Wat maakt het uit wat anderen van je denken?

Een paar dagen geleden zei een vriend tegen me: “Ik heb het idee dat iedereen me aankijkt.” Hij is voor de eerste keer alleen op reis en voelde zich nogal bekeken toen hij over straat liep.

Ik ken het hoor. Ik had precies hetzelfde toen ik voor het eerst ging backpacken. Het begon zelfs al op de luchthaven.

Maar zeg nou zelf: wat maakt het eigenlijk uit wat iemand van je denkt?

Natuurlijk, hoor ik je denken, maar om met die mindset te leven, is zo eenvoudig nog niet.

Klopt. En daar zijn redenen voor.

Vroeger, op de basisschool, hoorde je er simpelweg niet bij als je geen Nikes had. Nike Air Max van 300 gulden natuurlijk, want de goedkopere waren not done.

Op de middelbare school was ik in een fase beland waarin ik in de meest wijde broeken rondliep. Hiphop, dat was de norm. Terwijl deze stijl me eigenlijk weinig kon boeien. Maar ja, als je vrienden het doen…

Toen ik afstudeerde bij de Rabobank, had ik geen pak aan maar gewoon nette kleren. Een medewerker die me thuis afzette zei: “Zonder pak word je hier niet serieus genomen.” Wat een fake wereld, dacht ik toen.

Wij zijn er simpelweg mee opgegroeid om geaccepteerd te worden door anderen. Acceptatie door te volgen.

Echter…

…wil je jezelf kunnen zijn, dan zal je hoe dan ook lak moeten hebben aan de mening van mensen om je heen. Dansen naar de pijpen van derden, wat heb je daaraan? Jezelf verloochenen om zo beter in de smaak van hem of haar te passen?

Tuurlijk, we hebben hier allemaal wel eens last van. En in bepaalde levensfases, zoals de pubertijd, lijk je er simpelweg nauwelijks onderuit te kunnen. Maar als het moment daar is, pak ‘m dan.

Overigens bedoel ik helemaal niet te zeggen dat je geen rekening moet houden met iemand anders. Integendeel.

Maar ik denk, dat wanneer je gaat leven zoals jij het voor ogen hebt, je uiteindelijk veel dichterbij jezelf komt en gelukkiger zult worden. Jouw pure vorm ontstaat, in plaats van een slap aftreksel.

En onthoud dat dit JOUW leven is, en niet dat van iemand anders.

Waarom schrijf ik dit artikel?

Omdat ik geloof dat een reis jou kan laten zijn wie je bent. En met name als je het alleen doet. Het is geen toeval dat veel backpackers zeggen als een ander persoon teruggekomen te zijn. Maar die ‘andere persoon’ is in werkelijkheid een ‘ware uitgave’ van hem of haar.

Zie het als een bloem die tot bloei is gekomen.

Je neemt letterlijk afstand van de invloed die derden op je hebben. In het begin weet je misschien even niet hoe je te gedragen, omdat handvatten vanuit de voor jou zo vertrouwelijke maatschappij ontbreken. Het is een sprong in het diepe. Maar beetje bij beetje kom je dichterbij wie jij nu echt bent.

En niet alleen dichterbij jezelf, ook bij anderen.

Echt ‘connecten’ met iemand, is namelijk pas mogelijk als jij je werkelijke zelf laat zien. En andersom geldt dat natuurlijk net zo. Je hebt elkaar op die manier het meest te bieden.

Vroeger vond ik het misschien belangrijk dat ik veel vrienden had, ook naar buiten toe. Nu niet. Ik voel dat ik meer baat heb bij enkele goede, diepergaande contacten. Personen waar ik een connectie mee heb.

Wat ik trouwens tevens merk, is dat ik sinds deze switch veel minder oordelend over andere mensen ben geworden. Oordelen zonder iemand te kennen, iets wat ik voorheen eerlijk gezegd best vaak deed.

Even terug naar mijn eerste reis.

Ik weet nog goed dat ik dacht: voorbijgangers zullen me vast vreemd aankijken, als ik daar alleen ga zitten. Zoiets doe je toch niet?

Maar dat, die alleenstaande stoel op het terras, blijkt voor mij lekkerder te zitten dan ooit. Het is iets wat ik van meer mensen hoor. Mensen die dit in eerste instantie niet hadden verwacht.