Onlangs was ik tijdens deze reis alweer voor de 3e keer in Yogyakarta. In totaal ben ik er in korte tijd ruim 3 weken geweest. Concluderend kan ik wel zeggen dat ik het een erg leuke stad vind. Waarom? De aardige mensen, de vibe en vele bezienswaardigheden in de omgeving, zijn enkele redenen.
Maar, eerlijk is eerlijk, er zijn ook zeker enkele mindere kanten te noemen. In dit artikel bespreek ik er 5.
1. De altijd drukke en besmogde straten
Het verkeer is, net zoals in nagenoeg iedere Indonesische stad overigens, behoorlijk rampzalig te noemen. Er rijden zo ontzettend veel scooters rond, dat is nauwelijks voor te stellen als je Nederland gewend bent.
Een weg oversteken kan soms gerust 5 minuten duren. En ja, er zijn zebrapaden aanwezig maar deze blijken letterlijk een wassen neus. Je hebt er met andere woorden niets aan. Stoppen doen de bestuurders er in ieder geval niet. Als je oversteekt, maak dan altijd even een tegenhoudend gebaar met je hand, dit is wat ik locals steeds zie doen. Dan stopt met over het algemeen wel voor je. Kijk in ieder geval, ook op minder drukke wegen, altijd even om je heen. Een weg zonder scooters is namelijk nagenoeg uitgesloten.
De drukte heeft verder tot gevolg dat de stad zwaar vervuild is. Het is niet zonder reden dat je veel mensen met een masker op ziet dat de smog enigszins tegenhoudt. Als ik achterop een scooter zit, houd ik regelmatig mijn adem in. Anders voel ik letterlijk de uitlaatgassen door mijn neus komen. Ook ik heb al meerdere keren zo’n masker opgehad trouwens, Go-Jek (scootertaxi’s) hebben ze soms bij zich.
En dan zijn er nog de vele verkeerslichten. Een ritje van 7 kilometer kan al snel een half uur of langer duren. Niet zo vreemd als je om de zoveel meter een stoplicht tegenkomt, dat vaak wel 100 seconden op rood staat.
2. Het gedoe om je visum te verlengen
Ik heb er eerder al een artikel over geschreven: de tijdrovende en vooral energievretende klus om mijn visum met een maand te verlengen.
Nadat ik me netjes meldde bij het immigratiekantoor, werd met direct gemeld dat het dag-quotum van 20 mensen al bereikt was. Of ik de volgende dag om 7 uur in de ochtend wilde terugkomen.
Natuurlijk, geen probleem.
Ruim op tijd sloot ik de dag daarop aan in de rij. Nadat ze eindelijk opengingen om 7.30 uur, kreeg ik weer een bericht waar ik niet vrolijk van werd. Wederom was het quotum bereikt. Of ik morgen terug wilde komen. No way, je helpt me maar. Ik ben niet voor niets zo vroeg opgestaan en ik heb gedaan wat je de dag ervoor vroeg: op tijd komen.
Goed, na enige tegenstribbeling kreeg ik dan toch een nummertje. Nadat ik 10 uur(!) gewacht had, kon ik mijn aanvraagformulieren indienen. Ik ben nog 2 keer teruggekomen en uiteindelijk kreeg ik die felbegeerde stempel.
3. Groenten vinden kan een hele opgave zijn
Het eten in Yogyakarta is lekker hoor, begrijp me niet verkeerd. Van Padang Food tot de bekende nasi of mee goreng. Minpuntje is wat mij betreft dat er nagenoeg nooit groenten bij de vele straatkraampjes te vinden zijn. En als dit al zo is, verwacht dan niet dat je je dagelijks benodigde portie krijgt.
Ik heb dit met diverse locals besproken, en zij gaven aan dat Indonesiërs, of toch in ieder geval in Yogya, simpelweg weinig groenten eten. Nu zijn we daar in Nederland misschien wat overdreven mee bezig, maar feit is wel dat het goed voor je is.
Het heeft er bij mij in ieder geval toe geleid dat ik meerdere keren naar de supermarkt in de Malioboro Mall ben gegaan om daar wat gezonds te kopen. Wortelen, broccoli en dat soort dingen. Want iedere dag alleen witte rijst met sambal, ei en gefrituurde tempé is niet het enige wat m’n lichaam nodig heeft. Lekker is het trouwens wel.
Een Westerling die al lopend rauwe broccoli aan het eten is, leidt overigens tot behoorlijk wat bekijks. Maar misschien is dat zo vreemd nog niet?
4. Opdringerige verkopers of chauffeurs die wat van je willen
De lokale bewoners van Yogyakarta zijn doorgaans superlieve mensen. Zonder twijfel. Maar je hebt er ook die personen die altijd iets van je willen. Dat kan nogal eens vermoeiend zijn.
Je vindt ze voornamelijk in de meest toeristische straat van de stad: Jalan Malioboro. Ook in het nabijgelegen gedeelte Sosrowijayan is dit het geval. Zodra je in deze gebieden wandelt, word je nogal vaak aangesproken. “Transportation?”, “Where are you going to?” en dat soort vragen.
Wat maakt het uit waar ik heenga? Als ik antwoord op een van de vragen, volgt er daarna altijd een stortvloed aan andere vragen. Doorlopen is dan niet altijd eenvoudig.
In Sosrowijayan was het helemaal erg. Een local die me naar het guesthouse had gebracht, zag me lopen in de straat. Hij begon vervolgens van alles te vragen en te zeggen over tours. Ik zei dat ik simpelweg wat wilde eten, dat leek echter niet tot hem door te dringen. Of ik naast hem wilde komen zitten, en je begrijpt vast wel waarom. Nee, ik wil gewoon wat gaan eten, oké? Toen ben ik maar verder gelopen. En wat denk je, de dag erna doet ‘ie gewoon hetzelfde.
Ook bij m’n guesthouse heb ik het meegemaakt. Ik ging even ontbijten bij een warung om de hoek en er kwam iemand bij me zitten. Het was best gezellig hoor, maar naderhand toen ik weg wilde, bleek ook deze ‘vriendelijke’ meneer bijbedoelingen te hebben. Of hij me naar een kunstvoorstelling kon brengen. De man reageerde enigszins boos toen ik zei gewoon m’n eigen ding te willen doen.
Natuurlijk, ik snap zeker dat deze mensen hun geld moeten verdienen. Dat neemt alleen niet weg dat het soms best wel vervelend kan zijn, zeker als men maar door blijft gaan.
De beste methode is denk ik om tijdens het lopen gewoon rechtdoor te kijken, alsof je niet-aanspreekbaar bent. Dit komt wellicht niet altijd even vriendelijk over, maar soms wil je gewoon door kunnen lopen toch?
5. Sporten is zo makkelijk nog niet
Tijdens het reizen vind ik het prettig om fit te blijven. Ik voel me er lekkerder bij en krijg er veel energie van. Hardlopen, springtouwen, opdrukken en optrekken zijn dingen die ik veel doe.
Maar even hardlopen in de straten van Yogyakarta is geen aanrader. Behalve de drukte, word je overal aangekeken. Logisch ook wel, aangezien nagenoeg niemand in de stad dit lijkt te doen. Je, en zeker als Westerling, bent dan al snel een bezienswaardigheid.
Maar er zijn natuurlijk nog diverse parkjes waar je terechtkunt. Dat is althans wat ik dacht. Bij het park Alun Alun Utara is het erg druk met verkeer en krijg je niet de rust die wat mij betreft juist zo prettig is tijdens het sporten. Verder heb ik meegemaakt dat meerdere mensen foto’s van me maakten.
Gelukkig was er toch nog een oplossing. Ik heb de binnentuin van m’n guesthouse gebruikt om workoutjes te doen. En gelukkig in relatieve anonimiteit. Al kwamen ook daar soms enkele locals poolshoogte nemen 😉 .
