Wat Pho, oftewel het complex waarin de liggende Boeddha zich bevindt, is de grootste en oudste tempel die in Bangkok te vinden is. Het reusachtige gouden beeld is liefst 46 meter lang, 15 meter hoog en alleen daarom al een bijzondere bezienswaardigheid.
Een must-see.
Althans, dat is wat je veelal hoort en leest.
Maar hoe is het in de praktijk? Is Wat Pho met andere woorden de moeite waard om te bezoeken of is het zo’n bekende highlight die bij aankomst tegen blijkt te vallen?
In dit artikel leid ik je door het complex en deel ik mijn mening met je. Ik begin met aan te geven hoe je er kunt komen.
Hoe kom je bij Wat Pho?
Zelf ben ik vanuit Soi Rambuttri naar de liggende Boeddha gelopen. Dit duurt ongeveer 25 minuutjes, als het meezit wat korter. Loop richting het Royal Field, een groot grasveld tegenover het koninklijk paleis, dat op minder dan 10 minuten lopen van Khao San Road te vinden is.
Vervolgens wandel je naar het Grand Palace. Als je met je hoofd naar het paleis staat, loop je rechts erlangs. Na een paar minuten zie je een bordje waarop staat: ‘Wat Pho’ en je slaat linksaf. Krap 10 minuten verder ben je bij de ingang.
Hoe dichterbij ik kwam, hoe drukker het werd. Ik zag de bekende toeristenbussen stoppen en massa’s mensen rondstruinen. Voor mij meteen meteen weer even een bevestiging dat ik niet van enorme drukte houd.
Een alternatief is om de boot te nemen naar Tha Nien, dit kan bijvoorbeeld vanuit de Tha Phra Arthit-pier die vlakbij Soi Rambuttri en Khao San Road ligt. Je kunt deze route ook te voet doen, je wandelt dan langs de rivier.
De aankomst bij Wat Pho
Toen ik na ruim 20 minuten aankwam bij het complex, was het mij een beetje onduidelijk waar de ingang was. Via een van de openingen in de stenen poort die om het complex loopt, kun je er echter eenvoudig komen.
Eenmaal daar, kom je bij de kassa waar je de entree van 100 Baht betaalt. Verder staat daar aangegeven dat je jezelf netjes dient te kleden. Voor mannen is een singlet met korte broek prima, vrouwen dienen hun knieën en schouders bedekt te hebben. Bij de ingang kun je gratis sarongs en eventueel een soort gewaad met lange mouwen lenen.
Op het entreekaartje zit trouwens een extra bonnetje waarmee je een gratis flesje water kunt krijgen. Deze kun je ophalen bij een kraampje dat niet te missen is.
Mocht je behoefte hebben aan een gids, dan zijn dit de kosten:
De liggende Boeddha: Phra Buddha Saiyas
De populairste bezienswaardigheid binnen de tempelpoorten is de liggende Boeddha, oftewel Phra Buddha Saiyas. Als je dit gedeelte binnenstapt, wordt aan je gevraagd om je schoenen uit te doen en ze in een plastic zakje te stoppen.
Daarom borg ik m’n schoenen op, ik heb ze daarna uitgelaten en ben op mijn sokken verder gelopen. Er zijn namelijk meer tempeltjes om te bezoeken in het complex, en echt zin om m’n schoenen de hele tijd aan en uit te doen had ik nou ook weer niet.
Tip: loop je liever niet op blote voeten of sokken door het complex, dan raad ik je aan om slippers te dragen. Deze kan je eenvoudig uit- en aandoen.
Goed, het was 15.00 uur toen ik bij het gigantische gouden beeld uitkwam. Zoals je op de onderstaande foto kunt zien, was het vrij druk:
Het gevolg was dat ik echt m’n plaatsje moest zien te veroveren om een enigszins goede foto te kunnen maken. Dit heb ik vanaf verschillende plekjes gedaan, hieronder enkele plaatjes vanuit verschillende hoeken:
Het jammere van het, overigens schitterende, standbeeld vind ik dat er pilaren voorstaan waardoor het zicht vanaf de voorkant deels wordt belemmerd. Echter, ergens maakt dit het ook wel weer een beetje mysterieus.
Ik ben doorgelopen naar de voeten van liefst 5 meter hoog en 3 meter breed. Verder zijn de zolen spectaculair versierd met allerlei tekens en parelmoer.
Vervolgens liep ik de hoek om en kwam ik uit aan de rugzijde van het heilige beeld. Wat me opvalt, is het rinkelende geluid van de donaties die in de mandjes worden gedaan door voorbijgangers. Bovendien vind ik de muurschilderingen prachtig, kijk maar eens:
Maar goed, was dit het dan? Waren deze 10 minuten alles waarvoor ik hierheen ben gekomen? Dat is wat ik op dat moment dacht, maar gelukkig was er meer.
Wat er nog meer te zien is
Toen ik de tempel van de liggende Boeddha verliet, koos ik er -zoals eerder gezegd- voor om op mijn sokken verder te wandelen en het zakje met m’n schoenen bij me te houden.
Als je rechtdoor loopt, kom je op een soort open pleintje waar je het gratis flesje water kunt krijgen waarover ik in het begin al even heb gesproken. Verder zie je dit soort boosaardige poortwachters bij de diverse uitgangen staan:
Daarna heb ik even een flesje water gehaald en ben ik doorgelopen naar een kleine ruimte met daarin een gouden Boeddha gewikkeld in het bekende oranje gewaad:
Eerlijk gezegd vond ik dit niet heel bijzonder, dus zette ik mijn speurtocht voort. Op dat moment kwam ik in een soort tussenruimte met allemaal prachtige gouden Boeddhabeelden die vredig naast elkaar zitten:
Het aangename vond ik dat er hier geen mens te bekennen was. Zo kon ik de schitterende beelden even in alle rust van dichtbij te kijken.
Vervolgens liep ik door de deuropening waar je uitkomt bij een imposant gebouw waarop ik in eerste instantie het bordje ‘No entry’ zie staan. Jammer, dacht ik. Ik werd echt opgevrolijkt toen bleek dat je aan de andere kant wel naar binnen mag. Na een groepje monniken gespot te hebben, greep ik deze kans aan.
Het was nog onduidelijk wat ik te zien zou krijgen. Het grote gebouw verklapte wat dat betreft helemaal niets.
Bij de ingang stond een beveiliger die zei dat ik mijn schoenenzakje buiten moest laten liggen. Hij wees naar een rekje waar je je spulletjes op neer kunt leggen.
Na dit gedaan te hebben, liep ik naar binnen. En daar werd ik eerlijk gezegd aangenaam verrast door een metershoge gouden Boeddha in een vredige ruimte waar het, ondanks de aanwezige mensen, erg prettig was om te zijn. Oké, hier en daar zaten personen te praten, maar over het algemeen was het de rust die hier de overhand had.
Ik ging op de grond zitten en staarde naar het prachtige beeld. Een beeld dat iets magisch heeft en de rust naar me leek toe te stralen. Ik was op dat moment even helemaal ontspannen en vrij in m’n hoofd.
Eerlijk gezegd maakte deze plek meer indruk op me dan de tempel met de liggende Boeddha. Ik denk met name omdat het hier simpelweg veel minder hectisch was. Je hoefde niet te dringen voor een plaatsje en er hing een heerlijke (relatieve) stilte.
Tot slot kwam ik uit bij een ruimte waarin wederom een gouden zittende Boeddha aanwezig is, met daarvoor verschillende biddende monniken. Nadat enkele Spanjaarden elkaar een voor een op de foto gezet hadden voor het heiligdom, was ik aan de beurt:
Wederom een mooie Boeddha, maar ik had het wel een beetje gezien. Inmiddels was ik al 1,5 uur op het terrein en vond ik het welletjes geweest. Na nog even bij Phra Buddha Saiyas gecheckt te hebben hoe druk het was -zo rond 16.30 uur was het er veel rustiger dan om 15.00 uur-, besloot ik om het complex te verlaten.
Maar niet nadat ik deze gong had gezien waar tegelijkertijd iemand een klap op gaf waarna een mooi geluid volgde:
Tip: op zoek naar een goede massage? Bezoek dan de de Wat Pho Traditional Massage School die achterin te vinden is. Buiten dat je een massage kunt ondergaan, kun je er ook voor kiezen om het te leren.
Mijn conclusie over Wat Pho
Natuurlijk is het zo dat Wat Pho een bezoekje waard is. Maar om nou te zeggen dat ik het heel erg bijzonder vond? Nee, dat niet perse.
Ik kan me wel voorstellen dat ik het boeiender had gevonden als het wat minder druk was geweest. Het is voor mij in ieder geval geen plek waar ik langer dan 1,5 uur zou moeten zijn, daar is het er meestal té toeristisch voor.
Verder baalde ik een beetje van de palen die voor het beeld staan, dit komt de zichtbaarheid niet ten goede. Het gevolg is dat iedere toerist zijn of haar plaats wil bemachtigen op een van de uitkijkpunten. Je zult daarom ietwat geduldig moeten zijn voor je een goede foto kunt maken.
Nu is het wel zo dat ik om 15.00 uur op het complex was. Midden op de dag, wanneer het simpelweg superdruk is. Om dit te vermijden, kun je vroeg in de ochtend of aan het eind van de middag gaan. Zoals ik hierboven al zei, is het vanaf 16.30 uur al een stuk rustiger.
Goed om te weten: de openingstijden van Wat Pho zijn iedere dag van 08.00 uur en 18.30 uur.
Heb je nog nooit een (indrukwekkende) tempel gezien, dan zal jij waarschijnlijk meteen het ‘wow-gevoel’ krijgen bij de liggende Boeddha, zoals ik bijvoorbeeld bij de Shwedagon Pagoda in Myanmar had. Ik had dit nu, voornamelijk door de vele mensen, niet direct. Al heeft het imposante beeld zeker iets magisch.
De overige Boeddha’s en zaaltjes waren leuk om gezien te hebben. Met name de ruimte waarin ik en veel van de andere aanwezigen even helemaal tot rust kwamen, gaf me een speciaal gevoel.
Ik zou zeggen: ga het zelf ervaren en laat me jouw mening horen.
Wat Pho combineren met Wat Arun en het Grand Palace?
Op veel websites is te lezen dat Wat Pho een ideale bezienswaardigheid is om in een dag samen met Wat Arun en het koninklijk paleis te bezoeken. Op het terrein van het Grand Palace vind je trouwens ook Wat Phra Kaew, de tempel van de Smaragdgroene Boeddha.
Persoonlijk ben ik geen voorstander van zoveel mogelijk willen zien in een korte tijd. Het zou voor mij in ieder geval veel te veel zijn geweest.
Na 1,5 uur tempels gezien te hebben, vond ik het fijn om even wat te eten en weer richting m’n hostel terug te wandelen. Terug naar de rust in plaats van bivakkeren tussen massa’s mensen. Om na Wat Pho naar nog eens 2 drukke Bangkok-hoogtepunten te gaan, is echt niet aan mij besteed.
Als ik ergens heenga, wil ik namelijk oog kunnen hebben voor de vele bijzondere details. Wanneer je vermoeid en enigszins verzadigd bent, wordt dit al snel een lastig verhaal.
Echter, ik begrijp ook dat als jij niet alle tijd van de wereld hebt en dit voorlopig je laatste keer Bangkok is, dat je alle 3 de plekken gezien wilt hebben. De keuze is aan jou 😉 .
