Inmiddels ben ik weer redelijk hersteld na een verschrikkelijke voedselvergiftiging, die ik vermoedelijk heb opgelopen door het eten van (bedorven) vis. Deze mindere periodes zorgen er altijd voor dat ik behalve fysiek ook mentaal wat zwaarmoedig ben.
Je ligt immers toch maar heel de dag in bed in een vreemde en onpersoonlijke omgeving, niet iets om vrolijk van te worden.
Net als op andere lastigere momenten tijdens deze reis, ben ik me er best wel van bewust geworden dat ik helemaal geen vastigheden (meer) heb. Nu is dat –vrijheid– misschien juist wat een backpacker nastreeft, maar het kan ook best confronterend zijn.
In plaats van vaste relaties, leer ik mensen kennen die ik na een tijdje weer los moet laten. Vaak is dat moeilijk. En in plaats van mijn huur of hypotheek te betalen, ben ik met een guesthouse-eigenaar aan het onderhandelen over de prijs van een kamer. Bovendien komt een vast sociaal leven opbouwen met (diepere) relaties er op deze manier ook niet van. Last but bot least: geen dik salaris en de bijbehorende carrièrejacht.
Het is allemaal net even anders.
Overigens is mijn moeder net verhuisd uit het huis in Breda waarin ik jaren heb gewoond, tevens nog een tijdje na de plotselinge dood van mijn zus. Deze -eerlijk gezegd enige- vertrouwde basis die ik had, is daarom ook verdwenen.
Eerder verteld ik je al dat juist het overlijden van mijn zus de druppel is geweest om alles anders te gaan doen. Meer vrijheid voor mezelf creëren en dus zo min mogelijk verplichtingen hebben. Dingen doen waar ik blij van word in plaats van geleefd te worden.
Maar ook deze (fijnere) levensstijl zet me dus wel eens aan het denken.
Want wat als ik terugkom? De meeste mensen leven in een totaal andere wereld. Ik weet niet hoe ik het moet noemen: serieuzer? Realistischer? Veiliger?
Zo zijn de mensen om me heen een meer en meer gesetteld bestaan aan het krijgen met vele verplichtingen, waardoor afstand logischer lijkt te zijn dan toenadering. Immers, onze levens staan lijnrecht tegenover elkaar.
Een vriend van me zei laatst: “ik heb nog steeds het idee dat ik een student ben, wordt het niet eens tijd om volwassen te worden zoals ik m’n vrienden zie doen?”
Ik zei daarop: “tja, wat is volwassen? Zolang je het naar je zin hebt, is het goed toch? Dat de meesten het anders doen, is dan maar zo.”
Wat ik me dan net zo goed afvraag, is of ik ooit het ‘normale’ leventje ga krijgen waarover die vriend van me hierboven spreekt. Een leven met een eigen woning, een gezin en dat soort dingen. Nu ik dit schrijf, kan ik me dat namelijk nog helemaal niet voorstellen. Maar goed, dingen kunnen zomaar ineens op je pad komen, dat is ook weer zo.
Soms denk ik letterlijk: waar ben ik eigenlijk mee bezig? Deze gedachte ontstaat met name omdat ik, zeker nu, alles anders lijk te doen dan 99% van de mensen. Maar ook simpelweg door m’n leeftijd. Niet gek dat je dan soms even twijfelt toch?
En bovendien gaat het op sommige momenten tijdens reizen nou eenmaal allemaal even wat minder, waardoor je in een wat negatieve spiraal belandt. Het kan eenzaamheid zijn, ziekte of bijvoorbeeld een gebrek aan energie. Echter, een dag later denk ik dan vaak: waar maakte ik me eigenlijk druk over? Ik heb er weer zin in!
Tja, je gedachten kunnen soms de loop met je nemen hè?
Ooit keer ik terug naar huis, zonder een eigen basis om op terug te vallen. Best een vreemd gevoel.
Echter, wat ik in ieder geval wel heb, zijn meerdere mooie mensen in m’n leven en ervaringen die ik nooit meer zal vergeten. En natuurlijk de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil.
Laten nou juist deze dingen op dit moment erg belangrijk voor me zijn.
Hoe het leven uiteindelijk verdergaat, is toekomstmuziek. Niemand zal het weten.
Ga jij backpacken in Azië of Australië?
Dan help ik je graag een handje 🙂 .
Speciaal voor Azië- en Australië-backpackers heb ik, samen met een aantal reisexperts, verschillende gidsen ontwikkeld. Ze zitten boordevol routes en waardevolle tips & tricks waarmee jij je reis tot een succes gaat maken.
Geïnteresseerd? Voor meer informatie over de Azië-guides klik hier. Voor de Australië-gidsen kun je hier terecht.
Hoi robert, nou sterkte met je ’tegenslag’
Ja, het is wel een aparte manier om zo je ‘oud en nieuw’ te vieren. Troost je, ik ben ook alleen en ik vind het niet eens erg op zo’n moment. Vroeger zou ik me ‘beetje zielig’ gevonden hebben, en nu ben ik echt alleen. Alleen ben ik altijd Samen met mijn gedachten, mijn fantasie en mijn vrijheid in doen en laten.
Herkenbaar wat je schrijft voor mij, over ontbreken van ‘structuur,eeuwige drang naar vrijheid versus ‘aanpassen’…….ik ben er inmiddels wel bijna 60 mee geworden..
Zo’n reis als jij nu onderneemt, heb ik nooit meegemaakt, zeker niet alleen. Moedig en ontdekkend, onthullend, confronterend, …en dat allemaal in ’n notendop.
Als je mee kunt deinen in de golven van het leven, je blijft verrassen, …nou genoeg gepreekt…..Succes met je leven
Onwijs geweldig en moedig dat je jouw eigen pad durft te volgen. Volwassen worden is voor mij durven datgene te doen wat je hart je ingeeft en elke x weer, hoe bijzonder mooi ontvouwt het leven zich met die dingen die goed of nodig zijn voor op dat moment onze ontwikkeling. Ik vind het onwijs gaaf van je dat je ondanks dat wat men maatschappelijk normaal vindt, toch hebt gedaan wat jouw hart je heeft ingegeven. Op dit moment is mijn zoon op weg naar Abu Dhabi en gaat backpacken en werken in Australië en jouw blogs zijn inspirerend. Aan mijn jongste zoon zal ik jouw site ook laten zien want jij inspireert mensen, jong en oud (uhh wat is oud….ik ben moeder van 3 zonen en 59 jaren op deze mooie Aarde).
Heel veel goeds!!
Heel erg bedankt, fijn om te horen!
Hoi Robbert,
In november ben ik op groepsreis gegaan in Thailand, dit omdat ik alleen reizen niet durfde toen. Ik denk nu na over backpacken in Australie (oostkust) , maar mijn angst houdt mij nog tegen. Bang om te falen, controle los te laten, het onbekende. Heb jij daarvoor nog tips of adviezen? En zou je dan Australië aanraden?
Groetjes,
Veerle (24 jaar)
Hoi Veerle,
Lees dit artikel eens: https://www.backpackblog.nl/is-reisangst-een-illusie
En deze ook: https://www.backpackblog.nl/als-twijfels-dromen-in-de-weg-staan
Ik ben gewoon gegaan, en heb er geen spijt van.
Do it 🙂 .
Beste Robbert, mag ik als ouwe lul ook een duit in het zakje doen? Misschien kom je er ooit achter, dat consumeren( want daar gaan je verhalen over) niets met vrijheid te maken heeft, want je laat anderen produceren. Ik zou je een verhaal kunnen vertellen over een ervaring van mij: 5 weken observeren hoe een manager van een resort dat 8 maanden per jaar dicht is omdat er niemand komt, toch deze tent al 3 jaar runt. Respect, voor deze man, z’n vrouw, en hoe ze het doen. Ik geniet dan elk jaar weer 2x een week van mijn eigen be- en verwondering, en hoe het personeel, meestal bestaande uit goedkope Cambodjaansen, op mij reageert. Maar of andere backpackers daar belangstelling voor hebben? Het meemaken, daar gaat het om. En dan is het leuk als je, ergens op een onbekende spot, zo’n medereiziger ontmoet. Of ik het leuk zou vinden, joun tegen te komen? Ik mis de diepgang Robbert. Misschien moet je eens proberen, die hysterische drang naar je iedere keer weer verplaatsen naar het gras van de buurman, dan groener belooft te zijn, eens onderdrukken en 1-2 weken op 1 plek blijven. Schrijf over alles, het geluid van de golven, de cicade, de gekko, de apen, de meisjes, hun muziek, hun gesprekken(ook al versta je niks), de krabben, de slangen, de hagedissen, en je eigen gedachten over de gekte van onze welvaartsstaat, enm de corruptie van het ongeremde reizen.O, en op Koh Chang begin ik meteen(nou ja eerst een paar dagen relaxen en ‘landen’.) het strand schoon te maken. Heb vorig jaar 700 plastic flessen verbrand.