De roep van de Montgó (ga jij hem ook beklimmen?)

Wakker worden en in je veilige cocon blijven, iedere dag weer. Het is makkelijk en comfortabel. Immers, het is waar je je thuisvoelt.

Gisteren keek ik voor de zoveelste keer naar Into the Wild, een indrukwekkend verhaal dat me telkens weer tranen in mijn ogen geeft. Ergens later in de film staat Chris (a.k.a Alexander Supertramp) bovenop een kalksteenberg, terwijl de oude man Ron buiten vanaf zijn oude Ford-truck wat vertwijfeld naar hem kijkt. Ron woont afgelegen in de woestijn en leidt een eenzaam bestaan, na het verliezen van z’n vrouw en zoon tijdens een tragisch auto-ongeluk. Chris roept naar hem dat hij van z’n kont af moet komen en weer moet gaan leven, een moment waarop Ron wordt getriggerd om ook de berg op te klimmen.

Een mooie uitspraak van Chris even daarvoor is:

The core of mans’ spirit comes from new experiences.

En die ervaringen zijn zo belangrijk hè. Nee, we hoeven heus niet iedere dag geprikkeld te worden met nieuwe dingen, maar iedere dag hetzelfde riedeltje doen zal je op den duur afstompen.

Ik merk het evengoed bij mezelf hoor. Niet voor niets opende ik dit artikel met de zin die je daar ziet. Zelfs al heb je alle vrijheid, zoals ik, dan nog kan je in de valkuil stappen weinig nieuws of ‘spannends’ meer te beleven. Helemaal wanneer je sowieso al de neiging hebt jezelf terug te trekken.

Je staat op, maakt koffie, klapt de laptop open, gaat sporten… Teveel van hetzelfde. De kleur ontbreekt.

Daarnaast was ik de afgelopen weken bezig geweest met intens saaie website-shit, dingen met virussen enzo. Een koppijndossier van hier tot Tokio. Een dat sec op ratio gericht is en nul creativiteit toelaat. Killing, voor mij althans.

En dus ging ik naar de bergen

De dag ervoor was ik trouwens al begonnen met het kijken naar Into the Wild. Omdat ik altijd vroeg slaap, heb ik hem rond minuut veertig op pauze gezet.

Misschien was het die film die me het zetje gaf om weer iets avontuurlijks te ondernemen. Ik voelde in elk geval ten diepste om weg te willen van huis en diep de natuur in te trekken. Goed of slecht weer? Maakte me geen reet uit. Wildernis is wat ik wou.

(Overigens zit ik nu in Spanje, om je even iets meer context te geven.)

En dus pakte ik de volgende dag de auto om naar de Montgó te rijden, de bijna mythische olifantsberg die ik vanaf het terras dagelijks boven alle andere heuvels en het vlakke decor zie uittorenen. De berg waar ik een paar jaar geleden met m’n vader al eens geweest was, al hebben we het toen niet tot de piek gered.

Via een slingerende bergpas, zo een waar maar net twee auto’s naast elkaar passen, sloeg ik na een paar kilometer linksaf een onverharde weg op en parkeerde ik de auto een eindje verderop op een verlaten vlakte. Zo crescendo ging het trouwens niet helemaal, want ik miste diezelfde afslag in eerste instantie, en moest daarom kilometers verder zigzaggen om ergens in het dal te kunnen draaien.

Stenen, rotsblokken en grillige kalksteentoppen

Veel grilliger dan in het Montgó Natural Park zal je het niet snel zien. Het landschap bestaat hier uit steile rotswanden en diepe ravijnen. Het grijzige Montgómassief doet soms aan het Stenen Tijdperk denken, al zie je dat pas wanneer je deze olifant aan het beklimmen bent.

Het begin van de wandeling gaat over een gepolijst pad – daarna wordt alles anders

De weg naar boven gaat over een zigzaggend pad. Je zou haast denkend dat iemand er de boel moedwillig heeft bestrooid met grote en kleine stenen, om het allemaal extra uitdagend te maken. Je moet zodoende voortdurend naar de grond kijken om te voorkomen je enkel te verzwikken.

Na een tijdje hiken begon het weer te dreigen, de sfeer werd uit het niets een tikkeltje duister. Ver boven me hoorde ik gerommel in de lucht, en de eerst spatjes kletsten op me neer. Gelukkig stelde het weinig voor en brak daarna het middagzonnetje door.

Plots zag ik een regenboog aan de hemel verschijnen. Een momentje van magie. Eveneens het moment waarop ik ging zitten om de mandarijn uit eigen tuin op te peuzelen. Kleine dingen die je normaal niet ziet, vielen me nu wel op. Zelfs het fluisterende geluid (srrtsjjj) van een partje mandarijn dat ik losscheurde.

Minuten later was de regenboog alweer verdwenen.

Drie ‘verdiepingen’ hoger spotte ik een lavendelstruik, duidelijk aan het begin van de bloeiperiode. Het gezoem van bijen was te horen. Ik greep een stel van de paarse bloemetjes, wreef die fijn in mijn handen en genoot van de intense, zoete geur. Opnieuw zoiets simpels, maar zo moois.

Boven cirkelden vogels in de lucht en vertelden elkaar over mijn komst. Mensen zijn hier schaars. Beneden in de vallei leken ontelbare bomen wel een soort toeschouwers van wat ik aan het doen was.

Een heel stuk verder is het punt waar ik jaren geleden met m’n vader belandde, hij stopte en ik ging nog ietsje verder. Tot de top heb ik het toen niet gered, er stond een harde, ijzige wind en het wandelpad was volstrekt verdwenen. Na een poosje klauteren ben ik omgedraaid.

Ik vroeg mezelf af of ik het nu wel zou halen, en onverstoorbaar trok ik verder.

De laatste horde

Tot dusver had ik trouwens nog geen mens gespot op de berg, het maakte de beklimming voor mij extra gaaf. Ook op mijn schreeuwende geluiden reageerde niemand. Heerlijk om zo tekeer te kunnen gaan, in de leegte.

De blauwgele schilderingen op de stenen (die geven de route aan), wezen me in eerste instantie op een weg die volkomen onbegaanbaar leek. Door de vernauwingen en de afgrond naast me had ik er weinig geloof meer in. Kort daarna keerde ik om. Goede keuze, want ik kwam tot de conclusie een verkeerde ‘afslag’ te hebben genomen. Het grote kruis stond niet voor niets op het rotsblok gekladderd.

Wat zou er gebeurd zijn als ik was doorgelopen?

Maar belangrijker: wat was dan wel de te volgen route? Nagenoeg recht omhoog. Klimmen en klauteren. Langs puntige en rondepuntigp uitsteeksels. Op iets wat je een vlakte zou kunnen noemen, plukte ik rozemarijn die ik dankbaar opat. Aanrader hoor! Geen idee of het aan mij lag, maar ik had het gevoel er extra energie van te krijgen. De smaak die achterblijf in je mond heeft iets weg van eucalyptus, wat lekker is.

Zittend op een steen pakte ik de tweede mandarijn van de expeditie erbij. Voor me de zee, achter me flinke kalksteenrotsen en spleten waaruit grassprieten staken. Hier en daar een verdwaalde struik.

Van een pad is na een tijdje geen sprake meer…

Eenmaal terug aan de klim stelde ik mezelf de vraag of ik hier destijds al geweest was. Hoewel ik bepaalde stukken leek te herkennen, had ik op een gegeven moment de indruk op onbekend terrein te zijn.

Niet ver voor het ogenschijnlijk hoogste punt greep ik me vast aan de inham van een spierwitte rots, en trok ik mezelf omhoog. Wat doet een wesp op zowat een kilometer hoogte? vroeg ik mezelf hardop af toen ik het steekbeestje -waarvoor ik al van kinds af aan angst heb- maar niet bij me vandaan kreeg.

Opeens was ik daar waar ik moest zijn. Kleurrijke slingers dansten uitbundig in de wind. Een stenen toren, gebouwd door klimmers, bleef roerloos overeind. Ik stond op de top van de Montgó. Alleen en zo vrij als een vogel.

Ik dacht aan mijn pen, om evenals diverse voorgangers een tekstje op de houten paal te krabbelen. Niet veel later realiseerde ik me dat ik die helemaal niet in m’n rugzak had zitten.

Puur intuïtief pakte ik een van de slingers vast. Er stond een plaatje van een Boeddha op, omsingeld door een tekst in onbekende taal. In het Engels had iemand erbij gezet: Live the Life Full. Woorden van gelijke strekking als die Chris in Into the Wild sprak. Mooi.

Links van me gebeurde ondertussen iets merkwaardigs. Een grote wolk steeg als rook omhoog langs de bergwand, en nam haast het hele zicht op de zee en de bewoonde wereld weg:

Misschien een signaal dat het beter was om om te keren, voordat ik straks helemaal niks meer zou zien. Ik vond het wel prima eigenlijk, en verdween langzaam de diepte in.

Wil jij ook de Montgó beklimmen?

Als jij dit avontuur ook wilt beleven, dan heb ik nog een aantal dingen die handig zijn om te weten.

Je hebt verschillende routes. Ik nam ‘Ruta 6’ die bij het schietterrein van Dénia begint, het is de meest gekozen route.
Ik ben inclusief twee pauzes in 2 uur naar de top van 753 meter gelopen. De afdaling duurde 1,5 uur. Hou er rekening mee dat je iets langer onderweg bent, ik ben namelijk relatief rap merk ik vaak bij zulke tochten.
Wat neem je mee? Ik had een flesje water, banaan en twee mandarijnen bij me. Iets voedzaams te snacken zoals pinda’s kan ook nooit kwaad.
Wat doe je aan? Ik droeg een tanktop, kort sportbroekje en hardloopschoenen. Voor de zekerheid had ik nog een T-shirt meegenomen, het kan daar boven aardig hard waaien. Toch heb ik die niet nodig gehad.
Vind je de laatste horde (reken op een half uur klimmen) teveel van het goede? Kan ik goed begrijpen! Maar ook dan is de hike de moeite waard hoor, de uitzichten onderweg zijn zeker niet minder mooi dan op de top.
Let erop dat het goed opletten is tijdens het wandelen. Het pad is continu onregelmatig door de stenen. Ontspannen vooruit kijken is er weinig bij.
Heb je hoogtevrees? Nou, ik net zo goed hoor. Gelukkig vallen de dieptes en afgronden ontzettend mee, op enkele plekken na dan.