Hoe doodziek ik me voelde in El Nido

El Nido op het eiland Palawan in de Filipijnen is een prachtige plek. Met de mooie verlaten stranden, omringende bounty-eilandjes (zoals de Bacuit-archipel), barretjes met livemuziek en mogelijkheden om op avontuur te gaan, is hier geen woord aan gelogen.

Maar…

Helaas heb ik in dit authentieke dorpje ook een minder leuke periode meegemaakt. En dan druk ik me nog voorzichtig uit.

In dit verhaal neem ik je mee naar de periode waarin ik ernstig ziek werd, zo ziek dat ik me compleet radeloos voelde en soms zelfs twijfelde of ik er wel zonder kleerscheuren vanaf zou komen. Dit is zonder overdrijven de zwartste bladzijde geweest uit mijn reis door Azië.

Op avontuur met de scooter

Ik en 3 andere reisgenootjes -een Spaanse, Zweed en een Portugees- zijn de prachtige omgeving van El Nido met een scooter gaan verkennen en ontdekken. We zijn bij meerdere onontgonnen strandjes uitgekomen, unieke landschappen gezien en hebben in een lokaal dorpje de liefste mensen ontmoet. Allemaal super-ervaringen die ik absoluut niet had willen missen.

Toen het begon te schemeren, reden we terug naar het dorpje. Onderweg kwamen we nog zonder benzine te staan, maar een paar vriendelijke locals hielpen ons uit de brand. Zij hadden thuis nog wel wat flessen met brandstof staan ☺.

We reden verder en kregen nogal last van de vele muggen (of wat waren het?) die in ons gezicht vlogen. En niet zo’n beetje ook. Vooruitkijken was nauwelijks mogelijk. Je denkt misschien: “hadden jullie geen helmen op?” Jawel, alleen we hadden van die typische Duitse helmpjes waar geen kleppen meer opzaten. Onze gezichten waren dus totaal niet bedekt. En geloof me, dit was niet te doen met alle vliegjes en muggen die ons aanvielen.

Maar goed, we reden verder over de stoffige weg, helaas merkte ik dat ik verkouden werd. Het leek wel of ik een mug had ingeslikt, zo’n gevoel had ik. Hoe dat precies voelt? Alsof je niet meer kunt stoppen met hoesten, net zoiets als wanneer je je in een slok water verslikt.

Langzaam begonnen ook de koude rillingen te komen, ik begon met ziek te voelen. Maar goed, iedereen heeft wel eens een griepje dacht ik maar. Diezelfde avond kreeg ik koorts en gigantische hoofdpijn. Gelukkig was ik een dag eerder van guesthouse (een tent met geluidsoverlast van Fransen) samen met een Israëliër verhuisd naar een normale kamer met 2 fijne bedden.

Mijn reismaatje waarmee ik tot deze dag vooral ben opgetrokken, Heinrich -een Duitser-, was helaas die ochtend vertrokken om z’n reis voort te zetten. Ik voelde me daarom best wel eenzaam, aangezien ik de Israëlisch jongen niet echt kende en ik vooral geen puf meer had om daarin sociaal te investeren. Liggen, dat is het enige wat ik wilde.

Zo ziek dat ik niets meer kon

Dat ik niet zomaar kou had gevat, bleek de dagen daarop wel. De ernstige hoofdpijn bleef aanhouden. En wat had ik het warm, zo’n hitte had ik nog nooit eerder gevoeld. En ik overdrijf dit niet. De jongen waarmee ik de kamer deelde, zei namelijk een paar keer dat wanneer hij de kamer binnen kwam lopen, hij letterlijk de hitte van me voelde afstralen.

Dan was er nog een ander probleem. Mijn eetlust verdween volledig. Ik kon geen hap meer door m’n keel krijgen. Alleen maar water drinken. Als ik aan eten dacht, werd ik meteen misselijk. Zelfs aan m’n favoriete Oreo’s hoefde ik niet te denken.

Nu denk je misschien: “mijn eetlust is ook wel eens verdwenen als ik ziek ben.” Maar wat als ik je vertel dat ik niet eens meer op m’n benen kon staan? Ik voelde me zo beroerd dat ik nog geen stap buiten de deur kon zetten om frisse lucht te happen of om wat drinken te halen. What the fuck was er met me aan de hand? Ik had dit nog nooit gevoeld.

Slapen ging ook niet bepaald goed. Naast het hostel lag namelijk een karaoke-bar, iets waar ze in de Filipijnen nogal fan van zijn. Iedere avond ging het er behoorlijk los, dat kon er ook nog wel bij…

Toen was er het eenzame gevoel dat ik had. De jongen waarmee ik de kamer deelde, ging na 3 dagen verder met z’n reis waardoor ik alleen overbleef. Ook de mensen waarmee ik de scootertocht had gedaan, waren de dag na dat avontuur al op op doorreis gegaan. Als je jezelf zo slecht voelt dat je niks meer kunt, heb je het liefst enkele vertrouwde mensen om je heen. Nu kende ik niemand meer.

Gelukkig was ik niet helemaal alleen. De eigenaresse, Isabelle -een meisje van in de 20-, heeft me in de dagen daarop een soort van verzorgd en geholpen. Ze haalde water voor me, ik kon in de avond met haar en d’r vriend mee-eten (als ik kon) en ze kwam regelmatig in de kamer om te vragen hoe het met me ging.

Echter, het ging echt niet meer. Ik bleef het bloedheet houden, m’n maag leek geblokkeerd en de hoofdpijn verminderde niet. Eigenlijk kon ik gewoon niets meer. Er moest een dokter bijkomen om te checken wat er met me aan de hand was. Misschien had ik wel Malaria of zo, wist ik veel?

Het bezoek van een arts

Na 4 dagen liepen we in de ochtend samen naar de plaatselijke huisartsenpost. Pff, wat voelde ik me slecht. Ik wilde weer naar bed. Gelukkig snel een afspraak gemaakt dat de arts naar ons hostel zou komen om me na te kijken.

Ik dacht meteen: “wat kan ik van een Filipijnse arts verwachten als ik Nederlandse zorg gewend ben? Maar wat kon ik? Ik besloot om vertrouwen te hebben en zijn bezoek af te wachten. Diezelfde middag kwam hij langs.

Hij vertelde me dat ik aan het infuus moest aangezien ik uitgedroogd was. Prima dacht ik, ik kon wel wat vocht gebruiken. Het probleem was alleen dat ik cash moest betalen, een bedrag dat ik niet in m’n portemonnee had zitten. Op dat moment was er ook geen pinautomaat in El Nido. Wat moest ik nu?

Uiteindelijk heeft de arts me medicatie gegeven: anti-dehydratatie-poeder en tabletten waar mijn eetlust van zou toenemen. Daarvoor had ik wel genoeg contant geld.

Wat ik precies had, is me nog steeds niet duidelijk. Gelukkig begon m’n eetlust na een dag of 3 toe te nemen en kon ik in de avond samen met Isabelle en haar vriend mee-eten. Ik was volgens mij flink afgevallen, maar ik was blij dat m’n situatie begon te verbeteren.

Eindelijk ging het beter

Isabelle kwam een paar keer per dag langs om te vragen of ik iets wilde hebben van het restaurant dat ertegenover lag. Mede door haar hulp, sterkte ik langzaam weer een beetje aan. Ik kon zelfs weer zelf naar buiten om te lopen, eindelijk weer wat beweging.

Na me 8 dagen vreselijk te hebben gevoeld (voor m’n gevoel heeft deze periode 1,5 maand geduurd), kon ik verder. En dat was best moeilijk, want Isabelle was een soort van maatje van me geworden. Afscheid nemen ben ik sowieso niet de sterkste in.

Hoe dankbaar ik was, blijkt wel uit dit stukje dat in m’n dagboek staat:

“Toen ik besloot terug te keren naar Puerto Princesa, moest Isabelle huilen. Echt aandoenlijk was dat, ze had nu geen maatje meer zei ze. Ik gaf haar een kus en zei tegen haar dat ze trots op zichzelf mag zijn. Zelden heb ik zo’n lief, behulpzaam en positief iemand gezien.”

Ondanks dat dit een vervelende tijd is geweest, zal ik haar nooit vergeten. Je begrijpt alleen wel dat ik gemengde gevoelens heb als ik terugdenk aan El Nido.