Eerder op mijn reis zag ik een foto langskomen van een plek waarvan ik dacht: zoiets heb ik nog niet gezien in China. Een landschap bestaande uit bergen in de meest wonderlijke vormen, een meanderende rivier en groene vlaktes maakte me nieuwsgierig.
Daar wilde ik heen, de (hopelijk) rauwe natuur van China ervaren! Hiken zonder hordes mensen om me heen, het idee hebben als een vlinder in de vrije natuur te fladderen in plaats van attractie voor attractie afgaan, die telkens met poortjes afgeschermd zijn. Want laten we eerlijk wezen, da’s toch een beetje wat China is.
Toeval of niet, maar het uitzicht van de foto lag ergens in Xingping, niet ver van mijn volgende bestemming Guilin, de stad die bekendstaat om haar geërodeerde karstbergen, omringende boerenland en natuurlijk de Li-rivier.
Na een paar daagjes in Guilin rondgezworven te hebben ben ik op de trein gestapt naar Xingping, de voorlaatste stip van mijn reisroute, alvorens ik via Nanning naar Kuala Lumpur zou vliegen.
Mijn ervaringen in Xingping (en wat er te doen is)
Van slapen in een vallei en plassen op straat tot aan epische vergezichten en nostalgische sferen, ik heb van alles meegemaakt in Xingping 😉 .
Hieronder mijn verhaal…
Een kamer in de vallei
Nadat ik met de bus in het compacte centrum afgezet was, liep ik richting de slaapplek die ik op het oog had. Overwoekerde karstbergen flankeerden de straat en maakten me blij. Eenmaal bij de accommodatie ontbrak een Engels naambordje, maar volgens m’n navigatie moest het hier zijn. Ik trok de deur open en zag twee mannen achter de balie zitten. Gelukkig sprak een van hen Engels.
We kletsten wat en de vriend van de eigenaar, die zichzelf de Europese naam Nigel had gegeven, vroeg of ik van natuur en rust hield. Nou inderdaad, precies wat ik zocht!
Hij stelde voor mee te komen naar zijn hotel, gelegen in een vallei en met een -naar zijn zeggen- fenomenaal uitzicht vanuit de kamers. Klonk niet slecht, en dus stapte ik bij hem in de auto.
Na een minuut of tien kachelen reden we de bescheiden parkeerplaats van Nigels verblijf op, en leidde hij me naar een hogergelegen verdieping. Toen hij de deur van de meest ver weg gelegen kamer openduwde was ik op slag verkocht. Met stip de mooiste slaapplek van mijn reis.
Liggend op bed leek het, door de enorme raampartijen in de ruimte, net of ik naar een gigantisch schilderij staarde. De begroeide karstbergen die ik in Guilin van afstand had gezien, kon ik nu van heel dichtbij bewonderen. Het machtige landschap maakte me nederig.
Het eerste wat ik daarna deed was een appje naar het thuisfront sturen om deze ongelofelijke setting met ze te delen.
Twee verdiepingen boven me kon ik het dak op om alles te bekijken van een nog hoger punt en bovendien zonder ramen. Geloof me, het is een aanblik die je even stil maakt. Het is zulke natuur waarvoor ik naar China gekomen was, natuur die pure schoonheid en sereniteit ademt. Eindelijk had ik het gevonden.
Over het stoffige zandpad raasden af en toe wat elektrische scooters en ik zag een oudere man op een van de veldjes in z’n moestuintje rommelen. Jeetje, wat een contrast met de metropolen die ik eerder had bezocht.
In de vroeg ochtend is het helemaal genieten geblazen, wanneer de lucht een vuurrode gloed krijgt en de zon langzaam achter de horizon opkomt. Zeg maar gerust magisch:
De torenhoge karstbergen met ieder hun eigen golvende gestalte lijken net een soort buitenaardse wezens die waken over het vruchtbare, groene landschap. En zoveel als het er zijn ook, wie dit gecreëerd heeft is een waar genie.
Op enig moment pakten donkere wolken zich samen en begon het te regenen. Met het aangename geluid van de kletterende druppels tegen het raam sloot ik mijn ogen om eventjes weg te dommelen.
Het bekende liedje in de Xingping Ancient Town
Door heel China vind je old towns die hordes toeristen aanzuigen. Je kunt er een glimp opvangen van het vroegere China en je onderdompelen in nostalgische sferen. Da’s in elk geval waar je op hoopt, de realiteit is vaker net een tikje anders.
In plaats van smalle steegjes met aan weerszijden eeuwenoude woningen, antiekwinkels en misschien hier en daar een eettentje, is nagenoeg alles ingericht op geld verdienen. Dat betekent: souvenirshops (die allemaal hetzelfde verkopen), ontelbare (overprijsde) restaurants en boetiekzaken. Verkoopachtige types die je met een mooi praatje of een gratis drankje in hun tent proberen te praten krijg je er gratis bij.
Nope, authentiek hoef je het behoudens de bebouwing niet te noemen.
Datzelfde gaat op voor de Xingping Ancient Town, die overigens heus wel fotogeniek is, maar voor de rest vooral de bovengenoemde toeristische kenmerken afvinkt. Voor zowat iedere eettent zit een persoon die tegen je begint te ratelen, en wanneer je een ‘gratis’ bekertje (lees: mini-slokje) thee van iemand aanneemt wordt er resoluut naar de producten binnen gewezen (en teleurgesteld gereageerd indien je niets koopt).
Echt even lekker ontspannen dwalen door de oude straten zit er daarom niet in. Je bent voortdurend bezig met het afslaan van allerlei aanbiedingen.
Toch is het niet mijn bedoeling om de charme van het oude stadje volledig aan gort te schrijven, dat zou onzinnig zijn. Om het positief te draaien: op aanraden van Nigel ging ik ’s ochtends een ontbijtje pakken bij een bakkerij, die verraderlijk lekkere chocoladebroodjes met een soort pudding op het menu had staan. Weer eens iets anders dan je dag beginnen met een bak noodles. Mocht je er ook naartoe willen, de naam is Shanzhong Years Bakery.
Dan pis je toch gewoon lekker op straat?
Pal naast het oude gedeelte is het beduidend minder sfeerrijke moderne stuk van Xinping te vinden. Weggestopt in een donkere uithoek is er een dagelijkse markt, hier is de ambiance nog het meest authentiek.
Al hadden kinderen die -terwijl de eerste hap gebakken rijst net m’n keel had verlaten- hun broek lieten zakken en giechelend hun plasje op straat deden, best iets modernere manieren mogen hebben wat mij betreft.
Van enige stiekemheid was geen enkele sprake. Ze deden het open en bloot en leken nog trots ook.
Daarna besnuffelden ze elkaar uitvoerig, zoals nieuwsgierige honden, en renden ze met een big smile kwijlend op me af, alsof ze zojuist iets geweldigs hadden gedaan. Hoezeer ik ze ook probeerde duidelijk te maken dat ze hun plasdrang beter voor de wc konden bewaren. Ach ja, ook wel weer mooi, die kinderlijke onschuld waar volwassen juist vaak iets te weinig van hebben.
De 20 yuan-hype
“Hier is hét 20 yuan-uitkijkpunt,” zegt Nigel opeens wanneer we onderweg zijn naar zijn hotel en langs de Li-rivier rijden. Het is precies dit stukje met de Yuanbao Mountain van Xingping dat als inspiratie diende voor het briefje van 20 yuan. De kronkelende rivier en opdoemende kalksteenbergen vormen een prachtig decor. Bij het kijken ernaar maakte het iets creatiefs in me los.
Voor menig Chinees is het dé reden om Xingping te bezoeken. Ze doen vervolgens allemaal hetzelfde: als schaapjes aansluiten in de rij om wanneer het moment daar is de zo gewilde foto van zich te laten maken. Poserend met het briefje voor hun neus kunnen ze alweer een must-do van hun lijstje afvinken.
Het is best apart om te zien hoe mensen zich als kuddedieren gedragen, door elkaar precies te kopiëren. Da’s eigenlijk wat er vooral door me heenging toen ik dit fenomeen iedere dag zag gebeuren. Ben ik dan zo anders? Kennelijk wel ja.
Memorabel: hiken naar Xianggong Hill
Op de laatste dag van m’n verblijf in Xingping ben ik naar het viewpoint gelopen waar ik voor kwam, de naam daarvan is Xianggong Hill. Het is de heuvel waarover ik in het begin van dit artikel sprak, de heuvel waarvan af je een uitzicht hebt dat iets van een onrealistische tekening wegheeft. Het is gewoon té mooi.
En dus stapte ik op de elektrische scooter en reed in noordelijke richting tot de weg ophield. Daar stapte ik met een stel Chinezen op een bootje om de Li-rivier over te steken. Niet voordat ik eerst vriendelijk had bedankt voor de nodige taxi-aanbiedingen.
Na een korte tocht in het primitieve bootje kwamen er mensen als vliegen op me af om alweer een taxirit aan me proberen te slijten. Je kunt met een soort golfkarretje naar boven worden gebracht, om ten slotte de laatste horde zelf over de trap af te leggen.
Ik liet doorschemeren te gaan wandelen en men leek me totaal niet te begrijpen. Met een blik van: als je gebracht kunt worden ga je toch niet lopen?
Het was trouwens nog wel een behoorlijk eindje stappen, zo’n 6 kilometer vals plat afgewisseld met slopende stukken die het tien centimeter-hellingspercentage moeiteloos aantikken. Maar hey, ik vond het eigenlijk wel lekker om door de natuur te kuieren en daarbij niet tig mensen om me heen te hebben. En met zulke uitzichten wist ik dat ik geen slechte keuze had gemaakt:
In de volgepakte golfkarretjes die voorbijraasden zaten mensen op hun telefoon te turen zonder enige aandacht aan de fabelachtige omgeving te geven. Een aantal hen keek volslagen verbaasd naar me, ze leken in de verste verte niet te begrijpen waarom ik in godsnaam voor de benenwagen had gekozen. Nou, ik wel!
Onderweg naar boven ben ik geen enkele andere trekker tegen het lijf gelopen. De enige mensen die ik spotte waren een paar Chinese vrouwen die drinken en snacks verkochten, ik moest ze een voor een zien af te wimpelen. En een krom lopende dame die met haar koeien van het platteland terug naar huis waggelde:
Toen ik boven aankwam sloeg het weer plots om en begon het keihard te gieten. Zeiknat van het zweet zocht ik onderdak in een grot, en een Chinese taxichauffeur gebaarde dat ik naast hem aan de stenen tafel kon komen zitten. Hij gaf me wat fruit waarvan ik de naam niet weet, maar het roodkleurige bolletje leek net snoep zo lekker.
Probleem was wel: als de regen niet zou stoppen, had het weinig nut om naar het viewpoint te lopen. Er is dan immers niks te zien door de wolken die ieder zicht maskeren.
Het zag er op geen enkele manier naar uit dat het stormachtige weer zou gaan liggen, tot er wonder boven wonder opeens een zonnetje ten tonele verscheen. Het lot was me blijkbaar gunstig gezind. Ik kon aan de laatste klim beginnen!
Niet zonder te betalen trouwens, want om de heuvel op te mogen moet je 60 yuan aftikken. Typisch China, al wist ik het gelukkig van tevoren al.
Hoe hoger ik kwam, hoe mooier en weidser de uitzichten werden. Desalniettemin kwamen ze qua schoonheid niet in de buurt bij wat de foto’s me beloofden. Zou het allemaal een tikje specialer voorgesteld zijn dan in werkelijkheid?
Rennend zette ik de klim voort en luttele minuten later bevond ik me verrassend genoeg al op de top. En daar zag ik inderdaad waarop ik had gehoopt:
Na het nemen van een rits foto’s plofte ik neer op een bankje om m’n benen te ontlasten. Effe relaxen!
Ondertussen strompelden puffende mensen via de laatste traptreden het viewdeck op, bijna of ze er een dodelijk vermoeiende trektocht op hadden zitten. Is het de tol die ze betalen omdat ze steevast voor de gemakkelijke weg kiezen en derhalve de conditie van een vaatdoek hebben?
Een grote Aziaat met een staartje die z’n lichte inhammen ontblootte, liep vertwijfeld op me af en vroeg of ik een paar foto’s van hem kon maken, met het landschap op de achtergrond. Zijn imposante voorkomen en opvallende accent waren niet bepaald standaard, en ik vroeg me af waar hij vandaan kwam. De bonkige viking vertelde uit Kazachstan te komen, en hij moest lachen toen ik zei iets Russisch op te hebben gevangen uit z’n accent.
Weet je hoe het er eerder op de dag, tijdens de zonsopkomst, uitziet? Zo:
Na nog even vanaf het bankje te hebben genoten en het laatste beetje voorradige water naar binnen te hebben geslurpt, daalde ik met een voldaan gevoel af naar de voet van de berg. De hopeloosheid in de ogen van sommige klimmers had iets aandoenlijks en schrijnends tegelijk. Want voor de duidelijkheid: het is een eenvoudige ‘klim’ over traptreden die een minuut of twintig in beslag neemt. Hoe zouden ze reageren als ze onder barre omstandigheden via los vulkanisch zand de top van de Rinjani moesten zien te bereiken?
Onderweg naar de rivier stopte ik bij een fruitboom, ik stikte van de dorst en kon het zoete vocht wel gebruiken. Staand naast de boom kwam de endorfine onmiddellijk vrij, enigszins te vergelijken met de vreugde die je voelt na het aantreffen van een oase in de woestijn, zij het in lichte vorm. Het betrof hetzelfde sappige fruitje wat de taxichauffeur eerder op de berg aan me had gegeven. Tot de vermoedelijke eigenaar me in de smiezen had en gewapend met een luidspreker liet weten dat dit geenszins de bedoeling was. De vrijgekomen endorfine maakte rigoureus plaats voor het stresshormoon cortisol. Ik schrok me rot van het getetter door het ding en hield me van de domme, om daarna af te druipen als een betrapte dief.
Terug bij de geïmproviseerde haven liep ik ten slotte nog tegen een klein probleempje aan. Betalen lukte niet, omdat ze slechts één app ondersteunden in plaats van normaliter twee. En precies die ene app had ik niet. Cash evenmin, daar zijn de Chinezen sowieso bijna allemaal mee gekapt. Een van de twee meneren zei vervolgens doodleuk dat ik niet meekon. Kan je me dan verdomme niet gratis op de boot zetten en je niet druk maken om die omgerekend 20 cent? Het leek me niet handig om die gedachte uit te spreken, en dus hield ik het bij een zielige puppieblik. Z’n vriend hielp me daarop uit de brand en ik kon de 2 yuan via zijn persoonlijke QR-code betalen. Uiteraard voorafgegaan door een flinke rochel, je zou het cultureel Chinees erfgoed kunnen noemen. Zonder een idee te hebben waar het kleine bedrag nu terecht ging komen, stapte ik op de boot.
Xingping was een perfecte afsluiting van mijn reis door China, een avontuur dat je via Backpackblog over mijn rug hebt kunnen meebeleven (lees anders nog maar eens terug). China is een land uit duizenden en ik had de ervaring niet willen missen.
Is er nog meer te doen in Xingping?
Een andere berg dan de Xianggong Hill die het beklimmen waard is is de Laozhai Mountain. Of naja berg, met 300 meter kun je ze beter een heuvel noemen. Evenals vanaf de Xianggong Hill heb je vanaf de top schitterende panoramische uitzichten waarin karstbergen domineren.
Verder is een boottocht over de Li-rivier en/of de Yulong-rivier voor de meeste bezoekers een must-do. Je gaat per (nagemaakt) bamboevlot het water op om langs de bergen en boerenlanden te varen. Ben wel voorbereid op een hoop mensen. Rustiger is door simpelweg over de rivieroever te wandelen.
Waar in Xinping raad ik je aan om te overnachten?
Xingping kent een beperkt aantal uitstekende hostels, plekken waar je over het algemeen gemakkelijk met andere backpackers in contact komt. Een van de leukere is wat mij betreft Pomelo Hostel Xingpin.
Wil je op de idyllische locatie overnachten die ik hierboven beschreven heb? Die plek heet het Xingping Valley Hotel (nog niet op Booking.com). Je zit dan trouwens op 7 minuten rijden van het centrum, maar (gratis) elektrische scooters kun je via hen regelen. Twee vergelijkbare hotels die qua omgeving net zo tot de verbeelding spreken zijn het Leisure Courtyard Hotel en het Yangshuo Vison Clound Hotel. Prachtige kamers in het centrum heb je bij Autumn Inn.
Jezelf onderdompelen in pure luxe doe je bij XY·Yun House en Misty Wonderland.
Hoeveel dagen heb je nodig voor Xingping?
Veel mensen kiezen voor een dagtrip naar ofwel Xingping ofwel Yangshuo vanuit Guilin. Ik zou echter eerder het omgekeerde doen, omdat Xingping en Yangshuo qua directe omgeving mooier zijn dan de stad Guilin.
Heb je niettemin de tijd, dan zou ik een aantal daagjes in Guilin boeken en een dag of twee, drie in Xingping. Vanuit Xingping kun je tevens de bus naar Yangshuo nemen, een rit van zo’n 45 minuten.
Wat is de beste reistijd voor Xingping?
De beste reistijd voor Xingping is hetzelfde als in Guilin. Oftewel: maart, april, september, oktober en november.
Mei en juni zijn de natste maanden en zodoende niet persé de fijnste om Xingping te bezoeken. Zelf was ik er eind mei, en heb inderdaad volle bak regen gehad. Niettemin evengoed zat zonnige uren tussendoor.
In juli en augustus is het hoogseizoen en zal er eveneens best nog wat regen vallen. Daarnaast is het er in deze zomermaanden tamelijk benauwd.
De winter, die van december tot en met februari loopt, is vooral koud en nat en gemiddeld genomen de rustigste periode in Xingping.
En tot slot: ik heb het al vaker gezegd maar probeer de Chinese vakantiedagen te mijden. Die vind je gemakkelijk door even te googelen, onder andere 1-5 mei is een dramatische tijd om Xingping (en andere Chinese trekpleisters) te bezoeken.
Hoe kom je in Xinping?
Xingping bereik je door de trein naar Yangshuo te nemen, dit kan bijvoorbeeld vanuit Guilin (20 minuten reistijd), Shenzen (minimaal 2,5 uur reistijd), Guangzhou (minimaal 1 uur en 50 minuten reistijd) of Nanning (minimaal 2 uur en 50 minuten reistijd).
Alhoewel je op Yangshuo Railway Station wellicht denkt in Yangshuo te zitten, is niets minder waar. Het station ligt namelijk (veel) dichterbij Xingping. Met de bus duurt het zo’n 10 minuten om in Xingping te komen en ongeveer 1 uur vooraleer je in Yangshuo bent.
Xinping of Yangshuo?
Het is een vraag die nogal wat mensen hebben.
Zoals ik eerder aangaf kun je beide dorpjes prima met elkaar combineren, ze liggen op 45 minuten rijden van elkaar.
Echter, van wat ik gehoord heb is Yangshuo overspoeld met toeristen. Nu is Xinping ook absoluut geen onontdekte parel meer hoor, er wordt daarnaast volop gebouwd wat wijst op een toeristengroei de komende jaren. Maar omdat ik Xingping superfijn vond, geen trek had in (alweer) gereis en beide qua landschappen inwisselbaar zijn, heb ik Yangshuo lekker aan me voorbij laten gaan.
Meer lezen over China
Meer tips, inspiratie en handige info nodig voor China? Of zoek je gewoon wat leesvermaak?
Check ook mijn volgende artikelen:
- Hoe mijn reis naar China op dramatische wijze begon
- 10 leuke dingen om te doen in Beijing
- 8 leuke dingen om te doen in Pingyao
- 9 leuke dingen om te doen in Xi’an
- 12 leuke dingen om te doen in Chengdu
- 8 leuke dingen om te doen in Guilin
- Dit kost backpacken in China (inclusief mijn uitgaven)
- Deze 20 dingen vielen mij op in China
Ga jij Xingping ook bezoeken denk je?
