Geen vaste baan meer, geen eigen woning, weinig structuur en nauwelijks zekerheid. Dit klinkt misschien nogal negatief, maar dat is het voor mij zeker niet. Je zou ook kunnen zeggen: “zo vrij als een vogel”, dat is in ieder geval hoe ik het zelf ervaar.
Ik heb mijn leven heel bewust drastisch omgegooid en probeer zoveel mogelijk te doen wat ik leuk vind in plaats van me met dingen bezig te houden die me weinig interesseren of waar ik niet happy van word.
Maar had ik dit besluit ook genomen als ik niet zou hebben meegemaakt wat ik tot nu toe heb meegemaakt?
Als ik eerlijk moet zijn, denk ik van niet.
Wat maakte ik mee?
Mijn lieve zus overleed, er volgde een periode waarin ik best wel ver wegzakte. Niet zo vreemd natuurlijk, het is niet zomaar iets als iemand die zo dichtbij je staat er ineens niet meer is. Het lege gevoel wat dan volgt, is met geen pen te beschrijven. Ook ben je ineens de oudste van het gezin, in plaats van de middelste, heel vreemd. Dat zal altijd zo blijven.
Deze zwarte bladzijde heeft er bij mij echter wél voor gezorgd dat ik tegen mezelf heb gezegd dat ik geen saai kantoorwerk meer wil doen en zo vrij mogelijk wil zijn in mijn daginvulling. Ik bepaal wat ik met mijn leven doe, en laat me geen dingen opleggen waar ik geen zin in heb. Dit klinkt misschien wat simpel, maar dit is wel hoe ik het zie. Waarom zou je het moeilijker maken als er zat andere mogelijkheden zijn?
Zoiets traumatisch heeft me eens te meer doen beseffen dat bijvoorbeeld m’n werk compleet onbelangrijk is. Mensen waar je van houdt en dingen doen die je gelukkig maken, dat zou toch moeten zijn waar het leven om draait? Waarom is het zo dat we vaak iets ingrijpends of traumatisch mee moeten maken om tot dit inzicht te komen of om de knoop te kunnen doorhakken?
Want ik denk dat als er niets met mijn zus gebeurd was, ik ‘gewoon’ door was gegaan bij de baan waar ik toen werkte. Ondanks dat ik dingen deed waar ik gewoon niet veel aan vond, ik me zo nu en dan stoorde aan allerlei popiejopies en diplomatiek gedrag, ik liever buiten dan binnen was én ik niet altijd zin had om sociaal te zijn.
Maar waarom verdergaan met iets waar je niet happy van wordt?
In mijn geval is het zo dat ik tijdens het werken in loondienst zoiets had van: “tja, het zal er wal bij horen dat het vaak saai is”, dit hoorde ik namelijk ook van vrienden en studiegenoten. Het is ‘normaal’ en je legt je er als het ware bij neer. Vervolgens hoop je dat er tijden komen waarbij het werk wel leuk wordt. Daarbij stond het bedrijf goed op m’n CV, kreeg ik een lekker salaris en had ik een woning die betaald moest worden.
Als er dan iets (heel) ergs in je leven gebeurt, verandert alles. De veiligheid van een baan en inkomen, werkervaring opbouwen om gaten op je CV te voorkomen en dat soort (onbelangrijke) dingen, deden er voor mij ineens niet meer toe.
Ik besloot het roer om te gooien en voor m’n eigen ding te kiezen. Ruimte om te bedenken wat ik wél wilde gaan doen in plaats van achter een computer te zitten en m’n gedachten er moeilijk bij te kunnen houden.
Trouwens, als ik nu om me heen kijk, hoor ik van vrienden en mensen van m’n studie dat ze hun werk vaker saai dan leuk vinden. Maar er zijn zoveel andere mogelijkheden om een inkomen te creëren en meer vrijheid te krijgen, je hoeft geen uitvinder van ‘iets nieuws’ te zijn of zo. Je moet echter wel de stap durven zetten.
Datzelfde geldt bijvoorbeeld voor een relatie: ben je al maanden of misschien zelfs jaren aan het aanmodderen en wil je er eigenlijk een eind aan breien en misschien wel gaan reizen, dat wat je altijd al droomde?
Begrijp me niet verkeerd: als het leven dat je nu leidt jou gelukkig maakt, is dat natuurlijk prima. Maar als het zo is dat het merendeel van je weekinvulling een sleur is, dan is dat toch zonde? Waarom zou je jezelf hier bij neerleggen? Dat is toch niet waarvoor het leven bedoeld is?
Vooral het terugkrijgen van m’n vrijheid is voor mij belangrijk geweest. Juist doordat ik nu alle ruimte van de wereld heb, kan ik bijvoorbeeld gaan backpacken wanneer en hoe lang ik dat wil. Ook schrijf ik wanneer het mij uitkomt en alleen als ik inspiratie heb. En als ik een dagje geen zin heb om iets te doen, is dat ook prima. Niemand die me erop aanspreekt.
Je leven omgooien gaat echter niet vanzelf, het is een keuze die je zelf maakt. Helaas zijn daar soms (of vaak?) ingrijpende gebeurtenissen voor nodig…
Lees ook: wat ik wil met m’n leven? Geen idee…
Ga jij backpacken in Azië of Australië?
Dan help ik je graag een handje 🙂 .
Speciaal voor Azië- en Australië-backpackers heb ik, samen met een aantal reisexperts, verschillende gidsen ontwikkeld. Ze zitten boordevol routes en waardevolle tips & tricks waarmee jij je reis tot een succes gaat maken.
Geïnteresseerd? Voor meer informatie over de Azië-guides klik hier. Voor de Australië-gidsen kun je hier terecht.
Hee Robbert, wat je hier geschreven hebt is voor mij herkenbaar. Mijn hele leven weet ik niet wat ik wil. Met tegenzin heb ik mijn opleiding afgemaakt omdat ik me hier tot verplicht voelde, dit vooral door sociale druk. Uiteindelijk ben ik het leger in gegaan en een mooie tijd gehad tot mijn uitzending. Dit was een vervelende periode en daar kwam bij dat mijn beste vriend in burger zelfmoord had gepleegd. Afgelopen tijd loop ik rond met het gevoel van; ja, waar doe ik het allemaal voor? In ieder geval niet voor mezelf. Ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten van het leven. En ja, ik besef dat er tijdens een lange reis ook tegenslagen zullen zijn maar ik moet/wil uit die sleur waar ik nu in zit.
Om deze reden heb ik vandaag aangegeven om over 3 á 4 maanden te stoppen bij de baas en erop uit te trekken. Ook wil ik mezelf terug vinden en ontdekken wat ik nou leuk vind en wat bij mij past. Is reizen daar een goede manier voor denk je? Het antwoord kan ik wel raden maar kijk, is er bij jou na verloop van tijd iets concreets uitgekomen? Lees nieuwe hobby’s, werk, cursussen of opleidingen die je bent gaan volgen? Misschien tijdens een reis?
Waar ik heen ga weet ik nog niet maar dat ik ga backpacken voor onbepaalde tijd is zeker. Ik heb het vertrouwen dat dit goed gaat komen. Voor nu zit ik ontspannend je verhalen te lezen. Erg leuk en ik vind dat je het goed doet. Ga zo door.
Kris
Hey Kris,
Heel erg bedankt voor je open en uitgebreide berichtje.
Ik moet zeggen dat ik tijdens het maken van mijn eerste echte lange reis niet zozeer hobby’s erbij heb gekregen. Wel is het zo dat ik me veel meer ben gaan openstellen voor zaken die ik thuis al snel ‘zweverig’ vond. Denk bijvoorbeeld aan het lezen van boeken over leven in het nu en omgaan met andere mensen dan zij die alleen maar voor ‘zon, zee en zuipen’ gaan.
Hier heb ik zeker wel van geleerd, ik ben in ieder geval een stuk ruimdenkender geworden. Ook kwam ik erg gelukkig terug, vol energie. Veel meer dan het moment toen ik vertrok. Het ‘gevaar’ van teruggaan naar Nederland, routines etc., is dat het moeilijk kan zijn om alles vast te houden. Althans, dat heb ik zo ervaren. Je kunt thuis nou eenmaal niet (zo eenvoudig) leven als op reis.
Een paar dagen geleden ben ik trouwens ook vertrokken, de eerste echte grote onbepaalde reis na een paar zéér hectische gebeurtenissen in mijn leven. Net als bij jou een zelfdoding… Hoe ik hiermee omga en wat er deze keer uit gaat komen, ik heb geen idee… Maar dat dit voor mij een goede stap is, is voor m’n gevoel wel zo. Hopelijk ook voor jou, en anders kun je altijd terug hè.
Hopelijk heb je hier wat aan.
Groeten en succes,
Robbert