Ben jij iemand die zichzelf afvraagt of het maken van een reis jou wel gelukkig maakt? Denk je misschien dat je jezelf snel gaat vervelen? Of dat je er simpelweg niet happy van wordt? Oftewel: heb jij twijfels over het maken van een reis?
Laat ik je één ding zeggen: dit is vrij normaal, helemaal als je nog nooit hebt gebackpackt. Natuurlijk kun je dan twijfel hebben. Immers, van iets dat je nog nooit gedaan hebt, weet je niet hoe het gaat bevallen.
Simpel toch?
Het jammere is alleen dat mensen, ik ken er ook enkele m’n directe omgeving, ergens wel de droom hebben om die ene reis te maken maar zich vervolgens toch laten tegenhouden. Want stel je eens voor dat het niet is wat je ervan verwacht.
Nou wat dan?
Ik heb het al eerder gezegd: als jij besluit om naar huis te gaan, misschien eerder dan je hebt gepland, betekent dit niet dat je reis is mislukt. Sterker nog: jij hebt de stap gezet en bent voor jezelf gaan ontdekken of backpacken wel of juist niet bij je past.
Wat is het alternatief?
Ervoor kiezen om te blijven roepen dat “het je wel wat lijkt”, maar de stap vervolgens nooit zetten omdat je bang bent om te ‘falen’.
De vraag is: wat is nou erger?
Geen van beiden, ik wil aan allebei de keuzes in ieder geval geen waardeoordeel hangen.
Maar wat -wat mij betreft- wel zo is, is dat het geen kwaad kan om af en toe eens dingen te proberen waarbij je van te voor niet weet hoe het af gaat lopen. Anders wordt het leven wel heel voorspelbaar, of niet dan? Hoe jammer zou het zijn als je iets dat je diep van binnen wilt uiteindelijk niet doet?
Ja, het kan dan mee- of tegenvallen, maar wat maakt dat uit?
Denk je nou echt dat ik voor mijn eerste avontuur zo zeker was? Nou nee, verre van zelfs. Sterker nog, toen de dag van vertrek dichterbij kwam, had ik er steeds minder zin in. Een soort plankenkoorts.
Ook begon ik te denken wat ik in godsnaam alleen moest doen in een wereld die ik niet kende. Kon ik niet beter een baan gaan zoeken?
In m’n eentje eten, zouden mensen dat niet vreemd vinden? Zou ik me niet super-alleen voelen? En de belangrijke personen thuis, zou ik die niet te veel missen? Wat als ik niet uit m’n schulp zou kruipen en weinig mensen aan durfde te spreken (introvert als ik ben)? Of als ik bijvoorbeeld erg ziek zou worden?
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Waar het op neerkomt, is dat het allemaal wel eens veel minder leuk zou kunnen worden dan ik me de maanden ervoor had ingebeeld.
Maar als voor mij iets is duidelijk geworden, is dat backpacken -en (bijna) alles wat erbij komt kijken- supergoed bij me past. Dit had ik niet geweten als ik het nooit had gedaan, dus ik ben blij dat ik de stap uiteindelijk heb gezet.
Zo heb ik bijvoorbeeld ondervonden dat ik alleen zijn vaak helemaal niet erg vind, dat de go with the flow–instelling me wel goed ligt en dat het ‘echte’ missen van mensen thuis -mede door Skype- best wel meeviel.
Tijdens een reis kom je achter allerlei dingen die moeilijk zijn om thuis te ontdekken. Waarom? In je vertrouwde omgeving doe je doorgaans wat je altijd al deed. Niets mis mee, maar bekende situaties leveren niet zo vaak nieuwe ontdekkingen op.
Wat de strekking van dit verhaal is?
Of backpacken wel of niet bij je past, zal bijna altijd een gokje zijn. Maar waarschijnlijk wel een die de moeite waard is. Mij heeft het in ieder geval een nieuwe passie en een hoop zelfkennis opgeleverd.
Begrijp me niet verkeerd: twijfels zijn niet erg. Maar je erdoor laten tegenhouden, zou jammer zijn toch?
