Ik weet nog goed dat ik tijdens de voorbereidingen voor mijn eerste reis erg veel zin had in het avontuur dat komen zou gaan. Echter, naarmate ‘de dag’ steeds dichterbij kwam, kreeg ik meer en meer het gevoel om de stap niet te zetten.
Sterker nog, ik had zoiets van: “waar ben ik mee bezig,” en werd zo nu en dan overvallen met minder fijne gevoelens. Thuisblijven voelde op dat moment zelfs vele malen beter dan het vliegtuig instappen.
Wat is dit toch?
Plankenkoorts? Angst? Twijfel?
Vast wel, maar ik weet nu dat deze gevoelens grotendeels een illusie zijn. Alles wat zich in je hoofd afspeelt, zijn slechts gedachtes. Gedachtes die je soms helemaal gek kunnen maken, maar ver van de realiteit staan.
Dit geldt overigens niet alleen voor reizen, maar tevens voor leven in z’n algemeenheid. Herken jij bijvoorbeeld het gevoel dat je met een ‘vol hoofd’ naar bed gaat en dat je de volgende ochtend wakker wordt zonder ook maar 1 probleem te zien?
Ik wel in ieder geval.
Maar, zijn gedachtes doorgaans niets meer dan een verzonnen iets? Hoeveel van deze dingen zijn er in het verleden werkelijk uitgekomen? Weinig waarschijnlijk.
En nee, het is denk ik helemaal niet vreemd dat ik, en velen met mij, hiermee te maken hebben. Daarmee bedoel ik: iets positiefs kan in je hoofd altijd weer overschaduwd worden door iets negatiefs. Dit is het vermoeiende spel dat onze mind met ons speelt.
Ik begin me hier steeds bewuster van te worden, op deze momenten probeer ik om afstand te nemen van dergelijke gedachtes. Zo creëer ik meer rust en stop ik met onnodige energieverspilling. Waarom allerlei beren op de weg zien die er in het echt niet zijn?
Over 3 weken vertrek ik weer voor een onbepaalde tijd. Een enkeltje Bangkok, dat is het enige wat ik weet. Ik doe m’n best om me niet te laten overnemen door probleem-denken of negatieve gedachtes.
Of laat ik zeggen: ik wil alles zoveel mogelijk op me laten afkomen en niet (te) veel bezig zijn met “wat als”-vragen. Buiten dat het aardig vermoeiend is, heeft het allemaal weinig zin. De toekomst is niet te plannen, dat weet ik nu inmiddels wel.
Maar eerlijk gezegd lukt dit niet altijd. Zoals je weet, is iets roepen vaak makkelijker dan het daadwerkelijk doen. Ook nu denk ik soms aan de moeilijkere dingen die komen gaan, zoals het achterlaten van geliefden, geen eigen stek hebben en het misschien niet goed in m’n vel zitten op reis.
Of ik ben in m’n hoofd met van alles en nog wat bezig als ik in bed lig. “wat moet ik nog allemaal doen?” Voor m’n gevoel veel, maar in de praktijk weinig. Kleine dingen onnodig groot maken.
Echter, als dit gebeurt, probeer ik direct een switch te maken. Waarom focussen op de minder leuke zaken of stress creëren, terwijl ik deze reis juist ga maken om positieve ervaringen op te doen?
Waar ik benieuwd naar ben, is hoe ik me voel als de dag van vertrek nabij is. Droevig? Blij? Als er negatieve gevoelens (illusies) bijzitten, is de uitdaging hoe ik ermee omga.
En de reis zelf? Ik leg mezelf niets op en zie wel hoe het loopt. En als het niks wordt? Dan is er altijd nog de mogelijkheid om terug te vliegen. Simpel zat toch?
Ga jij backpacken in Azië of Australië?
Dan help ik je graag een handje 🙂 .
Speciaal voor Azië- en Australië-backpackers heb ik, samen met een aantal reisexperts, verschillende gidsen ontwikkeld. Ze zitten boordevol routes en waardevolle tips & tricks waarmee jij je reis tot een succes gaat maken.
Geïnteresseerd? Voor meer informatie over de Azië-guides klik hier. Voor de Australië-gidsen kun je hier terecht.
Ik herken dit zó… In april vertrek ik naar Amerika en er spoken nu al vragen door mijn hoofd als: waarom doe ik dit eigenlijk, waarom blijf ik niet gewoon thuis?
Zoals jij zegt: allerlei beren op de weg die er in het echt niet zijn. Voor mij toch een bepaald soort angst dat verdergaat dan gewone plankenkoorts.
Zo kan het bijvoorbeeld zijn dat jij jezelf ziet afgaan tijdens een presentatie. Of denk je aan het idee dat mensen jou verhaal afkraken. Of denk je aan het idee dat mensen jouw mening niet op prijs stellen. En exact dit is de illusie van sociale angst.