Onzekerheid is al reiziger vaak best lekker. Niet weten waar je heengaat, going with the flow, het gevoel van dat er weer een avontuur te wachten staat.
Maar toch zal ik niet ontkennen dat een onduidelijke toekomst ook mindere kanten heeft. Ook voor mij als iemand die het onbekende juist zo omarmt.
.
.
Op 29 maart jl. vloog ik vanuit Kuala Lumpur terug naar Nederland, min of meer gedwongen door het coronavirus. Een eigen huis heb ik niet en dus verblijf ik sindsdien bij m’n moeder en haar vriend. De omgeving is hier prachtig, veel natuur en heuvelachtige landschappen.
In de afgelopen 2 maanden legde ik vooral de focus op werk, in dit geval het schrijven van een reisgids voor Bali en het updaten van de AziĂ«-gids. Verder veel sporten en dat was het wel zo’n beetje. Elke dag gaf me structuur en ik hoefde niet veel over andere dingen na te denken.
Afgelopen week had ik deze projecten afgerond, een opgelucht gevoel.
Eindelijk even rust. Immers, de reisgidsen waren klaar en daarmee zou er ruimte komen voor ontspanning.
Dit bleek echter anders te lopen.
Dagenlang werd ik vermoeid wakker, terwijl ik voor m’n gevoel wel voldoende geslapen had. Nu ben ik sowieso iemand die veel slaap nodig heeft, maar de benodigde uren had ik toch echt wel gepakt.
Op een gegeven moment voel je je een wrak zonder enige energie.
Onbewust speelde er kennelijk iets. Iets dat aan me vrat.
Alleen wat?
Toen ik op een avond met m’n moeder en d’r vriend zat te barbecueĂ«n kwam het ter sprake dat mijn onzekere (nabije) toekomst wellicht hetgeen is wat me onbewust zo uitputte.
Behalve me te focussen op werk had ik immers geen concreet plan.
Goed, een paar dagen geleden werd ik weer zo vermoeid wakker en realiseerde ik me dat deze onzekerheid inderdaad is wat me schijnbaar stress bezorgt. Even laten besprak ik het met m’n moeder en ontstond er een zekere rust.
Praten helpt in zulke gevallen eigenlijk bijna altijd đŸ™‚ .
Er kwamen, los van reizen, enkele toekomstopties naar voren – en wel de volgende: iets in Nederland huren, voorlopig op Bali gaan wonen of in een Europese stad een nieuwe impuls zoeken.
Nu ik in ieder geval weet dat ik de bovenstaande mogelijkheden heb, geeft dat de nodige duidelijkheid en vooruitzicht, waardoor ik juist weer een hoop positieve energie krijg.
En ja, we kwamen ook te spreken over vrijheid. De vriend van m’n moeder zei nog dat hij niemand kent die zo vrij is als ik. En dat ik dit moet koesteren. Zo is het natuurlijk ook weer.
Want hoe mooi is het om te kunnen gaan en staan waar je wilt?
M’n moeder haakte daar op in door te zeggen dat iedere keuze zowel voor- als nadelen heeft. En die van mij -reizen als leven kiezen- zal telkens weer leiden naar hetzelfde gevoel: het missen van een basis, zowel een woning als (vaste) sociale contacten. En op termijn wellicht ook het missen van een vriendin en kind(eren).
Daarnaast vraag je je bij terugkomst in Nederland altijd af: ga ik op deze manier door? Wil ik toch niet iets vasts?
“Kleine jongens worden groot,” zeggen ze wel eens. Oftewel: jongens worden mannen. Maar ik voel me eigenlijk nog altijd die ene jongen. En ik denk dat dit komt omdat ik -in tegentelling tot mensen om me heen- totaal niet gesetteld ben en nul vastigheden heb die ‘normaal‘ zijn. Ik ben trouwens benieuwd of daar nog een ommekeer in komt, maar da’s een andere discussie.
Het belangrijkste voor nu is in ieder geval dat de grootste onrust weg is en er een soort van plan voor de toekomst ligt. Want ook voor vrije vogels is zo’n stukje houvast soms nodig, zo is gebleken.
Ik volg je helemaal en begrijp heel goed hoe stressvol en vermoeiend dit voor je is / was! Fijn dat je weer rust hebt gevonden nu je jouw nieuwe mogelijkheden weer helder hebt. Komt vast helemaal goed, wat je ook kiest. En hopelijk kunnen we allemaal weer gauw meer onbezorgd reizen.