11 tips om andere backpackers te ontmoeten tijdens je reis

Daar zat ik dan, redelijk verloren in mijn eentje op het terras van een eettent in Bangkoks backpacker-straat Soi Rambuttri. Ik voelde me niet bepaald op m’n gemak, zo alleen en zonder ook maar één iemand te kennen. Het gevoel door iedereen bekeken geworden bekroop me.

Wat zouden ze wel niet denken?

Onwennig is het woord dat ik er voor m’n gevoel het beste aan kan plakken.

Het was m’n eerste reis en bovendien in m’n uppie. Ik wist totaal niet wat me te wachten stond, en had de stille hoop door een voorbijgaande avonturier aangesproken te worden, om uit mijn vrij ongemakkelijke situatie getrokken te worden…

Andere backpackers ontmoeten, hoe doe je dat nou precies?

Is er een stappenplan voor of is het simpelweg een kwestie van geluk hebben?

Als je voor ’t eerst gaat backpacken zullen zulke vragen regelmatig door je hoofd spoken.

Laat ik je geruststellen: iedere (beginnende) backpacker zit hiermee. Ikzelf ben zelf net zo min een figuur die vol overgave op mensen afstapt, en toch heb ik tijdens mijn eerste reis meer dan honderd mensen leren kennen.

Er is dus hoop 😉 .

In deze gids deel ik mijn beste tips met je zodat je enkele goede handvatten hebt om vrienden te maken op reis.

Ongemakkelijk. Spannend. Vreemd.

Ik ga het niet rooskleuriger maken dan het is: zeker in het begin is het allemaal een tikkeltje spannend en ongemakkelijk. Je stapt net uit het vliegtuig, hebt een jetlag en strompelt het eerste de beste hostel binnen om je roes uit te slapen. Je bent kapot, iedere prikkel is er een teveel en een gesprek zit er absoluut niet in.

Diezelfde avond zie je een groepje backpackers in de lobby druk met elkaar kletsen.

Moet je hier maar gewoon bij gaan zitten? Zoiets doe je in het dagelijkse leven toch ook niet, zomaar aanschuiven bij vreemden?

Je wilt je niet opdringen of als een of andere loser overkomen.

Sommig lui doen het, ikzelf ben eerlijk gezegd niet zo’n dappere en hou in eerste instantie meestal afstand om de kat uit de boom te kijken.

Wanneer je on the road bent kom je na loop van tijd vanzelf andere reizigers tegen. Er zijn talloze plaatsen waar je aan kunt denken, bijvoorbeeld een hostel, bar, bus of trein of tijdens het eten van streetfood.

Echter, indien je introvert bent aangelegd en het initiatief wilt pakken, is ietwat uit je comfortzone stappen noodzakelijk. Maar da’s helemaal niet erg en zelfs goed voor je!

Ga je voor de eerste keer reizen? Dan raad ik je landen als Thailand, Maleisië, Cambodja, Indonesië, Colombia, Peru, Australië en Nieuw-Zeeland aan om je trip te beginnen. Het zijn stuk voor stuk topbestemmingen voor backpackers, en het ontmoeten van nieuw reisgezelschap is er een fluitje van een cent.

Voel je jezelf eenzaam in je eerste week? Laat je niet uit het veld slaan! Je bent bovendien niet de enige die met die issues kampt. Ik spreek uit ervaring als ik je zeg dat het begin van je trip behoorlijk pittig kan zijn, maar het daarna over het algemeen wel goed komt.

11 tips om op reis andere backpackers te ontmoeten

Oké, nu over naar de concrete tips om met andere reizigers in contact te komen. Op basis van mijn jarenlange reiservaring heb ik er elf voor je geselecteerd.

1. Reis alleen

Ja echt, zo simpel is het. Al is de praktijk vaak anders 😉 . Nogal wat mensen redeneren namelijk vanuit angst en veiligheid, en kiezen er om die redenen voor om samen met iemand te reizen. Een verkeerde inslag als je het mij vraagt.

Nee, daarmee bedoel ik niet dat samen reizen shit is. Het gaat er alleen wel om wat je redenen zijn om samen te gaan (en niet in je uppie).

Reis je met twee mensen (of meer), dan zal je nou eenmaal minder andere backpackers ontmoeten. In je eentje sta je meer ‘open’, terwijl je met z’n tweeën al gauw naar elkaar toetrekt. Zonde, want je loopt zo een hoop mooie mensen mis!

Je bent makkelijker te benaderen voor andere personen als je alleen bent. Kijk voor het gemak ’s naar jezelf, spreek je sneller een enkele persoon aan of een groep?

Toen ik in 2013 met mijn toenmalige vriendin door Thailand ging backpacken, hebben we precies nul andere reizigers leren kennen. Echt zonde eigenlijk. Het jaar ervoor, op mijn soloreis, ontmoette ik aan de lopende band nieuwe backpackers. Een wereld van verschil.

Overigens wil ik hier niet de illusie scheppen dat soloreizen een garantie is voor aanspraak. Je zult zelf ook heus wel iets van moeite moeten doen. Blijf je als een bange kluizenaar in je kamer zitten dan is er niemand die naar je toekomt. Ja, misschien een medewerker om te vragen of alles wel goed met je gaat.

2. Boek een bed in een hostel

Het meest makkelijke om te doen is simpelweg een hostel boeken om te pitten. Slaap je in een dorm (slaapzaal), dan zal je vrijwel meteen met andere backpackers in contact komen. Na de gebruikelijke “Hey” is het mogelijke ijs gebroken en ben je in gesprek.

Yep, daarna volgen doorgaans de vragen waar je op den duur moe van wordt:

• Waar kom je vandaan?
• Hoelang ben je al op reis?
• Wat vond je het leukste land?
• Waar ga je hierna naartoe?

Bij de eerste gesprekken omarm je ze, bij gesprek nummer zoveel denk je: oh nee hè, heb je ze weer.

Maar goed, zulke vragen horen er nu eenmaal bij. Immers, het zou een beetje vreemd zijn als iemand direct aan je vroeg of je iets traumatisch hebt meegemaakt, ja toch?

Vind je zo’n slaapzaal toch iets te prikkelend, boek dan gewoon een privékamer in een hostel. Check wel even of er een gemeenschappelijke ruimte is, zodat je genoeg kansen hebt om lekker te socializen.

In veel hostels worden trouwens spelletjesavonden gehouden en uitjes georganiseerd.

3. Doe een trekking of tour

Een andere manier om eenvoudig contacten te leggen is door een groepsactiviteit te boeken. Denk bijvoorbeeld aan een trektocht door de jungle, een kroegentocht, een snorkeltrip of wat voor iets dan ook. Populair en bovendien gratis zijn de Free Walking Tours die je in de meeste steden vindt.

Zeker bij een tour van meerdere dagen leer je de andere groepsleden goed kennen en kun je afwegen of je met iemand wil verder reizen.

Een langere boottocht mag je trouwens evengoed in deze categorie plaatsen. Zo herinner ik me de tweedaagse cruise van Chiang Khong in Thailand naar Luang Prabang in Laos. Op het dek ontmoette ik twee bevriende Engelsen die met elkaar aan het backpacken waren. Na deze vette boottrip hebben we samen Luang Prabang verkend, en spraken we later af in Vang Vieng, de 4000 Islands en zelfs nog in Cambodja.

En het leuke is, je kunt er verrassend goede vrienden aan overhouden. Al kun je net zo goed snel klaar zijn met bepaalde mensen 😉 .

Een online platform om activiteiten te boeken is Get Your Guide. Zij bieden voor nagenoeg iedere bestemming op de wereld coole uitstapjes aan. Ik raad je aan om daar even rond te neuzen en iets leuks te boeken. Of natuurlijk gewoon via een lokale travel agency of je hostel.

4. Durf in je eentje op stap te gaan (hoe awkward ook)

Vereenzaamd lig je op bed, te piekeren wat je gaat doen. Het is een uur of acht ’s avonds en je hebt twee keuzes: of je blijft liggen en gaat er vroeg in (je comfortzone), of je gaat je als de bliksem douchen om je op te maken voor een avondje stappen (jezelf uitdagen).

Aangezien je verder niemand hebt om mee te gaan, vind je het lastig om de stap te zetten. Laat ik je een advies geven: heb het lef en ga ervoor, hoe lastig je het ook vindt. De kans is groot dat je vanavond toffe mensen leert kennen, iets wat sowieso niet gebeurt indien je in je bed blijft liggen stinken.

Voorafgaand bestookt je mind met dingen als: hey effe serieus, komt het niet erg vreemd over als jij in een bar alleen aan een cocktail staat te sippen?

Het antwoord is een dikke vette NEE. Laat je niet gek maken door dat venijnige stemmetje in je hoofd. Het is het stemmetje wat je steevast in de meest veilige situatie wil houden.

Makkelijk is het allerminst als je zoiets nooit eerder deed, dat geef ik toe hoor. Maar in de backpacker-hotspots zie je zat reizigers die er individueel op uittrekken en daarbij mensen ontmoeten.

Zielig? Koos-vriendloos?

Nee joh! Zie het eerder als iets krachtigs: jij trekt je niets aan van de gebruikelijke ‘regels’ en hebt, in tegenstelling tot vele anderen, de durf om alleen te gaan.

5. Sport!

Sporten verbroedert, het is niet voor niets iets wat je vaak hoort. On the road geldt hetzelfde, het is de uitgelezen manier om reisvrienden te maken.

In Thailand vind je bijvoorbeeld een heleboel reizigers bij muay thai-scholen. En anders is er altijd wel ergens een gym of een park met rekken te vinden; perfecte ontmoetingsplaatsen.

Op Koh Phangan in datzelfde Thailand vond ik een sportplek aan het strand. Ze hadden er onder andere een optrek-rek neergezet en een evenwichtstouw gespannen. Ik was er iedere dag te vinden en heb er meerdere lui ontmoet.

Waaronder een aardige Duitse kerel die al meer dan een jaar op ’t eiland woonde, en vanaf daar een eigen YouTube-kanaal met meditatie-video’s runde. Met hem klikte het erg goed.

Maar ook een Italiaanse jongen van nog geen twintig. Hij vertelde me voor een leven als reiziger gekozen te hebben en niet in het systeem te passen. Echt wel knap op zo’n leeftijd al, vond ik. Later op Facebook zag ik hem roadtrippend door Australië trekken.

Zo kom je de meest interessante verhalen tegen.

Door te sporten houd je jezelf bovendien lekker fit en, verwijs je de opmerking dat je op reis onmogelijk fit kunt blijven linea recta naar het rijk der fabelen.

6. Ben behulpzaam (maar wees alert)

Zie je iemand die vragend om zich heenkijkt, stap er dan gerust op af om een handje te helpen. Doe hetzelfde wanneer iemand met vragen naar je toekomt.

Er bestaat zoiets als karma, daar geloof ik heilig in althans. Doe jij iets goeds voor anderen, zal je op een zekere dag worden terugbetaald.

Let trouwens wel op je onderbuikgevoel. Niet iedereen die op je afkomt is zuiver op de graad. Uiteraard zijn er de beruchte scammers en andere duistere klanten, maar je hebt net zo goed ogenschijnlijk onschuldige toeristen die slechts één ding (lees: geld) van je willen.

Zo kwam er in Ubud onlangs een man met sliertig haar en zonder T-shirt ergens uit Oost-Europa naar me toe, met het verhaal geen geld te hebben. Of ik hem eventjes financieel kon helpen. Ik stelde hem de vraag waar hij verbleef en daarop antwoordde hij in de buurt in een guesthouse te vertoeven. Dan heb je dus wel geld, was mijn innerlijke conclusie.

Waarom hij op iemand als ik afliep is me overigens een raadsel. Ik loop er op reis namelijk bij als een verkapte zwerver waarbij niets te halen valt, maar dat terzijde 😉 .

7. Wees niet té verlegen

Een simpele “Hoi” is vaak al voldoende om het gesprek met iemand te beginnen. Ben je verlegen en wat introvert, probeer het dan toch. Het is wederom dat stemmetje in je hoofd wat je probeert tegen te houden.

Eén van jullie zal hoe dan ook actie moeten ondernemen. Waarom zou je die verantwoordelijkheid bij de ander neerleggen?

Enne, het gros van de backpackers is aardig, behulpzaam en open-minded en vindt het cool om nieuwe reizigers te ontmoeten.

In 2011 in Chiang Mai, aan het begin van m’n eerste reis, gedroeg ik me gewoonweg té verlegen. Het was 31 december, oftewel Oudejaarsavond stond voor de deur. Ik verbleef in Julie Guesthouse, een hostel bij uitstek om andere mensen te leren kennen (die is intussen op de fles gegaan trouwens). Veel socialer kon je het in ieder geval niet krijgen.

Chillend in de gemeenschappelijke ruimte zag ik hoe andere mensen het ontzettend naar hun zin hadden, en vroeg ik me af hoe ik me erin kon mengen.

Zet je geen stap omdat je verlegen bent, dan is en blijft het natuurlijk een lastig verhaal. En dat bleek ook voor mij zo.

Wat een held ben ik hè? Not!

Uiteindelijk had ik ‘geluk’ en sprak een stel backpackers me aan om Oud en Nieuw te vieren in de Old Town van Chiang Mai. Eenmaal uit mijn schulp gekropen was de beer volledig los 😉 . In de dagen die volgden zijn we als groep met elkaar opgetrokken, en later heb ik een aantal van hen nog in Pai gezien. Al met al onwijs leuk.

Maar… Stel ze hadden mij niet benaderd, had ik het dan wel gedaan?

Ik betwijfel het.

De les die ik hieruit heb getrokken is om zelf ook op anderen af te stappen. Nogmaals: waarom zou je het niet doen en de verantwoording bij de andere person(en) leggen? Zo nu en dan moeten we gewoon uit onze comfortzone breken.

8. Maar je moet ook niet té graag willen

De tegenpool van de té verlegen backpacker is degene die juist té graag wil. Je straalt aan alle kanten uit op zoek te zijn naar andere mensen en dringt je aan de lopende band op bij andere groepjes. Je bent een soort praatslet die niet te stoppen is.

Oké, da’s uiteraard allemaal wat overdreven gesteld (al heb je ze echt!), maar je snapt vast wat ik bedoel. Iemand die té graag wil, té hongerig is naar contacten, zal meestal het tegenovergestelde bereiken.

Het is vergelijkbaar met een gozer in de club die van het ene naar het andere meisje gaat en telkens een (pijnlijk) blauwtje loopt.

En, het kan goed zijn dat je die ietwat hopeloze backpacker met gitaar ergens treft. Die jongen die overdreven in de picture zittend gitaar begint te spelen, in feite schreeuwend om aandacht. Of misschien ben jijzelf wel zo’n figuur? Beter doe je het niet. Gitaarspelen is helemaal prima natuurlijk, het gaat met name om de intentie die je ermee hebt.

Haha zo’n type was er dus op de 4000 Islands in het diepe zuiden van Laos. Twee welteverstaan. ’s Avonds verzamelden een boel reizigers zich daar op het strand om het leven te vieren met een ijskoude Beerlao erbij. Twee gozers met haar tot aan hun kont en gelikte Tarzan-looks begonnen overdreven hard gitaar te spelen, en leken alle aandacht te willen hebben. Zo voelde het tenminste. Hun zelfvoldane, lichtelijk arrogante blikken maakten het plaatje compleet.

Hm… Of ben ik misschien iets te gevoelig voor zulke snuiters, zou ook kunnen hoor 😉 !

Kortom: draai niet door in je assertiviteit, contacten forceren zal je weinig brengen.

9. Stel je open op

Het klinkt nogal als een open deur, maar je lichaamshouding is key. Probeer ervoor te zorgen om vriendelijk en open over te komen. Oftewel, laat je echte zelf zien. Lachen doet vaak een hoop kan ik je zeggen.

Zoiets maakte ik bijvoorbeeld mee in Kuala Lumpur. Terwijl ik op straat een hapje aan het eten was, kwam er plots een man naar me toe. Een tamelijk verwilderde verschijning. Hij zei me in de middag gezien te hebben, en dat ik op een of andere manier indruk op hem had weten te maken. Hij wilde graag over zijn recente nomadenbestaan in India vertellen, een land waar hij blijkbaar jarenlang had rondgezworven. We voerden een gaaf gesprek over zijn ervaringen, onder meer over de ashram waarin hij wekenlang had vertoefd.

En soms trek je mensen aan die je liever niet hoopt aan te trekken…

In Bangkok zat ik te ontbijten en vroeg een Amerikaan van ergens in de zestig of hij naast me mocht komen zitten. Gevoelsmatig een vrij aanwezig persoon. Hoewel ik van de rust aan het genieten was, kon ik voor m’n gevoel moeilijk nee zeggen. Hij leek in eerste instantie een prima kerel, iemand die al jaren als globetrotter leefde.

Al bleek het al rap over z’n ‘geweldige’ reizen te gaan, en dan met name hoeveel landen en speciale plekken hij en z’n vrouw al bezocht hadden. Verder runden ze een reisblog met naar zijn zeggen honderdduizenden bezoekers per maand. Mijn verhalen vond ‘ie maar so so, er was sowieso amper ruimte voor mij bij om te praten. Zo’n type waarbij altijd alles net iets beter, cooler, stoerder en indrukwekkender is weet je wel?

Als klap op de vuurpijl was ‘ie ook nog eens volle bak in m’n gezicht aan het paffen, en me zowel mentaal als fysiek aan het vergiftigen. Mentaal met z’n oeverloze en zelfingenomen gelul dus, al had je dat denk ik wel begrepen. Ik dramatiseer de boel ietwat, maar hij draineerde m’n energie toch echt in rap tempo.

Toen we eindelijk uitgepraat waren (lees: toen zijn monoloog ten einde kwam), vroeg hij m’n e-mail om komende reisavonturen te delen. Prima dacht ik, dan kan ik die mooi gebruiken om er een eind aan te breien.

Twee dagen later kreeg ik een mailtje van hem en z’n vrouw. Wat bleek nou? Ik stond zomaar op de mailinglist van hun reisblog. Nogal een aparte manier om klanten te werven, haha! Met honderdduizenden bezoekers hadden ze mij toch niet nodig 😉 ?

Enne tot slot: jezelf open opstellen doe je in elk geval niet door met een koptelefoon jezelf achter een laptop te verschuilen. Je mag dan in de gemeenschappelijke ruimte zitten, voor buitenstaanders kom je volslagen onbenaderbaar over.

Het is goed om je bewust te zijn van jezelf en hoe je overkomt. Draai het eens om: zou jij op jezelf afstappen als je erbij zit zoals nu?

10. Gebruik Facebookgroepen

Zelf ben ik geen fan van online vrienden maken, omdat ik liever iemands vibe eerst voel alvorens ik eropaf ga.

Het is te vergelijken met Tinder: je matcht met een op ’t oog leuke meid en als je afspreekt is er geen enkele klik. Of nog erger: de vrouw in kwestie blijkt een ladyboy (ja serieus, het overkwam me!)

Niettemin wil dit niet zeggen dat jij er geen baat bij kunt hebben. Facebook staat vol met backpackgroepen waarin mensen een oproep doen om te meeten. Samen een biertje pakken, een bezienswaardigheid bezoeken of gewoonweg op verkenning gaan enzovoorts.

Een aantal aanraders:

• Azie Backpackers (Nederlands)
• Backpackers NL (Nederlands)
• Mexico Backpackers (Nederlands)
• Australia Backpackers (Engels)
• New Zealand Backpackers (Engels)
• Backpackers Indonesia (Engels)

11. Gebruik handige reis-apps

Deze valt in dezelfde categorie als Facebook: online. Je moet er wat geluk bij hebben aangezien je van tevoren nooit weet hoe je in het echt klikt met iemand, maar ze kunnen je absoluut helpen.

Persoonlijk zou ik het niettemin eerst in de ‘echte’ wereld proberen, en mocht het nou niet lukken een app overwegen.

Dit zijn een aantal handige apps om reisbuddy’s te vinden:

• Backpackr: naast profielen van andere backpackers biedt deze app een ‘Common Room’ om al je vragen te droppen en tips te uit te wisselen.
• Travel Buddies: een community met miljoenen andere reizigers. Daar moet vast iemand tussenzitten 🙂 .
• Meetup: deze app is niet zozeer gericht op reisgenoten maar vooral op het samen doen van activiteiten. Daar kan natuurlijk wel een buddy uit voortvloeien.
• TripBFF: op dit platform heb je de mogelijkheid om je reisroute, plannen en interesses te delen met anderen, op basis daarvan kun je een match zoeken met iemand die gelijksoortige interesses heeft. Cool!

Maar eh… alleen zijn is soms ook fijn (en nodig!)

Serieus, er komt een tijd dat je blij zult zijn even geen mensen om je heen te hebben. Net zo goed wanneer je die stereotype extraverteling bent, die maar al te graag onder de mensen is. Zo’n typische gangmaker die het bijna uitsluitend goed doet in groepen en alleen zijn veelal een hele opgave vindt. Ook dan wil je simpelweg wel eens in je eentje zijn omdat je geen behoefte aan afleiding hebt.

Af en toe is het tijd voor reflectie en bezinning. En soms ben je simpelweg gewoon te moe of heb je té lang geen tijd voor jezelf gehad. Je hebt dan ruimte nodig om bij te tanken.

Ik maakte het bijvoorbeeld mee toen ik in 2012 in de Filipijnen mijn lange trip langzaam tot een eind bracht. Ik vond het eigenlijk prima om even alleen te zijn. In het hostel waar ik verbleef werd ik desondanks aangesproken door een groep van zeven andere backpackers. Ze vroegen of ik mee pizza ging eten.

Eerlijk gezegd had ik daar volstrekt geen zin in, ik was wel een beetje uitgeteld voor die dag. Samen met anderen optrekken vergt sociale inspanning, iets waar je niet altijd de energie voor hebt. Uiteindelijk ben ik toch meegegaan, onder het mom van: da’s toch gezellig! Ik kon echter alleen maar aan m’n bed denken, en was opgelucht er een uur of twee later eindelijk in te liggen.

Op een dag in Japan zat ik samen met een groep andere wandelaars in de bus naar het hike-walhalla Kamikochi. Ik raakte aan de praat met een gozer uit Brazilië, al merkte ik al snel dat hij een spraakwaterval pur sang was en niet leek te kunnen ophouden. Zelfs een blik op hem werpen maakte me al moe. Het was iemand met de potentie om kortsluiting in mijn kop creëren, liever niet dus.

En je kan het al raden…

Het moment waarop we er bijna waren stelde hij voor om samen de wandeling te maken, een moment waarop ik me voor het blok gezet voelde. Want ik voelde aan alle vezels in mijn lijf deze tocht op eigen houtje in stilte te willen doen.

Zulke situaties kunnen knap lastig zijn vind ik. Ik bedoel, hoe ga je op een vriendelijke manier zeggen er geen zin in te hebben en liever alleen te gaan?

Het kan al gauw bot overkomen.

Toch heb ik de moed bij elkaar verzameld om het op zo’n net mogelijke manier te brengen. Ik vertelde de voorkeur te geven aan sereniteit en niet te willen praten – en zodoende alleen te willen lopen.

Hij snapte het, al zag ik een zichtbare teleurstelling in zijn ogen.

En zo kan ik je nog tig voorbeelden geven…

Heb je tips of vragen? Laat het weten in de comments 🙂 !