Zoals wel vaker struin ik door Soi Rambuttri, een hemel voor backpackers in Bangkok. Ik ben op weg naar mijn guesthouse, dat ergens achteraf in een steegje verstopt zit.
Van een afstandje zie ik de glimmende, lichte ogen van een Indiaas ogende man naar me kijken. Ik krijg er een wat eng gevoel bij, alsof er iets niet helemaal kosjer is of zo. Opeens weet ik wie het is. Hij heeft me de laatste dagen al vaker aangestaard, en zelfs een keer aangesproken. Hij beweerde dat er een hoop geluk op me wachtte in de toekomst.
Vandaag is het rustig in de altijd zo levendige straat, hem voor de zoveelste keer afwimpelen wordt een lastig verhaal schat ik zo in.
Tactisch wegkijken is wat ik doe, maar de man blijft voortdurend mijn blik zoeken. Het is zo’n moment waarop je er moeilijk nog omheen kunt, en na een poosje dus maar terugkijkt.
Precies wanneer onze blikken kruisen, staat hij op en komt langzaam op me afgelopen. Hij draagt een lang, maagdelijk wit gewaad en heeft een oranje tulband om zijn hoofd gewikkeld, het heeft iets weg van een magiër. Zijn ogen zijn lichtgroen en lijken wel licht te geven, ik krijg er rillingen van. Verder heeft hij een grijze, krullende puntbaard die direct met zijn snor verbonden is.
Van dichtbij kijkt me priemend aan, zonder een woord te laten vallen.
Nog voordat ik iets kan zeggen, klinkt er uit zijn mond:
You have a very lucky face. You know why?
Bij mij gaan onmiddellijk de alarmbellen af, dit moet wel een scam zijn.
Daarna vraagt hij om mijn rechterhand. Na het bestuderen van de groefjes in mijn handpalm, bevestigt hij zijn eerste indruk over mij: geluk ligt in het verschiet.
Om mijn vertrouwen te winnen, zegt hij me strakjes te kunnen vertellen hoe mijn moeder heet, hoe oud ik ben en hoeveel broers en zussen ik heb.
Normaal zou ik zulke types linea recta van me afschudden, maar omdat ik hem nu al zo vaak heb gezien heeft het iets vertrouwds. Ergens ben ik ook wel benieuwd wat er nog gaat komen, zou hij echt die dingen weten die hij net zei?
Ik vraag hem wie hij eigenlijk is en wat hij hier in de straten van Bangkok doet.
De glinstering in zijn ogen wordt plots intenser, en hij klemt mijn hand vast in de zijne. Op geniepige wijze zuigt hij me verder mee zijn verhaal in. Met een vleugje zelfverheerlijking vertelt hij een geboren vraagsteller, wonderlijke handlezer en waarzegger te zijn. En een yogi van een bijzondere stroming.
Vooraleer hij doorgaat met zijn praatje, onderbreek ik hem omdat ik zeker wil weten dat hij me zometeen niet om geld vraagt. Nee, nee, het is niet wat ik denk – stelt hij me gerust.
Soepeltjes trekt hij me mee, precies zodat het niet erg genoeg is en ik het accepteer.
Voor ik het doorheb, staan we in een soort binnenplaats, ingesloten door afgebrokkelde muren overwoekerd met jungleplanten. Er is niemand te bekennen en er hangt een ijzige stilte. De sfeer is een tikkeltje kil, en ik vraag me af hoe ik hier wegkom, mocht er narigheid ontstaan.
Op de vraag waarom we hier naartoe moesten gaan, biedt hij me een of ander kruidig drankje aan. Dubieus, ik weiger vriendelijk.
Alweer pakt hij mijn hand vast. Intrigerend kijkt hij ernaar, en geeft me de indruk met een diepgaande studie bezig te zijn. De man sluit zijn ogen en begint in zichzelf te mompelen. Zijn het gebeden?
Het ritueel gaat verder en ondertussen zoek ik naar een mogelijke ontsnappingsroute. Aan alles voel ik hier weg te moeten. Op het juiste moment welteverstaan.
Als hij langzaam zijn ogen opent en zijn kraalogen op me richt, grijpt hij een stok kaarten erbij. Stuk voor stuk legt hij er aantal neer. Dan volgt een diepe zucht, en laat hij doorschemeren dat ik een probleem heb. Een probleem dat hij op kan lossen, en waarvoor ik moet betalen.
Daarop schud ik resoluut nee.
Hoewel ik aangeef aan weg te willen, laat hij mijn hand niet los. Sterker nog, hij dwingt me in zijn ogen te kijken. Het is een eindeloze duisternis, die me nog meer rillingen geeft dan in het begin.
Het lukt me aan zijn hypnosepraktijken te ontsnappen, en ik zeg geïrriteerd:
I am not going to pay you anything, we talked about this before!
Om het makkelijker te maken voor mezelf stop ik hem 40 baht toe. Het enige wat ik heb, zweer ik hem. Da’s uiteraard niet genoeg voor deze magiër en het begint grimmig te worden.
Het masker van de vriendelijke ‘goeroe’ valt af en ineens zie ik een compleet andere persoon voor me. Een ijskoude oplichter die op geld belust is. Dit wist ik diep van binnen natuurlijk ook wel ergens, maar toch.
Ik ruk mijn hand los uit de zijne en ren er via een donkere gang vandoor. Achter me hoor ik zijn duivelse geschreeuw galmen:
Bad luck will follow!
Een paar seconden later sta ik weer op de hoofdstraat. Bezweet en beduusd. In lichte shocktoestand kijk ik om me heen, ik zou haast zweren dit gedroomd te hebben.
