Mijn vlucht van Bandung in Indonesië naar Kuala Lumpur was al geboekt. Nu moest ik alleen nog van Semarang (Indonesië) naar Bandung zien te komen. Daarom ben ik maar eens gaan kijken of er mogelijkheden waren met de trein of bus.
Jazeker waren die er, alleen enkel in de avond met als gevolg dat je diep de nacht aankomt. Niet zo handig, wanneer je diezelfde dag om 08.30 uur een vlucht hebt. En een dag eerder gaan zat er ook niet in, aangezien ik een voedselvergiftiging had opgelopen.
Vervolgens heb ik Skyscanner afgespeurd voor vliegtickets tussen Semarang en Bandung. Er kwamen 2 opties uit, namelijk Kal Star en Wings Air. Maatschappijen waar ik nog nooit van had gehoord.
Als ik daarna in een artikel van de Daily Telegraph zie dat Wings Air bij de World’s most dangerous airlines behoort, word ik wat terughoudend.
En toen iemand tegen me zei dat het beide propellervliegtuigen waren, werd mijn gevoel slechter en slechter. Dit werd versterkt toen ik in een onderzoek las dat er met propellervliegtuigen significant vaker fatale ongelukken gebeuren dan met een regulier toestel.
Pff… Ik wist het echt even niet meer.
Misschien vind je dat ik me hier aanstel, maar het was voor m’n gevoel echt behoorlijk onveilig om dit te gaan doen. Zo’n propeller ziet er bovendien zo kwetsbaar uit. Daarbij voelde ik me al ellendig door die vreselijke voedselvergiftiging. Allerlei negatieve gevoelens kwamen ineens bij elkaar.
Maar dan toch…
Uiteindelijk heb ik na een dag wikken en wegen (ja echt) dan toch besloten om maar te boeken. Immers, deze vluchten gaan iedere dag. Er zal daarom toch wel wat goed gaan leek me. En een andere keuze was er verder ook niet.
Het nadeel van mijn uitstelpraktijken, was dat de prijs van het ticket inmiddels nagenoeg verdubbeld was van 41 naar 75 euro. Maar goed, dit was dan maar zo. Ik had in ieder geval geboekt, vliegen in een propellervliegtuig was een feit.
Een ervaring rijker?
De dag van vertrek
De dag daarop was het dan zover. Tijd voor een nieuwe ervaring. Zou het mee of juist tegen gaan vallen?
Ik neem je even mee naar de dag zelf, de tegenwoordige tijd dus.
Als ik aankom bij de airport van Semarang, blijkt dat m’n vlucht een uurtje vertraagd is. In plaats van 16.00 uur wordt het 17.00 uur. Een slecht voorteken?
Geen idee, maar ik besluit om neer te ploffen in een stoel en de grootst mogelijke koffie te bestellen die er is. Heerlijk, eventjes genieten.
Dan is het echt tijd om te gaan boarden. Best wel spannend eerlijk gezegd. Als ik naar buiten loop, zie ik ‘m staan. Het vliegtuigje met 2 propellers:
Bij het instappen vraag ik nog even 2 keer na of deze manier van vliegen wel veilig is. Beide medewerkers stellen me gerust. Dan maar vertrouwen hebben toch?
De vlucht
Ik loop naar binnen en merk dat ik maar net kan staan. Als ik me strek, stoot ik net niet m’n hoofd. Om je een indruk van de grootte te geven: in totaal zijn er slechts 20 rijen met 4 stoelen. Verder is er 1 stewardess die plaatsneemt op een stoeltje aan het begin van het gangpad.
Een meevaller is dat ik op de eerste rij zit. Veel beenruimte dus. Naast me zit iemand die schijnbaar al vaker op deze manier heeft gevlogen. Een geruststellende gedachte, zo vlak voor het opstijgen.
Het moment is aangebroken. Riemen vast, de propellers beginnen te draaien en we rijden. Zoals zo vaak op dit soort momenten, voel ik dat m’n handen klam worden. We stijgen op en ik besluit mijn ogen maar even dicht te doen.
De man naast me probeert allerlei gesprekken met me aan te knopen, maar ik geef aan daar nu even niet klaar voor te zijn.
Wanneer we eenmaal een minuut of 15 in de lucht zijn, voelt het eigenlijk allemaal hartstikke prima. Daarbij is het ‘echt’ vliegen, hiermee bedoel ik dat je echt het idee hebt dat je zweeft. Een heel lekker licht gevoel. In een normaal vliegtuig is het toch altijd een beetje alsof je in een grote bus zit of zo. Bovendien maakt dit ding relatief weinig geluid. Tal van pluspunten dus 🙂 .
M’n beide handen zijn inmiddels droog, een teken dat de angst wel zo’n beetje weg is.
Als we na een dik uurtje gaan landen, neemt de spanning weer iets toe. Echter, het soepele neerkomen op de grond is een bevestiging van deze hele tocht: het was eigenlijk erg aangenaam. Er is zelfs helemaal geen turbulentie geweest.
Conclusie
De strekking van dit verhaal is toch wel dat je jezelf vaak onnodig bang of gek kunt maken. Als ik voor mezelf spreek tenminste. Nadat ik alle negatieve berichten had gelezen, leek het zo onderhand of de kans op neerstorten groter was dan levend aankomen. Zoiets is natuurlijk onzin.
De pluspunten waren het vliegen op zich, geen turbulentie en het weinig geluid. Een minpuntje is misschien de hoogte binnenin, maar dat is mierenneuken wat mij betreft.
Of ik het weer zou doen? Jazeker. Het is een mooie ervaring geweest. Sterker nog, ik heb zelfs in een mini-vliegtuigje met minder dan tien mensen gezeten, toen ik van Banda Neira naar Ambon vloog. Niet zonder zweet overigens. Maar goed, af en toe uit je comfortzone stappen hè 😉 ?
Ga jij backpacken in Azië of Australië?
Dan help ik je graag een handje 🙂 .
Speciaal voor Azië- en Australië-backpackers heb ik, samen met een aantal reisexperts, verschillende gidsen ontwikkeld. Ze zitten boordevol routes en waardevolle tips & tricks waarmee jij je reis tot een succes gaat maken.
Geïnteresseerd? Voor meer informatie over de Azië-guides klik hier. Voor de Australië-gidsen kun je hier terecht.
