Na 5 dagen op het prachtige Koh Kradan te zijn geweest, maakte ik de beslissing om door te reizen naar Koh Mook. Misschien wel het bekendste eiland van de Trang-archipel.
Even twijfelde ik nog, aangezien ik gehoord had dat het water er minder helder was dan op Koh Kradan en het zand niet zo wit. Maar goed, voor de afwisseling en om nieuwe inspiratie op te doen, leek het me toch een goed idee om te gaan.
Toen ik op zoek ging naar de boot, hoorde ik een mannenstem “Koh Mook” roepen. Schijnbaar een vraag gericht aan mij, waarop ik “Yes” antwoordde. Ik bleek de enige passagier en had zo dus het gevoel in een privéboot te zijn gestapt.
Na ongeveer 20 minuten varen wam ik aan op Koh Mook, soms ook ‘Koh Muk’ genoemd…
Even omschakelen
Wat een lelijke pier is dat zeg, is wat ik dacht toen we Koh Mook naderden. Maar goed, welke pier is eigenlijk wel mooi? Deze is alleen erg lang, je moet zo’n 5 tot 10 minuten lopen eer je in het dorpje belandt.
Tijdens die wandeltocht was het oppassen geblazen voor de vele tuk-tuks en scooters die er rondreden. Sterker nog, een Italiaans uitziende figuur reed me bijna van m’n sokken na een mislukte inhaalmanoeuvre.
Eenmaal bij het eind, zag ik allerlei boten op het zand liggen, het zeewater had zich tientallen meters teruggetrokken. Verder allerlei vervallen huisjes.
He gevoel wat me bekroop is dat ik van het paradijselijke Koh Kradan in een veel minder aantrekkelijke omgeving was aangekomen. Even omschakelen dus.
Gelukkig zag ik ook direct enkele voordelen.
De aanwezigheid van vele restaurantjes en gezellige shops bij Baan Koh Mook vond ik bijvoorbeeld erg fijn. Verder is het de moeite waard om te kijken hoe de locals op het eiland leven, in de houten huizen tussen al het groen:
Daarbij zijn ook de prijzen een stuk lager dan op Koh Kradan.
Ik ben op zoek gegaan naar een leuke plek om te slapen. Van twee andere backpackers had ik gehoord dat ik daarvoor rond Charlie Beach in het zuidwesten moest zijn. Zodoende ben ik daar heengelopen.
Een bijzonder verblijf bij Bamboo Hut Bangalow
Uiteindelijk ben ik aan de praat geraakt met Kookkai, de bijzondere eigenaresse van Bamboo Hut Bungalow. Bijzonder, omdat het iemand is die écht om haar gasten geeft en eigenlijk altijd voor een erg fijne en vrolijke sfeer zorgt. Soms zingt ze, soms maakt ze grappen en eigenlijk altijd is ze tot hulp bereid.
Zo heeft ze me schoenen geleend voor een trekking door de jungle, is ze laat op de avond speciaal voor me een nieuwe ventilator gaan halen en mocht ik meerdere keren voor niks de scooter pakken om inkopen te doen in het dorp.
Maak eens kennis met haar, en je zult me dankbaar zijn 🙂 .
De accommodatie is verder ideaal als je naar andere reizigers op zoek bent, want die vind je er genoeg.
En het eten? Heerlijk! Probeer zeker de verse loempia’s en de rode currypasta met kip. Bovendien is het er goedkoop.
Maar, er is nog iets waarom mijn verblijf bij Bamboo Hut me altijd zal bijblijven. Het is er letterlijk eentje voor in de boeken geworden.
Allereerst kwam er een jongen binnen die meteen daarna op de scooter stapte om z’n vriendin op te halen. Althans, iets in die trant. Haar roze geverfde touwige haren verraadde misschien al dat ze niet bepaald standaard was.
En inderdaad.
Toen ik onder de douche stond, hoorde ik gehijg en allerlei andere kreten. Ik dacht nog niet meteen dat het hier om een wilde sekspartij ging, al verdween die gedachte vrij snel toen ik m’n deur opende. Schaamteloos gekreun, waardoor iedereen van het hostel kon meegenieten. Zelfs de bamboebungalow bewoog en kraakte hevig. Ik en een Deens meisje keken elkaar vol verbazing aan. Nee, zo heb ik het nog niet eerder meegemaakt. En dan vervolgens naar buiten komen alsof er niets gebeurd is. Mooi.
Kijkend naar de bovenstaande gebeurtenis, is het enigszins ironisch dat de verblijfplaats ‘Bamboo Hut BANGalow’ heet en niet ‘Bamboo Hut BUNGalow’ 😀 .
Is er nog meer bijzonders voorgevallen?
Jazeker.
Zo was er nog een ander stel, dit keer Duits, dat continu ruzie leek te hebben. Zij huilde alleen maar en hij leek zich er weinig van aan te trekken. Je moet je voorstellen: de hele avond, nacht en ochtend een verdrietige en tevens klagende vrouwenstem vergezeld door gejank. Zonder ophouden. Gezellig leken ze het niet te hebben, tot ze op een avond samen in bed een film lagen te kijken. Met het volume voluit , waardoor aan de bel getrokken moest worden of het wellicht ietsje zachter kon.
Sommige mensen hebben het omgevingsbewustzijn van een baksteen. En anderen die kicken juist weer op de aandacht. Ik denk dat dit de beste omschrijving is van deze twee situaties.
Update september 2022: Bamboo Hut Bungalow heeft zoals zoveel plekken COVID-19 helaas niet weten te overleven. Als je op zoek bent naar een andere leuke accommodatie, raad ik je aan om op Booking.com te kijken.
Charlie Beach en de andere stranden van Koh Mook
Aan het eind van de middag werd ik meteen getrakteerd op een sensationele zonsondergang bij Charlie Beach:
Dit is sowieso het mooiste en gezelligste strand wat mij betreft. Je hebt er bars, kunt er goed zwemmen en er is hier en daar plaats om in de schaduw te liggen. Verder wordt deze baai aan beide kanten begrensd door ruige en groen begroeide kalksteenrotsen. Ze staat ook bekend als Haad Farang.
Tijdens mijn tweede dag op Koh Mook, ben ik naar het oosten gelopen om het strand van Hua Laem Prao te bekijken. Mijn conclusie: best de moeite waard voor een wandeling of om foto’s te maken, maar gezien het ver teruggetrokken water niet ideaal om te zwemmen:
Verderop bij het Sivalai Beach Resort is het een witte zandronding die in het oog springt:
Wat ik je trouwens niet wil onthouden, is deze megaspin die ik boven die bosjes zag hangen:
Gevaarlijk of niet? Zeg jij het maar 😉 .
Koude rillingen
Ik had over Sabai Beach gehoord en met name dat je er naartoe kon lopen. Tijdens eb zelfs grotendeels via het strand. Daarom ben ik in het begin van de middag richting Ao Kuan gewandeld, een leuke hike dwars door het lokale leven met huizen op palen en veel groen.
Bij het Koh Mook Resort heb ik gevraagd of ik inderdaad via het strand naar Sabai Beach kon lopen. De vrouw beaamde dit en wees me vriendelijk de weg.
Het strand vond ik eerder op een soort woestijn lijken. Bomen, water honderden meters ver weg en verder een grote zandvlakte:
Ergens ook wel indrukwekkend overigens.
En net wanneer ik het ritme lekker te pakken had, ben ik in de problemen gekomen. Vier honden renden wild en agressief blaffend op me af. Geen mensen te bekennen om me van hulp te voorzien. Ik voelde een fikse koude rilling van angst. Regelmatig heb ik verhalen gehoord van backpackers die in dit soort situaties zijn gebeten.
Op gevoel ben ik langzaam omgedraaid en in een rustig tempo teruggelopen. Het luider wordende geblaf, beloofde weinig goeds. Omkijken bevestigde mijn schrik: de beesten kwamen dichterbij. Om een of andere reden zijn ze daarna op gepaste afstand gebleven, al hebben ze me wel het hele stuk gevolgd.
Vol opluchting ben ik daarna hetzelfde resort ingelopen om te vragen of er nog een andere weg naar Sabai Beach toeloopt. En inderdaad, die is er, alleen was het met 3 uur al erg laat, zo gaf de medewerkster aan. Maar ik moest en zou er komen, en zette de zoektocht dus voort.
Into the wild
Ik had van te voren overigens niet verwacht een jungletrek te gaan doen op Koh Mook, maar die onverwachte gebeurtenissen zijn vaak juist het mooist. Bovendien had ik geen andere keus als ik naar Sabai Beach wou en tegelijkertijd de kans wilde minimaliseren om die honden weer tegen het lijf te lopen.
In het begin leek het allemaal vrij eenvoudig. Een pad, en daarmee geen opties om verkeerd te lopen. Echter, na een tijdje ontstaat een splitsing waarbij ik op intuïtie rechtdoor ben gegaan. Fout gedacht, want ik belandde verderop ergens in de bossen met als enige aanwezige een koe. Terug en rechtsaf dus.
Daar had ik de angst om alsnog een van de honden te kruisen. Immers, de weg liep soms erg dicht langs het strand waar ik ze eerder zag.
Om een lang verhaal kort te maken: in totaal is het parcours iets van 4 kilometer. Een behoorlijk stuk, zeker met de smalle weggetjes en de onduidelijkheden waar ik mee te maken had.
Zo kwam ik onder andere uit bij een verlaten houten huis waar verder helemaal geen enkele doorgang meer te bekennen was:
Het werd een hele opgave om de weg terug te vinden naar het punt waar ik verkeerd was gegaan. Meerdere keren heb ik me ietwat verloren gevoeld, ook omdat er geen andere mensen waren. Alleen stilte van de jungle en geluiden van dieren en insecten. Ergens vond ik het ook wel weer avontuurlijk.
Dan is er nog een gedeelte waar alles lijkt te stoppen. Na goed kijken ontdekte ik alsnog een ‘pad’ wat steil naar boven liep.
M’n klok gaf al half 4 aan. Ik wist dat ik de hele tocht nog in omgekeerde richting zou moeten afleggen, wellicht in het donker. Het maakte me een beetje angstig. Ik ben daarom gaan hardlopen waar het kon, wat trouwens min of meer vereist was gezien de muggen.
Uiteindelijk zag ik steeds vaker een bordje met daarop Sabai Beach staan en hoorde ik de zee naderen. En jawel, ik had het strand gevonden:
Een voldaan gevoel na deze onverwacht inspannende middag.
Noem het toeval of niet, maar er kwamen net vier personen met twee kajaks aanmeren. Ze stelden voor dat ik met ze mee terugging naar Charlie Beach. Een aanbod wat ik uiteraard aannam, want de kans was zeker aanwezig om te verdwalen in het bos. Zeker met de donkerte die op me wachtte. Als dank heb ik het kajakken op me genomen.
Kajakken naar de Emerald Cave
De Emerald Cave is zonder twijfel de plek met de meeste aantrekkingskracht rond Koh Mook. En het vette is: je kunt er vanaf Charlie Beach zelf heen kajakken.
Dik 4 jaar geleden was ik er al eens eerder. Ik deed destijds een tour vanaf Koh Lanta, en herinner me de immense drukte nog maar al te goed. Ik kon nauwelijks bewegen. Claustrofobisch.
Tijdens deze solotrip waren de omstandigheden helemaal anders.
Net als de vrouw bij de jungletocht hield de kajakverhuurder me bijna tegen. Het begon namelijk te regenen en het zou wel eens los kunnen barsten. Echter, aangezien ik de dag erop naar Koh Ngai zou gaan, was dit m’n enige kans. Dan liever een risicootje nemen.
Je zult altijd zien dat de regen op zo’n moment alleen maar heftiger wordt, wat dus ook gebeurde. Toen ik boven me keek, overtuigde ik mezelf dat het slechts om een plaatselijke bui ging. En inderdaad, na 30 minuten was het grotendeels over en naderde ik de grot.
Niemand te zien, alleen een longtailboot die op het punt van vertrekken stond. Ik ben met de kajak de Emerald Cave in-gepeddeld waar het, logischerwijs, pikkedonker was.
Maar hé: wat een verschil met vorige keer toen ik die tour deed. Zo kalm, zo vredig en zo speciaal. En alle ruimte.
Dit gevoel werd versterkt toen ik via de grot aankwam op het kleine strand dat omgeven wordt door torenhoge wildgroei en rotsen. Geen mensenmassa’s zoals toen, maar ultieme rust. Op hevige insectengeluiden na dan. Alleen, ondanks het harde geluid(!), passen dergelijke geluiden juist in deze omgeving. De enige andere aanwezige bleek een aap te zijn.
Het terug-kajakken vroeg de nodige inspanning van me, aangezien de zee een stuk wilder was dan op de heenweg. Maar met creatief peddelen, vaak aan een kant door hevige tegenstroom, kwam ik aan op Charlie Beach. Een ervaring rijker.
Nog enkele tips voor Koh Mook
- Voor snorkelen en kristalhelder water moet je niet naar Koh Mook gaan. Daarvoor is Koh Kradan een veel betere optie.
- Een kajak huren kun je doen bij de Fanta Bar aan het eind van Charlie Beach.
- Bezoek de Emerald Cave (of de ‘Morakot Cave’) bij voorkeur in de vroege morgen of aan het eind van de middag, om geen last te hebben van drukte én om de nationale park fee te omzeilen. De medewerkers van het nationale park zijn dan doorgaans namelijk niet meer aanwezig.
- Op het eiland rijden tuk-tuks die je voor 50 baht naar je gewenste bestemming kunnen brengen.
- Indien je niet via de jungle naar Sabai Beach wilt gaan, kun je ook de kajak-trip naar de Emerald Cave ermee combineren. Sabai Beach ligt namelijk bijna naast de grot.
- Houd je van goede (ijs)koffie op een terrasje aan het strand? Ga dan naar Sugar’s Coffee & Restaurant. Verder vond ik de seafood er erg lekker.
- De makkelijkste manier om op Koh Mook te komen, is vanaf Bangkok naar Trang vliegen. Daar kun je direct een bus- en boot-ticket naar het eiland kopen. Eerst word je naar de Pak Meng Pier gebracht, vanwaar je vervolgens in een longtailboot verdergaat. Je kunt tevens een boot pakken vanaf Koh Kradan of Koh Ngai.
***
In totaal ben ik 5 dagen op Koh Mook geweest. Het is een eiland waar een hele fijne sfeer hangt. De mix tussen locals en reizigers, de lieve mensen en de avontuurlijke mogelijkheden, geven Koh Mook een geheel eigen gezicht. Ik heb het echt ervaren als een unieke plek. Uniek, omdat ik niet zo snel een bestemming kan bedenken die vergelijkbaar is.
