure weersomstandigheden zorgen echter voor een schier onmogelijke opdracht. De wind is van ongekende kracht en lijkt ons te willen waarschuwen. Zoiets als: betreden op eigen risico!
Na toch de eerste stappen te zetten slaat de angst onmiddellijk toe. De wind blaast me hier beneden zowat al van de berg af, laat staan daarboven. Sorry, maar ik ga mijn leven niet op het spel zetten.
Er is helaas slechts een conclusie mogelijk: we draaien om.
Hey luister eens…
Zou jij in Frodo’s voetsporen willen treden? Een van de filmlocaties van Lord of The Rings is het Tongariro National Park geweest. En in het bijzonder de grillige Mount Ngauruhoe, in het sprookjesachtige verhaal bekend als Mount Doom – gelegen in het dorre en verlaten Mordor.
Het was precies daar waar de One Ring werd gesmeed door de duistere Sauron. Voor de hobbits Frodo en Sam, begeleid door de gluiperige Sméagol, was het de ultieme bestemming in hun zinderende zoektocht om de ring voorgoed te vernietigen.
Wist je bovendien dat dit het oudste nationale park van Nieuw-Zeeland is? Deze betoverende plek is vanwege zowel geologische significatie als spiritueel belang voor de Maori-mensen tot werelderfgoed benoemd.
Tongariro biedt je misschien wel de gaafste hike die je in het land kunt doen: de Tongariro Alpine Crossing. Al is een favoriet aanwijzen in mijn ogen vrij lastig, aangezien Nieuw-Zeeland zoveel moois te bieden heeft op ’t gebied van wandelen.
Het is een stevige trektocht van ruim 19 kilometer die dwars door fascinerende vulkanische landschappen snijdt. Soms lijkt het net alsof je op de maan loopt, terwijl je luttele momenten daarvoor nog door het bos dwaalde. Het zijn onder andere de uitzichten op pieken van de Tongariro-, de Ngauruhoe- en de Ruapehu-vulkaan én de kratermeren die deze tocht kleur geven. Letterlijk en figuurlijk.
Via Taupo en Turangi ben ik richting het Tongariro National Park gereden om dit illustere hoogtepunt van het Noordereiland zelf te beleven. Daar ga ik je in dit artikel alles over vertellen. Verder geef ik je handige tips en alle praktische info die je nodig hebt voor als je de Tongariro Crossing ook wilt gaan doen.
Een ding verklap ik je alvast: de trip verliep voor mij volstrekt anders dan verwacht…
Tongariro Alpine Crossing: mijn ervaringen
Lees verder om te weten gekomen over mijn coole maar net zo goed barre ervaringen tijdens de hike.
De dag begon in het dorpje Turangi…
Geen shuttlebussen
Om een uur of acht klopte Nobel op mijn beslagen raam om te kijken of ik al wakker was. Door het enkel glas viel het goed te horen. Nobel is een Australiër die ik de dag ervoor had leren kennen op de boerderij waar ik sliep. Een bescheiden jongen met een Amerikaans accent en een Jehova-achtergrond.
Hij vertelde enthousiast dat de zon scheen en we waren het er dan ook over eens om naar het nationale park te gaan, iets wat gezien de slechte weersomstandigheden de dagen ervoor absoluut geen zekerheidje was.
De shuttlebussen reden schijnbaar nog steeds niet, zodoende moesten we met onze eigen wagens die kant op. Nog een extra vleugje avontuur dus 🙂 .
Na een stevig en voedzaam oerontbijt reden we naar de i-Site (een informatiepunt) in Turangi, om informatie in te winnen over waar in het nationale park we onze auto’s konden parkeren. Immers, er zou een parkeerlimiet van 4 uur zijn bij de start. De medewerkster liet echter doorschemeren dat we de wagen er zonder problemen neer konden zetten. Nou, daar gingen we dan maar vanuit.
Het plan was als volgt: Nobel z’n auto bij de start parkeren en daarna die van mij bij de finish. Vervolgens zouden we de track dan precies andersom afleggen.
(Achteraf niet zo’n handige beslissing trouwens…)
Na een eindeloze zandweg gedomineerd door steentjes en daardoor een lichte angst voor een lekke band, kwamen we eindelijk aan bij het beginpunt van de track. Toen ik uitstapte overviel de kou me onmiddellijk. Nobel parkeerde zijn auto achter een slurf van auto’s die er al waren, en seconden later reden we in mijn wagen verder naar de finish.
We begonnen kort na half elf met hiken, en het zou anders lopen dan ik me had voorgesteld…
Het wat saaie begin
Het begin van de trekking bij de Ketetahi Car Park, normaal gesproken dus het einde, is eigenlijk niets anders dan een lange boswandeling. Door mijn hoge verwachtingen, vond ik het zo nu en dan zelfs enigszins saai. Ik kon nauwelijks geloven later vulkanen te kunnen bewonderen. Nieuw-Zeeland blijf verrassen 🙂 .
Aan de andere kant besefte ik me evengoed dat snel veranderende landschappen typisch iets is wat Nieuw-Zeeland zo kenmerkt.
Op het parcours zijn speciale trappen aangelegd, die het omhooglopen iets makkelijker maken. Nobel was na een half uur echter al behoorlijk uitgeput en besloot z’n zwaar ogende trui uit te doen. Ik had me al op zweet voorbereid en ’s ochtends een korte sportbroek en een T-shirt aangedaan.
We kwamen bij een eerste uitkijkpunt, waarbij we ook direct het bosgedeelte achter ons lieten. Ik zei tegen Nobel dat ik zo nu en dan wilde hardlopen. Ik vind enkel wandelen, zeker als het zo lang is, soms simpelweg een beetje eentonig worden. Nobel leek dit ook wel te zien zitten. Hoewel, na een poging tot joggen gedaan te hebben, besliste hij anders. Hij vond het, ondanks z’n Ethiopische roots, te zwaar. Dat hij dit niet verzon, bleek wel uit het feit dat hij door het intense gehijg nauwelijks nog uit z’n woorden kwam. Het leek wel of hij op instorten stond, en met de uitdagingen in het verschiet beloofde dit niet veel goeds.
Aangezien ik om een of andere reden sowieso liever even alleen was, gaf ik aan verder te willen rennen. Gelukkig begreep Nobel me, en kon ik op eigen tempo de tocht voortzetten. Ik zou hem later bij een van de hutten weer zien.
Hulp uit onverwachte hoek
Ik zette de klim in en zag tot mijn verbazing enkele toiletten rechts van me. Dit soort dingen is altijd goed geregeld in Nieuw-Zeeland. Wc’s zijn bijna overal te vinden. Meestal compost overigens, maar alles went. Al is het telkens weer een verrassing wat je aantreft na het openen van de deur. De geur is doorgaans afschuwelijk en volkomen onvergelijkbaar met als iemand thuis net voor je op de pot heeft gezeten.
Om iets na twaalven kwam ik aan bij de Ketetahi Hut, een welkome plek om uit te rusten en te eten en drinken.
Naast me zat een familie waarmee ik in gesprek raakte over het vervolg van de expeditie. Aangezien ze vanuit de tegenovergestelde richting kwamen, hadden ze de nodige tips voor me.
De vrouw keek een tikkeltje onbegrijpend naar mijn outfit en zei dat het boven bij de kratermeren heel erg koud zou worden. Ik vertelde een lange broek en sweater bij me te hebben, die ik gezien de sterke wind ook maar meteen aantrok . Ze was zichtbaar bezorgd, en gaf haar handschoenen en een handvol gezouten amandelen aan me. Die lieve vrouw met moederachtige-vibes stond erop dat ik die handschoenen aannam. En daar zou ik haar later erg dankbaar voor zijn.
Op het moment waarop ik gedag zei en wilde vertrekken, kwam Nobel net aansjokken. Daarom wachtte ik eventjes met verdergaan.
Bizarre wind, ongelofelijke landschappen
Na een onverwachts lange pauze en gekletst te hebben met Nobel, zette ik de tocht voort. Het is voor het eerst dat ik echt de diepte in kon kijken en daadwerkelijk onder de indruk raakte van het landschap.
Ook werd het een stuk winderiger en daarmee flink kouder. Al was de kleine, behaarde man die ik tegenkwam in korte broek en tanktop daar niet bepaald illustrerend voor. Z’n lengte van laat ik zeggen maximaal een meter zestig zou je haast doen denken dat hij zo uit Lord of The Rings gewandeld komt, het paste perfect in het plaatje.
“How much longer is it to the lakes?” vroeg ik aan een voorbijkomende man van een jaar of vijfendertig die er zichtbaar doorheen zat. Nadat hij op adem kwam antwoordde hij: “10 minutes if you run.” Da’s een meevaller! Ik vroeg hem nog of alles in orde was, aangezien ik het gevoel had dat hij wel enige hulp kon gebruiken. Met het pittigste gedeelte achter hem, zei ‘ie de laatste horde wel te kunnen nemen.
Na een stevige handdruk trokken we beiden verder. Ieder de andere richting op.
Nadat ik langs allerlei stenen liep met opvallend felle kleuren mos, kwam ik uiteindelijk bij een uitkijkpunt waar ik zowat omver werd geblazen. Ik besloot om te gaan zitten en mijn blik op het prachtige meer te werpen, het Blue Lake.
Door de sluierwolken die boven het water hingen, leek het net een dampend warm bad. Maar warm was het er allerminst, kan ik je verzekeren.
Ik stond op en probeerde verder te lopen. Dit bleek niettemin een hels karwei. Zo’n sterke wind had ik serieus nooit eerder gevoeld. Ik voelde me zelfs even onveilig. Aan de andere kant was het ook best een beetje gaaf: ik bevond me middenin een verwilderd kraterlandschap, alsof ik ergens op de maan rondzwalkte.
M’n haren waaiden continu in mijn gezicht, jammergenoeg had ik geen elastiekje bij me om die intussen gigantische blonde bos in toom te houden.
Bij het afdalen langs de stenen over het zanderige pad maakte ik een val, al viel de schade godzijdank mee. Ik droeg immers handschoenen en een lange hardloopbroek, zodat ik amper schaafwonden opliep.
Even daarna ontmoette ik een Nederlands stel, aan wie ik vroeg of wat er op het bord stond daadwerkelijk klopte. Er viel namelijk te lezen dat het nog 4 uur lopen was naar de parkeerplaats. Een mentale dreun, aangezien ik me niet in m’n sterkste fase bevond. Zij gaven aan er ongeveer 3 uur over gedaan te hebben, het gaf me plots de nodige nieuwe energie en motivatie. Vooral die motivatie leek vlak voor die fijne mededeling eventjes volkomen verdwenen.
Ineens stond ik daar tussen de drie meren waar deze hike zo bekend om staat, de felgekleurde Emerald Lakes. Blijven staan was door de sterke wind een hele uitdaging, maar het uitzicht maakte alles goed. Naast de meren ook het ruige berglandschap eromheen. Zo onwerkelijk mooi. Het leek wel een totaal andere wereld. Nu begreep ik waarom men juist hier uit is gekomen om Lord of The Rings te filmen.
Vervolgens realiseerde ik me nog een heel eind te moeten hiken. Ik keek omhoog naar een haast onmogelijke opgave. Een zandweg met steentjes die naar de top van een berg leidde. Tel daar de ziekelijk harde wind bij op en je weet hoe laat het is.
Dit kunnen we niet doen
Tot mijn verbazing zag ik Nobel aan komen strompelen. Buiten adem en kletsnat van het zweet, leek het instortmoment voor hem aanstaande. Ging hij het bijltje erbij neergooien?
Hoe graag hij het ook zou willen, het kon niet. Er is niemand die je hier komt halen.
Over een ding waren we het eens: we konden de berg niet opklimmen met deze wind. We zouden simpelweg ons leven riskeren. Al duurde het even vooraleer we elkaar verstonden, door de meest intense wind die ik ooit gevoeld (en gehoord) heb.
Voor het optimale uitzicht op alle drie de meren, klauterden we toch een eindje de heuvel op. De weg werd smaller en de afgrond dieper. We moesten beiden hurken om niet omver te worden geblazen. Even voelde ik angst, al verdween deze gelukkig vrij snel. Toen de wind even verdwenen leek, gingen we in rap tempo weer naar het veilige vlakke gedeelte beneden.
Boven ons zag ik iemand verstijfd staan, zoekend naar een manier om naar beneden te komen. Ik kon hem alleen met geen mogelijkheid helpen.
Er bestond geen enkele twijfel: we gingen omdraaien.
Tja, hadden we de gebruikelijke route maar gevolgd… Dan waren we (waarschijnlijk) niet in de problemen gekomen. Maar goed, we moesten dealen met de situatie zoals die was.
Gebroken maar voldaan
Terug bij het Blue Lake werd de wind alsmaar heftiger, voor zover mogelijk. De lucht veranderde in rap tempo van wit naar blauw en weer naar wit. Wolken verblindden het zicht op het meer. Het leek net of er een film versneld werd afgespeeld. Heel onwerkelijk allemaal.
Na een korte kennismaking met een Canadees stel en de welbekende reisvragen aan elkaar te hebben gesteld, wilde ik zo snel mogelijk terugkomen bij de auto. Ik vond het wel mooi geweest voor vandaag.
Na ongeveer 22 kilometer en nog eens 1,5 uur rennen vanaf de Ketetahi Hut, kwam de parkeerplaats in zicht. Eindelijk, want er leek geen eind aan te komen in het verwilderde bos. Ik dacht eerlijk gezegd ergens verkeerd gelopen te zijn, al is dit nauwelijks mogelijk. Mijn benen waren volledig verzuurd en ik gebruikte m’n laatste energie om wat strekoefeningen te doen. Ten slotte gooide mezelf met een voldaan gevoel neer op het grasveld, wachtend op Nobel. Oogjes dicht, uitpuffen en genieten van de rust, wat een avontuur!
Waar begint en eindigt de Tongariro Crossing?
Nogmaals: wij hebben de wandeling in omgekeerde richting gedaan.
Het officiële startpunt is bij de Mangatepopo Car Park en het eindpunt bij de Ketetahi Car Park.
Hoelang duurt de Tongariro Crossing?
Het parcours is 19,4 kilometer en er staat zo’n 6 tot 8 uur voor. Ik heb niettemin een langere afstand gelopen, aangezien ik ver over de helft gedwongen werd om om te keren.
Hoe laat begin je aan de de Tongariro Crossing?
Het gros van de hikers start tussen 08.00 uur en 09.00 uur. Wil je de grootste drukte voor zijn, kun je beter al ietsje eerder gaan.
De eerste shuttlebussen (zie verder) in Turangi vertrekken rond 05.30 uur, waardoor je al om 06.30 uur kunt beginnen met lopen. Het is dan lekker rustig, al zal het doorgaans aan de frisse kant zijn.
Start in elk geval niet na 10.30 uur, omdat je dan wellicht de laatste shuttebus mist of deels in het donker komt te lopen.
Wat neem je mee?
Houd het simpel, maar wees voorbereid op extreme weersveranderingen. Vooral bij de meren kan het krankzinnig hard waaien en daarmee behoorlijk koud worden.
Een lange trekkingsbroek of -legging en een wind/regen-jack of sweater zijn aan te raden. Maar ook een korte broek en een T-shirt, voor de warmere gedeeltes. En uiteraard goede schoenen. Zelf heb ik het op hardloopschoenen gedaan, wat prima ging, al was het met name rond de meren best wel glad. Vergeet verder zeker geen handschoenen.
Draag in elk geval geen katoenen shirt en/of een spijkerbroek. Katoen kan vreselijk koud worden wanneer je bezweet bent en een spijkerbroek zal gaan schuren en op den duur tot pijn leiden. Thermale kleding en fleece zijn uitstekende opties.
Voor de zekerheid zou ik eveneens toiletpapier meenemen. In de composttoiletten is dit namelijk niet aanwezig.
Breng tevens water (minimaal 1,5e liter), snacks en dergelijke mee. Wortelen, bananen, pinda’s en noten doen het bij mij altijd goed.
Overigens staan er geen prullenbakken, pak dus je eigen rotzooi netjes in. Rook je? Gooi de peuken niet op de grond.
Hoeveel kost de Tongariro Crossing?
De wandeling zelf is helemaal gratis, zoals gebruikelijk in Nieuw-Zeeland.
De enige kosten die je kwijt bent zijn voor vervoer erheen, of van de ene naar de andere parkeerplaats mocht je met de auto komen. Daarover vertel ik je verderop meer.
Heb je een gids nodig voor de Tongariro Crossing?
Het pad is uitstekend gemarkeerd, zodoende heb je absoluut geen gids nodig om de hike te doen. Helemaal in je eentje is evengoed prima.
Mocht je meer info willen over het gebied en de belangrijke spirituele waarde die het voor de Maori’s heeft, dan is een gids zeker aan te raden.
In het winterseizoen, daarentegen, zullen de omstandigheden veelal bar en boos zijn en is het sowieso verstandig om met iemand op pad te gaan die het gebied tot in de puntjes kent.
Wat is de Devil’s Staircase?
De Devil’s Staircase is het deel van de trekking dat bekendstaat als de zwaarste sectie. Deze ‘duivelstrap’ heeft 370 treden en je klimt van 1.400 meter naar 1.600 meter boven zeeniveau. De afstand is kort maar ronduit steil en vol teisterende windvlagen.
Ikzelf ben nooit bij deze trap gekomen, aangezien ik de trail in de omgekeerde richting wandelde en -zoals beschreven- vast kwam te staan aan de andere kant van de berg…
Mag je Mount Doom beklimmen?
Letterlijk in Frodo’s voetsporen treden zal helaas niet gaan. Mount Doom (2.286 meter), oftewel Mount Ngauruhoe, is namelijk niet toegankelijk. Voorheen was het een populaire side track onder gevorderde wandelaars, inmiddels heeft men de boel gesloten. Mount Doom ligt in het Tapu-gebied en wordt daarmee als heilig gezien voor de Maori-mensen.
De naambordjes die er in het verleden stonden heeft men weggehaald, dit om dappere hikers te ontmoedigen en daarmee de spirituele waarde van het gebied te respecteren.
Waar raad ik je aan om te overnachten?
Turangi is een goede uitvalsbasis om naar het Tongario National Park te gaan. Het is vanuit daar nog ongeveer 50 kilometer rijden naar het startpunt van de trekking, zo’n 45 minuten.
In Turangi kan ik je de Awhi Farm aanraden om te slapen. Het is een biologische boerderij waar alles om duurzaamheid draait. Ook zijn er een hoop vrijwilligers werkzaam, ze nodigden me uit om samen met hen te eten.
We kookten zelf verbouwde groenten. Rode biet, knoflook, zilverbiet, tomaten en nog meer lekkers. Tevens lagen er allerlei net geplukte appels, citroenen en peren.
De eigenaresse Lisa is erg aardig en een typische no-nonsens Nieuw-Zeelandse met iconische tatoeages rond haar mond. Het is bijzonder om te zien hoe passievol zij bezig is met duurzaam leven.
Je hebt er cabines om te tukken, maar kunt er eveneens in je camper overnachten. Voor mij was het een mooie ervaring.
Update september 2024: helaas is de boerderij op dit moment helaas niet open om te overnachten. Wel kun je er een kijkje nemen, mocht je interesse hebben in mensen die liefde voor biologisch boeren hebben en eventueel een handje mee wil helpen als vrijwilliger. Het is een onwijs vette spot. Meer info vind je op hun website.
Zoek je een hostel in Turangi? De Riverstone Lodge en het Tongariro River Retreat zijn uitstekende keuzes. Liever een eigen appartementje? Check dan de Braxmere Lodge. Een andere fijne stek is de Creel Lodge.
Behalve Turangi is Taupo een prima uitvalsbasis voor de hike. Vanuit daar ben je in 1 uur en 20 minuten bij het beginpunt van de trektocht. Een van de leukere hostels is hier Finlay Jack’s Backpackers. Comfortabele en betaalbare kamers vind je in het Dunrovin Motel. bij Bella Vista Taupo en het eMotel. Of verblijf aan het Taupomeer in het Suncourt Hotel. Voor heerlijke luxe moet je bij Sacred Waters Taupo zijn.
Wil je aan de rand van het nationale park zitten, dan kun je bijvoorbeeld in het Skotel Alpine Resort of bij Plateau Lodge verblijven. Backpackers kunnen terecht bij The Crossing Lodge & Backpackers en National Park Backpackers.
Wat is de beste reistijd voor de Tongariro Crossing?
De periode november tot en met april wordt als de meest ideale reistijd beschouwd. In deze maanden zijn de plaatjes bij de Emerald Lakes het mooist, met het groen en turquoise van de meren dat perfect afsteekt tegen het vuurrode vulkanische gesteente.
Let er wel op dat je in de zomer -december tot en met februari- de meeste drukte kunt verwachten. En daar is een reden voor: het doorgaans heldere weer.
De wintermaanden juni tot en met augustus zijn doorgaans verre van prettig om de trail te hiken. Het Department of Conservation (DOC) ziet mei tot en met oktober als winterseizoen, en zegt dat in die periode ervaring met ijs- en sneeuwcondities vereist is.
Daar voeg ik aan toe dat het weer in deze regio erg onvoorspelbaar is. In het geval van slecht weer, zal door het DOC de avond ervoor besloten worden of het parcours de volgende dag geopend is.
Ikzelf ben het avontuur begin april aangegaan, middenin de herfst dus. Zoals ik in het verhaal al deelde was het zeer winderig en soms ijzig koud, kenmerkend voor deze periode van het jaar.
Hoe kom je bij de Tongariro Crossing?
Indien je met nog iemand op pad gaat en twee auto’s hebt, kun je hetzelfde doen als ik en Nobel hebben gedaan en er met twee auto’s naartoe karren. Bij het begin, op de Mangatepopo Car Park, geldt een 4 uur parkeerlimiet, maar dit was bij ons geen probleem. Doe navraag in je hotel of bij een i-Site voor de meest actuele situatie. Ik heb evenmin iemand gezien die controleert. Bij de finish, de Ketetahi Car Park, is trouwens geen parkeerrestrictie.
Hoe dan ook, je zult op deze manier in onzekerheid zitten of je op de bon geslingerd wordt.
Gelukkig is er een shuttledienst die oplossing biedt. Wanneer je je auto parkeert bij de Ketetahi Car Park (het eindpunt), kun je je met een busje laten afzetten bij de Mangatepopo Car Park (het beginpunt van de trekking). Voor het parkeren en de shuttle betaal je 60 NZD per persoon, je kunt hier je plekje in de bus reserveren.
Een andere optie is om vanuit Turangi een shuttlebus te nemen naar het nationale park (45 minuten reistijd). Dit kost je 80 NZD per persoon voor een retour via Backyard Tours. Je wordt gedropt bij de Mangatepopo Car Park en opgehaald bij de Ketetahi Car Park, het eindpunt aan de noordkant. Overigens zijn er diverse (private) operators die deze dienst aanbieden.
Vanuit Taupo kost de shuttlebus je rond de 120 NZD per persoon via touroperator Tongariro Expeditions (1 uur en 15 minuten reistijd).
Welke tours zijn er het Tongariro National Park?
Wat dacht je van een scenic flight per helikopter boven Mount Doom? Of een begeleide wandeling waarbij je op een coole manier meer over het landschap en de Maori-cultuur te weten komt?
Hieronder vind je de zes populairste tours in het Tongariro National Park volgens Get Your Guide, je boekt in een paar simpele klikken:
Is er nog meer te doen in het Tongariro National Park?
Behalve de fameuze Tongariro Crossing, overigens veruit de populairste activiteit in het Tongariro National Park, kun je de volgende activiteiten op je lijstje noteren:
- Check de Tawhai Falls. Deze 13 meter hoge waterval is via een gemakkelijke wandeling van 20 minuten te bereiken. Andere mooie watervallen zijn de Taranaki Falls, waarvoor je heen en terug zo’n 2 uur onderweg bent.
- Skiën op Mount Ruapehu (2.797 meter), de hoogste vulkaan van Nieuw-Zeeland.
- Mountainbiken op een van de trails. De Ohakune Old Coach Road van 15 kilometer is top.
- Hike naar de Tama Lakes, reken op 5 tot 6 uur lopen. Op de achtergrond zie je Mount Ngauruhoe (Mount Doom) en Mount Ruapehu de aandacht trekken.
- Daag jezelf uit en hike het Tongariro Circuit. Het is een van Nieuw-Zeelands Great Walks en de meeste trampers doen er 4 dagen en 3 nachten over. Een andere meerdaagse hike is de Round the Mountain Track. In het nationale park staan hutten om in te slapen.
Heb jij nog vragen over de Tongariro Crossing? Laat het weten in de comments 🙂 !
