Een met de natuur op het mysterieuze Koh Tarutao

We, ik en m’n zusje, zijn inmiddels 9 dagen op Koh Lipe en vinden het wel mooi geweest. Nu nog een nieuwe bestemming uitzoeken. Een ding staat vast: we willen een plek die niet zo toeristisch is als hier. En aangezien de het Tarutao National Marine Park uit 51 eilandjes bestaat, zal er vast wel wat leuks tussen zitten.

Na wat research te hebben gedaan, wordt het uiteindelijk Koh Tarutao. Een gigantisch eiland dat volledig is benoemd tot nationaal park en letterlijk een grote jungle is met verlaten stranden waar je kunt kamperen. In het verleden is hier bovendien een seizoen van Expeditie Robinson opgenomen.

Dat lijkt ons wel wat.

Na het eten boeken we ons ticket voor de volgende dag om 11.30 uur. Lekker op het gemak.

Van Koh Lipe naar Koh Tarutao: een harde zit

Eenmaal in de speedboot, besluit ik buiten op het dek te gaan zitten. De tocht is echter nogal heftig aangezien de golven flink tekeergaan. Hierdoor knalt de boot soms kneiterhard op het water, wat letterlijk aanvoelt als neerkomen op een stuk asfalt.

Goed vasthouden en mijn tas veiligstellen is het enige wat ik kan doen. Terug naar binnengaan is geen optie meer, lopen is namelijk onmogelijk. Maar of het daar zoveel beter is, betwijfel ik.

Uiteindelijk wordt de zee een stuk kalmer en komt Koh Tarutao in zicht. De immense jungle is iets dat direct opvalt.

We zijn de enigen die uitstappen. Mensen lijken niet te beseffen dat dit een mogelijkheid is, wij grijpen ‘m graag aan. Bij de entree betalen we 200 baht voor het nationale park en we lopen verder.

De aankomst in het natuurpark

Als we aankomen, ziet de ‘entree’ er nogal apart uit. Niet erg warm of zo. Maar als we verdergaan, belanden we in een oase van rust:

In het visitor center krijgen we te horen dat er 2 opties zijn: of hier slapen in een bungalow of bij het verderop gelegen strand. Daar heb je de keuze tussen een bungalow of een tent. Wij kiezen voor het laatste. Kamperen in de wilde natuur aan het strand, een mooi avontuur.

Een vraag die tot dit moment onbeantwoord is gebleven, is of er internet aanwezig is op het eiland. Het duidelijke antwoord is: nee. Ook is er enkel tussen 18.00 uur en 06.00 uur elektriciteit. Ach, even disconnecten is misschien wel eens goed.

Even later stappen we in een soort oud vrachtwagentje dat ons en 2 andere mensen afzet, zon 4,5^e kilometer verderop bij Ao Molae.

Onderweg hoor ik de takken tegen het dak kletteren en krijg ik er een tegen m’n hoofd. Een teken dat we middenin de wildernis beland zijn.

Kamperen op het strand

Daar aangekomen, zijn we beiden nogal onder de indruk van het adembenemende landschap dat voornamelijk uit lange dunne bomen bestaat:

We nemen een kijkje in de tent die al voor ons klaarstaat. Binnen liggen de bekende dunne matjes en voor ieder een dekentje. Niet bepaald comfortabel, maar soms is de ervaring belangrijker dan comfort.

Het strand, dat letterlijk een paar stappen van de tent verwijderd is, is schitterend:

Er is niemand te bekennen. Eén lange zandvlakte voor jezelf, begrensd met een imponerende rots. Zwemmen, hardlopen of gewoon lekker liggen; je kunt er doen wat je wilt. Ik besluit voor het tweede te kiezen.

Na nog wat met de andere mensen gepraat te hebben, besluiten we om wat te gaan eten in het bijbehorende restaurantje dat tussen vanaf 17.00 uur tot 20.00 uur weer open is. Net als nagenoeg iedereen, duiken we rond de klok van 8 ons bed in.

Zonder Wi-Fi en een eigen kamer met licht, merk je toch wel dat je sneller moe begint te raken. Eerder slapen, maar dus ook vroeger wakker worden. Weer eens wat anders. Het geluid van de zee is heerlijk om je ogen mee dicht te doen.

De dag daarop worden we niet echt uitgeslapen wakker. Ik ben nogal vaak uit m’n slaap ontwaakt, aangezien nagenoeg iedere draai voelbaar was. Is toch even wennen als je een matras gewend bent. Maar de ervaring is super.

Mountainbiken naar de Lu-Du Waterfall

Gister is ons verteld dat er even verderop een waterval te vinden is: de Lu-Du Waterfall. We besluiten daarom om mountainbikes te huren en op pad te gaan. Dit grapje kost 250 baht per persoon, maar daarvoor krijg je wel écht goede fietsen:

Dan ineens roept iemand ons vanaf het strand om te komen kijken. Dolfijnen. Redelijk dichtbij de kust zie ik meerdere keren 3 van deze beesten in een boogvorm uit het water komen. Dit is wel heel erg bijzonder.

Nu is het tijd om aan ons avontuur te beginnen.

Na deels over een verharde en gedeeltelijk over een bijna onbegaanbare zandweg te hebben gereden, komen we aan bij een bordje dat aangeeft: Lu-Du Waterfall linksaf:

Nog eventjes kunnen we doorrijden, tot de jungle toch echt onbegaanbaar wordt met de fiets. We lopen verder. Op sommige bomen staan gelukkigen pijlen, anders zou je de weg totaal niet kunnen vinden.

Onderweg komen we nog een Oostenrijkse vrouw tegen uit het ‘kamp’. Ze zegt terug te gaan aangezien ze gehoord had dat het liefst 4 kilometer wandelen is. Door het oerwoud is zoiets nog een behoorlijke klus.

Wij lopen verder en na hier en daar wat geklauter over boomstronken en riviertjes, komen we na een half uur aan op de plek van bestemming. De waterval is alleen verre van indrukwekkend, kijk zelf maar:

Echter, de aanliggende poel is heerlijk verfrissend. Ik was de moeheid van me af met het zuiverende water en merk dat er aan m’n voeten wordt geknabbeld. Als ik kijk, zie ik allerlei visjes van me eten. Een gratis massage krijg je er dus bij:

Na een klein uurtje gaan we maar weer eens terug naar de mountainbikes. Verder naar het volgende strand dat kilometers lang schijnt te zijn: Ao Son.

Later hoorden we dat je schijnbaar nog een stuk verder kon lopen waar een grotere waterval te zien is.

Als natuurkrachten samenkomen

Eerst is het tijd om wat te gaan eten. Gelukkig is er een restaurant. Ik heb zo’n honger dat ik besluit om voor 2 rondes te gaan. Inmiddels begint het te regenen, een behoorlijke tropische bui.

Dan loopt er ineens een monitor lizard, oftewel een varaan voorbij. Het blijft speciaal om deze grote beesten zo in het wild te zien.

Wanneer het even later redelijk droog is, lopen we via een padje door de jungle naar het strand dat naast de kleinere baai van Ao Son ligt. Het ziet er op z’n minst gezegd nogal ruig uit met de dreigende bewolking:

Maar eerlijk gezegd vind ik het ook wel wat hebben. Het past wel een beetje bij dit avontureneiland.

Dan ineens begint het ongelofelijk hard te regenen. Ik zie het maar als een frisse douche. Tevens is er flink gedonder te horen. Het ziet er een zelfs een beetje spookachtig uit. Natuurkrachten in hun puurste vorm. Wachten heeft geen zin, daarom wagen we een poging om terug naar de camping terug te fietsen.

Ik besluit nog even verder te rijden om wat meer van het eiland te zien. Dat ik zeiknat ben, boeit me niet. En dan verschijnen er ineens een paar wilde zwijnen, waarvan ik er eentje op de foto krijg:

Het is bijna 6 uur als ik terug ben bij de camping. De tent heeft het helaas niet geheel droog gehouden. We eten wat en liggen rond 7 uur op bed. Compleet uitgeblust. Nog even een beetje lezen en ik val in slaap met het geluid van de golven op de achtergrond.

Hiken naar het Toe Boo Cliff Viewpoint

De dag daarop verhuizen we richting de pier naar een bungalow. Mijn zusje heeft onder een natte deken en op een lichtelijk doorweekt kussen geslapen en had wat behoefte aan meer comfort.

Het strand, Ao Pante Malacca, is beeldschoon:

Vandaag doen we het relatief rustig aan. Wel doen we nog de hike naar het uitzichtpunt over de jungle en enkele andere eilanden, het Too Boo Cliff Viewpoint.

Ik moet zeggen dat de weg erheen meer indruk op me maakt dan het uitkijkpunt zelf. Onderweg komen we langs kliffen, prachtige groene bebossing, lianen en allerlei verhoginkjes die in De Droomvlucht van de Efteling niet zouden misstaan:

Helaas weten de muggen ons ook goed te vinden. Ik besluit daarom maar om m’n armen continu te bewegen. Beweging daar houden ze immers niet van. Na 15 minuten komen we aan bij de viewpoint:

Bij terugkomst lopen we nog tegen een groepje makaken op:

Daarna eten we nog wat en takelen rond 7 uur af. Ik lees nog een bladzijde of 25 in m’n boek en val vervolgens in slaap. Gek genoeg word ik de dag erop minder uitgerust wakker dan in de tent. Het zonnetje en de geluiden van de ontwakende natuur om ons heen maken echter een hoop goed.

Koh Tarutao: een unieke plek

Koh Tarutao is een eiland dat ik nooit zal vergeten. De sfeer die er hangt heeft iets mysterieus. En, toevallig of niet, maar de betekenis van ‘Tarutao’ is ‘oud, mysterieus en primitief’. Ik kan het niet uitleggen, maar bijna iedereen die ik ben tegengekomen zegt het.

Wat is het dat deze plek zo anders dan andere bestemmingen maakt?

Misschien heeft het te maken met het beruchte verleden van Taruato Island als gevangeniseiland? En wanneer je een beetje bijgelovig bent, zou je denken dat de vele kraaien symbool staan voor de zielen van de talloze gevangenen, die hier aan hun eind zijn gekomen door martelingen, malaria en verhongering.

Of met de aparte uitstraling die het eiland heeft als je aankomt? In eerste instantie denk je dat je op een soort basiskamp arriveert waar al lange tijd niets meer is gebeurd. Het zou zo de setting van een thriller kunnen zijn.

Wellicht komt het tevens omdat niet veel mensen van Koh Tarutao weten. Ook op internet is er, op enkele feitelijke blogs na, maar weinig informatie over te vinden.

Tijdens mijn verblijf had ik het gevoel dat de tijd er al jaren stil leek te staan. Geen verkeer, op enkele oude vrachtwagentjes, scooters en fietsen na. Geen Wi-Fi, nauwelijks voorzieningen en weinig Engels-sprekenden. En dat in een bijna surrealistische setting. Je hebt echt het idee in een totaal andere wereld te zijn beland.

Het eiland is trouwens een ideale plek om wildlife te spotten. Loslopende apen, wilde zwijnen, dolfijnen, varanen, neushoornvogels, zee-otters, slangen; er is van alles te zien. Verder sprookjesachtige rode bomen, kilometerslange verlaten stranden, ongerepte jungle en avontuurlijke trails om te lopen of fietsen.

Behalve de dingen die wij gedaan hebben, is er onder meer een Crocodil Cave met vele vleermuizen, stalagmieten en stalactieten. Ook zijn er 2 gevangenissen waarin politieke gevangenen en criminelen vastgehouden werden.

Het is echt een magisch eiland. Een bestemming die je niet zo snel ergens anders zult vinden. Als je voet op Koh Tarutao zet, begrijp je vanzelf wat ik bedoel.