Pulau Hatta: terug naar de basis op een idyllisch eiland

Pulau Hatta is zo’n typisch eiland waar je waarschijnlijk nooit eerder van hebt gehoord. Ben je op Ambon of Banda Neira, dan zal je er echter al snel mensen over horen praten.

Het is een van de Banda-eilanden, een ronduit schilderachtige plek waar je supergoed kunt snorkelen, op avontuur kan gaan in de jungle of gewoon lekker kunt chillen op prachtige stranden. Internet is er niet, en dat is eerlijk gezegd best wel lekker.

Maar er is nog meer…

In dit artikel vertel ik je alles over de bijzondere ervaringen die ik er heb beleefd.

Oei, er gaat geen boot – en nu?

Vanaf Banda Neira gaan er meerdere boten per week naar Pulau Hatta, al is er geen vast schema. Alleen als er in de ochtend een boot is vertrokken van Hatta naar Neira, zal diezelfde boot terug naar Hatta varen.

Die ochtend was het dus afwachten of er een boot zou komen van Pulau Hatta. Maar het werd al snel duidelijk dat we daar niet op hoefden te rekenen. Ik zeg “we” omdat ik samen met een iemand was die ik eerder in Nieuw-Zeeland had ontmoet.

We moesten dus een dagje wachten en zien of er de volgende dag een boot zou zijn. Echter, toen zei onze guesthouse-genoot Alicia -een Amerikaanse vrouw van ik schat eind 50 die al ruim 20 jaar op Bali woont- dat locals een boot hadden gecharterd en er nog twee plekjes vrij waren. Van dit aanbod maakten we natuurlijk dankbaar gebruik  .

Een bumpy ride

Allan bracht ons van z’n homestay op Pulau Gunung Api naar het aan de overkant gelegen Banda Neira, waar een boot met een man of 12 op ons lag te wachten. Alicia had verteld dat men om 10.00 uur zou vertrekken, alleen kennelijk wilden ze nu al gaan. 20 minuten eerder. Ik kon daarom niet meer pinnen, terwijl ik toch echt geld nodig had. Anna -het reisgenootje waarover ik hierboven al sprak- bood aan om de kosten voor te schieten, ze had namelijk voldoende cash in haar geldtasje. Gelukkig!

Alicia, die ook meeging, riep enigszins streng dat ik m’n schoenen uit moest doen, om het dek niet vies te maken. “Oké, oké,” zei ik. Tegelijkertijd dacht ik: doe maar rustig, hoor. Komt goed.

Tijd om te vertrekken.

Blauwe lucht veranderde in dikke wolken en de zee werd steeds ruiger. Soms maakten we behoorlijke klappen op het water, maar de aanwezige passagiers toonden geen enkel teken van angst. Sterker nog, er werd door meerdere mannen gewoon lekker een sigaretje opgestoken. Verrassend? Nee, in Indonesië is dit eerder regel dan uitzondering.

Een van de passagiers vroeg aan mij en Anna of we interesse hadden om in zijn homestay te verblijven. Ik had zoiets van dat zie ik wel als ik op het eiland ben, en had het idee dat we gepusht werden. Uiteindelijk besloten we om het een kans te geven. En ach, waarom ook niet?

Toen we na een dik uur aankwamen, was de lucht weer strakblauw. Een ding staat vast: weer op de Banda-eilanden is zo veranderlijk als wat.

Een geweldige homestay

De homestay -Penginapan Tiara- waar we werden gedropt, bleek niet van de man uit de boot te zijn, maar van iemand anders. Familie of vrienden waarschijnlijk. De eigenaar -Semion- ontving ons zeer vriendelijk en bood ons direct wat te eten en drinken aan.

Het voelde zó goed, waardoor ik m’n originele plan om eerst zelf wat slaapplekken te bekijken maar overboord gooide. Ik ging er wel een paar checken, al wist ik eigenlijk al zeker dat ik hier wilde verblijven.

Het uitzicht vanaf het terras op het strand, de zee en de blauwe vissersboot, deed me beseffen dat ik op een bijzondere plek was aanbeland.

Echter, nog veel specialer zijn de mensen die dit guesthouse runnen. De man heet Semion en is een bijzonder goed mens. Het is indrukwekkend om mee te maken als er geen greintje kwaad in iemand zit en werkelijk alles oprecht aanvoelt. Geen verborgen agenda’s, gewoon puur.

Op een middag ging hij vissen en stelde hij voor om zijn vangst die avond op te eten. Zo kregen Anna en ik verse barracuda van de barbecue, gemarineerd in een sausje van tamarinde, gember, lemongrass, knoflook en weet ik veel wat nog meer. Nou geloof mij, beter ga je het niet krijgen. Dit is dus écht verse vis. Verder is hij op een middag de boom ingeklommen, om kokosnoten voor ons te regelen. Super toch 😀 ?

En de kinderen van het gezin zijn zo ontzettend schattig. Mij stiekem aanstaren en snel wegkijken wanneer ik terugkeek. Of blijven kijken en dan verlegen lachen. Of op een bepaalde manier indruk proberen te maken, bijvoorbeeld door kunstjes te vertonen. 

Een bijzonder verhaal is trouwens dat het jongetje (ook Marcelo genoemd, naar de bekende back van Real Madrid), eigenlijk de zoon is van Semion z’n zus. Helaas kwam zij tijdens de bevalling om het leven, waardoor Semion en z’n vrouw hem in hun familie hebben omarmd.

Geen internet, terug naar de basis

Wat ik je tussendoor wil melden, is dat er op Pulau Hatta geen internet is, enkel een beperkte telefoonverbinding en zo nu en dan een GPRS-signaal. Ik heb het al vaker meegemaakt, en dit doet een mens goed. Mij tenminste wel.

In plaats van die vele momenten waarop je je telefoon erbij pakt, kom je aan veel meer andere dingen toe. Gesprekken, een boekje lezen of erop uitgaan. Maar ook heb je zo simpelweg rust aan je kop. Je hebt in ieder geval niet meer die continue lading van nieuws, berichtjes en onzin die je normaal gezien op tig momenten van de dag over je heen krijgt.

Eenvoud, dat is hoe men op Hatta leeft. Kinderen spelen er met knikkers, tekenen wat of rennen vrolijk door de straten. Mannen gaan erop uit om te vissen, klimmen in bomen om fruit te plukken of spelen gitaar en zingen. Vrouwen zie je in de deuropening groenten snijden, nootmuskaat te drogen leggen of zijn gezellig op het balkon aan praten. Gezichten verscholen achter smartphones zie je er in ieder geval niet.

Tuurlijk, internet is best lekker, maar een paar dagen zonder is zeker een aanrader. Op twee momenten kreeg ik toevallig Whatsappjes binnen. Sommige mensen vroegen verbaasd (of zelfs lichtelijk teleurgesteld) waarom ik niks terugstuurde, aangezien de vinkjes toonden dat ik de berichten had gelezen. Door het beperkte signaal kon ik alleen niet reageren, alleen wisten zei dit niet. Controlegedrag, nog zo’n nadeel… 

Als een snorkeltour niet nodig is

Waar heb jij vanaf het strand gesnorkeld en was je onder de indruk? Ik heb dit eerlijk gezegd alleen op Koh Kradan meegemaakt. Op andere plekken moest ik altijd een snorkeltour boeken, aangezien het vanaf het strand meestal niet erg boeiend zou worden.

Pulau Hatta is echter ook een bestemming waar je zo het water inloopt en onder de indruk raakt. Op bijna iedere plek loop je de zee in, en binnen luttele seconden zwem je tussen allerlei soorten vissen in verschillende kleuren en groottes. Ik heb bijvoorbeeld grote garnalen verstopt zien zitten tussen het koraal, trompetvissen gespot en allerlei scholen van kleine oranje visjes langs me heen zien zwemmen. En zee-egels, die angstaanjagende dingen, waren er niet  .

De zachte koralen die soms lijken te dansen in het water, maken het snorkelen extra leuk. Toegegeven, ook rond Pulau Hatta zie je regelmatig de bleekheid veroorzaakt door de klimaatveranderingen, maar waar is dit niet zo?

En dansend koraal is niet het enige bijzondere.

Want als je naar de ‘wall’ zwemt, het gedeelte in de zee waar het ineens dieper wordt, heb je een grote kans om schildpadden te zien. Helaas heb ik dit geluk niet gehad, maar van meerdere mensen heb ik gehoord dat ze deze mooie zeedieren hebben gespot.

Pulau Hatta wordt door velen beschreven als de beste plek van de Banda-eilanden om te snorkelen. En van wat ik gezien heb, kan ik dat alleen maar beamen. Let wel op wanneer je het water ingaat, want het is erg ondiep en voor je het weet stap je op het (scherpe) koraal.  Probeer daarom zo snel mogelijk te beginnen met zwemmen.

Van kampung Bara naar kampung Lama

Op Pulau Hatta vind je twee dorpjes, namelijk kampung Bara en kampung Lama. Kampung Lama is de plaats waar de meeste accommodaties te vinden zijn. De homestay waar ik verbleef, ligt trouwens iets uit het toeristische gedeelte en vlakbij kampung Bara. Zoals je wellicht al begrepen had, ‘kampung’ betekent dorp.

Een lange versteende weg verbindt beide plekken met elkaar. Het groene landschap, een verrassend bos, het uitzicht op de lichtblauwe oceaan, de vrolijk gekleurde huisjes en de vele enthousiaste locals, maken wandelen hier tot een toffe ervaring.

Nootmuskaat ligt te drogen in de zon, hier en daar zie je een man hoog in een boom zitten en in kampung Bara zal er regelmatig iemand “Hey mister” naar je roepen. Soms zal je met open mond waarden aangegaapt of kinderen komen achter je aanrennen. Zoveel Westerse toeristen ziet men in dit dorp namelijk niet.

Je kunt af en toe ook even afwijken van de hoofdweg en een uitstapje naar het strand maken. Want ja, het uitzicht op het heldere water is te mooi om links te laten liggen.

Op avontuur door de jungle

Er is niet veel over bekend, maar als je een beetje rondvraagt kom je er vrij snel achter dat het mogelijk is om volledig in en rond het eiland te lopen. Vraag aan een local of hij je de weg wijst en ga samen met hem en wat andere toeristen op avontuur.

Via het hoofdstrand trek je de jungle in en onderweg kom je langs allerlei idyllische strandjes waar je kunt snorkelen, relaxen of van de prachtige omgeving kan genieten. Maar dat is niet het enige, want je loopt verder langs peper- en banaanplantages, kalksteenkliffen met spectaculaire uitkijkpunten en je ziet talloze tropische vogels voorbijvliegen.

Het begin is in principe goed te doen zonder gids (als je het startpunt aan het eind van het strand kunt vinden), alleen daarna houdt het pad op en heb je echt een gids nodig. Hij kan een weg creëeren die door het oerwoud loopt.

Dorst of honger gekregen? Grijp een kokosnoot en hak ‘m open. Je ziet ze genoeg.

Het einde van de expeditie brengt je bij de lokale kampung Bara, waar je wat water kunt drinken. Of vul je suikerspiegel aan en bestel een heerlijke groene tropische pannenkoek, gevuld met kokosnoot en banaan.

Oh voordat ik het vergeet: let op in de jungle, want grote spinnen en webben komen op je pad…

Hamerhaaien spotten

Behalve snorkelen, is Pulau Hatta een unieke bestemming om te duiken. Uniek, omdat je er hamerhaaien kunt spotten. Anna is meerdere keren in de vroege ochtend gegaan, en heeft ze telkens gezien. Je kunt dit doen via Neira Dive op Pulau Hatta, maar ook met bijvoorbeeld het goed bekendstaande Dive Blue Motion op Banda Neira.

***

Na 3 nachtjes vond ik het tijd worden om terug te gaan naar de bewoonde wereld. Anna bleef langer om te duiken. In de vroege ochtend bracht Semion me naar de haven. Zijn dochtertje zat voorop de scooter en keek via de zijspiegel met zo’n typische blik naar me. Een blik van verbazing en tegelijkertijd een van blijheid. Toen ik Semion erop wees, moesten we beiden om haar lachen. Ik omhelsde Semion en bedankte hem voor alles. Wat een bijzondere mensen, wat een bijzondere plek.

De boot vertrok 1,5 uur later dan gepland, iets wat eigenlijk helemaal bij dit slaperige eilandje past. Dat ik met alle moeite om iets voor zes was opgestaan, nam ik maar op de koop toe. Ik hielp nog twee vrouwen mee met zware cementzakken naar naar de boot te tillen en vertrok met een blij gevoel naar Banda Neira.