Je baan opzeggen en gaan reizen: wat houdt jou tegen?

Ben jij op het punt aangekomen waarop je denkt: ik wil mijn baan opzeggen en gaan reizen? Wellicht schieten de volgende vragen regelmatig door je hoofd:

Vergooi ik mijn toekomst? Pak ik geen verantwoordelijkheden? Hoe zit het met mijn schulden? Zien mensen mij als iemand die vlucht uit de werkelijkheid?

Met name op het laatste vraagstuk wil ik in dit artikel verder inzoomen. Immers, over welke werkelijkheid hebben we het hier? De wereld die gecreëerd is door anderen? Het vijf dagen per week ‘moeten’ waarbij de negen-tot-vijf-mentaliteit als onvoldoende wordt gezien en overuren draaien eerder regel dan uitzondering is? Iedere dag (vroeg) opstaan zonder echt zin in je dag te hebben? De werkelijkheid waarin alles vaststaat, weinig aan het toeval wordt overgelaten en waarin veel mensen vastgeroest zitten in bepaalde denkwijzen en patronen.

Vaak denk ik dan:

Is dit alles eigenlijk wel ‘de’ werkelijkheid?

Het wordt als ‘normaal’ beschouwd dat je als onderdeel van de maatschappij de logische stappen doorloopt. Dat wil zeggen: je rondt je school af en vervolgens ga je op zoek naar een passende -en vooral ambitieuze- job. Daarna begint het settelen: je koopt, al dan niet met je partner, een huis en krijgt kinderen. Als het even kan komen er ook nog een aantal huisdieren bij. Cirkeltje rond, toch?

De bovenstaande situatie is wat van ons mensen ‘verwacht’ wordt. Van de maatschappij. Afwijkingen worden door velen als vreemd en abnormaal beschouwd.

Eigenlijk kun je backpacken zien als ondernemen: je kiest voor avontuur en niet voor zekerheid. Startende ondernemers worden in beginsel ook vaak met scepsis bekeken. Waarom? Omdat ze kiezen voor het onbekende, iets dat geen ‘zekere’ bron van inkomsten oplevert.

De algemene opvatting in de samenleving, zeker in Nederland, is:

Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.

Wil ik dit wel? Wil ik wel het normale pad volgen?

Nee. Ik niet in ieder geval. Wij backpackers lopen graag weg van deze toch wel bizarre realiteit. Zeker als we besluiten om onze baan op te zeggen en te kiezen voor het avontuur. Het avontuur dat buiten de gebaande paden ligt.

Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar de meeste mensen die besluiten te gaan reizen, doen dit omdat ze de wereld willen ontdekken, niet zozeer om weg te lopen van problemen of van verantwoordelijkheden. Iets dat veel wordt gedacht.

Dat andere mensen vervolgens roepen dat je de realiteit probeert te ontvluchten of je tijd verdoet, is wat mij betreft eerder hun eigen tekortkoming of conservatieve zienswijze op de wereld.

We willen meer van de wereld zien, meer dan alleen de muren van vier kantoren, filevorming op de weg, veelal dezelfde mensen en de geijkte vrije weekenden. In plaats daarvan kiezen we (lees: wij backpackers) ervoor om bergen te beklimmen, te slapen op de meest opmerkelijke plekken, prachtige nationale parken te ontdekken, roadtrips door Australië te maken en veel nieuwe mensen plus culturen te leren kennen. Veel spannender toch?! En bovendien levensverrijkend.

Waarom zou je niet je eigen realiteit kunnen creëren binnen een wereld die reeds gevormd is? Als je dromen hebt, jaag ze dan ook na. Zeker als je de mogelijkheden (nog) hebt.

Hoe ik mijn dromen najaag

In 2014 heb ik m’n baan opgezegd en besloten om alles anders te gaan doen. Vastigheden opgeven voor avontuur. Toegegeven, privéomstandigheden (onder meer het verlies van mijn zus) hebben hier een erg grote invloed op gehad, maar het normale leventje volgens de geijkte weg heeft me nooit echt geboeid.

Als ik op kantoor zat, dacht ik vaak letterlijk: wat doe ik hier? en: het liefste zou ik weer gaan backpacken.

Ja, ik heb een goede studie (Bedrijfskunde) zonder vertraging afgerond. Mijn ambities waren altijd om een traineeship te doen en te slagen bij een multinational. Het is nou eenmaal wat ‘gangbaar’ is: de relatief eenvoudige weg naar een goed inkomen en de eerder genoemde ‘logische’ vervolgstappen.

Al werkende, kwam ik er echter steeds meer achter dat deze ambities helemaal niet bij mij passen. Nogmaals, dit denkbeeld werd ernstig versterkt door mijn persoonlijke situatie.

Eén ding wist ik zeker, dit wilde ik niet meer. Ik besloot er een punt achter te zetten en voor mijn passie te gaan. Zelf iets opstarten in combinatie met het maken van reizen.

Nadat ik gestopt was, ben ik een eigen bedrijfje gestart. Een onderneming waarin ik me kan richten op mijn persoonlijke passie: alles wat met backpacken te maken heeft zonder dat ik daarbij gebonden ben aan vaste locaties.

Zo heb ik onder meer verschillende reisgidsen voor Australië en Azië ontwikkeld en ben ik de laatste periode flink aan het bloggen 🙂 .

Waar ik eerst een hoog salaris belangrijk vond, is dit nu helemaal anders. Ik doe liever iets dat ik leuk vind zonder dat ik daarbij bergen met geld verdien. Als ik mijn rekeningen maar kan betalen. Toch wel een essentiële verandering in m’n mindset.

Binnenkort, vertrek ik weer richting Azië en Australië om inspiratie op te doen voor nieuwe artikelen en wie weet nieuwe boeken. Misschien ga ik ook wel werken in Australië. Who knows? De toekomst is voor mij niet uitgestippeld, maar nog tamelijk onbekend. Dat is iets waar ik gelukkig van word, gelukkiger dan een kantoorbaan in het ‘reguliere’ circuit waarbij veel -zo niet alles- vaststaat.

Vluchten?

Is mijn situatie een voorbeeld van vluchten? Is dit weglopen? Nee toch? Is dit vreemd? Ja, voor veel mensen misschien wel. Maar ach, wat maakt het uit. Ik volg mijn hart, m’n persoonlijke dromen. Doe dit ook, alleen dan zal je de potentiële ‘winst’ bereiken die er voor jou te behalen valt.

Wereldreizigers, backpackers en andere travel nomads zijn wat mij betreft geen mensen die weglopen maar eerder personen die respect verdienen. Ze breken met ‘wat is’ en kiezen ervoor om een avontuur zonder zekerheden aan te gaan. Het echte leven, als je het mij vraagt.

Zeg nou zelf: hoe kan het dat de meeste backpackers zich tijdens hun reis doorgaans erg gelukkig voelen en wanneer ze thuiskomen -en weer terugkomen in het geijkte circuit- terugverlangen naar die tijd als reiziger? En dat ze thuis minder goed in hun vel zitten?

Dit komt naar mijn mening met name door de grote mate van vrijheid die je als backpacker hebt. Niets moet, bijna alles mag. Juist deze ultieme vrijheid mis je vaak als je ‘terug bent’ in de normale samenleving en weer deelneemt aan het ‘spel’

Alleen het bovenstaande voorbeeld al, bewijst voor mij dat het maken van een (lange) reis de mens goed doet. Ja, soms zijn daar offers voor nodig, bijvoorbeeld afstand nemen van je studie of werk.

Echter, om deze vrijheid te kunnen bemachtigen, dien je wel een keuze te maken. Is dit het stoppen met werken? Wees niet bang, denk niet teveel in obstakels en neem de stap.

Zie jij de mogelijke kosten als hindernis? Niet nodig! Het is een misverstand dat backpacken duur is. Zo spendeerde ik in acht maanden Azië slechts €4.500. Kosten waar je thuis alleen maar van kunt dromen. Tot slot: het hoeft geen definitieve keuze te zijn!

Wat andere daarvan denken? Wat maakt jou het uit?! Jij hebt je ideeën, wensen en dromen. Als je binnen de kaders blijft denken, zullen ze nooit waargemaakt worden. Dat is een ding dat vaststaat.

Geloof me, al reizende komt er een moment waarop je leventje op als backpacker normaal wordt en je de gangbare samenleving -waar je normaal gesproken deel van uitmaakt- als apart en soms zelfs vreemd gaat beschouwen. De omgedraaide wereld dus ☺ .

En als het je niet bevalt (bijvoorbeeld omdat je teveel wordt geconfronteerd met de nadelen van een lange reis)? Dan breek je de trip toch af? Je hebt het in ieder geval een kans gegeven. Jij bent wél uit je comfortzone gestapt, iets dat niet veel mensen jou kunnen navertellen!

Zit jij er ook aan te denken om je baan op te zeggen en te gaan reizen? Deel je gedachten in de comments.