Mijn ervaringen en tips voor Pulau Weh

Pulau Weh zou een van de droomeilanden van Indonesië moeten zijn. Dat is althans wat je leest op veel verschillende websites. Toevallig ben ik er zelf een week geweest, maar helaas vond ik het nogal tegenvallen.

De reden waarom ik naar Weh gekomen ben, waren de vele stranden, de zon, het snorkelen en ook om lekker te relaxen bijvoorbeeld door het lezen van een boekje. Eigenlijk alleen dat laatste is ervan gekomen.

In dit artikel vertel ik je meer over mijn ervaringen op Pulau Weh en zal ik je bovendien diverse tips geven die jou van pas kunnen komen als je naar deze bestemming afreist.

Met de slow-boot van Banda Aceh naar Pulau Weh

Vlak nadat ik opsta, zo rond een uur of 9 in Banda Aceh -de stad op Sumatra die in 2004 grotendeels verwoest werd door de tsunami-, besluit ik op internet te kijken hoe laat de ferry naar Pulau Weh gaat. De langzame variant, oftewel de slow-boot, blijkt om 11.00 uur en om 16.00 uur te gaan. Aangezien de rit ruim 2 uur duurt en ik geen zin heb om in het donker aan te komen, kies ik ervoor om die van 11 uur te pakken.

Eddie van de gelijknamige Homestay brengt me met de scooter naar de haven, een rit die me langs schitterende rijstvelden en berglandschappen brengt. Even later stap ik op de boot en begint het avontuur.

Via de entree, die volstaat met scooters en auto’s, loop ik naar boven. Binnen wordt namelijk nogal flink gerookt. Liever sta ik in de frisse buitenlucht. Aangezien het zonnetje schijnt, is dit geen straf. Wel zijn alle stoeltjes bezet, waardoor ik besluit om naast enkele locals op het dek te gaan zitten.

Na een tijdje word ik aangesproken en krijg ik een keer of 10 de vraag of ik met verschillende mensen op de foto wil. Soms alleen, soms in groepen. Als er gevraagd wordt of ik ‘Aceh’-de lokale taal- spreek, kan ik niets anders dan nee zeggen.

Dan komt er iemand op me af die redelijk goed Engels spreekt en waarmee ik leuke gesprekken heb over voetbal. Weer eens wat anders dan enkel de geijkte vragen als “hoe heet je?”, “waar kom je vandaan?” of “picture?” 🙂 .

De zoektocht naar accommodatie

Net na 13.00 uur verlaat ik de boot om voet te zetten op Pulau Weh. Overigens pas nadat ik nog wat keren geposeerd heb voor een foto en door meerdere mensen aan word gestaard alsof ze iets heel erg bijzonders zien. Omdat er met mij slechts 2 andere reizigers op de boot zijn, is dit niet geheel onlogisch trouwens.

Goed, uiteindelijk loop ik via de aanlegsteiger richting de menigte. Daar spreekt iemand me aan om me met de scooter naar Iboih te brengen, het gedeelte waar ik naartoe wil. Ik zeg tegen hem dat ik liever in een ‘becak’, de lokale tuk-tuk, gebracht wilde worden. Aangezien het een rit van zo’n 30 kilometer(!) bleek te zijn en ik best wel vermoeid was, had ik best wel behoefte om even lekker ontspannen te zitten.

Na 40 minuten door de mooie jungle en enkele apen gezien te hebben, komen we aan in Iboih. Daar eet ik wat bij een lokale ‘warung’ die ik je absoluut kan aanbevelen. Bestel hier zeker een ‘mie Aceh’ met een lekkere omelet daarbovenop.

Aangezien ik nog geen accommodatie heb geboekt, loop ik langs enkele plekjes die ik met elkaar vergelijk. Zo kom ik bij Erick’s Greenhouse, Fatima Bungalow, Olala en O’ong Bungalows. Ik besluit een bungalow te nemen bij de laatste plek. Normaal 100.000 rupiah (zo’n 7 euro). Maar aangezien ik langer blijf, krijg ik ‘m voor 80.000 rupiah.

Een mislukte poging tot hardlopen

Op de derde dag besluit ik om te gaan sporten. Hardlopen naar Gapang Beach. Normaal ongeveer 45 minuten lopen, rennend dus goed te doen. Helaas kom ik al vrij snel een agressief ogende aap tegen die dichterbij kwam als ik dat ook deed.

Daarom besluit ik eieren voor m’n geld te kiezen en draai ik vrij snel om. Even uit het dorpje ga ik wat push-ups doen en kom ik enkele nieuwsgierige locals tegen:

Pulau Weh: een paradijsje of toch niet?

Uitgezonderd de dag dat ik ben aangekomen, heeft het helaas iedere dag geregend. En niet zo’n beetje ook, vaak urenlang en daarna weer. In de nacht ben ik regelmatig wakker geworden van de harde druppels die op het dak vielen. Met name tijdens mijn eerste nachtje had ik het idee dat de bungalow in elkaar stortte, zo luid was het.

Nu weet ik dat het in oktober regenseizoen is, maar voor de meeste landen in (Zuidoost)-Azië houdt dit meestal 1 of 2 hevige uren neerslag per dag in. Hier in het noordelijkste puntje van Indonesië is dat helemaal anders.

Misschien nog wel het meest tekenend voor de situatie op het eiland, is het mailtje dat ik ontvang van Freddie, de eigenaar van Freddie Santai Sumurtiga. Ik heb hem even daarvoor namelijk gevraagd of hij nog kamers beschikbaar had op dat ogenschijnlijk mooie strand. Tenminste, als ik de plaatjes op Google moet geloven.

Hij zei het volgende:

“I must tell you that, at this stage, our beach is not so nice. We had some storms and high waves not so long ago and the sea took most of our beach and sand away.”

Niks droomstrand dus, voorlopig niet tenminste.

Zoals je begrijpt, is Pulau Weh niet geworden wat ik ervan had gedacht. De stranden stonden grotendeels onder water en in de regen snorkelen, zag ik ook niet echt zitten. Op de laatste dag heb ik het een kans gegeven, maar door de onrustige zee was het vooral zand dat ik zag.

Ik kan je vertellen dat het slechte weer z’n uitwerking gaat hebben op je gemoedstoestand. Gelukkig heb ik nog enkele leuke mensen ontmoet waar ik goede gesprekken mee heb gevoerd. Dat scheelt dan weer.

Zo ook met een Duits meisje (Anne). Ze voelde zich een beetje hetzelfde als ik, wat neerslachtig. In ieder geval niet bepaald happy. We stelden elkaar de vraag of we dit wel zouden zijn als het zonnig was in plaats van die continue regen. Daarop moesten we beiden het antwoord schuldig blijven.

Misschien waren we wat te down geworden door het slechte weer. Want we realiseerden ons tegelijkertijd dat dit een mooie plek is, zelfs toen we vanaf het balkon naar de regen keken: de meest hevige neerslag die je je kunt voorstellen, het hele uitzicht was compleet wit. Alleen de zee was nog zichtbaar.

Terug naar Banda Aceh

Na 7 dagen vind ik het mooi geweest en besluit ik terug naar Banda Aceh te gaan. Ik neem contact op met de becak-chaffeur die mij de week ervoor naar Iboih heeft gebracht.

Onderweg maken we nog even een stop bij Gapang Beach, maar helaas blijkt ook hier weinig van te zien door het slechte weer de afgelopen tijd:

De regen wordt heviger en heviger en op een geven moment lijkt het zelfs of we in een waterpark beland zijn.

Eenmaal in de haven, besluit ik om de fast-boot te nemen. Niet zo’n zin om meer dan 2 uur onderweg te zijn met de langzame ferry. De tocht is nogal angstaanjagend, zeker in het begin waar ik van links naar rechts ga vanwege de reusachtige golven. Als ik uit mijn raampje kijk, zie ik alleen maar waterspetters.

Dat ik niet overdrijf, blijkt wel uit het feit dat 2 dagen ervoor de fast-boot geannuleerd was vanwege de te ruige zee. Even denk ik: ze zullen het toch wel juist voorspeld hebben hè vandaag? Gelukkig komen we na 3 kwartier veilig aan, een ritje dat aanvoelde alsof het uren had geduurd.

Tips voor accommodatie in Iboih

Zoals ik hierboven al zei, ben ik naar O’ong gegaan, een stek die wordt gerund door de superaardige vrouw Norma. Ze heeft me met van alles geholpen, gaf me Aceh-koffie en ook heb ik van haar snorkeluitrusting gekregen. Helemaal gratis.

Wel wil ik je aanraden om een bungalow aan het water te nemen. Deze was voor mij in eerste instantie niet beschikbaar, maar na 2 dagen gelukkig wel. Nummer 4 heeft, naar wat Norma zegt, het beste matras. Ik heb hier geslapen en regelmatig een boekje gelezen in de hangmat met het geluid van de zee naast me. Wat ontbreekt is een gezellige inrichting en een beetje comfort. Denk aan een Westers toilet, dat in veel van haar andere huisjes overigens wel aanwezig is. En Wi-Fi misschien, maar daarvoor kun je naar andere plekken.

De andere suggestie is Olala en dan met name de bungalow die rechts beneden te vinden is. Deze is van erg goede kwaliteit, allemaal net wat fijner afgewerkt dan bij O’ong. De kosten zijn dan ook hoger, namelijk 150.000 rupiah. De eigenaresse, Eka, heeft me de kamer echter voor 120.000 rupiah (zo’n 8,50 euro) aangeboden als ik wat langer zou blijven, tenminste 5 dagen.

Het bijbehorende cafe/restaurant is erg gezellig en bovendien een goede spot om andere mensen te ontmoeten. Zelf heb ik hier iedere ochtend ontbeten, een aanrader is de havermout met banaan en verse kaneel. Verder is er Wi-Fi aanwezig die, als ‘ie werkt, prima is.

Tips voor restaurants in Iboih

Naast de eerder genoemde warung, is een ander restaurantje waar ik veel heb gegeten Dee Dee’s. De avocado-shake met chocoladesaus en de ‘sea food salade’ zijn heerlijk. Als je honger hebt, bestel dan de ‘fried rice with vegetables’. Je krijgt een grote portie met wat lekkere groenten. Verder kan ik je aanraden om een papajasalade te proberen, ook al staat deze niet op de kaart.

Een no-go is wat mij betreft Mama Mia’s, ondanks de vijf sterren op Tripadvisor. Misschien dat het warme eten er goed is, maar de fruitsalade die ik op aanraden van iemand anders had besteld, zat vol met mieren. Op een bepaald stukje papaja zaten er liefst 3.

Tips voor snorkelen rond Iboih

Als je bij O’ong naar beneden loopt, kom je uit bij een trapje dat uitmondt in het water. Je kunt hier snorkelen, al ben ik door het ruige water niet ver gekomen. Let er wel op dat je waterschoentjes of vinnen aandoet, er kunnen namelijk gevaarlijke ‘stonefishes’ of ‘scorpion fishes’ voorkomen.

Wat ik je nog meer wil adviseren, is om een lokale boot te nemen naar Rubiah Island. Daar ga je vele vissen, waaronder bijvoorbeeld inktvissen, zien. Vraag even aan een local of in het guesthouse waar je verblijft naar de mogelijkheden en binnen 10 minuten ben je er.

Tot slot kun je nog kiezen voor een georganiseerde tour. Dit kost je omgerekend zo’n 25 euro. Dit is inclusief ontbijt en een barbecue. Met wat geluk spot je in de vroege ochtend dolfijnen. Deze tour zou ik alleen doen als je de bovenstaande 2 opties al gedaan hebt.