Op ontdekking in het Prambanan-tempelcomplex

Naast de voor Yogyakarta iconische Borobudur, is het tempelcomplex van Prambanan een bijzondere highlight om te bezoeken.

Maar wat is er nou precies te zien en te beleven? Wat maakt deze plek zo speciaal? Vallen er misschien ook dingen tegen?

Om dit te onderzoeken, ben ik naar Prambanan afgereisd. Samen met een local. We hebben een scooter gehuurd en zijn er in ongeveer 50 minuten naartoe gereden.

Hieronder deel ik mijn bevindingen met je.

 

Wat zijn de entreekosten?

Als ik en Tika -het meisje waarmee ik ben- aankomen, gaat zij naar de rij voor locals terwijl ik een eindje verderop bij de internationale desk m’n kaartje moet kopen. Zij betaalt 30.000 rupiah (2 euro) en ik 234.000 rupiah (15,60 euro).

Nogal een verschil vind ik.

Aan de andere kant hebben wij ‘buitenlanders’ een veel beter inkomen en wordt er nou eenmaal geld aan toeristen verdiend. Dus in die zin is het ook weer niet zo vreemd.

Eventjes probeer ik de truc om mijn OV-jaarkaart als studentenpas te gebruiken. Je krijgt dan namelijk 50% korting op het totaalbedrag. Helaas heeft de medewerker al vrij snel door dat het geen universiteitskaart is.

 

Enorme drukte

Eenmaal binnen, het is 13.30 uur, lopen we richting de meest bekende tempel van het complex: de Prambanan. Dit is echter geen eenvoudige opgave, want ik word zeker 10 keer aangesproken om met mensen op de foto te gaan. Alle gezichten zijn op me gericht. Geloof me, daar is geen woord van gelogen.

Ach, ergens ook wel weer leuk.

Maar op een geven moment wil je verder. Gelukkig kunnen we uiteindelijk doorlopen 🙂 .

Weet dat het overdag erg druk kan worden op het terrein. Niet zozeer met toeristen, maar met name locals. Dat is althans wat ik gezien heb. Echter, aan het eind van de middag is het compleet tegenovergesteld: de rust regeert dan waardoor er ineens een hele speciale, bijna sprookjesachtige, sfeer hangt.

 

De tempels van Prambanan: mijn ervaringen

We komen aan bij de hoofdtempel die uit 16 verschillende bouwwerken bestaat. De 3 voornaamste heten candi Brahma, candi Siwa en candi Wisna. Candi Siwa is met 46 meter de meest hoge tempel van het gezelschap. Alle 16 samen vormen ze het grootste Hindoe-tempelcomplex van Indonesië.

Maar goed, omdat ik hier geen al te technisch verhaal wil houden, stop ik nu met de beschrijving. Immers, dit soort informatie is al op genoeg websites te lezen en ik wil graag mijn ervaringen met je delen.

Dus even terug naar waar we waren. Ik en Tika komen aan bij de tempels.

De Hindoeïstische bouwwerken zien er in mijn ogen prachtig uit. Zonde is dat sommige details deels zijn afgebroken en dat zich rond de tempels vele ruïnes bevinden, als gevolg van de aardbeving die in 2006 heeft plaatsgevonden:

Maar de donkere torens met de hoge trappen en de vele reliëfs zorgen zeker voor een magisch effect:

Wanneer ik zulke dingen zie, denk ik altijd meteen hoe knap het is dat men dit zo lang geleden -in de 9^e eeuw- heeft kunnen maken.

Als ik dichterbij kom, vallen de vele mooie details me meteen op:

In een van de kamertjes van candi Siwa, ook wel de Shiva-tempel genoemd, is een beeld van Ganesha te vinden. Dit is het bekende olifantshoofd dat symbool staat voor het Hindoeïsme:

In een ander donker kamertje lopen we Roro Jonggrang tegen het lijf. De voorgenoemde is een prinses waarover een bijzonder verhaal rondgaat.

Tika vertelt me dat er eens een vorst genaamd Bandung Bondowoso was. Hij wilde trouwen met Roro Jonggrang, alleen wees zij hem af. Enkel wanneer de man in één nacht 1.000 tempels kon bouwen, zou ze het doen.

Je raadt het al: Bandung Bondowoso ging ervoor. Samen met verschillende geesten begon hij aan wat een onmogelijke opgave leek. Als hij de opdracht lijkt te voltooien, gooit de prinses roet in het eten. Door haar dienstvrouwen de taak te geven om op hun rijstblokken te slaan en een groot vuur te maken, werd het begin van de ochtend geïnsinueerd. Zodoende had Bandung Bondowoso niet voldaan aan de opdracht.

Nadat de vorst hoorde van deze gemene list, besloot hij om met een vloek de prinses voorgoed in een beeld te veranderen:

Het Prambanan-tempelcomplex staat trouwens bekend als een plek waar je een schitterende zonsondergang kunt bijwonen. Helaas is ons dat vandaag niet gegeven, gezien de dikke wolken die in de lucht hangen.

Wel is het zo rond 17.30 uur heerlijk rustig en maak ik van de gelegenheid gebruik om nog enkele mooie plaatjes te maken:

Jammergenoeg worden de tempels niet verlicht, zoals in de brochure en op vele Google-plaatjes te zien is. Dit had het toch allemaal nog wat specialer gemaakt.

 

De andere tempels

Behalve candi Prambanan, zijn er nog 3 andere tempels op het terrein te vinden. We besluiten om er een kijkje te nemen.

De eerste tempel waar we langskomen, is candi Lumbung. Wat mij betreft geen bijzonder geheel, in ieder geval beduidend minder dan candi Prambanan:

Leuk om even gezien te hebben, maar meer ook niet. De trieste hoopjes stenen aan de buitenkant doen het zelfs een beetje op een soort begraafplaats lijken:

Daarna komen we bij candi Bubrah. Dat is althans wat de plattegrond ons zegt. Aangekomen blijkt dat de hele tempel letterlijk in de steigers staat, waardoor we niets meer te zien krijgen dan een houten bouwwerk:

Tot slot candi Sewu, een complex dat volgens ons boekje uit liefst 249 verschillende gebouwen bestaat. Als we aankomen, zien we dat ze helaas gesloten is. Van alle gebouwen is trouwens weinig over, het merendeel wat ik zie zijn hoopjes stenen, oftewel ingestorte tempeltjes:

 

Wat is mijn conclusie?

Als ik je een advies mag geven: bezoek Prambanan rond 15.30 uur. Dan begint het rustiger te worden en kan je in stilte van de mooie details en uitzichten genieten. Daarna kun je, met wat geluk, getuige zijn van het ondergaan van de zon.

Een alternatief is om wat eerder te gaan en eerst de rustigere tempels te bezoeken. In ons geval heeft dat echter weinig zin gehad, aangezien er slecht 1 toegankelijk was, namelijk candi Lumbung.

Mijn oordeel?

Gezien de, voor lokale begrippen, hoge entreeprijs kan ik een vergelijking maken met bijvoorbeeld Angkor Wat (Cambodja). Daar betaalde ik een paar jaar geleden 20 dollar voor een dag. Wat mij betreft is dat een ‘must-see‘ die me meer het ‘wow-gevoel’ heeft gegeven. Simpelweg omdat er overall veel meer te zien is.

Prambanan voor mij in ieder geval geen plek waar ik van ‘s-ochtends vroeg tot sluitingstijd rond hoef te struinen, zoals bij het eerder genoemde Angkor Wat wel het geval is. Als alle tempels toegankelijk zijn, is dit misschien anders.

Verder was het jammer dat de zonsondergang bij ons niet zichtbaar was, toch een van de dingen waarom je dit complex komt bezoeken.

Bovendien moet ik zeggen dat alleen candi Prambanan me echt heeft kunnen overtuigen. Behalve de imponerende hoofdtempels met de speciale verhalen en ornamenten, vond ik de Lumbung-tempel wat tegenvallen.

Tot slot was het teleurstellend dat 2 van de 3 overige bouwwerken gesloten waren. Maar goed, waar een aardbeving is geweest, moet worden gerepareerd hè 🙂 .

Had ik het willen missen?

Nee, dat zeker niet. De belangrijkste tempel waarvoor ik ben gekomen, heeft indruk op me gemaakt.